ความคิดเห็นที่ 1 สวัสดีทุกท่านนะครับ สำหรับการเดินทางในครั้งนี้ เป็นครั้งที่สองของผม ซึ่งจะต่างจากครั้งที่แล้ว เพราะคราวนี้ผมไม่ได้ไปคนเดียว ผมไปกับเพื่อนที่โรงเรียนด้วยอีกหนึ่งคน รวมแล้วสองชีวิตที่จะมาช่วยเหลือซึ่งกันและกันตลอดการเดินทางนี้ ในรอบนี้ หลังจากที่ผมได้เสร็จจากการเดินทางที่แม่ฮ่องสอน และในระหว่างที่ผมกำลังดูแผนที่เล่นๆ บวกกับ การดูข้อมูลท่องเที่ยว กวาดสายตาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปเจออยู่สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งนิยมกันมากๆ ในหมู่ของคนไทย "ภูกระดึง" แน่นอนว่าเกือบทุกคนรู้จักสถานที่แห่งนี้เพราะขึ้นชื่อว่าที่นี่สุดหนาว และความโหดของทางขึ้นที่ได้บอกต่อกันมาจากคนสู่คน ...จนผมเองก็อยากไปพิสูจน์แล้วว่ามัน "โหด" กับ "หนาว" เพียงใด แต่ถึงอย่างไร สิ่งที่ผมได้ตัดสินใจในการไปแห่งนี้ไม่ใช่การพิสูจน์ทั้งสองข้อข้างต้น แต่ด้วยชื่อของ "บ้านฟองใต้" เส้นทางขึ้นอีกเส้นทางหนึ่งของภูกระดึงซึ่งเรียกได้ว่า แทบจะไม่มีคนได้รู้จักหรือสัมผัสกับแค่ชื่อของแห่งนี้เลย และไม่มีการปรากฏตัวของชื่อนี้ในหนังสือ เอกสารท่องเที่ยว หรือป้ายบอกทางที่ไหนเลย ยิ่งตอนที่ดูข้อมูลของทางขึ้นอีกทางแห่งนี้ในโลกของเทคโนโลยีบนอินเตอร์เน็ต สิ่งที่ผมได้รู้เพิ่มเติม ก็คือทุกคนไม่มีใครให้ข้อมูลของที่แห่งนี้เหมือนกันเลย ทั้งๆ ที่มีข่าวเคยออกมาว่า มีการเปิดให้นักท่องเที่ยวขึ้นลงได้ที่ทางใหม่ และไม่เคยมีการลงรายละเอียดของสถานที่แห่งนี้ไว้เลย หรือว่ามันมี แต่ขึ้นลงไม่ได้ ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า สถานที่นี้ มันมีจริงด้วยหรือ และคนขึ้นลงได้ด้วยหรือไม่ สำหรับการเดินทางในครั้งนี้ ผมได้ไปขึ้นภูกระดึง ไม่ใช่เพื่อที่จะไปพักผ่อน ไปซื้อของฝาก อย่างที่คนอื่นๆ ได้ทำกันมานับสิบปี แต่ผมได้มาในรอบนี้เพื่อที่จะพิสูจน์ว่า "เส้นทางที่หายไปที่เรียกว่า บ้านฟองใต้ มีอยู่จริง" จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:01:10

ความคิดเห็นที่ 2 วันอาทิตย์ที่ 5 ธันวาคม 2553 - วันที่ 0 (กรุงเทพมหานคร) ตั๋วไปลงผานกเค้า ราคาปลายทางที่เมืองเลย ของบริษัทแอร์เมืองเลย จองไว้เมื่อสองสัปดาห์ก่อน สองที่ในราคา 412 บาทต่อหนึ่งคน ได้เวลาไปยังสถานที่ท่องเที่ยวที่คนไทยแทบทุกคนรู้จัก "ภูกระดึง" ตำบลศรีฐาน อำเภอภูกระดึง จังหวัดเลย ส่วนตั๋วที่จะกลับ ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีชีวิตรอดมา ถึงรอดก็ไม่รู้อีกว่าจะได้กลับจากที่ไหน วันใด เริ่มต้นจากที่เพื่อนผมมาหาผมที่บ้านเพื่อที่จะเตรียมของกับตกลงในแผนการครั้งสุดท้าย การเดินทางในครั้งนี้เป็นการเดินทางที่ ผมและเพื่อนจะมีโอกาสเดินข้ามจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือไปยังภาคเหนือของประเทศไทยด้วยระยะทางร่วม 40 กิโลเมตร โดยเริ่มจากทางขึ้นอุทยานแห่งชาตภูกระดึงที่ด้านตำบลศรีฐาน อำเภอภูกระดึง จัังหวัดเลย และสิ้นสุดที่ด้านบ้านฟองใต้ ตำบลน้ำหนาว อำเภอน้ำหนาว จังหวัดเพชรบูรณ์ แน่นอนว่าคำถามแรกที่ผมจะถามตัวเองและเพื่อนก็คือ "จะไหวไหมนี่" เพราะการเดินข้ามภูเขาหนึ่งลูกและแบกสัมภาระบนหลังร่วมหลายกิโลกรัมไปด้วย จะกลายเป็นว่า ภูกระดึงที่ทุกคนใฝ่ฝันจะมีผ่อนคลาย จะมาเป็นการหดตึงของกล้ามเนื้อขาและไหล่ที่ผมจะต้องเผชิญหน้าในตลอดการเดินทางนี้ ก่อนหน้านี้ผมได้โทรศัพท์ไปถามถึงการมีอยู่ของบ้านฟองใต้ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบผมมาว่า มันมีอยู่จริง แต่ในเรื่องการขึ้นลง ต้องไปติดต่อเจ้าหน้าที่ที่ภูกระดึงเอง ทำให้ผมต้อง "ไปตายเอาดาบหน้า" เพราะผมไม่มีวันรู้เลยว่าเส้นทางนั้นมันเปิืดหรือปิดอยู่ ดังนั้นการจัดการเดินทางของผมจึงได้เส้นทาง "ภูกระดึง - หล่มสัก (6 - 9 ธันวาคม 2553)" ซึ่งเส้นทางในตอนแรกๆ จัดได้อย่างสบายใจ พอผ่านสองวันแรกไปเท่านั้นหละ ผมคิดแล้วคิดอีก วันๆ แทบอยู่กับการหาความเป็นไปได้ของการไปถึงเส้นทางนี้ เพราะถ้าผมไม่สามารถไปถึง เท่ากับว่าผิดแผน ผมก็ต้องลงทางเดิม แล้วการเดินทางครั้งนี้ก็จะไร้ความหมายทันที เอาเป็นว่าเส้นทางในฝันของผมเป็นจริง ผมได้จัดของจนเสร็จในเวลาอันสั้น เพราะของน้อย ผมต้องจัดของในปริมาณเพียงเล็กน้อย เพื่อที่จะนำตัวเองและสัมภาระไปยังอีกฝั่งหนึ่งของภูเขาให้ได้ แต่ถึงขนาดนั้น ผมก็ตัดสินใจ พึ่งตัวเอง ไม่รู้ว่าผมถูกหรือผิดกันแน่ ผมเลยต้องเอาถุงนอนไปเอง และนำเต็นท์ที่หนัก 2.6 กิโลกรัมไปเอง และที่สำคัญ "ผมไม่ใช้ลูกหาบ" หลังจากที่ผมจัดของลงกระเป๋าความจุ 42 ลิตรได้แล้ว ผมก็นำไปวางบนที่ชั่งน้ำหนักที่มีการใช้งานที่ง่าย กล่าวคือแค่ขึ้นไปเหยียบ แต่ครั้งนี้ต่างกันตรงที่กระเป๋ามันไม่มีขาหนิ ผมได้ลองผิดลองถูก ลองไปลองมาหลายๆ รอบ จนกระทั่งกระเป๋ามันวางตัวได้หมด (ซึ่งรวมเต็นท์ที่ผมใช้เวลาอยู่นานในการหาวิธีติดมันกับกระเป๋า) เข็มที่ออกมา มันชี้ถัดจากเลข 10 อยู่ขีดเดียว นั่นก็แปลว่ากระเป๋าผมมีน้ำหนักทั้งหมด 11 กิโลกรัม คราวนี้ 11 กิโลกรัมในการขึ้นภูกระดึง เดินไปอีกฝั่งของภู แล้วลงมาอีกด้านหนึ่ง ผมก็ตัดสินใจอีกรอบว่าจะไปดีหรือไม่ไปดี แต่ถึงผมจะคิดไปคิดมา ผมก็ได้ขึ้นรถมา และไปถึงหมอชิตในเวลาหนึ่งทุ่มตรงซะแล้ว คงต้องให้โชคชะตาตัดสินแทนไปก่อน จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:02:29

ความคิดเห็นที่ 3 มาถึงสถานีขนส่งผู้โกยสารกรุงเทพมหานคร ย้ำว่า โกย จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:03:08

ความคิดเห็นที่ 4 รถของผมออก 21:30 ก็เท่ากับว่าผมมีเวลารอมากเอาการ ระหว่างนั้นผมก็ทำอะำไรไม่ได้นอกจาก นั่งเฉยๆ ไปเรื่อยๆ สบายๆ พอใกล้ถึงเวลาผมก็ไปยังชานชะลาที่ 27/29 (แอร์เมืองเลยใช้อยู่สองชานชะลาจอดรถ) เห็นรถคันหนึ่งอยู่เบื้องหน้าแต่ว่ามันกำลังออกไปแล้ว ปรากฏว่า มันคือรถ VIP คนละเที่ยวที่ออก 21.00 ผมก็นึกว่าจะตกรถ อดไปพิสูจน์เส้นทางที่หายไปซะแล้ว เบื้องหน้ารถ VIP จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:04:52

ความคิดเห็นที่ 5 ก็รอกันใหม่ คราวนี้ผมก็ได้เห็นรถทัวร์สาย 29 ที่เขียนข้างหน้าตัวไม่ค่อยใหญ่ แต่กลางๆ ที่จะพอเห็นได้ในระยะทางกลางๆ ว่า "กรุงเทพ เมืองเลย" บวกกับป้ายเล็กๆ เขียนมือว่า 21:30 ซึ่งเป็นสิ่งที่บอกว่า ได้เวลาผมไปภูกระดึง ผมก็ได้บอกคนขับว่า ลงผานกเค้า จัดแจงกระเป๋าเสร็จแล้ว ผมกับเพื่อนก็ได้หาที่นั่งที่ได้จองไว้ เสร็จแล้วผมก็ได้บอกลา กรุงเทพมหานครอีกรอบ และเตรียมตัวนอนเพื่อที่จะไปยังผานกเค้า แล้วไปต่อสองแถวทะลุอำเภอภูกระดึง ไปสู่อุทยานแห่งชาติภูกระดึง ...กว่าผมจะีรู้สึกตัวจริงๆ อีกรอบที่ที่พักริมทาง อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา เวลา 00.00 พอดีของวันถัดไป จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:05:28

ความคิดเห็นที่ 6 อ่าว ภาพดันหมุนผิด 555+ สภาพในรถ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:06:25

ความคิดเห็นที่ 7 วันจันทร์ที่ 6 ธันวาคม 2553 - วันที่ 1 (ภูกระดึงที่ความสูง 1,288 เมตรจากระดับน้ำทะเล) "ชุมแพค่ะ" เสียงของพนักงานต้อนรับประจำรถของผมในเส้นทาง กรุงเทพมหานคร - เมืองเลย ถูกเปล่งออกมาเพื่อเตือนให้ผู้โดยสารที่จะลงที่ อำเภอชุมแพ จังหวัดขอนแก่นได้เตรียมตัวลง ผมก็ได้มองไปยังนาฬิกาบนโทรศัพท์มือถือของผม บอกเวลาว่า 03:50 ไม่เป็นไร กว่าจะถึงก็อีกนาน ผมก็ได้นอนต่อไป แต่จริงๆ แล้วผมคิดผิดที่บอกว่าชุมแพนั้นไกลจากจุดหมาย เพราะว่า "ผานกเค้าค่ะ" อะไรละเนี่ย เพิ่งนอนไปไม่นาน ลืมตามาคราวนี้ถึงแล้ว ดูนาฬิกาอีกรอบเพื่อที่จะรู้ว่า มันบอกเวลา 04:30 ทำไมมันเร็วแบบนี้ เร็วกว่าที่ผมถามกับคนอื่นๆ ไว้ว่า ถ้าถึงเร็วจะถึงประมาณตีห้ากว่าๆ ถ้าไปแบบสบายๆ ก็ประมาณหกโมงเช้า แต่นี่มัน ตีสี่ครึ่ง เร็วจนกระทั่งผมไม่มีเวลาเตรียมตัวทำอะไรกันเลย ผมก็ตื่นด้วยความงัวเงีย ดูของให้เรียบร้อย ผ่านป้าย "ยินดีต้อนรับสู่จังหวัดเลย" ที่ผมมองเห็นทีหลังตอนที่ลงมาจากรถ แล้วรถก็จอดเทียบที่พักริมทาง ผมก็ได้ลงรถออกมา ไปเอาสัมภาระอันแสนหนักของผม ข้ามไปยังฝั่งที่มีร้านค้า เดินเข้าไปลึกๆ ในร้าน แล้วก็รอ รอ รอท่ามกลางอากาศที่หนาว จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:07:09

ความคิดเห็นที่ 8 ณ ร้านเจ๊กิม อากาศรอบข้างยังหนาวอยู่ประมาณ 15 องศา แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะตั้งแต่จำความได้ ครั้งล่าสุดที่ผม อยู่ในสภาพอากาศที่หนาว 10 กว่าองศาก็คือครั้งที่ผมไปเขาใหญ่เมื่อปีที่แล้ว ผมก็เลยไม่ได้ทำอะไรเลย ก็ได้แต่รอ รอ รอ เพื่อนของผมได้ออกไปซื้อถุงมือคลายหนาว ส่วนผมนั้นก็ขอแสดงความจนที่ผมจะไม่ซื้ออะไรเพิ่มเติมแม้เมื่อขึ้นภูก็ตาม จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:07:43

ความคิดเห็นที่ 9 สักพัก ผมก็ได้ไปหาอะไรรองท้องเพื่อเพิ่มพลังงาน ผมก็ได้ข้าว กับผักคะน้าหมูกรอบ ในราคาที่ถูกที่สุดที่จะกิน 35 บาท เพราะหลังจากนี้ ใครที่เคยไปขึ้นภูกระดึง จะพบกับอาหารที่อร่อย แต่ทว่าเงินในกระเป๋าจะหายไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมจึงได้ทราบเหตุผลว่าทำไมมีแต่คนเอาอาหารขึ้นมากินบนภูกัน จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:08:03

ความคิดเห็นที่ 10 สภาพในร้าน จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:08:44

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากกินเสร็จแล้ว ผมก็ได้ออกมาบริเวณรอบนอก เพื่อที่จะเก็บรูปภาพต่างๆ ที่ผมได้ให้สัญญากับเพื่อนคนอื่นๆ ว่าจะพามาเที่ยวที่นี่ ผมก็ได้ไปถ่ายรูปผานกเค้า ที่ตั้งตระหง่านไม่เกรงใจท้องฟ้าและเมฆหมอก ซึ่งมันเป็นเวลาที่พระอาทิตย์จะขึ้นอยู่พอดี ทีนี้ผมก็เอาเลย แสงท้องฟ้าที่เปลี่ยนไปทำให้ผมอยู่กัีบการถ่าย ถ่าย แล้วก็ถ่าย เพื่อดูว่าเวลาไหนจะดีที่สุด ภาพที่ออกมาจะสุดยอดมากที่สุด จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:09:33

ความคิดเห็นที่ 12 เอาอีกสักหนึ่งรูป จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:09:54

ความคิดเห็นที่ 13 สองแถวที่ไปยังอุทยานแห่งชาติภูกระดึงก็ออกไปทีละคัน ทีละคัน โดยทิ้งคนที่กำลังถ่ายรูปอย่างมีความสุขที่สุด เพราะผมรู้อยู่แก่ใจว่า ต่อจากนี้ ผมจะต้องทุกข์อยู่ร่วมๆ ห้าชั่วโมงกับการยกน้ำหนักที่ตัวน้ำหนักเป็นเป้แบ็คแพ็คแทน จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:10:26

ความคิดเห็นที่ 14 ยินดีต้อนรับ...สู่จังหวัดเลย จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:11:17

ความคิดเห็นที่ 15 ผมถ่ายรูปอยู่จนกระทั่งตัวผานกเค้ามันมีหมอกปกคลุม ซึ่งเป็นภาพที่ห้ามถ่ายอย่างยิ่งเพราะว่าคุณภาพของผามันไม่ต่างจากอะไรไม่รู้สีดำๆ ยื่นมาจากขาว ผมก็ได้เรียกเพื่อนมาเพื่อที่จะขึ้นรถสองแถวสีแดงที่จอดหน้าร้าน "เจ๊กิม" ราคาคนละ 25 บาท ผมก็พบคนมากมาย หลากหลายอายุ แต่ผมไม่เห็นผู้สูงอายุกับเด็กเลย เห็นแต่ 20 ปีจนไปถึง 30 ปี พอรถเต็มแล้วก็ถึงเวลาที่ผมและเพื่อน ขึ้นภูกระดึงกันสักที บนรถสองแถว มองไปด้านหลัง จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:12:07

ความคิดเห็นที่ 16 ใช้เวลา 20 นาทีก็ถึงตัวภูกระดึงในเวลา 07.00 ซึ่งเป็นเวลาที่กำลังดีสำหรับการขึ้นภู ซึ่งถ้าผมขึ้นเรื่อยๆ พักนิดพักหน่อยผมก็จะถึงประมาณเที่ยงอย่างแน่นอน ผมก็เดินไปติดต่อสถานที่กางเต็นท์ที่ผมจองไว้ก่อน ซึ่งไม่มีอะไรนอกจากขอดูหลักฐานการจ่ายเงินแล้วก็แค่นั้นจริงๆ ถึงจะแค่นั้นผมก็ยังงง มันเร็วมาก เสร็จแล้วผมก็เดินไปยังบริเวณที่ชั่งน้ำหนักสัมภาระซึ่งเป็นสถานที่ที่จะติดต่อลูกหาบให้ขึ้นไป แต่สำหรับผมกับเพื่อนแล้ว ขอเป็นลูกหาบขึ้นกันไปเอง เพราะได้ตัดสินใจกันว่า จะแสดงความถึก ความบ้าพลัง ความเป็นธาตุแท้ของแต่ละคนออกมา แต่เอาจริงๆ แล้วผมเป็นคนที่จิตใจไปไกลมากๆ แต่กับร่างกายผมไม่รู้ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:13:00

ความคิดเห็นที่ 17 แผนที่ระดับความสูงโดยคร่าว จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:15:48

ความคิดเห็นที่ 18 ผมก็เดินผ่านไปจนไปเจออีกสถานีหนึ่งที่มีกระดาษสองแผ่นที่มีสีสันมากมายพิมพ์อยู่ตั้งไว้ที่เคาน์เตอร์ ที่ผมเรียกมันว่า "เกียรติบัตร" ที่นี่มีเกียรติบัตรอยู่สองอย่างที่สามารถเอาไปได้ อย่างแรกก็คือ เกียรติบัตรผู้พิชิตผู้กระดึง เป็นเกียรติืบัตรที่ทำให้ผู้คนอิจฉา ผมไม่รู้ว่ามันจะเอาไปยื่นสมัครงานได้หรือไม่ แต่เกียรติบัตรตัวนี้ขายในราคา 30 บาท และลงชื่อไว้กับเจ้าหน้าที่เพื่อบันทึกเวลาที่ใช้ขึ้นภูกระดึง อย่างที่สองก็คือ เกียรติบัตรผู้อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม หรืออะไรสักอย่างผมจำไม่ค่อยได้ เป็นเกียรติบัตรที่แสดงว่าบุคคลมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ สิ่งแวดล้อมด้านบนภูกระดึง อันนี้ไม่เหมือนอันก่อนตรงที่มันฟรี แต่ว่าปัญหาก็คือมันเพิ่มภาระ เพราะว่ากติกาก็คือบุคคลจะต้องเก็บขยะจำพวก พลาสติก โฟม ขวดแก้วจากด้านบน ลงมาด้านล่างไม่ต่ำกว่าหนึ่งกิโลกรัม ก็คือผมแบกมามากแล้ว นี่จะให้แบกเพิ่มขึ้นมาอีกกิโลกรัม ไม่หนักไปรึ แน่นอนว่าผมก็สนใจในเกียรติบัตรทั้งสองอย่างไม่น้อย แต่สิ่งที่ผมสนใจมากกว่าก็คือ "ถ้าผมลงด้านผาหล่มสักไปบ้านฟองใต้ จะต้องทำอะไร เตรียมอะไรไหมครับ" "ลองไปหาข้อมูลติดต่อเจ้าหน้าที่ด้านบนดูนะคะ" "แล้วเกียรติบัตรทั้งสองอย่างสามารถรับได้หรือไม่ครับ" "ถ้าไปลงฝั่งด้านนั้น เกียรติบัตรก็รับไม่ได้ค่ะ" ลำบากตั้งแต่ผมยังไม่ขึ้นเลย นอกจากที่ผมยังไม่ได้ข้อมูลของอีกฝั่งแล้ว เกียรติบัตรผมก็คงไม่ได้หรอเนี่ย อะไรกัน ภูกระดึงเหมือนกันไม่ใช่หรอ แต่ทำไมดันไม่ได้เกียรติบัตรอะไรเลย ข้อมูลก็ไม่ได้ ทำเอาผมอยากกลับไปผานกเค้า ซื้อตั๋วกลับบ้าน นอกจากนี้ ไม่ได้ข้อมูลก็แปลว่าผมก็เตรียมตัวไม่ได้ว่าจะวางแผนเที่ยวอย่างไร และกะเวลาอย่างไรสำหรับการไปลงอีกฝั่งหนึ่ง หรือว่า ตามที่ผมคิดไว้ อีกเส้นทางหนึ่งที่บ้านฟองใต้มันถูกปิดไปนานแล้ว... เอาแบบไหนก็เอากัน ผมก็แบกสัมภาระบวกเต็นท์ น้ำหนักสุทธิ 11 กิโลกรัม ประมาณเกือบหนึ่งในห้าของน้ำหนักผม กับเพื่อนที่แบกสัมภาระเพียงแค่ 7 กิโลกรัม (ผมว่ามันไม่เพียงอ่ะ มันถือว่าหนักแล้วนะ) เดินไปยังทางขึ้นภูกระดึง จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:16:36

ความคิดเห็นที่ 19 ลำดับสถานที่ที่ผมจะได้ไปพบไปเห็น มีดังนี้ ปางกกค่า ซำแฮก ซำบอน ซำกกกอก ซำกอซาง พร่านพรานแป ซำกกหว้า ซำกกไผ่ ซำกกโดน ซำแคร่ หลังแป และศูนย์บริการนักท่องเที่ยวที่ห่างออกไปเก้ากิโลเมตร นี่ผมต้องเดินเท้าขึ้นเขาไปเก้ากิโลเมตรโดยไม่มีลูกหาบ จะไหวไหมนี่ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:16:58

ความคิดเห็นที่ 20 "ขอต้อนรับมวลมิตรสู่ เส้นทางพิชิตภูกระดึง สูงจากระดับน้ำทะเล 1,288 เมตร ระยะทาง 5,500 เมตร ใช้เวลาโดยประมาณ 3-5 ชม." จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:17:20

ความคิดเห็นที่ 21 พร้อมกับถ่ายป้ายต่างๆ ที่อยู่ในบริเวณนั้น ก็ไม่แปลกที่จะโดนหลักกิโลเมตร หลอกหลอนตามสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังต่างๆ ในประเทศไทย จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:17:52

ความคิดเห็นที่ 22 และก็ได้ถ่ายรูปแผนที่ระดับความสูงมา แต่หาเท่าไรผมก็ไม่เจอแผนที่ระดับความเหนื่อยที่จะได้พบระหว่างทางสักที เพราะแค่ดูแผนที่ระดับความสูงอย่างเดียวผมก็เหนื่อยแทบแย่อยู่แล้ว จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:18:14

ความคิดเห็นที่ 23 เชิงเขา 07:35 ผมได้เริ่มออกเดินทางหลังจากที่รวบรวมกำลังใจในการเดินขึ้นเขาเพื่อที่ผมจะได้เห็นเส้นทางช่วงแรกที่ผมเผลอลบหลู่ว่า "แค่นี้หรือ" เดินไปสักพักผมก็ได้ค้นหาไม้ค้ำ ไม้ค้ำเป็นสิ่งที่จำเป็นมากๆ สำหรับการเดินขึ้นเขา เพราะจะช่วยกระจายน้ำหนักระหว่างส่วนบนกับส่วนล่าง ของร่างกายไว้เป็นอย่างดี เปรียบเสมือน "ขาที่สาม" ของทุกๆ คน จึงไม่แปลกที่จะเห็นนักปีนเขาทั้งหลายถือไม้อะไรก็ไม่รู้อยู่ ไม้ค้ำของนักปีนเขามันทำมาจากวัสดุดีพกพาได้สะดวก แต่สำหรับพวมผมมันก็แค่กิ่งไม้ดีๆนี่เอง สูงประมาณไหล่คน แรกๆ ที่ผมขึ้นไปมันเป็นทางราบสลับกับเนินขึ้นไป จะมีขึ้นเยอะบ้างก็แค่มีบันไดเล็กๆ 3-4 ขั้น นับว่าผมแล้วเพื่อนเดินเร็วกว่าปกติถ้าเทียบกับคนอื่น และผมก็ได้เจอลูกหาบที่แบกเตาแก๊สขึ้นไปให้ร้านค้า ลำพังแค่เตาแก๊สก็หนัง 30 กว่ากิโลละ ไหนจะต้องแบกอีกข้างให้สมดุลอีก เพราะว่า ที่ลูกหาบแบกกันจะเป็นไม้ที่พาดไหล่ยาวประมาณสามช่วงไหล่ และมีหมอนรองไหล่กันช้ำ ที่สำคัญก็คือน้ำหนังของปลายไม้ทั้งสองต้องสมดุลกัน รวมแล้วน้ำหนักก็เกิน 50 กิโลกรัมแล้ว ผมก็ถามกับตัวเองว่า "แบกกันได้อย่างไร" จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:18:57

ความคิดเห็นที่ 24 ปางกกค่า 08:00 ที่สองที่ผมขึ้นไปถึงก็คือ ปางกกค่า ซึ่งได้เวลาที่เคารพธงชาติพอดี เสียงเพลงเตือนก็ดัง ถึงจะดังแต่ผมมองไม่เห็นตัวลำโพงสักที ผมก็หยุดสักพัก ประมาณหนึ่งนาทีตามความยาวของเพลงชาติไทย พอเพลงชาติจบแล้ว ผมและเพื่อนก็ไม่รอช้า เดินไปกันต่อ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:19:42

ความคิดเห็นที่ 25 แต่เดินไปได้แค่นิดเดียวก็ต้องพักซะแล้ว ก็ที่ขึ้นมาเล่น "บันได" ขึ้นมาตลอด แต่ละขั้นก็สุดแสนจะบรรยาย บางทีขั้นบันไดไม่พอ บางช่วงก็เป็นดินให้ปีนป่ายขึ้นไปอีก งงกับคนทำทางจริงๆ แต่ยังดีที่มีไม้ค้ำคอยช่วยเหลือขาของผม สักพักเพื่อนก็เกิดอาการเจ็บเท้าขึ้นมา ผมก็เลยใช้เวลาอันนี้พักไปในตัว ... เอาล่ะ ไปต่อ ซำแฮก จุดหมายต่อไปห่างไปแค่ 200 เมตร แต่ทำไมยิ่งไปทางมันยิ่งชันล่ะเนี่ย คิดว่าจะถึงแล้วก็ไม่ถึงสักทีเดียว จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:19:58

ความคิดเห็นที่ 26 โทษครับ หันรูปผิดอีกแล้วจนได้ ซำแฮก 08:24 เสียงผู้คนกลุ่มหนึ่งที่พร้อมใจกัน "เฮ" ทำให้ผมนั้นดีใจมากๆ ที่มีคนคอยต้อนรับแขกที่มาขึ้นภูกระดึงในวันนั้น ทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้น แต่ เสียงเฮอันนั้นมันไม่ได้เฮผม เฮคนอื่นในกลุ่มที่ขึ้นมาพร้อมกับผม โธ่! อุตส่าห์หลงดีใจ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:20:52

ความคิดเห็นที่ 27 ที่ซำแฮกจะเป็นบริเวณแรกหลังจากขึ้นมาที่จะเป็นจุดพัก จุดชมวิว ร้านอาหาร ห้องน้ำ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันตั้งอยู่ในระยะทางที่ดีหรือไม่ เพราะระยะทาง 5.5 กิโลเมตรกว่าจะไปถึงบนหลังแป จุดที่ขึ้นไปถึงยอดภู แต่ที่ซำแฮก มันเพิ่งผ่านมาได้แค่หนึ่งกิโลเมตรเองนะ มันอาจจะดีสำหรับคนที่เหนื่อยง่าย แต่สำหรับผม ระยะทางที่เหลือมันอีกยาวนานเหลือเกิน ผมไม่ไหวแล้ว จัดการหาที่นั่ง ปลดเป้อันหนักของผมออก แล้วไปซื้อน้ำเกลือแร่ Sponsor ซึ่งจะเป็นยี่ห้อน้ำเกลือแร่ที่พบเจอบ่อยมากด้านบนภู แต่ถึงกระนั้น ผมถามราคาของเจ้ากระป๋อง 350 มิลลิลิตร (ไม่แน่ใจว่าจุเท่าใด) และก็ได้คำตอบที่น่าสะพรึงกลัวจากปากแม่ค้าออกมาว่า "25 บาท" พระเจ้าช่วย นี่แค่ขึ้นมาไม่เท่าใด ราคาทำไมมันแพงขึ้นขนาดนี้ละเนี่ย แต่เพราะสภาพอันเหนื่อยล้าของผมและเพื่อน ทำให้ต้องซื้อมาดื่มแก้กระหาย แล้วน้ำเกลือแร่มันก็อันตรธานหายไปภายในเวลาอันสั้น 60 วินาทีถ้วน สำหรับผม มันยังเร็วไปสำหรับคำว่า ดื่ม เพราะเหนื่อยเหมือนเดิม จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:22:16

ความคิดเห็นที่ 28 ซำแฮก ผมอยากรู้ว่าใครตั้งชื่อนี้มากัน ซำแฮก แฮกสมชื่อจริงๆ อย่างน้อยในตอนนี้ ผมได้ชื่อว่า "ครั้งหนึ่งในชีวิต เราคือผู้พิชิต ซำแฮก!" แต่มันไม่มีป้ายให้ถ่าย ผมและเพื่อนก็ได้นั่งลงสักพัก แล้วก็ไปถ่ายรูปรอบๆ บริเวณ เสร็จแล้วผมและเพื่อนได้พักผ่อนเป็นระยะเวลา 10 นาที ก็ได้เดินต่อ เห็นวิวแบบนี้ค่อยหายเหนื่อยหน่อย จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:23:23

ความคิดเห็นที่ 29 บริเวณร้านค้าต่างๆ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:23:56

ความคิดเห็นที่ 30 เจอลูกหาบแบกเตาแก๊สคนเดิมซึ่งเดินช้ามากๆ แซงผมไปอย่างเยือกเย็นซะแล้ว แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมก็แซงได้อีกที ผลัดกันแซงนั่นหละสนุกดี เส้นทางไปยังซำต่อไปจะเป็นเส้นทางที่เป็นทางราบโดยส่วนใหญ่ ทำให้ผมสบายใจได้ในระดับหนึ่ง ผมก็ค่อยๆ ขึ้นไปเรื่อยๆ ผมก็หันหลังเพื่อนดูว่าเพื่อนผมมันตามทันหรือไม่ แล้วก็พบว่า ... ผมมันเดินเร็วไปจริงๆ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:24:47

ความคิดเห็นที่ 31 ซำบอน 09:01 ผมก็ได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนกาฬสินธุ์ เคยมาเที่ยวภูกระดึงหนึ่งรอบแล้ว นี่เป็นครั้งที่สองของเขา และเขาขึ้นมาคนเดียว สัมภาระเกือบทั้งหมดของเขาได้อยู่กับลูกหาบ มีเพียงย่ามเล็กๆ ที่ติดตัว ผมก็เดินในจังหวะที่เร็วไม่มากและไม่น้อยไปกว่าเขา ผมจึงใช้เวลาคุยได้ระหว่างทางที่ขึ้นมาเรื่อยๆ  ซึ่งผมสงสารตัวเองจริงๆ เขาแบกเพียงไม่กี่กิโลกรัม แถมตอนคุยก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย แต่สำหรับผม ทั้งหนัก ทั้งเหนื่อย ทั้งเมื่อย ทั้งเอื่อย ... หลังจากซำบอนแล้ว ทางก็เริ่มที่จะชันขึ้นเรื่อยๆ นึกถึงตอนเล่นเกมที่เมื่อได้ชนะศัตรูไปเรื่อยๆ แรกๆ ก็สามารถกำจัดได้ในระยะเวลาอันสั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป ไปสู่ด่านที่ยากๆ ก็ยิ่งต้องใช้ความพยายามมากขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าเราจะได้ชัยชนะมา แต่ที่ผ่านมา ตอนขึ้นซำแฮก ทำไมมันยากกว่าที่ขึ้นหลังจากซำแฮกละเนี่ย จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:25:39

ความคิดเห็นที่ 32 ซำกกกอก 09:11 ผ่านมาหลายซำแล้ว สงสัยไหมว่าคำว่า "ซำ" นั้นแปลว่าอะไร ซำ หมายถึงบริเวณที่มีพื้นที่ที่มีน้ำซับหรือน้ำใต้ดินผุดขึ้นสู่ผิวดิน มักเป็นแหล่งที่มีสัตว์ป่ามาพักกินน้ำ ส่วนชื่อที่นำมาต่อท้าย จะเป็นชื่อพวกต้นไม้ต่างๆ อย่างเช่นซำบอน ก็คือต้นไม้บอน ซำกกกอก ก็คือต้นมะกอก ส่วนซำแฮกนะหรือ อย่าไปคิดว่าเราเหนื่อยแฮกๆ แล้วรากมันงอกที่เท้าทำให้เดินไม่ไหว อันนั้นคนตั้งมาเล่นๆ เพราะจริงๆ แล้ว ซำแฮก คำว่า "แฮก" นี้หมายถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในภาษาท้องถิ่นคือมีผีตาแฮกหรือผีเจ้าป่าเจ้าเขาคุ้มครองอยู่ ไม่ใช่ แฮกๆๆ ที่ทำให้เหนื่อย ทางที่เริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:26:27

ความคิดเห็นที่ 33 ซำนี้ไม่มีอะไรจริงๆ เพราะซำต่อไปมันก็มีร้านอาหารบริการ แต่ไม่ใหญ่เท่าซำแฮก จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:26:43

ความคิดเห็นที่ 34 ซำกอซาง 09:17 พอผ่านมาที่ซำนี้ ผมและเพื่อนเริ่มไม่ไหวจริงๆ โดยเฉพาะเพื่อนที่มีอาการปวดเท้าซ้ายขึ้นมา เพื่อนผมก็ได้ตามหลังผมมา ค่อยๆ เดินมาเรื่อยๆ ส่วนตัวผมเองผมก็ไม่เข้าใจ ทำไมผมต้องไปเร่งความเร็วออกห่างเพื่อน เพื่อที่จะไปพักก่อน ไม่สนใจดูแลเพื่อน ทุกข์สุขเป็นอย่างไร ผมแนะนำว่าอย่าทำสำหรับคนที่มาเป็นกลุ่มประมาณ 2-4 คน เพื่อนกันต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว อย่าทิ้งเพราะถ้าเกิดอะไรมาจะลำบาก ผมก็ได้ดูตัวเองแล้ว พิจารณาถึงความเป็นไปได้ของผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นหลังจากที่จะออกจากที่ซำกอซาง ก็สรุปได้ออกมา 3 ข้อว่า 1. ผมอาจจะเป็นพวกที่อวดดี โชว์พลัง แบกน้ำหนักจำนวนมากอย่างไม่สนใจร่างกาย และไปเดี้ยงกลางทาง พาลเดือดร้อนคนอื่น 2. ผมอาจจะเดินทางราบบ่อยๆ เลยมีประสบการณ์ด้านนี้ แต่หารู้ไม่ว่า นี่มันไม่ใช่ทางราบ นี่มันทางขึ้นเขา พอเดินจริงๆ ก็ข้อ 1 3. ผมทำได้ ผมเดินไปถึงด้านบนแล้ว แต่ตกเย็น ตะคริวขึ้น เส้นยึด ขาบวม วันถัดมานอนนิ่งอยู่ในเต็นท์ อันนี้ก็ใช้ไม่ได้เหมือนกัน ตายละ แต่ละข้อมานี่ทำเอาผมอยากเดินลงไป ลาก่อน ภูกระดึงที่ใฝ่ฝัน เดี๋ยวจะมาฟิตร่างกายใหม่ และด้วยตัวผมที่ไม่เคยจะมีประสบการณ์แบกเป้ขึ้นเขามาก่อน จะมีก็แค่ปั่นจักรยานขึ้นลงเขา แล้วมันจะเกี่ยวไหมนี่ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:27:24

ความคิดเห็นที่ 35 เห็นลูกหาบคนหนึ่งผ่านมา เป็นขาลงที่กำลังลงไปยังจุดต่ำสุด ร่างกายคงจะแข็งแรงเอาการ เทียบกับผมแล้ว มันช่างแตกต่าง อาการปวดขาก็เริ่มมาเป็นพักๆ บวกกับอาการปวดไหล่ที่มาเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่ปวดจนเดินไม่ได้ ไปต่อกัน ในเมื่อมันเหลือครึ่งทางเองหนิ ผมกับเพื่อนก็ได้ตัดสินใจไปพักที่ซำกกโดน ที่พักใหญ่อยู่ห่างออกไป 1,340 เมตร ในทางความคิดเพ้อฝันมันทำได้ แต่ในทางปฏิบัติ... จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:27:51

ความคิดเห็นที่ 36 พร่านพรานแป 09:42 แต่ในทางปฏิบัติ... มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เพราะผมก็พักที่นี่อีกแล้ว บวกกับที่เพื่อนผมมีอาหารปวดที่เท้าซ้ายขึ้นมาเรื่อยๆ บวกกับปวดไหล่ สรุปก็คือ สภาพทุกคนตอนนี้ มันต้องพักแล้ว จำลูกหาบแบกเตาแก๊สที่ผ่านมาได้หรือไม่ คนนั้นก็กลับมาแซงผมมาได้อีกแล้ว ที่ผมจำได้เพราะว่าเขาเอาเสื้อสีฟ้าเทามารองไหล่ไว้กันช้ำ สิ่งที่ผมเห็นระหว่างที่พักนั้นก็คือ เนื่องจากวันก่อนหน้านี้เป็นวันพ่อแห่งชาติ ทำให้มีผู้คนจำนวนมากกำลังเดินลงมาจากยอดภู นอกจากผมต้องสู้กับทางลาดชันแล้ว ผมยังต้องมาสู้กับคนที่ลงมาหรือนี่ สวนกันมาเยอะมากๆ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:28:17

ความคิดเห็นที่ 37 ซำกกหว้า 09:56 เดินมาได้สองชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึงจุดขายอาหารจุดต่อไปก็คือ ซำกกหว้า สิ่งที่ผมทำให้หยุดที่นี่ก็คือ ต้นไม้ใหญ่ที่ขวางทางอยู่นั่นเอง แต่ในแผนที่ระดับความสูง ที่นี่ไม่มีบอกร้านค้า เพราะว่าที่นี่เพิ่งเปิดร้านค้ามาได้ไม่นาน จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:29:49

ความคิดเห็นที่ 38 ด้วยการหยุดพักที่บ่อยมากๆ ทำให้ผมตัดสินใจกับเพื่อนใหม่ ทีนี้ไม่หยุดพักที่ซำกกโดน ซำที่ใหญ่ที่สุดที่จะมีร้านค้าห้องน้ำ หรือแม้กระทั่งศูนย์พยาบาล ผมก็เลยตัดสินใจจะเดินจากที่นี่รวดเดียวไปจนถึงซำแคร่ ซึ่งเป็นซำสุดท้ายก่อนที่จะถึงหลังแป จุดที่ขึ้นถึงยอดภูกระดึง เป็นสิ่งที่มั่นใจเอาเสียมากๆ ทำไมต้องเห็นศูนย์พยาบาลเป็นทางผ่านไปด้วย ท้งๆ ที่มันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรมา พักที่นี่อีกสักพัก เพื่อนก็ซื้อน้ำขวดกับไอศกรีมขนมปังมากิน ส่วนผมที่ประหยัดเงินสุดๆ ไม่ซื้ออะไร แต่แย่กว่าตรงที่เอาน้ำของเพื่อนมาดื่ม จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:30:23

ความคิดเห็นที่ 39 ซำกกไผ่ 10:24 ซำนี้ก็กลายเป็นแค่ทางผ่าน แต่จะมีบ้างก็คือพักเล็กพักน้อย ครั้งละ 1-3 นาที ไม่มากไปกว่านี้แล้ว ผมก็แซงมนุษย์เตาแก๊สคนเดิมไปอีกแล้ว นึกแล้วก็สนุกดี แซงกันไปแซงกันมา ทำให้ผมได้คลายเหนื่อยอย่างมาก เหลืออีก 300 เมตรก็จะถึงทางผ่านที่มันไม่เชิงผ่านสักเท่าใด "ซำกกโดน" จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:30:42

ความคิดเห็นที่ 40 ซำกกโดน 10:42 ป้ายหลักกิโลเมตรที่ 4 ที่วางอยู่ข้างทางก็ได้บ่งบอกถึง ซำกกโดน ที่ผมใช้เป็นทางผ่่านนั้น ปรากฏว่าผมเสียเวลาไปมากกับการที่ถ่ายรูปบริเวณรอบๆ ซำกกโดนแห่งนี้ ไหนจะเป็นการถ่ายภาพซ้ำๆ เพื่อให้ไำด้ภาพที่ดีที่สุดมาไหนจะรอคนให้ออกจากพื้นที่เพื่อที่จะได้ภาพที่มันดีที่สุด จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:32:51

ความคิดเห็นที่ 41 คนที่ลงมาก็ลงมาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย และที่ผมงงก็คือ ในตอนแรกที่ผมเห็นแต่คนขึ้น แต่ในตอนนี้ผมเห็นแต่คนที่ลงมา ลง ลง ลง และที่ขึ้นมามันไปอยู่ไหนกันหมดล่ะ บางที่อาจจะรอที่ร้านค้า บางทีผมและเพื่อนอาจจะเดินเร็วไป อันนี้ก็ไม่แน่ใจ หรือที่แย่ที่สุด... เดินช้าไป แม่ค้าที่ร้านค้าที่เรียงเป็นตับยาวและมีหลายหลาย ก็ไม่วางวายที่จะเรียกผม ด้วยคำเดิมๆ ว่า "มาพักก่อนๆๆ" "เอาน้ำไหมๆๆ" ผมขอบอกว่า ผมยอมประกาศตัวเป็นบุคคลที่ยากจนคนหนึ่ง ผู้ซึ่งยอมอดทนต่อสภาพดินฟ้าอากาศทั้งปวง ผู้ที่ยอมจะสู้แม้จะต้องล้มกี่ครั้งก็ตาม แล้วที่ผ่านมี ที่ปวดขา ปวดไหล่ พักอยู่เป็นเนืองนิจตลอดสามชั่วโมงนี่แปลว่าอะไรกัน จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:33:24

ความคิดเห็นที่ 42 แต่ผมก็เข้าใจว่า ของกินหรือเครื่องดื่มที่มาขายกันบนนี้ มันก็ย่อมแพงเพราะว่าที่นี่ไม่มีเฮลิคอปเตอร์มาลง ไม่มีกระเช้าให้ขึ้น ใช้ลูกหาบอย่างเดียว ดังนั่นราคาจึงเป็นราคาที่บวกค่าบริการลูกหาบ อาหารอย่างหนึ่งก็ตกประมาณ บวก 10 บาททุกรายการ และก็มาคิดดูว่า ผมน่าจะเป็นลูกหาบบ้าง มาเป็นชาวบ้านธรรมดาๆ และดูว่าหาบขึ้นๆ ลงๆ มันจะรวยหรือไม่รวย มุมที่ผมว่าสวยที่สุดที่ซำกกโดน จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:34:06

ความคิดเห็นที่ 43 ทางต่อไปที่จะขึ้นมา ทางก็ชันเรื่อยๆ เทียบได้ประมาณตอนขึ้นซำแฮก แต่ด้วยเหตุอะไรไม่ทราบทำให้การทำทางครั้งนี้มันไม่มีบันไดอะไรเลย มันมีแต่บันไดปลอมๆ ที่ทำมาจากรากของต้นไม้ นอกนั้นก็โขนหินกับดินล้วนๆ แต่แทนที่จะทำบันได ระหว่างทางมันกลับมีที่นั่งดีๆ งงเหมือนกัน ผมจะไม่ไหวก็ตอนขึ้นมาเนี่ยหละ ครึ่งกิโลเมตรระหว่างซำกกโดนกับซำแคร่เป็นอะไรที่ทรมานจิตใจผมมากๆ เพระาตั้งแต่เดินออกมาได้ไม่นาน ขาผมก็ออกอาหารจะเป็นตะคริวแล้ว ดีที่ผมรู้ทัน ผมก็เลยพักระหว่างทางเล็กน้อย คราวนี้ที่ผมเดินเร็วๆ มันตอบแทนมาด้วยเกือบๆ ตะคริว ผมรู้ได้เลยว่าระหว่างเดินผมรู้สึกเส้นที่ตึงมากๆ ตรงต้นขาของผม ซึ่งอาจจะเกิดจากการที่โหมมากๆ สำหรับการเดินเร็วๆ ขอเตือนเล็กน้อยว่าสำหรับคนที่จะขึ้นภู มีคนแนะนำว่าให้กินยาคลายกล้ามเนื้อหลังอาหารก่อนขึ้นภู แล้วเวลาเดินก็ค่อยๆ เดินมาเรื่อยๆ เดี๋ยวจะเป็นแบบผมที่ทำให้เพื่อนตอนรอ หลังจากที่ผมต้องรอเพื่อนอยู่นาน ก็มันจะไม่เกิดขึ้นได้อย่างไรเล่า ในเมื่อตัวผมมีสัมภาระอยู่ 11 กิโลกรัมคอยดึงผมในทิศทางที่สวนกับทางขึ้นภู ถ้าผมลืมไม้ค้ำเป็นเรื่องเลยทีนี้ ระหว่างซำทั้งสองผมพักไปประมาณ 4-5 รอบ พักแล้วก็นวด เดิน พักแล้วก็นวด เดิน จนกระทั่งถึงการพักครั้งสุดท้าย หลังจากนั้นเพื่อนผมก็ปวดไหล่บวกกับปวดเท้า แต่คราวนี้อาการปวดขาของผมไปไหนก็ไม่รู้ อีกทั้งผมอยากจะพักที่ซำแคร่เต็มที ผมได้กล่าว "ลาก่อนเพื่อน เจอกันที่ซำแคร่" ก่อนที่ผมจะใช้พลังที่เก็บไว้จากไหนไม่รู้ เร่งสปีด ใส่เกียร์เต็มที่ ทั้งๆ ที่ทางก็ลาดชัน ผมก็งงเลย ว่าความเร็วของผมมาจากไหน จนผมเหมือนได้ยินคนนินทาว่า "เร็วมาก" ไม่รู้ว่าพูดถึงผมอยู่หรือไม่ ผมก็โดนมนุษย์เตาแก๊สแซง แล้วผมก็แซงกลับมาตอนช่วงเร่งความเร็ว จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:34:24

ความคิดเห็นที่ 44 ซำแคร่ 11:06 ในที่สุดก็ถึงซุ้มอาหารที่สุดท้ายก่อนถึงหลังแป จัดการปลดเป้ออก แล้วเข้าห้องน้ำทันที ไม่นานเพื่อนก็ตามมาสมทบ แล้วก็พักผ่อนกันนานมากๆ นานอยู่ประมาณ 20 นาทีกว่าๆ ผมได้ยินคำขู่ของคนที่เพิ่งเดินลงมาว่า "ทางต่อไปโหดนะน้อง มีบันไดลิงอยู่ด้วยหลายขั้น" เห้ย บันไดลิง เป็นไปได้หรอ สืบไปสืบมา ที่แท้มันเป็นขั้นบันไดหลายๆ ขั้น หลายๆ ชุด ซึ่งไต่ตามภูเขาที่สูงชันเกินกว่าที่คนจะเดินขึ้นไปเฉยๆ ได้ ระยะทางเหลือกิโลเมตรกว่าๆ เทียบกับที่ผ่านมา ระยะทางห่างแต่ละซำไม่ถึงครึ่งกิโลเมตร มันช่างทำให้ผมต้องคิดหนักว่า จะทำอย่างไรให้ตัวผมแบกสัมภาระทั้งหมด ขึ้นไปถึงยอดภูไปได้ ยิ่งได้ยินเรื่องของ บันไดลิง บันไดลิง ผมไม่ใช่ลิงหนิจะปีนป่ายได้สบาย ลิงมันไม่เห็นจะแบกสัมภาระเท่าผมเลย แต่ในฐานะมนุษย์ ของที่จำเป็นก็ต้องเอาไป นี่ถ้าผมแปลงร่างเป็นลิง ผมก็แทบไม่ต้องแบกอะไรเลย จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:35:05

ความคิดเห็นที่ 45 นั่งพักกันอยู่นาน อยู่ดีๆ เพื่อนเรียกผมแล้วบอกว่า "ช่วยแบกให้หน่อย ไม่ไหวจริงๆ" เอาล่ะ เพื่อนยื่นเป้ใบเล็กให้ผม ด้านในมีน้ำอยู่หนึ่งขวดที่เหลืออยู่ครึ่งขวด กับเอกสารที่จำเป็นในการเที่ยวครั้งนี้ รวมแล้วก็ประมาณหนึ่งกิโลกรัม อย่าบอกเชียวนะว่า ผมจะต้องแบก 12 กิโลกรัมเพื่อที่จะขึ้นอีกหนึ่งกิโลเมตรกว่าๆ อาหารกลางวันผมก็ตัดสินใจไปกินด้านบน ซึ่งเป็นอาหารกลางวันที่มันไม่ใช่มื้อสักเท่าใด เพราะที่ผมมีอยู่ก็คือมันฝรั่งเลย์ที่ผมเอามาตั้งแต่อยู่ที่บ้าน ส่วนน้ำดื่มผมซื้อเอาเมื่อไปถึงยอดภูที่หลังแป ว่าแล้วผมก็คิดถึงอาหารที่อยู่ที่ผานกเค้า เป็นอาหารที่ดีที่สุดที่เคยมีมาในการเดินทางนี้ มนุษย์เตาแก๊สที่มีเสื้อสีฟ้าเทาก็แซงผมอีกรอบ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:35:30

ความคิดเห็นที่ 46 เริ่มออกเดินทางในเวลา 11:30 พอดี แรกเริ่มผมก็มาเจอกับด่านช้าง ซึ่งคาดว่าเป็นบริเวณที่ช้างป่าออกมาหากินขวางเส้นทางนักท่องเที่ยวในเวลากลางคืน ถึงได้มีกฎว่าห้ามนักท่องเที่ยวที่จะขึ้นลงภู ขึ้นลงหลังจากที่เลยเวลา 14:00 เป็นต้นไป เพราะจะถึงที่ปลายทางค่ำเกินไป และจะมีช้างป่าที่ออกมาหากิน จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:36:07

ความคิดเห็นที่ 47 ผมเริ่มที่จะสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าทำไมทางที่หลุดจากซำแคร่มาแล้ว มันเป็นแค่ทางราบ ไม่ใช่ทางราบขึ้นอย่างเดียว มันทางราบธรรมดาดีๆ นี่เอง ใจหนึ่งก็คิดว่าแบบนี้สิดี จะได้ไม่เหนื่อยเปล่า ค่อยๆ ไปเรื่อยๆ ทางราบแบบนี้ กับอีกใจหนึ่ง ที่คิดว่า คงจะมีเนินขึ้นไปเรื่อยๆ สบายๆ ไม่เมื่อย แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย ผู้คนที่เดินลงมาตอนนี้ บวกกับลูกหาบที่กำลังลงมา แม้ว่าทางเดินจะกว้างเท่าใด คนก็แน่นอยู่ ทำให้ผมเดินลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:36:53

ความคิดเห็นที่ 48 จนกระทั่ง เดินไปถึงลานกว้างๆ ก่อนที่ผมจะเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองตา นั่นก็คือ ทางที่แคบมากๆ และชันมากๆ ทอดตัวสูงขึ้นไปเหนือระดับสายตา เจอเท่านี้ผมเดินแทบต่อไปไม่ไหว สุดยอด และเมื่อผมมองไปข้างหลังอีกรอบ ผมเจอเพื่อนผมคนเดียวที่เดินตามมา ส่วนคนอื่นที่มาในขาขึ้นนั้น ไม่มีสักคน ดังนั้นคนขึ้นในบริเวณนั้นก็มีกันแค่สองคนเท่านั้น ผมหาจังหวะที่จะปีนไปตามภูเขาอย่างช้าๆ และต้องคอยมาหลบผู้คนที่กำลังเดินสวนลงมา อีกอย่างก็คือต้องหลบสัมภาระของลูกหาบอีก แล้วก็ถึงเวลาที่จราจรติดขัด มันมีสาเหตุมาจากบางคนที่เดินช้ามาก แล้วทางมันแคบ จะให้ตีเป็นสองแถวก็ลำบาก สุดท้ายแถวมันก็ติดยาวเหยียดร่วมเป็นร้อยเมตร ทีนี้แล้วผมจะเหลืออะไรให้เดินขึ้นเล่า ของหนักก็หนัก ทำใจก็ต้องทำใจ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:37:32

ความคิดเห็นที่ 49 ผมก็เริ่มใช้ความสามารถในการสอดแทรกผู้คน หาช่องว่างได้เมื่อไรก็ปีนขึ้นไปเลย เร็วๆ ไว้ก่อน เรื่องพักไว้ทีหลัง เดินขึ้นเขาสลับกับก้าวยาวๆ ขึ้นโขดหินไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง เดินจนถึงจุดสิ้นสุดขบวนรถติด ผมโล่งอกมากๆ ที่ทางได้ว่างอีกรอบ แต่พอผมหันกลับมาอีกที ทีนี้แย่กว่าเดิม ผมกลายเป็นอยู่คนเดียวแล้ว พยายามชะเง้อมองดูเพื่อนที่อยู่เบื้องล่าง แต่ก็ไม่พบใครขึ้นมา ผมก็เลยสันนิษฐานว่า เพื่อนค่อยๆ ขึ้นมาเรื่อยๆ คงจะไม่เป็นปัญหาอะไร ก็เราเล่นเดินเร็วมาตลอดหลายนาที พอเดินต่อไปได้สักพักเท่านั้น มันคือบันได บันได และบันไดจริงๆ แต่ดีที่ไม่ใช่บันไดลิง เป็นบันไดเหล็ก ซึ่งระยะห่างระหว่างขั้นก็พอประมาณครึ่งหัวเข่าได้ มองขึ้นไปด้านบน เจอกับผู้คนที่กำลังลงมาเรื่อยๆ ทีนี้สำหรับผมคงไม่ใช่เดินขึ้นภูละ แต่คงจะเป็น "ยกน้ำหนักขึ้นภู" มากกว่า กับ 12 กิโลกรัมบนหลัง บันไดไม่ได้มีแค่ 2-3 ชุด แต่เส้นทางที่เจอนี่เล่นเป็นสิบชุดเลย ตอนนั้นสภาพจิตใจของผมเริ่มสู้ไม่ไหว ทำนองว่า ขึ้นมาได้หนึ่งชุด พอเจอชุดต่อไป ผมร้องออกมาว่า "เอ้ย" เจออีกก็ "เอ้ย" ไปเรื่อยๆ บางทีก็ถึงกับนั่งตรงขั้นบันไดนี่หละ เฉลี่ยการขึ้นหนึ่งขั้นบันไดก็ประมาณห้าวินาทีได้ พลังขาผมเริ่มหมด เลยอาศัยพลังแขนข้างหนึ่งถือไม้ค้ำ กับอีกข้างจับราวบันได พิสูจน์ถึงความชันหฤโหด เมื่อมองลงไปด้านล่าง จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:38:24

ความคิดเห็นที่ 50 หลังแป 12:05 เสียงคนที่คุยกันดัง แสงอาทิตย์ที่โปร่ง ไม่มีต้นไม้มาบัง ทางขึ้นที่แยกออกเป็นหลายสาย ชุดบันไดชุดสุดท้าย ป้ายบอกทางทุกป้ายที่ลูกศรชี้ลง จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:40:06

ความคิดเห็นที่ 51 ภาพที่เห็นอยู่ข้างหน้า ผู้คนกำลังนั่งบนพื้น บนม้านั่ง ซุ้มขายน้ำเล็กๆ ที่ไม่มีอาหารขายอยู่ ป้ายป้ายหนึ่งที่ผู้คนผลัดกันถ่ายภาพ เพื่อที่จะแสดงว่า "ครั้งหนึ่งในชีวิต เราคือผู้พิชิตภูกระดึง" จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:40:36

ความคิดเห็นที่ 52 ผมนั่งลงกับม้านั่ง ปลดเป้ออก เดินไปซื้อน้ำเป็ปซี่ 25 บาทอีกหนึ่งกระป๋อง ก่อนที่ผมจะมานั่งอีกรอบแล้วพบว่า ขาผมเดินไม่ไหวแล้ว สรุปผมก็เดินขึ้นมาตั้งแต่ 07:35 จนถึง 12:05 รวมระยะเวลาทั้งสิ้นที่ใช้ไปก็คือ สี่ชั่วโมงครึ่ง ถ้าไม่มีสัมภาระมากก็สบาย แต่อันไหนมันจะน่าจดจำมากกว่ากัน ระหว่างการที่จ้างลูกหาบเดินขึ้น แต่เราสบายและไม่ให้ความหมายของความลำบาก กับการเดินขึ้นตลอดโดยมีน้ำหนักหนึ่งในห้าของตัว แต่เราได้รู้จักสู้ตัวเองและอดทนจนประสบความสำเร็จ แน่นอนว่าตอบไม่ยาก เพราะผมจดจำคนที่ผมเรียกว่า มนุษย์เตาแก๊ส ได้ นั่นไง ขึ้นมาแล้ว แต่ทำไมผมไม่รู้ว่าเดินแซงตอนไหน ผมก็นึกว่าเขาจะถึงก่อนอีก ลูกหาบจะมาเปลี่ยนรูปแบบการ "ขนส่ง" ที่หลังแปกัน หลังจากที่เดินขึ้นมาตลอด ก็ได้วางสัมภาระบนรถเข็นเพื่อเข็นไปยังศูนย์บริการนักท่องเที่ยว แต่สำหรับของผมแล้ว คงจะต้องแบกไป รถเข็นคงเป็นทางเลือกที่ไม่เหมาะสมสำหรับนักท่องเที่ยว คนอื่นจะมองผมเป็นพ่อค้าน่ะสิที่กลัว จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:41:17

ความคิดเห็นที่ 53 รอต่อไปเรื่อยๆ เพื่อที่หวังว่าเพื่อนผมจะมา ผมก็เดินไปถ่ายรูปรอบบริเวณหลังจากที่ขาผมได้หายเกือบเป็นปกติ พอเพื่อนมาแล้ว ผมก็ถ่ายรูปคู่กับเพื่อนพร้อมกับป้ายที่ทุกคนจะต้องถ่ายกลับไปอวดทางบ้าน ผมก็ไม่ทราบว่า ทำไมไม่ทำป้ายให้มันมากๆ เรียงติดกัน 3-4 ป้ายในบริเวณเดียวกัน ผมจะได้ไม่เสียเวลารอต่อคิวคนที่มาถ่าย มีหลายอันจะได้ไม่เสียเวลา จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:41:41

ความคิดเห็นที่ 54 เมื่อมองลงไปด้านล่าง จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:42:11

ความคิดเห็นที่ 55 พักอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมงเพื่อให้ทุกคนหายเหนื่อย ก็ได้เวลาเดินไปศูนย์บริการนักท่องเที่ยวซึ่งห่างออกไป 3,500 เมตร คราวนี้สบาย ทางราบตลอดเส้นทางที่จะไปถึง แต่ระหว่างทางที่เดินก็บ่นกับตัวเอง เมื่อไรจะถึง จะได้กางเต็นท์พักผ่อนสักที จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:43:17

ความคิดเห็นที่ 56 ลืมหมุนรูป...อีกแล้ว จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:43:52

ความคิดเห็นที่ 57 บ่ายสองครึ่งก็ถึงพอดี ผมก็ได้ไปติดต่อสถานที่กางเต็นท์เอาไว้ ปรากฏว่า เจ้าหน้าที่ให้กางที่ไหนก็ได้เลย ซึ่งตามมาด้วยคำถามที่ว่า แล้วทำไมตอนจองที่พักทางอินเตอร์เน็ต มันมีโซนบอกไว้ (อันที่จริงผมเดินหาไม่เจอว่าโซนผมอยู่โซนไหน ก็เลยกางมั่วไปเลย) ก็ได้พื้นที่กางเต็นท์ที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่มากๆ โดดเดี่ยวอยู่เต็นท์เดียว นอกนั้นคนอื่นหนีออกห่างกันหมด เลยได้รูปแจ่มๆ มาเต็มที่ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:44:48

ความคิดเห็นที่ 58 ไปปีนภูด้วยคนครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:44:55

ความคิดเห็นที่ 59 คุณ เล็กทาโร่ >> สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ บริเวณเต็นท์ใต้ต้นไม้ใหญ่ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:46:46

ความคิดเห็นที่ 60 ผมก็จัดแจงกางเต็นท์แล้วเก็บของเข้าเต็นท์ จริงๆ แล้ววันนี้ผมควรที่จะได้ไปดูพระอาทิตย์ตกที่ผาหมากดูก แต่เพื่อนเดินไม่ไหว ผมก็เลยตัดสินใจเดินคนเดียว เดินไปยังบริเวณใกล้ๆ ก่อน เพื่อที่จะเที่ยวบริเวณรอบๆ พรุ่งนี้จะได้วางแผนเที่ยวใหม่ อาจจะได้ดูพระอาทิตย์ตกพรุ่งนี้ โดยที่ผมไม่ลืมที่จะซื้อแผนที่ภูกระดึง ราคาสิบบาท ที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว ก่อนเริ่มปฐมบทแห่งการผจญภัยบนภูกระดึง จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:47:19

ความคิดเห็นที่ 61 1. องค์พระพุทธเมตตา ผมเอาเป้เล็กออกมาจากเป้ใหญ่ ใส่แผนที่ กล้องถ่้ายรูป และเอกสารจำเป็น แล้วก็ออกเดินทางไปยังสถานที่แรกที่ใกล้ที่สุด เดินมาไม่นานผมก็ถึงองค์พระพุทธเมตตา ซึ่งเป็นลานกว้างๆ ที่เรียกว่า ลานพระศรีนครินทร์ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:48:05

ความคิดเห็นที่ 62 ลานโล่งๆ กว้างๆ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:48:31

ความคิดเห็นที่ 63 ส่วนธงที่แขวนอยู่นั้น ผมไม่แน่ใจว่ามันมีไว้ใช้ทำอะไร มีความเป็นมาอย่างไร แต่ผมเห็นธงแบบนี้่ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึง ตามสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ของหลังคาโลกหรือ ทิเบต ที่จะมีธงพวกนี้ประดับไว้ และมีเจดีย์ ตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขาที่กว้างใหญ่ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:49:51

ความคิดเห็นที่ 64 ส่วนเรื่องของระฆัง ผมได้ลองดูรอบๆ บริเวณ มีอยู่เป็นจำนวนมาก บางอันก็มีไม้ไว้เคาะ ส่วนบางอันก็ต้องอาศัยไม้จากระฆังใบอื่น ส่วนเสียงที่ออกมา เสียงดังแล้วก้องกังวานมากๆ เมื่อเทียบกับความเงียบสงบบนภูกระดึง จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:50:28

ความคิดเห็นที่ 65 องค์พระพุทธเมตตา จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:50:58

ความคิดเห็นที่ 66 เมื่อผมกำลังเดินไปยังจุดหมายต่อไป ขนาดห่างไปมากแล้วยังได้ยินเสียงระฆัง สมกับความยิ่งใหญ่บนรากฐานแห่งความสงบจริงๆ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:51:39

ความคิดเห็นที่ 67 2. สระแก้ว สระแก้ว อยู่ห่างจากลานหินบริเวณองค์พระพุทธเมตตา 700 เมตร อยู่ในส่วนต้นน้ำของลำธาร “ธารสวรรค์” ลักษณะเป็นวังน้ำลึกขนาดไม่กว้างนัก น้ำใสมากจนมองเห็นพื้นหินขาวสะอาด อันนี้เป็นข้อมูลจากในวิกิพีเดียภาษาไทย แต่มันเป็นปัญหาสำหรับผม ในขณะที่ผมกำลังเดินหาสระแก้วอยู่นั้น ผมก็ได้สะดุดตากับลำธารหนึ่ง ซึ่งน่าจะใช่ "ธารสวรรค์" จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:52:04

ความคิดเห็นที่ 68 เดินไปเรื่อยๆ ตามถนนในแผนที่ซึ่งมีสระแก้วตั้งอยู่ ปรากฏว่า ทำไมเจอกับป้ายที่บอกทิศทางที่ไม่มี "สระแก้ว" เลย ทั้งๆ ที่ตามระยะทาง ผมเลยสระแก้วมา 200 เมตรแล้ว หรือว่า สระแก้วที่ผมรู้จักมันเข้าใจผิด ที่สระแก้วจริงๆ เป็นที่ตั้งของอำเภออรัญประเทศ มีตลาดโรงเกลือและติดชายแดนกับเขมร มีคาสิโนอีกฝ่งหนึ่งที่เมืองปอยเปต ผมชักไม่แน่ใจ แต่สระแก้วที่เป็นจังหวัดคงไม่อยู่แถวภาคอีสานตอนบนอย่างจังหวัดเลยแน่ๆ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 54 15:59:23 จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:52:22

ความคิดเห็นที่ 69 ผมใช้วิชาคณิตศาสตร์ที่ผมเรียนมา นับก้าวเดินถอยหลังไป 200 เมตร เพื่อที่จะได้หาว่าสระแก้วอยู่ที่ไหน พอมาถึงบริเวณที่คิดว่าเป็นสระแก้ว ผมเจอสิ่งนี้แทน... มันเรียงกองขึ้นไป มันบ่งบอกว่าอายุยืน คนชอบมาเรียง จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:53:05

ความคิดเห็นที่ 70 ไม่เอาละ กลับที่พักดีกว่า เพราะต้องไปดูแลเพื่อนที่พักอยู่ ผมก็เลยตัดใจไม่ไปดูพระอาทิตย์ตกที่ผาหมากดูก ระหว่างทางได้รูปมา... จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:53:44

ความคิดเห็นที่ 71 กับได้อีกสิ่งหนึ่ง ตอนที่เดินผ่านองค์พระ รถอะไรก็ไม่รู้ มาหาผมโดยใช้ซอยพิศวงที่มาจากไหนก็ไม่รู้มาตัดหน้า สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันคือรถขยะ นี่ผมต้องเดินไปเรื่อยๆ ครึ่งกิโลเมตรไปถึงที่พักโดยมีรถขยะนำหน้า แถมท่านบังทางเดินจนมิดหมดเลย ความเร็วก็เร็วจนผมแซงหน้าไม่ได้ ก็ได้แต่ทนเอา แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 54 15:55:11 จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:54:07

ความคิดเห็นที่ 72 ในที่สุดก็กลับถึงที่พักโดยปลอดภัย จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:55:43

ความคิดเห็นที่ 73 ปิดท้ายวันนี้ด้วยการหาร้านอาหารอร่อยๆ มากิน เนื่องจากว่าลูกหาบจะต้องเอาของกิน เอาอาหารมาส่ง ทำให้ร้านทุกร้าน พร้อมใจกันให้อัตราค่าอาหารทุกชนิดในราคา 50 บาท ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมรู้ว่า อาหารบนภูกระดึงมันแพงขนาดนี้ และได้ข่าวมาว่า อาหารมันค่อยๆ ขึ้นราคามาเรื่อยๆ จนได้ราคาแบบนี้มา ผมยังมีวิญญาณคนจนเข้าสิงอยู่ จึงได้แต่กินมาม่าซองใส่จานกิน หมดไปแค่ 15 บาท กับนมกล่องราคา 25 บาท สรุปก็หมดไปแค่ 40 บาท จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:55:59

ความคิดเห็นที่ 74 จากนั้นผมก็ซื้ออาหารมาเตรียมกินสำหรับวันพรุ่งนี้ เพราะผมตัดสินใจที่จะเดินในเส้นทางน้ำตก ซึ่งไม่มีซุ้มขายระหว่างทางแน่นอน ผมก็ซื้อของมาบ้าง แล้วเดินดูของเล็กน้อย วางแผนต่อไปอีกสองวันข้างหน้าว่าจะกินอะไรที่จะได้ประโยชน์มากที่สุดแต่เสียเงินน้อยที่สุด ...นี่ผมมาภูกระดึงเพื่อที่จะมีเที่ยวพักผ่อน หรือจะมาเรียนรู้วิธีกินอยู่อย่างประหยัดกัน เหมือนในรายการเกมโชว์ญี่ปุ่นที่กินอยู่อย่างประหยัดจริงๆ จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:56:33

ความคิดเห็นที่ 75 ผมก็ได้กลับมานอนที่เต็นท์ของผมหลังจากที่ผมรู้สึกอ่อนเพลียมาตลอดที่ขึ้นมาถึงด้านบน ได้เวลาพักผ่อนสำหรับการดูพระอาทิตย์ขึ้นในวันรุ่งขึ้น ส่วนเรื่องที่จะลงไปยังบ้านฟองใต้... กว่าจะคิดได้ลมบนภูกระดึงก็พัดความคิดนี้ออกไป ได้ฟังเสียงลมพัดบนภูก่อนที่ผมจะปิดตาลงแล้วหลับไม่เป็นท่าจากความเหนื่อยล้า จากคุณ : tem142857 เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 15:56:48

ความคิดเห็นที่ 76 เห็นแล้วคิดถึงเมื่อ 2 ปีก่อน อยากไปอีกแต่สังขารไม่ไหว ขอตามห่างๆละกัน จากคุณ : predator_john เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 16:04:19

ความคิดเห็นที่ 77 ไปเที่ยวด้วยคนค่ะ สังขารยังไหวอยูา55555 จากคุณ : ต้นโมกกับโยกเยก เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 16:10:25

ความคิดเห็นที่ 78 ไปเจอรูปนี้มาค่ะ แต่ไม่รู้ว่า จขกท ได้ไปเส้นทางบ้านฟองใต้รึเปล่า ^^ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 16:34:26

ความคิดเห็นที่ 79 กำลังสนุกเชียวครับ เป็นผมคงไม่มีโอกาสแบบนี้แน่ๆด้วยน้ำหนักตัวที่มาก ด้วยอายุที่จะเป็นวัยรุ่นอีกไม่กี่ปี ขอบคุณที่พาขึ้นไปเที่ยวนะครับ จากคุณ : biGbOySalaDbAr เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 17:43:00

ความคิดเห็นที่ 80 เข้ามาดู อยากไปพิชิตภูกระดึงกับเค้าบ้าง ขอบคุณที่รีวิวให้ชมนะคะ จากคุณ : คนช่างฝัน สาวข้างบ้าน เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 18:02:53

ความคิดเห็นที่ 81 เท่าที่อ่านมา พี่ว่าน้องไม่เตีรยมพร้อมในการเดินขึ้นเขามากกว่า ถ้ารู้ว่าจะไปก็ควรเตรียมร่างกายให้พร้อม ถ้าไม่พร้อมก็ต้อง จ้างคนช่วย ถ้ายังขึ้นไปแบบนี้ก็ จะเสียสุขภาพเปล่าๆ ส่วนเรื่องสระแก้ว ตรงที่น้องเดินผ่านนั้นมัน ทางน้ำไหลออกมาจากสระแก้ว ตัวสระแก้วต้องเดินลุยหญ้าไปทางทิศตะวันออกอีกนิดหนึ่ง แต่จะให้มันใสเหมือนแก้วก็คงใช่ที่เพราะ ธรรมชาติมันก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา จากคุณ : นาย วิท เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 18:30:09

ความคิดเห็นที่ 82 เกาะรีวิวไปชมด้วยคนนะคะ จากคุณ : snas89Pink เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 20:01:38

ความคิดเห็นที่ 83 ที่ผ่านมา.... ผมก็ไม่เคยได้ให้ลูกหาบกินเงินผมเลย ไม่ใช่งก แต่ผมถือว่า มาแบบนี้ต้องจัดให้หนัก ล่อไปโดยประมาณ เกือบ 20 โล (ผมเอาผ้าห่มผืนยักษ์ไปด้วย...... ห่มอุ่นดี) แต่ครั้งล่าสุดเมื่อ กพ. ปีที่แล้ว ครั้งแรกของการจ้างลูกหาบของผมก็เกิดขึ้นซะแล้ว ประมาณว่า เริ่มแก่แล้ว...... กล้องก็พกไป ขอเดินสบาย ๆ ถ่ายรูปดีกว่า จากคุณ : SuperTee (itCrazy) เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 21:28:22

ความคิดเห็นที่ 84 ตามไปภูกระดึงด้วยคนครับ แม้จะยังไม่เคยไปพิชิต แต่ให้คุณ tem142857 พาเที่ยวละกัน จากคุณ : P.S. i love you เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 54 23:21:30

ความคิดเห็นที่ 85 ถึงยอดภูซะที ดีใจด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : นกน้อยในสวนม่วง เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 00:11:43

ความคิดเห็นที่ 86 ตามติดชีวิตปีนภูครับ ไปมาเหมือนกันเมื่อวันที่ 10 เดือนที่แร้ว คนเยอะมากมายครับ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ไวท์เบิร์น เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 12:38:13

ความคิดเห็นที่ 87 ตามมาชมด้วยคน เดินเร็วดีนะครับ สี่ชั่วโมงเอง จากคุณ : RedBloodinYellowSuit เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 14:02:09

ความคิดเห็นที่ 88 ครั้งแรก ก็เหมือนกัน ขึ้นซะเร็ว จน พลาดอะไร หลายๆอย่าง การเดินทาง แมกไม้ พรรณพืช จนต้องมาแก้ตัวอีก 1 ปี ถัดมา จนทุกวันนี้ ขึ้นมาแล้ว 18 ครั้ง และยังขอขึ้นภูกระดึงอยู่จนกว่าจะหมดแรง ปล. ทางขึ้นลงฝั่ง ทาง หล่มสัก ลำบากกว่ามากครับ ไม่มีของขายได้  การเดินทางลงต้องมา ต่อรถ 2 แถว แล้ว เข้าเมือง หล่มสัก ครับ ถึงจะได้มีรถกลับ  แต่ทางเดินก็จะมีน้ำตกขนาด กลางอยู่อันนึง สวยมากครับ ทราบภายหลังว่า เป็นน้ำ ตกที่ เสรีไทย ( ตามคำบอกเล่า) พบครับ จากคุณ : tey_san เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 54 15:45:10