 |
ความคิดเห็นที่ 110 |
|
ไปกาญฯ ทีไร ป้าก็ต้องไปเยี่ยมสุสานทหาร..ทุกที แล้วก็ต้องเสียน้ำตาทุกครั้ง.. ไม่รู้ทำไง.. ไม่ไปก็เหมือนเราลืมเขาไปแล้ว.. กลัวพวกเขาจะน้อยใจ...
IN FLANDERS FIELDS THE POPPIES BLOW
BETWEEN THE CROSSES.....ROW ON ROW....,
THAT MARK OUR PLACE ; AND IN THE SKY...
THE LARKS STILL BRAVELY SINGING.., ...FLY...
SCARCE HEARD AMID THE GUNS BELOW
WE ARE THE DEAD... SHORT DAYS AGO....
WE LIVED, FELT DAWN, SAW SUNSET GLOW,
LOVED AND WERE LOVED, AND NOW WE LIE IN THE FLANDERS FIELDS.
TAKE UP OUR QUARREL WITH THE FOE:
TO YOU FROM FAILING HANDS WE THROW
THE TORCH; BE YOURS TO HOLD IT HIGH
IF YE BREAK FAITH WITH US WHO DIE
WE SHALL NOT SLEEP, ... THOUGH POPPIES GROW IN THE FLANDERS FIELDS.....
มันเป็นโคลงที่เขียนขึ้นโดย หมอทหารชาวแคนาดา Lt. Col. John McCrae ที่ได้นั่งรถขนร่างทหาร ด้วยความเสียใจก็กลั่นออกมาเป็นบทกลอนที่ซาบซึ้งกินใจ แล้วเขาก็ทิ้งกระดาษแผ่นนี้ไป ภายหลังมีคนหยิบมาอ่านจากข้างถนน ก็เลยเอามาตีพิมพ์ โด่งดังไปทั่ว...
ป้าอ่านทีไรก็น้ำไหลออกตา... The torch ตอนนี้ก็เป็นของพวกเราทุกคนที่จะต้องถือไว้ไม่ให้พวกเขาเสียใจนะคะ...
| จากคุณ |
:
ป้าฟู  
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 ส.ค. 53 01:14:51
|
|
|
|
|
.....
....หวัดดีคะ...ขวดม่วง...ไปด้วยกันเลย.......
แทนละกันอิอิ
