ความคิดเห็นที่ 1   เอาน่ะ...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว..ทำตัวเองให้สนุก ดีกว่า อีตาคนข้างๆเนี่ย ไม่เห็นท่าทางมันจะกลุ้มเหมือนเราเลย ถ้าไปถึงแล้วรู้สึกไม่น่าไว้ใจ ไม่สนุก หรือมันอึดอัดมากนัก ก็หารถกลับกรุงเทพเย็นนี้เลย ก็ยังไม่สายนี่นา ฉันย้ำกับตัวเองและเจ้าตัวยุ่ง (ที่ชอบสร้างเครื่องหมาย ”?!” ในหัวฉันดีนัก) อีกครั้ง อย่างหนักเเน่นมากๆ ตั้งสติสูดลมหายใจลึ้ก..ลึก..ก เจ้าตัวยุ่งมันคงสบายใจขึ้นมั้ง ที่ดูฉันจะควบคุมตัวเองได้แล้ว มันเลยยอมถอยกลับไปนั่งเงียบๆ ไม่ออกฤทธิ์โวยวาย ตั้งคำถามแปลกๆใดๆอีก ฉันค่อยรู้สึกผ่อนคลายขึ้น หลังรบกับความคิดตัวเองจนเหนื่อย แล้วผล็อยหลับไป (ก็บอกแล้วไงว่ามันเหนื่อย!!) กว่าจะโบกรถสองแถว สีน้ำเงิน (ที่”ฉัน”เป็นคนเดินเข้าไปถามจากคนแถวนั้น...ถึงได้รู้) เข้ามาที่พัทยากลางได้ ก็เย็นย่ำ อีกชั่วโมงสองชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะกลับบ้านแล้ว เราหันรีหันขวาง ท่ามกลางผู้คนหลากหลาย หยิบแผนที่มาดูอยู่หลายรอบ ก็เพิ่งได้รู้จริงๆซักทีว่า ไอ้ที่เค้าเรียก พัทยาเหนือ กลาง ใต้ นี่น่ะ มันก็หาดเดียวกัน ยาวต่อกัน และเดินถึงกันได้ ไม่ได้ไกลอย่างที่คิด มา พัทยาก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยเลยที่จะได้กางแผนที่ และฝากชีวิตไว้บนการตัดสินใจของตัวเองและคนที่มาด้วย (ที่ดูท่าก็”อ่อน” พอๆกัน) เราเริ่มมองหน้ากันอย่างหิว (ไม่ใช่หิวกันเองนะ..หิวข้าวย่ะ..หิวข้าว ) เลยพากันเดินลัดเลาะซอยเล็กๆ ออกมาถนนด้านนอกของหาด เพื่อหาอะไรกิน พัทยานี่ หาของกินยาก มีแต่ผับ บาร์ โรงแรม ร้านอาหารปกติไม่ค่อยมีให้เห็น บวกกับความจู้จี้มากเรื่องของคุณพระเอกเข้าไปอีก กว่าจะได้ร้านข้าวที่ถูกใจพ่อ...ก็โน่น เดินกันไปจนเกือบถึงพัทยาเหนือ บริเวณนี้มีลักษณะเหมือนโต้รุ่ง คือมีรถเข็นตั้งโต๊ะอยู่ติดกันเยอะๆ ขายอาหารหลายอย่าง บรรยากาศดูโล่ง โปร่ง (สมใจเขาล่ะ) อยู่ใกล้ๆปั๊ม shell มั้ง ถ้าจำไม่ผิด มีร้าน convenient store อยู่ด้วย น่าจะเป็น seven นะ สรุปคือมีทุกอย่าง จะเข้าห้องน้ำก็นี่เลย..ที่ปั๊ม ของกินก็มี sevenก็มี (ก็บอกเผื่อไว้กันลืม ถ้าคราวหน้าไปที่นั่นอีก จะได้ไม่ต้องเดินหาให้เมื่อย) พี่ต้าร์โทรมาตอนกำลังกินข้าว ตอกย้ำให้รู้ว่า คืนนี้เราต้องไปหาที่นอนกันดาบหน้าแน่ๆ เอาน่ะ...แค่พัทยาเอง ฝรั่งหัวแดงเดินกันเกลื่อน ไม่ใช่บ้านเค้าเมืองเค้าซักหน่อย ยังไม่เห็นเค้าเดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย อย่างน้อยภาษาไทยก็ภาษาของเรา ไม่ต้องลำบากสเน็คๆฟิชๆ ฉันคง ”รอด” จากเงื้อมมือมารไปได้หรอกน่า (“มาร” ในที่นี้หมายความถึง อันตรายต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้รอบๆตัว มิได้เจาะจงถึงผู้ใดผู้หนึ่งโดยเฉพาะ) ฉันพยายามบอกตัวเองอย่างนั้น แหม..อย่างน้อยฉันก็มากะพระเอกนี่นะ ยังต้องกลัวอะไรอีก..ไม่มี้!!.. (กรุณาทำเสียงสูงกว่าตึกเวิร์ลเทรดมากๆได้ก็จะดี) เราเดินลัดเลาะจากพัทยาเหนือ ไล่ลงไปเรื่อยๆ นับจากแสงสุดท้ายของดวงตะวัน good night kiss อย่างดูดดื่มกะผืนน้ำทะเลสีคราม และผู้คนที่กำลังเคลื่อนไหวบนชายหาดพัทยา ทุกสิ่งรอบตัวดูจะคึกคัก และตื่นตากันเต็มที่ กับสองเวทีแร็พและป๊อปที่ดังกระหึ่ม ความกังวลต่างๆถูกกลืนลงไปตกตะกอน รวมกับเสียงดนตรีและสายลมยามค่ำคืนที่โชยรื่น หอบเอากลิ่นอายทะเลขึ้นมาทักทาย และอ้อยอิ่งอยู่กับเราอย่างไม่รู้หน่าย .. .. ความรื่นรมย์ของเราสองคนถูกกวนให้ขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเราพาตัวเองมายืนอยู่ริมหาดพัทยาใต้ หน้าวัดอะไรซักวัดที่ตอนนี้นึกไม่ออกแล้ว (จำได้ว่าสวย) และต่างก็ตั้งคำถามให้กันและกัน ถึงที่พักของราตรีนี้ เถียงกันไปยื้อกันมาอยู่เป็นนานสองนาน ฉันเดินหนีความคิดของเธอที่เสนอว่าให้พักโรงแรม มานั่งอยู่ตรงเชิงบันไดริมสะพานปลา ผู้คนยังดูพลุกพล่าน แม้จะเป็นเวลาเฉียดเที่ยงคืนเข้าไปทุกที แสงไฟของสะพานนี้ก็สว่างไสว ไม่ทำให้อุ่นกาย แต่อย่างน้อยก็พอจะยึดไว้เป็นเพื่อนให้อุ่นใจได้มากกว่า เรานั่งมองหน้ากันเงียบๆ ขณะปล่อยความคิดคำนึงของตัวเองที่กำลังสับสน ให้เถียงกับอีกฝ่ายโขมงโฉงเฉง... เป็นตายร้ายดียังไง ฉันก็ไม่มีวันไปนอนโรงแรมกะเธอหรอกย่ะ!! “คนของฉัน” ศอกกลับเธอไปอย่างนี้ ตามด้วยท่า Somersault kick อีกชุดใหญ่ จน ”คนของเธอ” ตั้งรับไม่ทัน ฮะฮ่า ในที่สุด เธอก็ต้องยอมจำนนต่อสายตาเอาจริงของฉัน และเราก็ย้ายกันมาด้านหน้า seven เพราะไม่อยากไปแย่งที่ทำกินของใครบนสะพานปลา ยึดเอาทำเลใต้ต้นมะพร้าว ริมหาดทรายเป็นที่นอน เอ๊ย! ไว้ซุกตัวพอให้ผ่านคืนนี้ไป ตกลงใจกันไว้ว่าจะนั่งเป็นเพื่อน ดูดาวกันยันเช้า นั่งได้ไม่ช้าไม่นาน..คนต้นคิดให้ไม่หลับไม่นอนก็ชักเมื่อย (เพราะเดินมาทั้งวันหรอกนะ..เดินหาร้านข้าว..ของเธอ..ก็เท่านั้น.. เดินจากพัทยาเหนือยันใต้ก็เท่านั้น...ต้นมะพร้าวก็ไม่มีให้พิงเหมือนใครบางคน) เลยขออนุญาตพระเอก (ที่มีแววว่าจะผันตัวเองมาเป็นยามในอีกไม่กี่วินาทีนี้แหละ) ก่อนเอนตัวลงพิงกระเป๋าใบโต (เห็นประโยชน์ของ..ความโต..แล้วใช่มะ.. ถ้ากระเป๋าไม่โตตั้งเท่านี้ ก็ต้องลำบากให้เธอเป็นหมอนอีก..ไม่อยากรบกวนนะเนี่ย..) คนข้างๆเริ่มร้องเพลง หงุงๆหงิงๆ (คงนึกว่าตัวเองเป็น Labanoon...เอาน่ะ..ปล่อยเค้าซักวัน) ใจก็อยากร้องด้วยหรอกนะ แต่หนังตามันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วฉันก็”เผลอ” หลับไป ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่กะผ้าขนหนู ที่คนดี๊..คนดี..ห่มให้ ดึกดื่นค่อนคืน แต่ริมหาดพัทยาไม่เคยหลับไหล เสียงคนกลางคืนเดินไปเดินมา บ้างก็ตั้งวงกันริมหาด ความเป็นห่วงคนข้างๆ(จะหนีไป) และยุงที่รุมกัดขา เปิดเปลือกตาฉันขึ้นมาเป็นระยะๆ ลืมตาขึ้นมาทีไหน เสียงร้องเพลงของคนใกล้ตัวก็แว่วมาทีนั้น ราตรีแปลกหน้านี้น่ารักขึ้นมาอีกโข เวลาที่เธอขนทรายมากลบขาให้กันยุง ทำให้หลับสบายขึ้นเยอะเลย (อาจจะหลับสนิทและสบายกว่านี้ถ้าลาบานูนจะพักเหนื่อย หลบไปหลังเวทีบ้าง..เป็นห่วงน่ะ..เป็นห่วง!!) จากคุณ : cinta เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 53 21:21:17

ความคิดเห็นที่ 2   ...เช้าตรู่... วันเสาร์ที่ 23 มีนาคม 2545 อากาศเย็นริมหาดและเสียงผู้คนที่เริ่มจอแจปลุกฉันให้ลุกขึ้นมาทักทายดวงตะวัน ที่ออกมาทำงานอย่างตรงเวลา เธอยังนั่งอยู่ข้างๆโดยที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เมื่อคืนนี้แอบย่องไปไหนมาหรือปล่า ส่งสายตาขอบคุณตามหลังเธอไป ก่อนพากันเดินเข้าไปหาข้าวเช้ากินที่ตลาด พร้อมกับซื้อของกินติดมือ ตุนไว้ข้ามไปที่เกาะล้าน... ฉันทำหน้าที่ไกด์ที่ดีมาก ชดเชยให้กับเธอที่ทำตัวเป็นลาบานูนมาทั้งคืน ไม่นานเราก็มานั่งอยู่บนเรือที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มีจุดหมายเดียวกันกับเรา ฉันนั่งฮัมเพลงบนเรืออย่างสบายอารมณ์ นึกดีใจที่ได้มา และแอบขอบคุณความกล้าอย่างห้าวหาญของตัวเอง ที่ฉุดกระชากลากดึงฉันมาจนถึงนี่ เห็นคลื่นทะเลหยอกล้อกับสายลมยามเช้าแล้วก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ ถ้าฉันจะเรียกความรู้สึกนี้ว่า..ความสุข..ก็คงไม่ผิดใช่ไหม - - - - - แล้วเราก็เลือกหาด จากการถามคนบนเกาะ หาดแสมไม่ทำให้เราผิดหวัง หลังจากนั่งหัวสั่นหัวคลอนบนมอเตอร์ไซค์ ข้ามเขาที่ยังเป็นดินหินทราย ฟุ้งตลบ หาดทรายขาวและน้ำทะเลสีครามที่อยู่เบื้องหน้า เปิดอ้อมแขนโอบล้อม...ต้อนรับเราสองคนอย่างสดชื่น... สูดกลิ่นอายทะเลเข้าไปเต็มปอด ก่อนวิ่งลงเล่นน้ำ และแข่งกันหลับริมหาด ที่แดดเริ่มระอุในยามบ่าย (แต่ก็หลับกันได้...เอ๊ะ..เราไม่ได้หลับนี่หน่า) ก้าวแรกของการเดินทางของฉัน..เอ๊ย..ของเรา..สิ้นสุดลงเอาตอนย่ำค่ำ เมื่อกลับสู่ผืนแผ่นดินที่ใช้เป็นที่พักแรมมาค่อนคืน... แล้วฉันก็รอดปากเหยี่ยวปากกามาได้จริงๆ ขอบคุณพัทยาและเกาะล้าน..ที่สอนให้ฉันกล้าที่จะเริ่ม..ก้าว.. มาคราวหน้า...ฉันคงคุ้นเคยกับเจ้าและนายคนข้างๆมากกว่านี้... ขอบคุณการตัดสินใจของตัวเอง...และของเธอ... ที่ทำให้เราสองคนได้อะไรใหม่ๆ กลับมาเป็นเชื้อไฟเติมให้ตัวเอง.. แล้วเธอกับฉัน ก็ก้าวขึ้นรถทัวร์ปรับอากาศ ทิ้งพัทยาไว้เบื้องหลัง เป็นความทรงจำที่แสนไกล รอเวลาที่หัวใจเรา..จะออกเดินทางอีกครั้ง *********************************************** เรื่องราวเก่าเก็บ หยิบมาปัดฝุ่น ยั่วน้ำลายคนห้องนี้ (เลยมะมีรูป) เห็นพักนี้คนโพสท์เรื่องเกาะล้านกันเยอะแยะมากมาย อิ อิ รักกันชอบกัน ก็ ตามไปอ่านทู้อื่นๆได้ที่ จับหัวใจสะพายเป้ : ฮาเอ๋อร์ปิน..หนาวนี้ที่ใจอยากจำ # 1 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8828367/E8828367.html#3 จับหัวใจสะพายเป้ : ฮาเอ๋อร์ปิน..หนาวนี้ที่ใจอยากจำ # 2 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8833684/E8833684.html จับหัวใจสะพายเป้ : ฮาเอ๋อร์ปิน..หนาวนี้ที่ใจอยากจำ # 3 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8893901/E8893901.html จับหัวใจสะพายเป้ : ฮาเอ๋อร์ปิน..หนาวนี้ที่ใจอยากจำ # 4 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8970795/E8970795.html จับหัวใจสะพายเป้ : ฮาเอ๋อร์ปิน..หนาวนี้ที่ใจอยากจำ # 5 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E9257406/E9257406.html#49 กร๊าาาาาาาาาาาาาาากส์ โคสะนาซะงั้น  555555555555 ถูกใจ โหวต ชอบใจ กดให้กิฟท์ เร้าใจ เม้น ไม่รู้จะทำไร สามข้อรวมกันได้เรยยยยยยยยย  จขกท ช้อบบบบบ ชอบบบบบบบบบบบบ ขอบคุณคร้าาาาาาาาาา ^^ จากคุณ : cinta เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 53 21:23:10

ความคิดเห็นที่ 3   จัดให้ จากคุณ : chat1977 เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 53 00:05:09