.....(((นิยายรักภูกระดึง))).....เธอหมุนรอบฉัน.....ฉันหมุนรอบเธอ.....ตอนที่.....3.....

ตอนที่  3  .....เดินไป...ตามเส้นทางนี้.....ทางเดินที่ฉันไม่รู้จัก.....!
บรรยากาศสถานีขนส่งหมอชิตมักจะคึกคักทุกครั้งเมื่อเข้าใกล้เทศกาลสำคัญสำคัญ

“เหลืออยู่ที่เดียวเองนะค๊ะ”  พนักงานจองตั๋วในตู้กระจกบอกนายเซียน

“อะไรเนี่ยพี่  หมดแล้วจริงๆหรอ  ผมต้องขึ้นภูพรุ่งนี้นะพี่  นี่ก็พึ่งวันที่  28  เองนะ”

“ไม่ได้จริงๆค่ะ  ช่วงนี้ปีใหม่คนจองเต็มหมดแล้วค่ะ”

หมดหนทาง  ทั้งนายเซียนและนายปลึ้มต่างถอนหายใจ  บัตรที่เขาทั้งคู่มีก็แค่ใบเดียวในมือ  เท่านั้นซึ่งเป็นรอบสามทุ่มครึ่ง  พวกชมรมถ่ายภาพมหาวิทยาลัยอีกแห่งซึ่งเป็นคณะท่องเที่ยวของ  ต้นน้ำ  ชะเอม  มาร์ธา  และเพื่อนร่วมสิบคนเดินทางไปตั้งแต่หนึ่งทุ่มแล้ว

“เพราะมรึงคนเดียว  ไอ้ปลื้ม  แกไม่ยอมจองตั๋วก่อน  กรูก็บอกมรึงแล้ว”  นายเซียนโทษเพื่อน

“อะไรเนี่ย  โทษคนอื่นเขาอยู่เรื่อย  มรึงบอกกรูตอนไหน”

นายปลื้มหน้าบึ้งตึง  นายเซียนถอนหายใจ  ทั้งคู่ทรุดเข่านั่งยองๆพิงกำแพงเหมือนจะสิ้นหวัง

ปลื้มหยิบแขนนายเซียนที่โรยแรงให้รับตั๋วใบเดียวไป  “มรึงไปเหอะ  กรูไม่ไปก็ได้”  น้ำเสียงนายปลื้มอ้อยสร้อย  หน้าตาสิ้นหวังสุดๆ

นายเซียนเงยหน้ามอง  “ตั้งแต่กรูเป็นเพื่อนมรึงมา  มรึงเคยเห็นกรูทิ้งมรึงบ้างมั้ย”

ปลื้มยิ้มแหยๆส่ายหน้า  “ก็ไม่นะ  แค่มรึง:-)  โทษคนอื่น  เห็นแก่ตัว  แค่นี้จริงๆนะ”

สองสามนาทีต่อมา  ในโถงที่ซื้อตั๋วในสถานีหมอชิตซึ่งเนืองแน่นด้วยผู้คนแทบไม่มีที่นั่งเลย  ที่จองตั๋วแต่ละทัวร์แต่ละจังหวัดมีคนต่อคิวยาวเหยียดเพราะพากันกลับบ้านในช่วงปีใหม่  มองไปจะเห็นสองหนุ่มวิ่งไปวิ่งมาทั่วลาน  ในคอห้อยป้ายกระดาษขนาดใหญ่เขียนว่า  “ผมต้องการตั๋ว  กรุงเทพ-เลย  มากๆครับ  กรุณาอนุเคราะห์เด็กตาดำๆอย่างผมด้วยเถิด”
“โอ้ย  กรูเหนื่อยแล้วว่ะ”  นายปลื้มโอดครวญ

“เหนื่อยไรวะ  อ่านหนังสือสอบเหนื่อยกว่านี้ตั้งเยอะ”

“กรูว่ามรึงไปคนเดียวนั่นแหละ  จะได้สมหวังกับน้องต้นน้ำอะไรนั่น”

“น้องครับ  พี่มีตั๋วไปชุมแพ  1  ใบ  พี่กำลังจะไปขายคืนพอดีเลย  เพราะพี่จะไปขอนแก่น”  ชายหนุ่มแปลกหน้าลักษณะเป็นชาวบ้านได้เดินเข้ามาคุยกับทั้งสองหนุ่ม

“ไปชุมแพและมาบอกอะไรกับผมล่ะพี่”  นายปลื้มหอบแฮกๆ  เถียงพี่คนแปลกหน้า

“อ้าว  จากชุมแพไปอีกสิบกว่ากิโลเมตรเอง  ต่อรถเข้าไปก็ได้  น้องไม่เอาพี่จะไปขายคนอื่นแล้วนะ  แต่พี่ขอเตือนนะว่ายาก...”  หนุ่มแปลกหน้าทำท่าจะเดินหนีไป

“พี่  พี่  ผมซื้อก็ได้ครับ”  นายเซียนตะโกนตามหลังชายแปลกหน้า

ชายแปลกหน้ายิ้มแป้น  ยื่นตั๋วให้นายเซียน  “500  บาท”

“อ้าวพี่  ตั๋วมันราคาสองร้อยกว่าเองนะพี่”

“จะซื้อมั้ยล่ะน้อง?”

ใกล้สามทุ่มแล้ว  ทั้งคู่ต้องจำใจซื้อตั๋วเพราะรถทัวร์อีกคันจะออกแล้ว  ตอนนี้ก็เกิดปัญหาอีกล่ะ  ใครจะยอมเสียสละไปชุมแพ  และไปหารถต่อเอาดาบหน้า

.............................................................................................................................................................

รถทัวร์ทั้งสองคันเคลื่อนที่ออกจากหมอชิตในเวลาใกล้เคียงกัน  นายเซียนคิดถึงหน้าไอ้หมาตี๋แล้วเจ็บแค้น  ทำไมเข้าต้องเป่ายิ้งชุบแพ้  นายเซียนต้องจำใจขึ้นรถทัวร์ไปชุมแพซึ่งเป็นรถเสริมพิเศษในช่วงเทศกาลวันปีใหม่

นายเซียนนอนไม่หลับ  แอร์ไม่เย็น  เสียงพูดคุยตลอดทาง  ให้ตายสิ  แม้แต่แวะจุดพักรถ  เขายังแค่เข้าห้องน้ำและก็ขึ้นรถต่อ

ตีสี่เศษๆ  นายเซียนถึงท่ารถชุมแพ  เอาไงล่ะ  เขาก็ลืมถามด้วยว่ารถที่จะต่อไปผานกเค้าคือคันไหน

“ยังไม่มีเที่ยวรถผ่านเลยครับ  ต้องรอีห้ากว่าๆถึงจะมีครับ”  พนักงานแถวนั้นบอกเซียน

ตายล่ะทีนี้  นัดสาวๆไว้ตีห้าครึ่ง  ไปสายเสียฟอร์มแน่  ถ้าไอ้ปลื้มไปถึงก่อนมันจะรอเรามั้ย  ไม่ใช่มันเจอกลุ่มทัวร์กลุ่มไหนก็เหมาแจมไปหมด  ดีไม่ดีไปจีบสาวที่มีเจ้าของแล้วจะโดนต่อยปากแหกก่อนขึ้นภูละสิ

“พี่ครับบบบบบ  จอดด้วย”  ครั้งแรกในชีวิตที่นายเซียนต้องยอมโบกรถคนแปลกหน้า  ทั้งรถเก๋ง  รถกระบะ  ไม่มีใครยอมจอดรับเขาเลย  นายเซียนดูพะรุงพรัง  เป้สะพายหลังใบยักษ์กับกระเป๋าห้อยข้างอีกหนึ่งอัน  คงไม่มีใครกล้าเสี่ยงรับนายเซียนแน่ๆ

ท้องฟ้ามืดสนิท  มีไฟถนนสีส้มที่ส่องพอให้เห็นทางเท่านั้น  บรรยากาศแสนจะหนาวเหน็บ  นาฬิกาข้อมือบอกอุณหภูมิแค่ 17  องศา  รถที่วิ่งผ่านมาแต่ละคันพัดพาลมหนาวระเยือกมาปะทะตัวนายเซียนจนขนลุก

“จอดดดด้วยยยยย.....”  นายเซียนตะโกนเมื่อมีรถบรรทุกคันหนึ่งขับผ่านมาไกลๆ

เอี๊ยดดดดดดดดดด.........รถบรรทุกสีขาวจอดเลยนายเซียนไปนิดเดียว  ลูกแตงโมท้ายรถตกมาแตกกระจายหนึ่งลูก  น้ำสีแดงเลอะไปตามพื้นถนน

“ไปไหนล่ะ  ไปภูกระดึงละสิ  เดี๋ยวพี่ไปส่งให้เอง  แค่ผานกเค้าละนะ  ทางผ่านพอดี”  คนขับรถบรรทุกเหมือนรู้  เพราะจากประสบการณ์นักท่องเที่ยวนับหมื่นนับแสนต่อปีที่มาเที่ยว  ก็ต้องมีตกรถกันบ้าง

นายเซียนวิ่งไปท้ายรถ  มีช่องแคบๆพอที่จะเข้าไปยืนได้  อะไรกันเนี่ย  ลูกแตงโมเต็มไปหมด  จะตกใส่หัวเขามั้ยเนี่ย  ชะเง้อมองไปที่พื้นถนน  มีลูกแตงโมตกลงมาแตกกระจายหนึ่งลูก  และศีรษะเขากับพื้นถนนอะไรแข็งกว่ากัน?
เวลาตีห้าเศษๆ  นายเซียนยืนกอดอกหนาวสั่นแม้จะใส่เสื้อกันหนาวหนา  แต่ลมที่พัดแรงตลอดทาง  ยิ่งชวงผ่านภูเขาและป่าเยอะๆนี่หนาวสุดๆ  ป่านนี้ไอ้ปลื้มคงถึงผานกเค้าแล้ว  น้องต้นน้ำคงนอนหลับรอเขาไปหลายตื่น

รถเบรกทีนายเซียนต้องหลบลูกแตงโมที่คอยจะล่วงลงมา  ชีวิตนี่ทรหดซะจริงๆ  ยังดีนะที่ดาวบนท้องฟ้าส่งแสงแวววับระยิบระยับสวยงาม  บวกกับอากาศที่หนาวเย็นสุดขั้วชนิดเกาหลีจำแลงเลยทีเดียว

รถบรรทุกมาจอดหน้าผานกเค้าซึ่งเป็นที่จอดรถทัวร์สำหรับนักท่องเที่ยวลงพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวต่อรถสองแถวไปตีนภูต่อ

มีผู้คนจำนวนมากยืนตามร้านค้าจัดสัมภาระเพราะเป็นช่วงเปิดเทศกาลวันปีใหม่  นายเซียนลงจากรถบรรทุกแถมต้องวิ่งหนีลูกแตงโมที่จะตกใส่หัวอีกสองสามลูก  ผู้คนแถวนั้นพากันหัวเราะกันใหญ่

“เฮ้ย  ไอ้เซียน  ทางนี้เว้ยยย”  นายปลื้มตะโกนข้ามฟากถนนมาไม่อายสาธารณะชน  แม้เวลาจะตีห้าสี่สิบห้าแต่ก็เนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่จะรอขึ้นรถไปเที่ยวที่ภูต่อ

นายเซียนรีบวิ่งข้ามถนนเพราะอายแทนไอ้ปลื้มที่ตะโกนแหกปากตาตี๋อยู่อีกฟากถนน

ทั้งคู่เข้าไปในร้านอาหารซึ่งมีคนอยู่เนืองแน่นเตรียมรอจัดสำภาระขึ้นภูในตอนเช้า

นายปลื้มพานายเซียนเดินตรงดิ่งไปหาโต๊ะพี่มาร์ธาราวกับรู้จักกันมาก่อน

“นายเซี๊ยนนนน...”  เจ๊ตัวดำสะบัดบ๊อบดีใจเมื่อเห็นหนุ่มหน้าตาดีที่จะร่วมเดินทางกับเธอทริบนี้

นายเซียนยกมือสวัสดีผู้อาวุโสกว่า  และยิ้มให้ทุกคนที่นั่งบนโต๊ะ  (นั่งบนเก้าอี้นะ  บนโต๊ะนั่งไม่ได้  หุหุ)

“ดูนี่  หน้าฉัน  ยังเต่งตึง  ยังไม่แก่ย่ะ  เอ้านี่  ทุกคน  นี่ชื่อเซียนนะ”  มาร์ธาแนะนำให้เพื่อนๆเธอทุกคนฟัง

จากคุณ	: ซาตานผูกเน็กไทต์
เขียนเมื่อ	: 2 พ.ค. 53 21:49:01

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป