.....(((นิยายรักภูกระดึง))).....เธอหมุนรอบฉัน.....ฉันหมุนรอบเธอ.....ตอนที่.....2.....
|
|
ตอนที่ 2 .....หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราว.....!
2 ปีสำหรับบางคนมันช่างยาวนานัก แต่สำหรับนายเซียน มันเหมือนพึ่งผ่านมาเมื่อ 2 วันนี้เอง
2 ปีที่แล้ว.....
ถ้าวันนี้นายเซียนเดินครบตามแผนที่บนภู ก็คงครบ 20 กิโลเมตรแน่ๆ ขาเริ่มเมื่อยล้า แม้เขาจะเล่นบาสมาเป็นสิบกว่าปีรวมกันจะเหนื่อยเท่าวันนี้มั้ยเนี่ย...
พระอาทิตย์พึ่งลับตาไปกว่าครึ่งชั่วโมง กว่าจะเดินกลับที่พัก 9 กิโลเมตร คงใช้เวลากว่า 3 ชั่วโมง ยิ่งขาเหนื่อยล้าแบบนี้ด้วย โชคดีนะ แม้ป่าเขาจะมืดแค่ไหน นักท่องเที่ยวนับร้อยยังคงเดินเรียงแถวส่องไฟฉาย หรือไม่ก็เอาขวดน้ำเจาะรูและใส่เทียนไขเข้าไปข้างในส่องแสงวาวๆแข่งกับแสงจันทร์เบื้องบน
อากาศเริ่มหนาว จริงอย่างที่เจ้าหน้าที่พูด ว่าให้เอาเสื้อกันหนาวและไฟฉายติดตัวไปตลอดเวลา
นายเซียนเดินขาลากมาจนถึงกลุ่มคนที่จับกลุ่มกันนั่งยองๆ สงสัยคงเล่นป๊อกเด้งกันกลางป่ากลางเขา
นายเซียนไม่พลาดที่จะแอบชะเง้อมองเข้าไปในกลุ่ม มีสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งชันเข่าอยู่กลางวง หน้าตาดูซีดเซียวไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง
“ไม่เป็นไรค่า เป็นแค่ตะคริวเองค่ะ เดี๋ยวแบกกลับเองได้ค่า” เสียงเจ๊ตัวดำคนหนึ่งในวงตะโกนโชว์จริตบอกคนที่กำลังดินผ่านมาและมักจะมุงดูคนเจ็บเสมอ แต่คนพวกนี้ก็มีความคิดที่จะมาช่วยเหลือ
นายเซียนชะเง้อดูสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มก่อนที่จะเดินต่อมา ไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตรมีที่พักระหว่างทาง นายเซียนเดินมาพักแรงกินลูกชิ้นสองสามไม้กับเกลือแร่อีกหนึ่งขวด ทำไมเขาไม่คิดจะถามให้ความช่วยเหลือซักคำ แม้คำตอบที่ได้จะเป็นการปฏิเสธก็ตาม ที่ผ่านมาผู้ชายคนนี้ไม่เคยแสดงน้ำใจให้ใครเห็นได้อย่างชัดแจ้ง แต่ในใจก็ไม่ไช่ไม่คิด เขาเป็นคนพูดน้อย แต่คิดหนัก
เจ๊ตัวดำเดินกับสาวหมวยอีกคนช่วยกันแบกสาวน้อยจิ้มลิ้มมา ช่างดูทุลักทุเลเหลือเกิน เพื่อนข้างๆยังมีผู้หญิงหน้าตาจืดๆกับผู้ชายรูปร่างผอมแห้ง อีกตั้งหลายกิโลเมตร จะพากันไปถึงที่พักหรือเปล่า กลัวจะถึงเช้า
กลุ่มคนที่นั่งพักอยู่ที่ดังกล่าวพากันลุกฮือจะมาช่วยเหลือ บ้างก็ช่วยกันตามเจ้าหน้าที่ใกล้ๆเผื่อจะมีอยู่แถวนี้บ้าง แต่ก็ไม่มี!
ผู้ชายหลายคนอาสาที่จะแบกสาวน้อยกลับที่พัก แต่นายเซียนยังคงปล่อยแขนแนบลำตัวอยู่
เจ๊ตัวดำมองหน้ามองตากับกลุ่มเพื่อนๆลังเลใจจะเอาอย่างไรดี พวกผู้ชายพวกนี้คงหวังมาม่อมาจีบสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มผู้นี้ พอแบกขึ้นหลังแล้วขาหล่อนจะได้คร่อมตัวคนแบก... ดูสิบางคนขี้ก้างยังจะมาทำเป็นยกมือ เอาสังขารตัวเองกลับไปที่เต๊นท์ให้ได้ซะก่อนเถอะ
แทบไม่มีหนุ่มๆคนไหนเลยแบกเธอไหว ก็เธอสูงซะขนาดนั้น...
แต่ในที่สุดก็มีคนหนึ่งทำได้และพากันเดินแบกไปจนลับตา
นายเซียนอิ่มแล้ว ครั้งนี้เขาขึ้นภูมาเที่ยวเป็นครั้งที่สอง แต่ครั้งนี้เขาขึ้นมาคนเดียว เดินทอดน่องดูดาวนับล้านที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า (จะมีมั้ยน๊าที่ลอยอยู่เองเฉยๆ) ทางช้างเผือกที่เห็นบางๆด้านทิศใต้ ถึงที่พักซักห้าทุ่มก็ไม่เป็นไร แต่หวังว่าช้างป่าคงไม่ออกมาไล่กระทืบซะก่อน
รอบข้างมีแต่ความมืด มืด และก็มึด แงๆๆๆ นายเซียนกลัวผี!
สิ่งเดียวที่ติดนายเซียนมาตั้งแต่กำเนิดคือ “กลัวผี”
เขารีบวิ่งโกยอ้าวให้ตามหลังกลุ่มนักท่องเที่ยวคนอื่นๆให้ทัน
กลุ่มคนนั่งยองๆจับกลุ่มกันข้างหน้าอีกแล้ว หรือว่ามีใครเป็นตะคริวอีก? หรือนั่งเล่นป๊อกเด้งกัน! กลางป่าเขาเลยนะเนี่ย ระวังขาไพ่ขาดแล้วช้างจะมาร่วมแจม
เอ๊ะ! ใครหน้าคุ้นๆ เจ๊ตัวดำๆ ดูแรงๆ หรือเธอเป็นกลุ่มสาวน้อยที่เป็นตะคริวคนนั้น ใช่จริงๆด้วย แต่สาวน้อยคนนั้นก็มีคนแบกมาแล้วนี่
เพื่อนๆในกลุ่มกำลังช่วยกันพัดให้สาวน้อย บางคนก็ช่วยบีบนวดคลายเส้น
“อ้าว เมื่อกี้มีคนแบกพาไปได้แล้วนี่ครับ”
เจ๊หน้าดำคนเดิมสะบัดผมบ๊อบหนึ่งครั้ง “ใช่ค๊ะ แต่สงสัยเขาจะถ่านหมด เลยวางลงตรงนี้ แล้วบอกว่าผมหนาว ผมแบกไม่ไหว...”
“หนาวบ้าอะไร เหงื่อเต็มไปหมด แบกไม่ไหวสิท่า ยัยต้นน้ำ มีแฟนซักคนสิ จะได้แบกพาเที่ยวตั้งแต่วันแรกยันวันสุดท้าย” สาวหมวยที่ดูเป็นเพื่อนซี้สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยปาก
“เดินไปกันก่อนเหอะ ไม่ต้องมีใครแบกทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวเราเดินกลับเอง” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มใบหน้าซีดเซียวตัดพ้อ
สาวหมวยเพื่อนซี้แอบกระซิบกระซาบกับเจ๊ตัวดำ
“ฉันงอนแล้วนะ พูดคำนี้หลายครั้งแล้วแม่นางเอก” เจ๊ตัวดำทำท่างอนแล้ว
หลังจากนั้นทุกคนก็นับ 1..2..3.. และวิ่งหนีออกไปทันที ทิ้งไว้แค่นายเซียนกับสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งเดียวดายด้วยความมึนงง
“มาร์ธา ยัยเอม ไอ้ดัง ธัญญ่า ไปไหนเนี่ย กลับมานะ” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มแหกปากแทบจะลั่นป่า ในขณะที่เธอก็ยังนั่งชันขาอยู่ที่เดิมกับนายเซียน
“เอาไงเนี่ย” นายเซียนพูดเสียงเรียบๆ
สาวน้อยทำท่าฮึด ค่อยๆยันตัวลุกขึ้น แต่ก็พลาดแล้วพลาดอีก เธออยากจะจับแขนนายเซียนที่ยืนนิ่งๆอยู่ข้างเพื่อดันตัวลุกขึ้นมา แต่เธอไม่รู้จักเขา
นายเซียนอึกอักจะช่วยดีมั้ย เขากลัวจะได้แบกเธอผู้นี้กลับที่พักอีก 8 กิโลเมตร
“อะไรเนี่ย คนอะไรไม่มีน้ำใจ ผิดแผนฉันจริงๆ” เจ๊ตัวดำวิ่งกลับมากับเพื่อนๆ พวกเขาวางแผนเพื่อให้นายเซียนเป็นคนแบกสาวน้อยจิ้มลิ้มกลับที่พัก เพราะนายเซียนเป็นคนที่ดูแข็งแรง และตัวสูง
.............................................................................................................................................................
ในความหนาวเหน็บ ความมืด ความเงียบ สามอย่างที่อยู่ร่วมกันอย่างสมดุลในป่าสูง
กลุ่มนักท่องเที่ยว 4-5 คน แทบจะรั้งท้ายสุดกลางป่า นายเซียนให้สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มขี่หลังมาตลอดทางและนายเซียนก็ดูมีท่าทางไม่เหน็ดเหนื่อย กลุ่มเพื่อนๆสาวน้อยก็ให้กำลังใจมาตลอดทาง
“ชื่ออะไร” เสียงแหลมเล็กดังมาจากหลังบ่านายเซียน
“ถามใคร” นายเซียนเสียงแข็ง
“ทำไมนายดูไม่มีน้ำใจเลย”
เจ๊ตัวดำแยกเขี้ยวใส่สาวน้อยจิ้มลิ้มเพราะพูดจาดูจะไม่เข้าหูคนที่แบกอยู่
“เดี๋ยวผมทิ้งลงตรงนี้เลย”
“ก็นายชื่ออะไรล่ะ เราชื่อต้นน้ำ” สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มแนะนำตัวเองก่อน เธอมีรูปร่างสูงกว่า 160 กว่าๆ ผิวขาว หน้าตาสวยทีเดียว ดวงตากลมบ๊องแบ๊ว ช่างพูดช่างเจรจา มนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ ต้นน้ำเรียนคณะนิเทศน์ศาสตร์ปี 2 คนละมหาวิทยาลัยกับนายเซียน ความจริงเธอต้องได้เป็นดาวคณะแล้วหล่ะ แค่วันประกวดเธอเป็นตะคริวที่ป้ายรถเมล์ เลยมาไม่ทัน ใครเห็นต้องอยากจีบแน่ๆ ครอบครัวของเธออบอุ่นดี ชีวิตของเธอเต็มไปด้วยวามรัก
“มันชื่อยัยน้ำ คำว่าต้นมันใส่เอง” เจ๊ตัวดำเถียง
“หรออออ” สาวน้อยค้อนขวับ
“แล้วคุณผู้ชายชื่ออะไรล่ะจ๊า ดิฉันชื่อมาร์ธา” เจ๊ตัวดำทำท่าออดอ้อนนายเซียน เพราะความหล่อหรืออะไรก็ไม่รู้ในตัวนายเซียน (ก็นายเซียนมันหล่อหนิ แค่หยิ่งและไม่พูดมาก)
“มันชื่อยัยมา แต่มันเติมเองว่ามาร์ธา” สาวหน้าจืดใส่แว่นเถียงแทน
“แกก็ใช่ย่อยนะยัยหน้าจืด ความจริงชื่อยัยธัญ พอย้ายเข้าเมืองก็เปลี่ยนเป็นชื่อธัญญ่า ผู้ชายที่แกชอบก็เป็นนักบอลคณะหล่อสุดๆ พอเขาไม่เอาแกก็มาเอาไอ้จืดแฟนแกคนที่เดินด้วยกันอยู่นี่แหละ” มาร์ธาดำแฉความลับของสาวแว่น ทำเอาแฟนหนุ่มหน้าจืดอีกคนสะดุ้ง แฟนหนุ่มของธัญญ่าชื่อดัง ทั้งคู่เป็นแฟนกันและที่สำคัญก็จืดชืดไม่แพ้กัน หรือจะตรงคอนเซบโฆษณา “เพราะชีวิตขาดหวานไม่ได้” นายดังกับธัญญ่างอนตุ๊บป่องๆเดินดุ่มๆนำไปข้างหน้า
“เห็นหน้าจืดๆใส่แว่นแบบเนี่ย ก็หาแฟนได้นะเจ๊” สาวหมวยเถียงแทน สาวหมวยคนนี้เป็นเพื่อนสนิทต้นน้ำ อยู่คณะเดียวกัน ปีเดียวกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน รู้ใจกันทุกๆอย่าง เธอชื่อชะเอม หน้าตาน่ารักไม่แพ้กัน (แต่อาจสวยน้อยกว่าในความคิดนายเซียน)
“และแกหละมีแล้วหรอ” มาร์ธาโกรธ ทำเอาชะเอมหน้ามุ่ยอีกคน
ทันใดนั้น นายเซียนก็เอ่ยปากขึ้น เพราะกลัวบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่จะตบกันเอง “ผมชื่อเซียน”
“ต๊ายยยยยยย... เซียนเรื่องไรล่ะ” มาร์ธาแซว
นายเซียนหน้าบึ้งทำท่าจะทิ้งน้องต้นน้ำลงจากหลัง มาร์ธากับชะเอมกรี๊ดกันแทบลั่นป่า
“ผมไม่ทิ้งหรอกน่า แค่จะขยับให้มันเขาที่”
“ว๊ายยยย อะไรเข้าที่” มาร์ธาตาโต
“ทะลึ่ง” ต้นน้ำพูดใส่มาร์ธา
นายเซียนเริ่มมีอาการเหนื่อยนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยต้นน้ำลงจากบ่าเลย เหลืออีก 2-3 กิโลเมตรจะถึงที่ทำการซึงเป็นที่พัก ระหว่างทางมีที่พักระหว่างทางชื่อผาหมากดูก เพื่อนๆต้นน้ำทุกคนเดินนำหน้าไปไกลแล้ว
“ฮา...ทำไมนายแข็งแรงจัง เล่นกีฬาไร” ต้นน้ำหาวง่วง บนบ่าผู้ชายคนนี้ดูอบอุ่นดีจัง แต่ทำไมเขาถึงชอบทำชินชาหรือสร้างกำแพงกับเธอตลอด
“ผมเล่นเทนนิส”
“ใช่เลย เราก็ชอบเทนนิส” ต้นน้ำเป็นคนพูดเก่ง ร่าเริงตลอดเวลา เข้าหาคนง่าย
“ผมพูดเล่น ผมเป็นนักบาส”
“พี่ชายเราเป็นนักบาสเหมือนกันนี่แหละ”
นายเซียนส่ายหน้า ผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญจัง แต่ก็...น่ารักดีแฮะ เขาไม่ค่อยมีเพื่อนเป็นผู้หญิง พ่อนายเซียนแยกทางกับแม่ตั้งแต่กำเนิด เขาจึงไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงคนไหน ชีวิตเขาจึงแข็งกระด้างไร้ซึ่งความอ่อนโยน
ต่างกับต้นน้ำสุดขีด ชีวิตเธอสดใส เพียบพร้อมทุกอย่าง ครอบครัว เพื่อนฝูง ทุกคนอยากเข้าใกล้เธอ
“เงียบๆหน่อยน่า รู้มั้ย ว่าหนัก”
“ถึงรู้ก็ทำไรไม่ได้ ชิมิ”
“ได้สิ หุบปากไปซะ”
“แรงง่ะ ตัวเอง มีใครเคยพูกับตัวเองมั้ย ว่าหยิ่งง่ะ รู้จักมั้ย คำว่าหยิ่งง่ะ”
นายเซียนเริ่มโกรธ
“ถ้าหุบปาก เดี๋ยวเหงานะ และผีก็จะออกมาหลอก แว่...” ต้นน้ำทำท่าหลอกผีใส่ต้นคอนายเซียน เขากระโดดตกใจทั้งที่แบกต้นน้ำอยู่
“แว่ แว่..” ต้นน้ำหลอกผีไม่หยุด เขารู้จุดอ่อนของผู้ชายคนนี้ว่ากลัวผี นายเซียนมองความมืดรอบด้าน ป่าสนที่มืดทึบด้านซ้ายมือ มีผาอยู่ไกลๆด้านขวามือ รอบข้างถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด แงแง.. นายเซียนกลัวผีนี่หน่า น้องต้นน้ำยิ่งได้ใจทำกับพี่เซียนแบบนี้ได้ไง น้องต้นน้ำใจร้ายใจดำ!
ตึง ตึง ตึง! “เสียงไรง่ะ” นายเซียนเสียงสั่นเครือ
“ไม่เห็นได้ยินเลย หูฝาดป่าว หล่อและยังหูฝาดอีก”
ตึง ตึง ตึง ! “เธอไม่ได้ยินเหรอ เธอนั่นแหละหูฝาด”
ตึง ตึง ตึง ! “ไอ้เซียนเปิดประตูเว้ย”
“ไอ้เซียนเปิดประตู ล๊อกห้องทำไม กรูจะนอน” นายปลื้มกระแทกประตูเสียงดัง
นายเซียนตื่นจากภวังค์ลุกไปเปิดประตูห้อง เขาล๊อกห้องเพราะรำคาญไอ้ตาตี๋นี่ต่างหาก
“ทำไรวะ”
“คุยกับหมาหน้าตี๋อยู่”
*....*
“กรูหน้าตี๋ กรูยอม กรูนอนล่ะ”
2 ปีที่ผ่านมา ความทรงจำครั้งแรกพบกับน้องต้นน้ำยังไม่จางหายไปไหนเลย นึกทีไรก็ยิ้มทุกที มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง.....(มีแต่คิดถึง เพลงของพี่เบิร์ด เกี่ยวมั้ยเนี่ย นายเซียนยังไม่ได้รักอะไรเลยนะ) เธอคนนี้จะคิดเหมือนเขามั้ยนะ ไม่จริง เขากำลังจะใจอ่อนให้ผู้หญิงเป็นครั้งแรกหรือ แต่ที่ผ่านมาเขาก็หวั่นไหวกับผู้หญิงหลายๆคน ขำขำหนะ... ไม่คิดไรมาก เขาใจแข็งจะตาย ป่านนี้น้องต้นน้ำคงมีเจ้าของแล้ว น่ารักซะขนาดนั้น เตรียมตัวไปเที่ยวตอนปีใหม่ดีกว่า ป่านนี้ไอ้ปลื้มคงตื่นเต้นจนตัวสั่นไปแล้วที่จะได้ไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ในมุมสวยๆงามๆซะที แต่อย่ามาจีบน้องต้นน้ำก็และกัน มีเคืองแน่ไอ้หน้าตี๋...
.............................................................................................................................................................
| จากคุณ |
:
ซาตานผูกเน็กไทต์  
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 พ.ค. 53 21:35:14
|
|
|
| 
