ความคิดเห็นที่ 1   "คืนนั้นบนรถไฟไร้ที่นั่ง" พอได้เวลาพอสมควร เราก็พากันขนสัมภาระ ไปรอรถไฟที่สถานีกัน คืนนี้รถไฟมาช้า มาสายกว่าเวลาจริงไปมาก เรารอจนง่วงน้ำหูน้าตาไหล พอรถไฟใกล้มาถึงจริงๆ ปรากฏว่าสายนี้ท่าทางจะมีคนขึ้นมหาศาล ผู้คนมาออกันที่ประตูตรวจตั๋วมากมาย พอผ่านประตูตรวจตั๋วไปได้ ทุกคนก็วิ่งร้อยเมตร เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปตามทาง ความจริงเราไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่าทำไมต้องวิ่งกัน แต่เพราะเห็นเขาวิ่ง เราเลยวิ่งบ้าง (ฮ่าๆๆๆๆๆๆ) พอผ่านลงมาถึงชานชาลา เราได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งปรึกษากับคนที่มาด้วยกัน เธอได้ตู้เบอร์ 16 หรือ 17 นี่ล่ะ ก็คุยกันว่าต้องวิ่งไปถึงไหน เผอิญเราได้ตู้เบอร์ 18 เลยกะว่าอย่างน้อยต้องวิ่งไปไกลกว่าเธอ ขาสองข้างวิ่ง แขนข้างหนึ่งลากกระเป๋า อีกข้างจับเป้บนหลังไว้ไม่ให้ร่วง เราวิ่งไปตามทางบนชานชาลา พร้อมๆ กับผู้คนอีกนับร้อย ได้อารมณ์โอลิมปิคตอนตอนนักกีฬาวิ่งเชิญคบเพลิงมากๆ เราวิ่งไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ ผู้หญิงคนนั้นกับเพื่อนเธอไม่หยุดสักที ราวกับไม่มีที่สุดสิ นี่เธอ รถไฟมันยาวขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ในที่สุดเราก็หยุดเพราะไม่ไหวแล้ว และอยู่ๆ เธอก็หยุด อ่าววว หรือว่าเธอจะมองเราอยู่ ว่าเราจะหยุดเมื่อไหร่ (ไม่ฮานะยะ) เราเป็นกลุ่มที่ยืนอยู่ปลายสุดของชานชาลาในขณะนั้น สักพักรถไฟก็มา วิ่งสวนมาในทิศทางตรงข้ามกับที่เราวิ่ง (นั่นคือเรามาถูกทางล่ะ) ตู้เบอร์แรกๆ วิ่งผ่านไปเรื่อยๆ 1..2..3........13..14..15 รถไฟเริ่มลดความเร็วลง ..เอ๊ะ แต่มัน อีกไกลกว่าจะถึงเบอร์ 18 เลยนี่ฝ่า เราตัดสินใจวิ่งต่อไปอีก พอเราเริ่มออกวิ่ง คนจีนส่วนหนึ่งก็วิ่งตาม (กรุณาคิดภาพตาม เอ่อ คือ รู้สึกเป็นเกียรติมากค่ะที่ได้เป็นผู้นำ) เราว่าจริงๆ เขาคงกำลังคิดกันอยู่ว่า เอ๊ะ มันยังไม่ถึงตู้เรานี่นา แต่ไม่มีใครวิ่งเลย หันมองกันไปมา พอเห็นคนวิ่งคนหนึ่ง เลยวิ่งตามกันไปเป็นขบวน ในที่สุดเราก็มาถึงตู้ 18 ยืนรออยู่หน้าตู้ ประตู้ค่อยๆ เปิดออกมา 1..2..3.. ...แผล่ะ แผล่ะ...แผล่ะ...แผล่ะ พอประตูเปิดกว้างพอที่คนคนหนึ่งจะออก มนุษย์จำนวนหนึ่งก็ถูกดันจนหลุดปุ๊ออกมาจากขบวน คนที่หลุดออกมา บางส่วนก็รีบวิ่งออกไปด้วยความยินดี เขาคงมาถึงบ้านแล้ว ในขณะที่ส่วนที่เหลือบ่นกันระงม ยังไม่ถึงบ้านกรุ มรึงดันกรุทำไม เรายืนรออยู่หน้าตู้ ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า คนจำนวนยั้ยเยี้ยมหาศาล ดันกันไปดันกันมา พยายามไม่ให้ตัวเองหลุดออกนอกกรอบประตู เราตั้งสติได้ในเวลาไม่นาน ปัญหาตอนนี้คือ เราจะเอาตัวเองผ่านเข้าประตูไปยังไง ไม่สนใจล่ะ เรารีบแทรกตัวเข้าไปในช่องว่างที่พอมี พร้อมกับกระเป๋าลากของเรา เราเข้าไปได้ และพอมีที่ยืนบ้าน แต่ประตูมันปิดไม่ได้ ก็มีเสียงเรียกร้องจากผู้คนนอกรถไฟ บอกให้เราเข้าไปอีกๆ (แล้วจะให้กรุเข้าไปยังง้ายยยย) ขณะนั้นคนรอบข้างถามเราว่าลงสถานีไหน เราตอบว่าลั่วหยาง เขาบอกเขาลงก่อน จากนั้นก็เปิดทางให้ วิธีเปิดทางของเขาคือ ดันตัวเองและคนข้างหลังให้แบนเป็นแพนเค้กคิดผนัง ส่วนเราก็มีหน้าที่แขม่วพุงให้เล็กที่สุด พยายามแทรกตัวเข้าไปอีก ตอนแทรกตัวเข้าไป ไม่รู้เราทำร้ายใครไปบ้าง ต้องขอโทษด้วยนะคะ จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:41:33

ความคิดเห็นที่ 2   บริเวณประตูทางเข้าไปในตัวขบวน เรื่อยไปจนถึงเขตสูบบุหรี่ เขตหน้าห้องน้ำ เป็นส่วนที่แออัดยัดเยียดที่สุด เพราะใครก็ตามที่จะต้องลงภายใน 2-3 สถานีที่จะถึง ล้วนพยายามมายืนตรงนี้กันทั้งนั้น (ไม่งั้นลงไม่ทัน) แต่ที่พูดนี้ ส่วนในตัวรถไฟจะว่างโล่งนั่งสบายก็หาไม่ พอเราผ่านจุดพีคสุดๆ มาได้ เงยหน้าขึ้นมา ก็เจอภาพบาดใจอีก ตามปกติ รถไฟตั๋วนั่งชั้นเลว จะแบ่งเป็นสองซีก ซีกละสองที่นั่ง ห่างกันประมาณไม่ถึงครึ่งเมตร โดยในแต่ละซีกนั้น จะจับคู่สองแถวหันหน้าเข้าหากัน เมื่อเราโผล่เข้าไปในขบวน ภาพที่เห็นคือผู้คนล้มหลาม นั่งกันจนแน่นทางเดิน ไม่เพียงเท่านั้น ช่องระหว่างที่นั่งสองแถว ที่หันหน้าเข้าหากัน ก็ยังมีคนจับจอง บางครอบครัวมีแค่ไม่กี่คนที่ได้ตั๋วนั่ง คนที่ได้ตั๋วนั่งนั้น ก็ขึ้นไปนั่งบนพนักพิง (ท่าจะคล้ายยืนบนเก้าอี้ แล้วเอาก้นไปเสยพนักพิง) เปิดโอกาสให้คนอื่นในครอบครัวตัวมานั่งที่เก้าอี้ได้ เนื่องจากเราเข้าไปมากกว่านั้นไม่ได้แล้ว จึงหยุดอยู่แค่ช่องระหว่างเก้าอีกสองซีกแถวแรกสุด ผู้ชายที่นั่งตรงนั้นอยู่ก่อนต้องเขยิบที่อันแทบไม่มีให้เรานั่ง กว่ารถจะออกจากนานกิงได้ก็นานมาก เพราะกว่าจะยัดผู้โดยสารเข้าไปในตู้ได้ก็หนักเหลือหลาย และมันก็เป็นเช่นนั้นแล ในทุกๆ สถานีที่ผ่านไป ยิ่งช่วงแรกๆ มีแต่คนขึ้น ไม่มีคนลง ตู้ยิ่งแน่นจนแทบไม่มีอากาศหายใจ -ที่นั่ง เป็นเรื่องน่ากังขามาก ว่าเราหาที่นั่งได้ยังไง เราสองคนน่าจะจับจองพื้นที่สุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ พอจะเอากระเป๋าวางให้กลายเป็นเก้าอี้ได้ คนที่ขึ้นมาหลังเราล้วนต้องยืนทั้งนั้น แต่แม้จะได้นั่ง ก็ใช่ว่าจะสบายนัก เรานั่งหันหน้าในทิศเอียงๆ ขาเราต้องนั่งไขว่ห้างในทิศที่เอียงมากกว่าเดิมเข้าไปอีก ตัวเราไหลไปชิดสนิทแนบแน่นกับคุณลุงคนหนึ่ง นี่ถ้ารถไม่แน่นขนาดนี้ แกคงแจ้งความเราข้อหาลวนลามแกไปแล้ว   นั่งในท่านี้ไปได้สักพักใหญ่ เราก็แทบทนไม่ไหว เพราะมันเมื่อยและปวดมาก เหมือนเป็นการบิดกระดูกสันหลังไปมา นั่นยังไม่เท่า พอพยายามจะขยับตัว ให้คลายเมื่อยสักหน่อย ปรากฏว่าดันไม่มีที่ให้ขยับซะนี่ แต่จะทำอย่างไรได้ ทุกคนในรถคงอยู่ในลักษณะเดียวกัน คือ แม้จะขยับเพียงปลายนิ้วก็แทบไม่มีที่ ที่ทรมานที่สุดคงเป็นท่านั่งไขว่ห้าง ที่ไม่สามารถแยกขาออกจากกันได้อีกเป็นเวลาเกือบ 6 hr ในที่สุดเราก็ทนไม่ไหว และลุกขึ้นยืนไปตลอดอีกหลายชั่วโมง (พบว่ายืนดันสบายกว่าซะนี่) ------ คห.นี้ ไร้รูปประกอบ แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 53 19:27:10 จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:43:53

ความคิดเห็นที่ 3   -หลับ ด้วยความเหนื่อยอ่อน ช่วงแรกของการขึ้นรถไฟ เราก็หลับลงได้จริงๆ แต่หลับได้เพียง 2 hr เท่านั้นก็ต้องตื่น เราอยู่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่ทุกคนที่จะเข้าห้องน้ำต้องเดินผ่าน เวลามีคนเดินผ่าน เราต้องโยกตัวไปทางหนึ่ง โดยพยายามให้กระเป๋าโยกตามเราไปด้วย เปิดทางให้คนเดินผ่านได้ แรกสุด มีคนไปเข้าห้องน้ำเล็กน้อย แต่พอล่วงเข้าชั่วโมงที่สอง กลับมีคนต้องการเข้าห้องน้ำมากขึ้น มากชนิดที่มาต่อคิวยืนออกันจนก้นท้ายแถวจะชนหน้าเรา  ตอนแรกเราก็สงสัยว่าเพราะอะไร อะไรมันจะอยากปัสสาวะกันขนาดนั้น มาถึงบางอ้อก็ตอนลุงที่เรานั่งข้างๆ ไปเข้าห้องน้ำบ้าง และออกมาพร้อมกลิ่นบุหรี่หึ่ง คนจีนสูบบุหรี่กันมากและหนักจริงๆ เวลาผ่านไปอีก คราวนี้ปริมาณคนที่ต้องการสูบบุหรี่แทบจะล้นออกนอกรถ และพวกเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว สุดท้าย ลุงที่นั่งข้างๆ เราแกไม่สนจะต่อคิวเข้าห้องน้ำอีกต่อไป แกควักบุหรี่มาสูบกันตรงนั้น (ตามกฎ ห้ามสูบในรถ) พอเจ้าหน้าที่มา เขาก็เอาเราบังบุหรี่ ไม่ให้ใครเห็น (อ่าวว เรากลายเป็นเครื่องมือไปแล้ว) ว่าแต่ เวลาลุงแกสูบนี่ คล้ายๆ ป้ายโฆษณารณรงค์ในบ้านเรา ที่มีเด็กนั่งอยู่ และก็มีคนสูบบุหรี่อยู่อีกข้าง พอมองเข้าไปจะเหมือนเด็กสูบบุหรี่ เป็นการเตือนสิงห์อมควันบ้านเรา ให้ตระหนักว่าตัวเองสูบ ลูกก็สูบไปด้วย นี่ก็คล้ายๆ กัน ถ้าเอากล้องออกมาถ่าย ภาพคงออกมาคล้ายเราสูบบุหรี่อยู่ โถ่ลุง ลุงสูบ หนูก็เหมือนสูบไปด้วย โอย แค่กๆ จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:45:12

ความคิดเห็นที่ 4   -เจ้าหน้าที่ นี่เป็นเรื่องฮาที่สุดเรื่องหนึ่งบนรถไฟคันนั้น ไม่ว่าคนจะแน่นขนาดไหน เจ้าหน้าที่ก็ยังเดินมาขายของ การขายของบนรถไฟ อย่างที่เล่าไป เจ้าหน้าที่จะเป็นผู้ขายเอง แกจะเข็นรถเล็กๆ เดินขายไปเรื่อยๆ สังเกตจากความพยายามของคนขาย คาดว่าของที่ขายได้ แกคงได้เปอร์เซ็นต์ด้วย ดังนั้นแม้ในยามหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นบนรถไฟคืนนั้น เจ้าหน้าที่ก็ยังคงเข็นของขายเช่นเดิม ทุกท่านลองคิดภาพขบวนรถไฟ ที่คนแน่นจนแทบจะทะลวงหน้าต่างออกมาหายใจ กลับมีรถเข็นขายของเข็นมาเข็นไป  ทุกย่างก้าวของคนขายและรถเข็น คือความโกลาหลของผู้โดยสาร บางช่วงผู้โดยสารถึงกับต้องปีนป่าย ขึ้นไปอัดกันบนเก้าอี้ เพื่อให้รถเข็นมันผ่านไปได้ พอรถเข็นผ่านไป ทุกคนก็แทบจะล้มระเนระนาดลงมากองทับกันบนพื้น แน่นอน พวกเขาตะโกนด่าเจ้าหน้าที่กันอย่างท่วมถ้น ซึ่งเจ้าหน้าที่ก็ด่าตอบผู้โดยสารอย่างไว้ลายเหมือนกัน แม้จะฟังไม่ออกนัก แต่มันมาก คอนเฟิร์มค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ถึงแม้เราจะรำคาญรถเข็นเหล่านี้ แต่ก็ได้อาศัยซื้อน้ำเกลือแร่มาเติมพลังอยู่เหมือนกัน นอกจากรถเข็นขายของแล้ว ยังมีเจ้าหน้าที่ตรวจตั๋วอีก โดยปกติก็จะเดินตรวจคนเดียวอยู่หรอก แต่เมื่อต้องตรวจคนทั้งขบวนรถ ซึ่งจะอารมณ์บูดเวลามีคนเดินผ่าน คราวนี้เจ้าหน้าที่เลยพกพากันมาเป็นขบวน ไปไหนไปด้วยกัน เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน จะได้มีคนช่วยเหลือกันได้ น่าแปลกอยู่เหมือนกัน เราว่ารถเข็นขายของน่ารำคาญกว่าอีก แต่อย่างมากเขาก็แค่ตะโกนด่าพอเจ็บๆ คันๆ พอมาเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจตั๋ว ผู้โดยสารบางคนกลับตะโกนด่าเสียๆ หายๆ มีครั้งหนึ่งเหมือนเกือบจะวางมวยกันด้วยซ้ำ เดือดร้อนผู้อาวุโสแถวนั้นต้องมาห้ามปราม น่ากลัวจริงๆ จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:46:17

ความคิดเห็นที่ 5   -ผู้โดยสาร ประมาณ 4 hr หลังขึ้นรถไฟ เรานั่งหลับๆ ตื่นๆ มีครั้งหนึ่งเราตื่นขึ้นมาเพราะเราชาไปทั้งขา เนื่องจากนั่งไขว่ห้างแล้วเลือดไม่เดินทำนองนั้น เราพยายามขยับตัวเล็กน้อย(จริงๆ) แต่ผู้โดยสารชายอีกคน ที่นั่งตามทางเดินเหมือนเรากลับหันมาด่าเรา ว่าเราไปกินที่เขา กระเป๋าเราทับกระเป๋าเขาหรือไงนี่ ตอนนั้นเราเพิ่งตื่น กำลังมึนงง แถมเมื่อยขบไปทั้งตัว อยู่ๆ มีคนมาด่า เราอารมณ์เสียถึงขีดสุด อะไรฟระ เราสังเกตดู เรากับกระเป๋าใช้พื้นที่แค่นิดเดียว นี่นั่งงอตัวจนแทบจะเป็นด้วงขี้ควายอยู่แล้ว ส่วนเขา ท่าทางคงนั่งไม่สบายเหมือนกัน(คิดอย่างเป็นกลาง) แต่อย่างน้อยยังมีที่เล่นไพ่กับครอบครัว พอสับขาขยับตัวได้ ให้ตายเหอะ และที่ว่ากระเป๋าเราทับกระเป๋าเขา รู้สึกว่าก่อนหน้าเราจะหลับไป กระเป๋าเขายังอยู่บนชั้นวางเลยนี่ฝ่า แสดงว่าเอาลงมาทีหลัง แล้วกระเป๋าเราจะไปทับเขาได้ไงล่ะเฟ้ยยยย ตอนนั้นอยากจะตะโกนด่ากลับไป แต่โชคดีนึกภาษาจีนไม่ออกเลย (กร๊ากกกกกก) หลังจากนั้น สติมา ปัญญาเริ่มเกิด เห็นว่าหากตะโกนด่าไป มีแต่จะโดนกระทืบตายคารถไฟ เขามากันตั้งหลายคน เป็นครอบครัวเลย เราเป็นแค่นักท่องเที่ยว ต้องเจียมตัวไว้ เดี๋ยวกลับบ้านไม่ครบสามสิบสอง แต่จริงๆ แล้ว ในใจก็ยัง "หนอยยยยยยยยย....." เราพยายามสงบสติอารมณ์ พยายามจะหลับไปอีก แต่ทำไม่ได้แล้ว ขามันชามากๆ เราเลยลุกขึ้นยืน และยืนไปอย่างนั้นเรื่อยๆ จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:47:48

ความคิดเห็นที่ 6   จังหวะนั้นเราสังเกตว่า เราเบียดคุณลุง(ที่เล่าว่าแกสูบบุหรี่)ไว้มาก แกเสียที่นั่งไปเยอะ แถมต้องนั่งเบี่ยงตัวอีก เราเบียดแกขนาดนี้แกยังไม่บ่น มีน้ำใจเผื่อแผ่ที่ให้เรา เออ... ตอนนั้นจิตใจเราเย็นลงมาก เห็นว่าทุกคนก็ลำบากเหมือนกัน จะมีคนอารมณ์เสียจนทนไม่ไหวบ้างก็ไม่แปลก เราต้องพยายามสงบใจไว้ จะว่าไป ทุกท่านอาจจะเห็นว่าเราดูโมโหง่าย ปกติไม่เป็นงี้นะคะ แต่เป็นความรู้สึกคล้ายๆ กับว่า โดนด่าว่าแอบเอาขนมไปกิน ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้กินขนมเหมือนกัน ทำนองนั้นค่ะ และเวลานั้น อากาศภายในตู้ร้อนชื้น แถมยังสูบบุหรี่กันเต็มตู้  รู้สึกเหมือนไม่มีอากาศหายใจ ไม่ใช่แค่เราคนเดียวที่อารมณ์เสีย เหมือนทุกคนก็อารมณ์เสียแต่พยายามอดกลั้นไว้เช่นกัน อย่างไรก็ตาม เมื่อกลับไปย้อนคิดถึงแล้ว เรารู้สึกชื่นชมคนจีนมาก พวกเขาเข้าใจสถานการณ์ เข้าใจความจำเป็นเป็นอย่างดี แม้เขาจะมีอารมณ์กันบ้าง แต่ก็อดกลั้นไม่โวยวาย และแม้จะถกเถียงกันเรื่องพื้นที่บ้าง อย่างผู้ชายคนนั้นกับเรา แต่เราก็ถอยให้เขา และเขาก็ถอยให้เราเช่นกัน รถไฟขบวนนั้น ในแง่หนึ่งได้กลายเป็นสังคมในอุดมคติของเรา เวลาผ่านไปได้ประมาณสัก 6 hr มั้ง เริ่มมีผู้โดยสารลง เราก็เริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง คนเริ่มลงไปเรื่อยๆ แล้ว แม้เรายังคงไม่มีที่นั่งเป็นหลักแหล่ง แต่ก็มีที่ทางให้เหยียดแข้งเหยียดขาได้บ้างแล้ว จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:49:36

ความคิดเห็นที่ 7   -สาธารณูปโภค เราขอกระโดดข้ามมาเป็นช่วง 2 hr ก่อนถึงที่หมายเลยละกัน ขณะนั้นผู้คนลงไปมากแล้ว เราเลยจับจองที่นั่งที่ว่างลงเป็นของเรา หน้าตาทุกคนดูอ่อนเพลียมาก แม้กระนั้นเมื่อรถไฟประกาศว่าใกล้จะถึงสถานีใด สีหน้าของคนที่จะลงสถานีนั้น ก็จะเปลี่ยนไปทันที พวกดูร่าเริงสดใสขึ้นทันตาเห็น เราเกือบลืมไปแล้วว่านี่คือตรุษจีน เทศกาลที่ทุกคนจะได้กลับบ้านพร้อมหน้า ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงครืดๆ ดังมา หันไปมอง เห็นเป็นเจ้าหน้าที่ชายคนหนึ่ง กำลังเก็บขยะจากบนโต๊ะผู้โดยสารลงถุงดำ ในท่าทางอย่างฮาร์ดคอร์ เจ้าหน้าที่ทำงานเร็วมาก กวาดของกินบนโต๊ะลงถุงหมด บางทีของกินกวาดยาก ก็เอาถุงดำครอบโต๊ะส่วนหนึ่งซะเลย ถ้าเป็นเมืองไทย คงมีผู้โดยสารลุกขึ้นกรี๊ดกร๊าด แต่ที่จีนนี่ผู้โดยสารเห็นเป็นเรื่องปกติ ยังมีผู้โดยสารพยายามจะโยนขยะให้ลงถุง ขณะเจ้าหน้าที่เก็บกวาดโต๊ะข้างๆ ด้วย นัยว่าเป็นการเล่นค่าเวลา เห็นภาพแล้วตลกดีค่ะ ในที่สุดเจ้าหน้าที่ชายคนนั้นก็เก็บขยะเสร็จ เขาเอาถุงขยะมาซุกไว้ใกล้ๆ อ่างล้างมือ (ซึ่งซกมกไปหมดแล้ว ด้วยคราบบุหรี่) จากนั้นเดินกลับไปอีกฝั่งหนึ่ง เจ้าหน้าที่หายไปแผลบเดียว ก็กลับมาพร้อมไม้กวาดอันหนึ่ง เป็นชนิดที่เราใช้กวาดบ้านธรรมดาๆ นั่นแหละ เขาเริ่มกวาดพื้น กวาด กวาด กวาด ทุกท่านอ่านแล้ว คงไม่รู้สึกว่าแปลกอะไร เนื่องจากเราไม่มีอะไรทำ นั่งมองเขากวาดพื้น ตอนแรกก็คิดงั้นเหมือนกันค่ะ แต่ผ่านไปได้สักครึ่งนาที เอ๊ะ...เฮ้ยยยยยยยยยยย  ขยะเริ่มรวมตัวกันเป็นกองใหญ่ ใหญ่นี่ใหญ่จริงๆ ให้ตายเหอะ ตอนที่กองขยะมาถึงเรา ขนาดมันสัก 1.5x1 m ได้ (กว้างกว่าทางเดิน กร๊ากกกกก) และถ้าไปยืนกลางกองขยะ มันจะสูงขึ้นมาจากพื้นเกือบ10cmได้!!!!  เวลาเจ้าหน้าที่กวาดขยะมาถึง พวกผู้โดยสารจะพากันร้องอี๋ๆ (ร้องทำไมฟระ ก็ขยะเอ็งทั้งนั้นอ่ะ) แล้วหนีขึ้นไปยืนบนเก้าอี้กันหมด ไม่แค่คนเท่านั้น กระป๋งกระเป๋าก็เอาขึ้นไปด้วย แหม จะรังเกียจอะไรกันขนาดนั้น (ขอย้ำอีกครั้ง ก็ขยะพวกเอ็งทั้งนั้นล่ะฟร่ะ ตูไม่เคยทิ้ง ตูยังไม่อี๋แบบนี้เลย) ที่ดูตลกคือ ขณะขึ้นไปยืนอี๋ๆ ก็ยังมีคนขว้างขยะลงมาทิ้ง เอาเข้าไป จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:50:41

ความคิดเห็นที่ 8   ขยะที่เขากวาดมาได้ ส่วนใหญ่เป็นพวกอาหาร ได้แก่ กระป๋องมาม่า, ถุงขนม, เม็ดกวยจี๊ อีกอย่างที่เยอะคือก้นบุหรี่กับทิชชู่ เจ้าหน้าที่แกกวาดได้มีประสิทธิภาพมาก อีกแง่หนึ่งคือคนจีนมันทิ้งกันเกลื่อนขนาดนี้เลยเหรอวะ พอเขากวาดเสร็จปุ๊บ เราก็นึกว่าจะจบ สักครึ่งชั่วโมงถัดมา ดันมีกวาดรอบสอง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ คราวนี้ขยะก็ยังกองพะเนิน แม้ไม่มากมายเท่าครั้งแรก แต่ก็มากพอจะท่วมทางเดินได้ เห็นแล้วเหนื่อยจริง เจ้าหน้าที่แกกวาดขยะแบบนี้ไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงปลายทาง จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:51:33

ความคิดเห็นที่ 9   เรานั่งมองนอกหน้าต่าง วิวทิวทัศน์เปลี่ยนไปเรื่อยๆ สีเขียวที่เคยเห็นก็น้อยลงเรื่อยๆ กลับกลายเป็นสีแดงของผาหิน บรรยากาศน่าจะชวนหดหู่ ทว่าแววตาของผู้คนกลับสดใสขึ้นเรื่อยๆ จากที่ไม่พูดไม่คุยกันมา อยู่ๆ พวกคุณลุงก็เริ่มคุยกัน แถมยังมาคุยกับเราด้วย ทุกคนเริ่มนับถอยหลัง เธอลงสถานีไหน อีกกี่นาทีจะถึงลั่วหยางนะ พรุ่งนี้จะไปทำอะไรดี ได้ซื้ออะไรกลับมาให้พวกเด็กๆ บ้าง ไม่รู้ที่บ้านทำอาหารอะไรรอไว้ ทุกคนดูกระชุ่มกระช่วยขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่ผ่านไป แต่เรื่องราวของการบริการบนรถไฟอันสุดพิศดารยังไม่จบเพียงเท่านี้ พอใกล้ๆ จะลง พวกเจ้าหน้าที่ก็รีบมาเก็บถาดบนโต๊ะ เก็บผ้าปูเก้าอี้ พวกสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ต่างๆ คนที่เดินมาเก็บโดนหัวหน้าด่าด้วย เพราะมาเก็บค่อนข้างช้า น่าแปลกที่เขาดูไม่อารมณ์เสียแต่อย่างใด กลับกระชุ่มกระชวยร้องเพลง พวกผู้โดยสารก็ช่วยกันให้ความร่วมมือ สักพักเจ้าหน้าที่ที่ว่างก็มาขายของ(อีกแล้ว) คราวนี้ไม่เพียงแต่อาหารเท่านั้น มีทั้งแปรงสีฟัน เจ้าหน้าที่ลงทุนมานั่งคุยด้วยเลย ของที่ระลึก จำพวกพวงกุญแจ (OTOP จังหวัดไหนฟระเนี่ย) และของเล่นสำหรับเด็ก อย่างพวกของเล่นที่มีไฟกระพริบ ตอนแรกก็นึกอยู่ว่ามันจะขายได้เหรอวะเนี่ย แต่ผิดคาด พวกลุงๆ ไปเลือกดูเลือกซื้อกันยิ่งกว่าของกิน หรือแปรงสีฟัน (ที่ขายโค่ดถูก) นึกๆ ดูเขาก็ขายถูกเทศกาลดี คนจะกลับบ้านอยู่แล้ว คงอยากมีอะไรติดมือกลับบ้านกันบ้าง ไม่เพียงผู้โดยสารเท่านั้น เจ้าหน้าที่ก็ดูกระชุ่มกระชวย พอรถไฟถึงลั่วหยาง(สถานีปลายทาง) เจ้าหน้าที่พากันเฮ คงถึงเวลากลับบ้านของเขาเหมือนกัน ทุกคนดูชื่นบาน ทั้งผู้โดยสาร ทั้งเจ้าหน้าที่ ทุกคนโบกมือลา ราวกับรู้จักกันมานาน เราเองก็ดีใจกับทุกคนเช่นกัน ขอให้ทุกคนกลับถึงบ้านโดยปลอดภัย ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของทุกๆ คน จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:52:33

ความคิดเห็นที่ 10   ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามอย่างเหนียวแน่น รวมถึงมาตามเมื่อหายตัวไปนะคะ >< ตอนต่อไปตั้งใจจะเอามาลงวันนี้พรุ่งนี้เลย แต่ไม่กล้าสัญญาแฮะ กลัวจะผิดเวลาอีก >< ไม่ทราบว่าการ์ตูนที่วาดมาลงนี่ เส้นรกๆ ไปไหมคะ มือใหม่หัดวาดลงเว็บ ต้องขออภัยด้วยค่ะ - -;; แต่จะปรับปรุงให้ดีขึ้นในโอกาสต่อไป ฮือๆ ป.ล. รีบกลับไปปั่นตอนลั่วหยางต่อ จขกท จะพยายามทำเวลาค่ะ ><  ทุกท่านอย่าเพิ่งหายไปไหนนะ ฮือ จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 16:56:20

ความคิดเห็นที่ 11   555+อบค่ะ อ่านแล้วนึกถึงตอนนั่งรถไฟจากเซี่ยเหมินไปซีอาน ทรหดมากๆ แต่ที่คิดถึงสุดๆคือมาม่ารสม๋าล่าที่ขายในรถไฟ กล่องสีม่วงๆ อร่อยมาก ไปซื้อในซุปเปอร์ไม่เห็นมีแฮะ 555+ จากคุณ : เหม่งน้อยคอยรัก เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 17:05:36

ความคิดเห็นที่ 12   เข้ามาอ่านการ์ตูนครับ ^_^ จากคุณ : win2524 เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 17:18:10

ความคิดเห็นที่ 13   วาดการ์ตูนเพื่อบรรยายเนื้อเรื่องได้ดีค่ะ .. เพิ่งรู้่ว่านั่งรถไฟเมืองจีนมันเป็นอย่างนี้นี่เอง.. ขอบคุณนะคะที่แชร์ประสบการณ์ จากคุณ : keypis เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 17:25:50

ความคิดเห็นที่ 14   น่ารักมากเลย การ์ตูน อ่านแล้วสนุกมากๆๆ จากคุณ : Sugarbean เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 17:42:01

ความคิดเห็นที่ 15   อ่านแล้วเห็นภาพพจน์  เล่าเรื่องสนุก  แต่ถ้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นจริงๆ คงไม่ไหว จขกท เก่งจริงๆ  (เดี๋ยวต้องไปอ่านตอนอื่นๆก่อน) จากคุณ : phuketian เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 18:07:40

ความคิดเห็นที่ 16   ฮ่าๆๆๆๆๆ  ภาพประกอบฮาดีค่ะ จากคุณ : ก่วยก๊วยตาลสด เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 18:16:31

ความคิดเห็นที่ 17   ตอนเด็กๆ เป็นนักเรียน นั่งรถไฟสายใต้ กรุงเทพฯ-นคร ใช้เวลา 16 ชั่วโมง ยิ่งช่วงเทศกาลเดือนสิบ และปีใหม่ คนเยอะมาก อ่านตอนนี้แล้วคิดตาม บรรยากาศคงหนักหน่วงกว่าหลายเท่า จากคุณ : MAILAKPAGKEELAN เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 18:55:20

ความคิดเห็นที่ 18   เล่าได้แบบเห็นภาพลอยมาอยู่ข้างหน้าเลย ดีที่ไม่มีกลิ่นลอยมาด้วย จากคุณ : กิ่งก้ามปู เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 19:25:52

ความคิดเห็นที่ 19   จองไว้ก่อน ผมขอกลับไปไล่อ่านตั้งแต่กระทู้แรกก่อนครับ   เล่ามันส์ออกรสดีแท้ จากคุณ : ท.ทหารหัวแตก เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 20:15:20

ความคิดเห็นที่ 20   15ชม.ครึ่งที่แสนโหดร้ายT^T แต่รูปมันฮาได้ใจจริงๆ กร๊ากกกกก<โดยเฉพาะรูปแรก55> ยืนมองด้วยความช็อค ไม่อยากจะเชื่อว่าเรายัดตัวเองเข้าไปในตู้นั้นได้ยังไง!! เอ่อ.. ท่านเอ้กะความสูงผิดอ่ะ 10cm มันสูงแค่แก้วน้ำพลาสติกเอง ความจิงขยะมันกองสูงเป็นฟุตเลยนะ แต่ตอนกวาดนี่ไม่ไหวจิงๆ มันมายังกะคลื่นยักษ์ ต้องโดดขึ้นไปยืนบนเก้าอี้พร้อมกระเป๋าลากใบเบ้อเริ่ม ความรู้สึกเหมือนคนพากันหลบแมลงสาบยังไงยังงั้น- -" มีโยนขยะทิ้งเพิ่มไม่พอ ยังแถมขาก:-)ให้ด้วย55 แต่คราวหน้าถ้ามีโอกาสได้ขึ้นรถไฟจีนอีก หัวเด็ดตีนขาดยังไงเราก็จะไม่มีวันซื้อตั๋วแบบนี้อีก ลาขาดเลย จบจากเที่ยวนี้ ป่วยนานเป็นเดือน นึกว่าไปติดTBมา ไอหนักมากจนมีกล้ามเนื้อหน้าท้องขึ้นมาเลยทีเดียว- -" จากคุณ : punos667 เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 22:40:26

ความคิดเห็นที่ 21   อ่านแล้วคิดถึงเมืองจีน บรรยายได้สนุกมาก เดี่ยวจะตามไปอ่านตอนเก่าๆ ตอนนั่งรถไฟ เจอบรรยากาศคล้ายๆกันแต่ไม่ดหดขนาดนี้ คงเพราะไม่ได้ไปช่วงเทศกาล และจองตั๋วนอน แต่ขยะ และประสิทธิภาพของเจ้าหน้าที่เนี่ยเหมือนกัน และอ้อ ความมีน้ำใจของคนจีนด้วย ไงก็รู้สึกการนั่งรถไฟมันได้อารมณ์ดี แต่หวังว่าจะไม่เจอโหดแบบนี้ จากคุณ : สายลมชุนชิวแห่งทุ่งบางเขน เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 00:34:03

ความคิดเห็นที่ 22   มันส์ดี เอาอีกอ่ะ จากคุณ : Medy96 เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 02:43:10

ความคิดเห็นที่ 23   ติดตามอ่านมาตลอด ไม่เคยเมนท์เลย ดู(อ่าน)รีวิวไปด้วยลุ้นแทนจขกท.ไปด้วย สนุกครับ อยากให้กิ๊ฟจังเลยอะ จากคุณ : บุณฑริก เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 10:19:21

ความคิดเห็นที่ 24   ขอบคุณมากๆครับผม คล้ายๆกับยืนบนรถไฟตอนสงกรานต์บ้านเราเลย เหอ เหอ ตอนโน้นผมเคยโหนตรงประตูจากกรุงเทพ-เชียงใหม่ หนักหนาเอาการเหมือนกัน จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 11:09:45

ความคิดเห็นที่ 25   เดินทางในจีนช่วงวันหยุดยาว..ฮุฮุ อ่านแล้วนึกถึงเมืองจีนมากๆ เพราะมีแต่ความทรงจำที่ดี อยากไปนั่งซดเหล้าเหลืองที่ xitang ตอนกลางคืน อยากไปปักกิ่งหน้าหนาวนั่งกินแพะย่างไม้กับเบียร์ตามข้างถนน อยากไปนานจิง อยากไปดู bianlian ที่ chengdu อยากไปเดินรอบ xihu ที่ hangzhou อยากไปเจอเพื่อนเก่าๆ ที่นั่น.....เหมือนวันเก่าๆ ขอบคุณมากเลยนะครับ จากคุณ : คนพเนจร เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 11:20:32 A:203.155.75.27 X: TicketID:223288

ความคิดเห็นที่ 26   หูยยยยยยยย นับถือๆๆ จขกท. กะ เพื่อน อึดมากค่ะ เป็นเราตายตั้งแต่ 10 นาที แรก เอิ๊กกกกกก กลัว กลิ่นบุหรี่ กะ ควันบุหรี่ นี่หึหึ ร้ายแรงกะโพรงจมูกมาก แถมคนแน่นขนาดนั้น แทบไม่มีอากาศหายใจ ปล.. การ์ตูน ประกอบน่ารักดี + บรรยายฮาดีค่ะ จากคุณ : anne-jgyoo เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 53 14:08:06

ความคิดเห็นที่ 27   รอกระทู้ของน้อง aey_omu อยู่นะคะ อย่าหายไปนานคะ คิดถึง จากคุณ : ตะโก้สาคู (ตะโก้สาคู) เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 53 16:29:57

ความคิดเห็นที่ 28   ไปกระบี่เพิ่งกลับมาคะ อ่านทู้นี้หนุกกว่าไปกระบี่อีก ไปวัดถ้ำเสือ ซึ่งเราว่าน่าจะชื่อ "วัดทำเสีย" รีบอ่านเป็นทู้แรกเลย คิดถึงๆ รีบไปรีบมานะคะ จากคุณ : เม่นแคระ (Aggie boy) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 53 09:05:56

ความคิดเห็นที่ 29   ตอนที่ 10 อาทิตย์ขึ้นที่ "ลั่วหยาง(ลกเอี๋ยง)" http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E9044903/E9044903.html จากคุณ : aey_omu เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 19:59:42

ความคิดเห็นที่ 30   เป็นประสบการณ์ที่น่าสนุกไม่น้อยนะครับ จากคุณ : ตงเหลงฉ่า เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 53 20:09:56

ความคิดเห็นที่ 31   ตามมาอ่าน ช้าไปหน่อย มันส์มากครับ โดยเฉพาะตอนนี้ สุดๆ ขอบตั้งแต่เปิดกระทู้เลย คห1 ที่หล่นปุ๊ ออกมาจากตัวรถ และจะตามอ่านไปจนครบนะครับ เสียดายให้กิ๊ฟไม่ได้ ไม่งั้นคงได้เพียบ จากคุณ : เวลาคือภาพลวง เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 15:14:41