ความคิดเห็นที่ 1   ด้วยความที่เรียนทางด้านป่าไม้  และคลุกคลีกับการเดินป่า การท่องไพรพอสมควร...  จึงไม่แปลกที่ผมจะรู้จัก "โมโกจู" เป็นพิเศษ และนี่เป็นหนึ่งเส้นทางในฝันที่อยากไปให้ได้ซักครั้งในชีวิต โมโกจู... ยอดเขาสูง 1964 จากระดับน้ำทะเล  ตั้งอยู่ใจกลางผืนป่าตะวันตกที่กว้างใหญ่ไพศาล  ยอดโมโกจูเอง อยู่ในเขตพื้นที่อุทยานแห่งชาติแม่วงก์ จ.นครสวรรค์ (บางพื้นที่ของ อช. แม่วงก์ อยู่ในเขต จ.กำแพงเพชรด้วย การเดินทางเข้าสู่ โมโกจู ในอดีตต้องใช้เวลาเดินเท้าไปกลับกว่า 5 วัน  แต่ปัจจุบันทางอุทยานฯ มีรถรับส่ง ช่วยย่นระยะทางไปได้พอสมควร ทำให้อาจใช้เวลาเหลือแค่ 4 วัน ในแต่ละปีทาง อช. แม่วงก์ จะเปิดให้ผู้กล้า ผู้รักการผจญภัย ได้ไปสัมผัส โมโกจู เฉพาะช่วงประมาณ เดือน พ.ย.-ก.พ. ซึ่งนักท่องเที่ยวต้องทำเรื่องขออนุญาตผ่านหัวหน้าอุทยานฯ และต้องมีเจ้าหน้าที่นำทางทุกครั้ง... ผมวางแผนกับเพื่อนไว้ตั้งแต่กลางปี 48 ว่าต้นปีหน้า  (49) เราจะไปลุยโมโกจูกัน... ผมดำเนินการทำเรื่องขออนุญาตจากทางหัวหน้าอุทยานฯ  และโอนค่าใช้จ่ายที่จะเกิดขึ้นอันได้แก่ ค่าใช้จ่ายเป็นค่าดำเนินการติดต่อประสานงาน จัดหาคนนำทาง  และจัดทำเอกสารที่เกี่ยวข้อง รวมแล้วต่อกลุ่ม กลุ่มละ 6,000 บาท ซึ่งแต่ละกลุ่มต้องประกอบด้วยสมาชิกไม่ต่ำกว่า 5 คน แต่ไม่เกิน 12 คน (เงื่อนไขเมื่อปี 2549 ซึ่งปัจจุบันอาจมีการเปลี่ยนแปลง) ในเบื้องต้นกลุ่มเรานับจำนวนได้เกือบ 10 คน แต่... (ครับมันต้องมีแต่...)  แต่พอใกล้วันเดินทาง เพื่อนผมเริ่มทะยอยขอถอนตัว ด้วยข้ออ้างนู่น โน่น นี่...  จนสุดท้ายเหลือผมคนเดียว... ความหวังผมกลับมาอีกครั้ง หลังจากผมได้ชักชวนรุ่นน้องปี 1 (พึ่งรับรุ่นหมาดๆ ไฟแรง...) ซึ่งต่างก็ตอบตกลงผมทันที ได้สมาชิกปีหนึ่งมา 7 คน น้องปี 5 (หลักสูตร 2 ปริญญาเรียน 5 ปี) มาอีกคน และหลอกพี่ที่เรียน ป.โทด้วยกันมาอีก 1 คน  รวมทั้งสิ้น 10 คน ชาย 5 หญิง 5 ...  เป็นอันว่าเราได้ออกเดินทางตามกำหนด... (ไม่ง้อแล้ว เพื่อทรยศ...555) จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 23:12:15

ความคิดเห็นที่ 2   ปาดดดดดดดดดดดด ได้หรือป่าว แต่ปาดดดดดดดดดไปแล้ว ^_^" จากคุณ : ohhioh เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 23:15:48

ความคิดเห็นที่ 3   ในปีที่เราเดินทาง  อช. แม่วงก์ ได้มีการเปลี่ยนเส้นทางเดินป่าสู่ โมโกจูใหม่  โดยจากเดิมเริ่มต้นที่ที่ทำการอุทยานฯ (ช่องเย็น)  มาเป็นเริ่มต้นที่ หน่วยพิทักษ์ฯ แม่เรวา ซึ่งเส้นทางนี้ดูโหดกว่าเส้นเดิมตรงที่ เราต้องเดินข้ามน้ำถึง 9 ครั้ง กว่าจะถึง base camp (โห เรียกซะเท่เชียว) พวกเราเดินทางจาก กทม โดยรถตู้เช่าเหมาคัน มาถึงหน่วยพิทักษ์ฯ แม่เรวา ในเวลาเช้าตรู่  เราจัดการกับมื้อเช้าอย่างง่ายๆ และก็แพ็คสำภาระเตรียมออกเดินทาง ด้วยความเป็นหนุ่มสาวไฟแรง เราจึงไม่ได้เรียกใช้บริการลูกหาบให้เสียตังค์เพิ่ม  แต่ต้องแบกเสบียงทั้งหมดกันเอง   (ณ เวลานั้นถือว่า จิ๊บๆ  แต่ ตอนนี้สิ...จะตายเอา) หลังจากลงทะเบียนกับทางเจ้าหน้าที่เสร็จ เราก็ได้รู้จักกับคนนำทาง ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของทางอุทยานฯ เอง 2 คน ดังมีนามว่า พี่เสบ และพี่เซ็ง ... พี่สองคนนี้แหละที่จะอยู่กับพวกเราตลอด 5 วันนับจากนี้... เมื่อพร้อมแล้วก็ออกเดินทาง... อ้อ...  ยังไม่เริ่มเดินหรอกนะ  ต้องนั่งรถ(ไถ) ไปลงที่ท่าข้ามน้ำคลอง 1 (เราจะนับการข้ามน้ำทุกครั้งเป็นคลอง 1-9)... แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 53 02:25:04 จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 23:25:05

ความคิดเห็นที่ 4   คุณ ohhioh เชิญตามสบายครับผม... กว่าจะโพสเสร็จคงอีกนาน (ไม่รู้จะได้นอนหรือเปล่า) =========================================== ผ่านไปคลอง 1 คลอง 2 ทุกคนยังห่วงรองเท้าว่าจะเปียก...  แต่พอถึงคลอง 3 เริ่มรู้สึกว่าไม่จำเป็นแล้ว...  เปียกก็เปียกวะ... ตลอดเส้นทางในช่วงแรกเราเดินผ่านป่าเต็งรังที่ถือว่าสมบูรณ์ที่สุดผืนหนึ่งของประเทศ   มีร่องรอยสัตว์ป่าให้เราเห็นอยู่ตลอดเสร็จทาง (แต่เราเริ่มจะไม่ค่อยสนใจมอง เพราะเริ่มเหนื่อย) สภาพภูมิประเทศยังคงเป็นที่ราบ นานๆ จะมีเนินเตี้ยๆ ให้ไต่ระดับเล่น  แต่ก็ยังจิ๊บๆ...  อ๊า....  (กรุณาทำเสียงเหมือนสาวญี่ปุ่นในโฆษณา vigo) จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 23:35:36

ความคิดเห็นที่ 5   เราจัดการกับมื้อเที่ยงที่เตรียมมาตรงบริเวณก่อนข้ามคลอง 3...   ไม่รู้ว่าด้วยความเหนื่อยหรือเปล่า ทำให้อาหารมื้อนี้ดูอร่อยเป็นพิเศษ  ไม่มีใครกินเหลือเลยซักคน... จากนั้นเราก็ออกเดินทางกันต่อ  ข้ามน้ำ  เดินป่า ข้ามน้ำ เดินป่า ไปเรื่อยๆ  แต่สภาพป่าเริ่มจะเปลี่ยนไปพอสมควร จากตอนแรกที่เราเป็นเป็นป่าเต็งรัง  พอหลังจากผ่านคลอง 4 มาเรื่อย เราก็เริ่มเข้าสู่ป่าเบญจพรรณ หรือป่าผสมผลัดใบ สังเกตได้จากจะเริ่มมีไผ่ปรากฏให้เห็น  และหนาตาขึ้นเรื่อยๆ สภาพป่าก็ดูทึบขึ้น เรือนยอดเริ่มหนาขึ้น ทำให้เดินสบายหน่อยตรงที่ไม่ร้อนแดด... เรามาหยุดพักในคืนแรกหลังจากขึ้นฝั่งจากคลอง 7 ไป (ที่จริงก็พักข้างห้วยนั่นล่ะ) เราแยกย้ายหาต้นไม้ผูกเปลนอน (แบกเปลสบายกว่าแบกเต็นท์เป็นไหนๆ)  บางคนก็ผูกต่อกันเป็นคอนโด  บางคนก็แยกนอนเดี่ยว  อย่างผมเองก็ขอเดี่ยวดีกว่า การนอนเปลในป่าสิ่งหนึ่งทีต้องมีเสมอคือหลังคากันฝน  เพราะในป่า...ฝนมาได้ทุกเมื่อ...  และอีกอย่างถาเป็นไปได้ควรผูกให้สูงจากพื้นเข้าไว้ เพื่อความปลอดภัยจากสิงสาลาสัตว์ที่อาจมาเยี่ยมเยือนได้... มื้อเย็นวันนี้ก็เรียบง่าย แต่หรูหราตามอัตภาพ...  มาม่า  ปลากระป๋อง โปรตีนเกษตร ไข่  ไม่เกินนี้อยู่แล้ว  โชคดีว่าได้ผักกรูดมาเพิ่มวิตตามินหน่อยหนึ่ง... ส่วนน้ำท่า ก็จากห้วยด้านล่าง  น้ำอาบ  อาบในห้วย  น้ำกินน้ำใช้  ตักขึเนมากรองด้วยผ้าขาวบางแล้วก็ต้มฆ่าเชื้อพอเป็นพิธี และคืนนี้เราก็ผ่านไปได้ด้วยดี  หลับไปอย่างอ่อนเพลีย... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 23:51:25

ความคิดเห็นที่ 6   ในป่าเราไม่สามารถนอนตื่นสายได้เหมือนในเมือง...  แม้ไม่มีนาฬิกาปลุก แต่เราก็ตื่นเองด้วยสัญชาตญาณ...  เช้ามืดเราลงจากเปลมาก่อไฟเพื่อหุงหาอาหาร   อากาศถือว่าเย็นจัด (แต่ไม่ถึงกลับหนาว)  แต่พอสายก็เริ่มจะอุ่นขึ้นเรื่อยๆ หลังจากมื้อเช้าจัดการไปเรียบร้อย  เราก็เก็บสำภาระออกเดินทางกันต่อ  หลังจากได้นอนพักมาทั้งคืน  ทำให้วันนี้เราดูสดชื่นขึ้นเยอะ จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 23:59:04

ความคิดเห็นที่ 7   ไม่นานอเราก็เดินมาถึงคลอง 9 ทุกคนยังอาการปกติ  ยังไม่มีใครออกอาการเดี้ยงให้เห็น แสงแดดลอดผ่านเรือนยอดไม้ใหญ่ลงมาตกลงตรงกลางลำห้วยพอดี  เราหยุดพักเพื่อสังเคราะห์วิตตามิน D อยู่พักใหญ่...  ไม่อยากไปไหนแล้ว  อยากผูกเปลนอนซะตรงนี้เลย... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:03:39

ความคิดเห็นที่ 8   อ่ะจึ๋ยยยย   ลืมโพสรูป จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:04:11

ความคิดเห็นที่ 9   พึ่งนึกได้ว่าตั้งแต่ตื่นมา  จนหม่ำมื้อเช้าไปแล้ว...  ยังไม่ได้แปลงฟันเลย จัดการซะตรงนี้เลยดีกว่า... (อ๊ะๆ  ถึงเวลาต้องบ้วนปาก  ผมไม่ได้บ้วนลงน้ำนะจะบอกให้) จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:06:44

ความคิดเห็นที่ 10   แฮะ แฮะ หนีไปนอนก่อนน่ะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาดูต่อ ปล. อ่านๆแล้วจิตนาการไปถึงล่องไพร่กับเพชรพระอุมาจริงๆ จากคุณ : ohhioh เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:09:35

ความคิดเห็นที่ 11   นับจากคลอง 9 ไป  เราแค่เดินอีกไม่ถึงกิโลก็จะถึงจุดตั้งแคมป์ ก่อนที่จะเริ่มปินขึ้นยอดโมโกจู  ที่ผมเรียก Base Camp ตั้งแต่แรกนั่นแหระครับ เราเลยไม่ต้องเร่งรีบมากนัก...  มีเวลาทั้งวัน... ชิลๆ นี่คือโฉมหน้าผู้ร่วมชตากรรมครับ เข้ามาเพิ่มชื่อตัวละครให้ครับ...  จากซ้าย อั้ม, วรงค์, บุรินทร์, แต๊ก, กระผม, พี่เจี๊ยบ, ชีน, ปุ้ย, อัน และก็ปุ้ย (อีกคน) (ถ้าพิมพ์ชื่อน้องๆ ผิดก็ขออภัยด้วยเด้อ) แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 53 00:15:32 จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:09:35

ความคิดเห็นที่ 12   ตามมาชมรีวิวปลาร้าด้วยคนครับ.. ผ่านมาตั้งสี่ปี ยังจำเรื่องราวได้แม่นเลย สุดยอดครับ จากคุณ : ซุปแห้ง & แกงจืด เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:17:17

ความคิดเห็นที่ 13   รอชมครับ ว่าสักวัน จะไปให้ได้ จากคุณ : mohicann เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:17:43

ความคิดเห็นที่ 14   ฝันดีครับคุณ ohhioh ยังก็อย่าลืมกลับมาตามอีกทีนะครับ ผมเองโพสไปก็เริ่มสับสนไปว่า...  ตกลงเราจะเป็น รพิณ หรือ แงซาย ดี.... =========================================== เรามาถึง Base Camp ก่อนเที่ยงซะอีกครับ...  จัดแจงเรื่องที่พัก ทานมื้อเที่ยงแล้ว  เราก็ยังมีเวลาเดินไปชมน้ำตกแม่เรวาได้ ทางไปน้ำตกต้องเดินเรียบขึ้นไปตามลำห้วย ผ่านป่าดิบ สลับเบญจพรรณ มีต้องปีนป่ายบ้างเล็กน้อย  ว่ากันว่า ถ้าเดินมาในเส้นทางเหมือนเรา (เริ่มต้นจากหน่วยฯ แม่เรวา) ถ้ากลุ่มไหนเดินมาถึง Base Camp ช้า ก็อาจจะไม่มีโอกาสได้ชมน้ำตก แต่ปัจจุบัน เมื่อกลับไปใช้เส้นทางเดินจากที่ทำการฯ และมีรถมาส่ง  เดินอีกซักพักก็ถึง Base Camp ส่วนใหญ่ก็จะได้ชมน้ำตกแม่เรวากันอยู่แล้ว ระหว่างทางไปน้ำตก ผมก็พอมีเวลาเก็บรายละเอียดข้างทางมาบ้าง... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:25:57

ความคิดเห็นที่ 15   ขอบคุณที่แวะมาซะดึกเลยครับ คุณ ซุปแห้ง & แกงจืด อย่างที่บอกครับ มันเป็นทริปที่ประทับใจ ก็เลยเหมือนพึ่งไปมา ขอบคุณคุณ mohicann ครับ  ยังไม่นอนรึครับ  งั้นก็อยู่เป็นเพื่อนกันไปนะครับ...  และถ้ายังมีแรงก็หาโอกาสไปให้ได้นะครับ  ก่อนที่แรงจะอ่อนลง... =========================================== เนื่องจากเป็นกล้องฟีล์ม  มันเลยกดชัตเตอร์ไม่สะใจเท่าสมัยนี้ครับ... เอามาให้ดูเท่าที่มีแล้วกัน... แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 53 00:31:09 จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:30:23

ความคิดเห็นที่ 16   น้ำที่น้ำตกแม่เรวาเย็นจับใจมาก  ตอนแรกก็ว่าจะยืนดูเฉยๆ  แต่สุดท้ายก็อดที่จะกระโดดลงน้ำไม่ได้... ถือว่าเป็นกำไรสำหรับพวกเราไปเลยครับ...  น้ำตกแม่เรวา จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:33:27

ความคิดเห็นที่ 17   กลับมาที่แคมป์ ก็ได้เวลาหุงหาอาหาร... การหุงข้าวด้วยหม้อสนามถือเป็นศิลปะอย่างหนึ่งในการดำเนินชีวิตในป่า  เด็กวนศาสตร์ทุกคนถูกฝึกมาจนชำนาญ (หรือเปล่าหว่า  บางมื้อก็แฉะ  บางมื้อก็ไหม้  แต่ก็กินได้ล่ะอ่ะ)  ถ้าหากไม่มีหม้อสนามแล้ว  สิ่งที่อาจจะใช้แทนกันได้ก็อาจจะเป็นกระบอกไม้ไผ่  หรือถ้าขั้นสูงกว่านั้น (Advance) ก็คือการหุงข้าวใต้ดิน คือใช้ผ้าชุบน้ำห่อข้าวที่ซาวน้ำแล้วฝังไว้ใต้ดิน แล้วก่อไฟด้านบน...  โห  ฟังแล้ก็เข้าขั้นเทพเลยนะเนี่ย...  ผมเองก็ยังไม่เคยทำหรอก  เห็นแต่เขาเล่าให้ฟัง...อิๆ ส่วน All Star ที่อยู่ข้างกองไฟนั่น  ไม่เกี่ยวกับอาหารมื้อไหนๆ นะครับ... โปรดเข้าใจไว้ด้วย จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:42:07

ความคิดเห็นที่ 18   วันนี้ถือเป็นวันพักผ่อนเอาแรงสำหรับวันรุ่งขึ้น ที่ล่ำลือกันว่าเดินกันปางตาย...  แต่สำหรับผมวันนี้กลับดูเป็นวันซวยซะงั้น... เริ่มจากตอนลงไปอาบน้ำในห้วยก็ดันทำแปรงสีฟันหล่นตกน้ำซะ  เลยต้องใช้มือสีฟันไปจนจบทริป... ตอนกลางคืนก็เจอเรื่องชวนขนหัวลุก เพราะนอนอยู่ดีๆ ก็ฝันว่ามีม้าศึกตัวใหญ่ ยืนเอาเท้าหน้าเหยียบที่หน้าอก  ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด  นี่กระมังที่ฟังเรื่องเล่าจากพี่คนนำทางตอนเย็นว่า  ทางเส้นนี้เป็นทางเดินทัพในอดีต  ตอนดึกมาเลยเจอดี... ดิ้นอยู่สักพัก  ก็ไม่หลุด  เลยสวนมนต์เท่าที่สวดได้  ไม่นานก็หลุด...  แต่ดันมาโผล่ที่บางอ้อ...  ไม่ถึงบางอ้อได้ไงล่ะครับ  ไอ้เปลที่ผมนอนอยู่มันห่างกองไฟแค่วาเศษๆ พอไฟดับควันมันก็ลอยมาที่เปลผม และผมก็ผูกหลังคาไว้ต่ำชิดหน้า  มันก็เลยไม่ต่างอะไรกับโดนรมควัน...  ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก...  เฮ่อ...! โง่แท้เรา... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 00:51:41

ความคิดเห็นที่ 19   วันรุ่งขึ้น หลังจากเสร็จจากมื้อเช้าเราก็เตรียมมื้อเที่ยงและห่อใส่กระเป๋า...  เราต้องแบ่งสำภาระออกเป็นสองส่วน  เอาเฉพาะที่จำเป็นแบกขึ้นยอดโมโกจู  ส่วนที่เหลือให้หาที่เก็บไว้ที่ Base Camp นี้ ขากลับค่อยมาแวะเอา เมื่อพร้อมแล้วเราก็ออกเดินทาง.... นับตั้งแต่ออกเดินมา  เราหาทางราบแทบไม่เจอ 99 % ของเส้นทางแทบจะเป็นการเดินขึ้นอย่างเดียว เราค่อยใต่ระดับขึ้นไปเรื่อย  ผ่านป่าไผ่  ป่าเพ็กที่สูงท่วมหัว  จนเริ่มพบกลับป่าดิบเขาที่ความสูงเกือบๆ 1,000 เมตร   น้ำที่เตรียมมาเริ่มร่อยหรอลงไปทุกขณะ  จุดที่เราจะเติมน้ำและพักกินข้าวได้อยู่ที่ คลอง 1 (เริ่มนับคลองใหม่  เที่ยวนี้มี 2 คลอง) แทบไม่มีเสียงพูดคุยหลุดออกจากปากใครให้ได้ยิน  มีแต่เสียงหายใจหอบและถี่  ผมเองแม้จะเคยเดินป่ามาบ้างสมัยเรียน ป.ตรี  แต่ปล่อยเนื่อปล่อยตัวซะเยอะจนสังขารเริ่มจะไม่เหมาะกับการเดินทางโหดอย่างนี้ มองย้อนไปถึงภูกระดึง  เมื่อคราวก่อน  ตอนนี้บอกได้เลยว่า "สิบภูกระดึงไม่ได้ครึ่งโมโกจู" จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 01:01:53

ความคิดเห็นที่ 20   ผ่านคลอง 1 ผมแทบจะกินข้าวไม่ลงเพราะรู้สึกเหนื่อยมาก  อยากกินแต่น้ำ  แต่สุดท้ายก็ต้องฝืนกินจนหมด...   พอข้าวตกถึงท้อง  แรงก็เริ่มกลับมาอย่างเห็นได้ชัด  ทำให้กำลังใจกลับมาด้วย เราก็ออกเดินทางกันต่อ แต่สิ่งหนึ่งที่เราสังเกตได้คือ ตั้งแต่ผ่านคลอง 1 มา ความชันของเส้นทางมันเพิ่มขึ้น จน บางช่วงบางตอนแทบจะไม่ต่ำกว่า 70-80 องศา หลายคำถามลอยมาในหัวสมอง...  กรูมาทำอะไรเนี่ย  อยู่บ้านสบายๆ ไม่ชอบ  ชอบความลำบาก  บ้าหรือเปล่า...  โอยย  เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย เดินมาจนบ่ายแก่ๆ เราก็เริ่มสัมผัสได้ถึงสภาพป่าดิบเขาที่สมบูรณ์ที่สุดแห่งหนึ่ง พรรณไม้จำพวกก่อ ถือเป็นไม้เด่นของป่าบริเวณนี้  ตามลำต้นและกิ่งก้านของไม้ใหญ่ถูกปกคลุมด้วยมอส และพืชอิงอาศัยนานาชนิด  อากาศเริ่มเย็น  นี่กระมังที่เขาบอกว่ายิ่งสูงยิ่งหนาว...และยิ่งเหนื่อย... เราเดินขึ้นมาถึงยอดเขาลูกหนึ่งซึ่งถ้ามองไปข้างหน้าจะเป็นยอดเขาที่ปกคลุมด้วยหญ้าอยู่ลูกหนึ่ง  ได้รับคำบอกกล่าวจากพี่คนนำทางว่า  นั่นล่ะ โมโกจู เหมือนเรี่ยวแรงมันกลับมาอีกครั้งเมื่อทราบว่าเราใกล้ถึงจุดหมายแล้ว...  โอว... ถึงซะที  (ยังไม่ถึงซะหน่อย  แค่มองเห็นอยู่ฟากกระโน้น) ในภาพ  ด้านหลังที่เห็นอยู่ไกลๆ นั่นแหระครับ โมโกจู จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 01:15:19

ความคิดเห็นที่ 21   คลอง 2 อยู่ในหุบเขาสุดท้ายก่อนที่เราจะออกแรงเฮือกสุดท้ายเดินขึ้นยอดโมโกจู ที่คลอง 2 เป็นแหล่งน้ำแห่งเดียวที่ใกล้ที่สุดสำหรับการตั้งแคมป์บนโมโกจู  ซึ่งด้านบนยอดโมโกจู  สามารถรองรับนักท่องเที่ยวได้แค่ 3 กลุ่ม ถ้าช่วงไหนมีนักท่องเที่ยวมากกว่า 3 (ปกติก็ 4 กลุ่ม)  ต้องมีกลุ่มหนึ่งที่นอนอยู่ด้านลางนี้ สำหรับพวกเราเป็นเพียงนักท่องเที่ยวกลุ่มเดียวที่มาในช่วงนี้ เลยเลือกที่จะขึ้นไปนอนข้างบน  เพื่อง่ายต่อการเดินไปเที่ยวชมยอดเขา  แต่เราต้องลงทุนแบกน้ำขึ้นไปเอง   ที่คลอง 2 ใช้ขวดพลาสติกที่นักท่องเที่ยวกลุ่มก่อนทิ้งไว้ให้ กรอกน้ำคนละขวด 2 ขวด เดินแบกขึ้นไปข้างบนตรงจุดตั้งแคมป์   เป็นการเดินขึ้นที่ผมต้องใช้แรงเฮือกสุดท้ายปีนขึ้นไปให้ถึง  จำได้ว่าพอถึงจุดตั้งแคมป์ ผมก็ล้มตัวลงนอนทั้งเป้ที่ติดกระเป๋า แล้วก็หลับไปงีบใหญ่ๆ ในรูป...  สภาพผืนป่าตะวันตกที่อุดมสมบูรณ์  มองไปทางไหนก็เจอแต่ผืนป่า  นี่สิ  เขาถึงจะเรียกว่าวิวสวยจริง  อากาศดีจริง ไม่จำเป็นต้องโปรโมทว่าติดอันดับแหล่งโอโซนขิงโลก... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 01:25:18

ความคิดเห็นที่ 22   หลับไปงีบใหญ่  ตื่นขึ้นมายังมีเวลาเดินไปชมพระอาทิตย์ตกบนยอดโมโกจู... จากที่พัก  เราเดินพ้นป่าดิบเขาออกไปสู่ทุ่งหญ้า  จากนั้นเราต้องเดินตามสันเขาที่แคบและสูงชันไปซักประมาณ 400 เมตร  เราก็มาถึงจุดที่เขาเรียกว่า "ยอดโมโกจู"  ชื่อที่มีความหมายในภาษากระเหรี่ยงว่า "ฝนกำลังจะตก"  ก็เพราะที่นี่จะถูกปกคลุมด้วยเมฆซะเป็นส่วนใหญ่  แต่วันนี้ท้องฟ้ากลับดูสดไส จนเรามองเห็นเส้นขอบฟ้าได้ชัดมาก  ก็ได้แต่หวังว่าในตอนเช้าเราคงได้สัมผัสกับทะเลหมอกบ้าง.. และนี่เองที่ทำให้ผมได้คำตอบของคำถามเมื่อตอนเดินขึ้นมา... ความเหนื่อยหายเป็นปิดทิ้ง...   อย่าให้ผมต้องบรรยายมากเลยครับ  เพราะสิ่งที่ผมได้สัมผัสมา  ผมคงไม่มีความสามารถพอที่จะถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือ แล้วให้พวกท่านสัมผัสและเข้าใจได้... แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 53 01:37:05 จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 01:31:04

ความคิดเห็นที่ 23   คงไม่ใช่แต่ผมที่สัมผัสได้ถึงความสุข และความประทับใจที่ได้มาถึงจุดนี้... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 01:38:32

ความคิดเห็นที่ 24   สิ่งที่เก็บมาฝากได้ก็คงมีแต่ภาพถ่ายนี่ล่ะครับ (ถ้าเป็น DSLR นะ  จะมีหลายรูปกว่านี้แน่นอน) จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 01:39:53

ความคิดเห็นที่ 25   และแล้วพระอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้า... (เสียดายที่ภาพถ่ายตอนพระอาทิตย์ตกแย่มากจนไม่อาจหาญเอามาโชว์) เรากลับมาที่แคมป์  เตรียมการเรื่องอาหาร  และเรื่องที่หลับนอนเป็นพิเศษ  เพราะคาดการว่าคืนนี้เราคงเผชิญกับอากาศหนาวจัด ผมเลือกที่จะผูกเปลติดพื้น  และคลุมหลังคาให้ชิดพื้นเพื่อกันลม  ซึ่งก็ได้ผล...  เราผ่านคำคืนบนยอดโมโกจูมาได้จนถึงเช้า... ตี 5 เศษๆ เราก็ออกเดินทางเพื่อไปชมพระอาทิตย์ขึ้น...  แม้จะยังไม่มีแสงจากพระอาทิตย์  แต่แสงจากดวงดาวนับล้านๆ ดวง ก็ส่องให้เราพอมองเห็นเส้นทางเดิน... เราจิบกาแฟรอการมาของพระอาทิตย์  ความหวังที่จะเห็นทะเลหมอกคงหมดไปเพราะอากาศเช้านี้โปร่งมาก...   ไม่นานเส้นขอบฟ้าก็ชัดขึ้น  ผมเองไม่เคยเห็นเส้นขอบฟ้าที่ไหนสวยเท่าที่นี่มาก่อน... ไม่รู้สึกเสียดายเรี่ยวแรงที่หมดไปเลยซักนิด... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 01:48:52

ความคิดเห็นที่ 26   เราชื่นชมแสงแรกที่แผ่ปกคลุมผืนป่าใหญ่อยู่ซักพัก  จนเป็นที่พอใจแล้วก็ได้เวลาออกเดินทางกลับ... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 01:53:58

ความคิดเห็นที่ 27   จากยอดโมโกจู หลังทานมื้อเช้าเสร็จ เราออกเดินรวดเดียวก็ทันได้กินมื้เที่ยงที่ Base Camp  (ขาขึ้นเดินทั้งวัน  ขาลงแค่ไม่กี่ชั่วโมง) จากนั้นก็เดินกลับตามทางเดิมในขามา  และแวะพักคืนสุดท้ายที่ คลอง 4 ก่อนที่เช้าอีกวันจะเดินออกมาจนถึงจุดที่นัดกลับรถไว้เพื่อนั่งรถกลับไปที่หน่วยฯ  และก็เดินทางกลับ กทม. ในวันเดียวกัน... หลายคนบอกว่ามาแค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว  แต่สำหรับผมในใจตอนนั้นได้แต่คิดว่า...  ต้องกลับมาให้ได้อีกซักครั้ง... มาถึงเวลานี้สังขารเริ่มเปลี่ยนไปเยอะจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสกลับไปเยือนอีกซักครั้ง  พร้อมกับการไปแก้มือด้วยกล้องตัวใหม่... ในชีวิตนี้ลองหาโอกาสเที่ยวแบบลุยๆ ดูซักครั้งก็ดีนะครับ... ได้ทั้งกำลังกาย  กำลังใจในการสู้ชีวิต  และยังได้ประสบการณ์แปลกใหม่ ท้าทาย ไม่ซ้ำซากจำเจด้วย นอนสบายบนเตียงมาเยอะแล้ว  ลองเปลี่ยนไปนอนในเปลดูบ้างก็ดีนะครับ... ขอบอก... ปิดท้ายด้วยภาพเปิด...  ขอตัวไปนอนบนเตียงก่อนแล้วกัน อิๆ ง่วงแล้ว จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 02:05:42

ความคิดเห็นที่ 29   น่าสนุกจัง....อยากไปมั่งแต่แก่แล้วสงสัยม่ายหวายยย... จากคุณ : ป้าฟู เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 06:34:08

ความคิดเห็นที่ 30   กลับมาชมจนจบตามสัญญาค่ะ อิอิ เห็นหน้า คุณ จขกท แล้วตัดสินไม่ได้ว่าจะให้เป็นระพินทร์หรือแงซายดี หุ หุ จากคุณ : ohhioh เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 09:12:20

ความคิดเห็นที่ 31   ขอบคุณครับ ป้าฟู แก่แล้วก็ไปได้ครับ  ไม่เห็นเขาระบุไว้ว่าห้ามคนแก่นะครับ อิๆ ขอบคุณ ohhioh ครับ ที่กลับมาดูอีกครั้งตอนเช้า...  ระพินทร์หรือแงซายก็ได้ทั้งนั้นล่ะครับ  แต่ไม่ขอเป็นดาเกิ้นแล้วกัน...  อิๆ (คนละเรื่องเลยนะนั่น) จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 09:22:11

ความคิดเห็นที่ 32   มาติดตามไปโมโกจูด้วยคนครับ ที่ว่ากันว่าสิบภูกระดึงไม่เท่าโมโกจูเนี่ย มันขนาดนั้นเลยเหรอครับ ถ้าอย่างงั้นผมคงไปไม่ไหวแน่ๆ ขอตามไปเที่ยวแค่ในกระทู้นี้แล้วกันครับ จากคุณ : NET-MANIA เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 14:23:55

ความคิดเห็นที่ 33   เป็นอีกที่หนึ่งที่อยากไปแต่ คงไปไม่ได้แล้ว จากคุณ : tummeng_in เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 53 10:38:40

ความคิดเห็นที่ 34   อยากไป๊ อยากไป  แต่ไม่มีแนวร่วมเลย ปีที่แล้วอด ปีนี้ไม่รู้จะได้ไปรึป่าว -_-" จากคุณ : aLoNeStAr เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 53 10:18:30

ความคิดเห็นที่ 35   เล่าได้สนุกมากค่ะ นึกย้อนกลับไปตอนเด็ก ที่ชอบเดินป่ากับพ่อและเพื่อนๆตามประสาเด็ก ถ้าได้มาแบบนี้คงจะสนุกแน่เลยเลย แต่ตอนนี้คงไม่ไหว หลายๆอย่างไม่เอื้ออำนวย แต่สวยจริงๆนะยอดเขาโมโกจู ดูแล้วรู้สึกสดชื่น ป่าบ้านเรายังคงอุดมสมบูรณ์อยู่เยอะเลย ขอบคุณค่ะสำหรับรีวิวดีๆอย่างนี้ จากคุณ : GolffieZaa เขียนเมื่อ : 3 ส.ค. 53 11:23:20

ความคิดเห็นที่ 36 ตามมาจาก เหลิมไทยครับ ช่วยเก็บเข้าคลังกระทู้ให้ ...สวยจริงๆ อยากไปบ้างแต่คงอึดไม่พอ TT จากคุณ : Remind เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 53 11:16:53

ความคิดเห็นที่ 37 ... แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 55 22:08:56 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 55 21:52:11 จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 21:49:00

ความคิดเห็นที่ 38 ถ้ามีโอกาสขอไปด้วยได้ไหมค่ะเนี่ย >< จากคุณ : nawaphon_638 เขียนเมื่อ : 8 ธ.ค. 55 17:02:13