PANTIP.COM : E8659630 ----- เมื่อต้องตะลุยเดี่ยวเที่ยวปารีส #1 -- [บันทึกนักเดินทาง]

ความคิดเห็นที่ 7

เที่ยวรอบนี้จัดกระเป๋าไม่ยากหลังจากเริ่มจะเชี่ยวชาญการตะลอนไปทั่ว แรกๆก็ห่วงสวยกลัวถ่ายรูปออกมาไม่ดี แต่ห่วงสวยมากก็นำมาซึ่งภาระให้กระเป๋ามากมาย ไหนจะเมคอัพ เสื้อผ้า อุปกรณ์ทำผมทั้งหลาย

หลังๆ เลยเปลี่ยนแนว เน้นเสื้อผ้าน้อยๆ ชิ้น มิกซ์แอนด์แมทช์อย่างเดียวโลด แต่ครีมกันแดดอันนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งเที่ยวหน้าหนาวก็สบายตรงที่ซักผ้าผึ่งฮีตเตอร์แป๊บเดียวก็แห้งแล้ว หน้าร้อนก็สบายเน้นแต่เสื้อกล้าม ขาสั้น รองเท้าแตะ ใส่ซ้ำไปซ้ำมาเน่าสุดๆ ถ้าเล่าวิธีการแต่งตัวแบบละเอียดให้ท่านแม่ฟังคงจะเป็นลมด้วยความระกำใจที่ลูกสาวซกมกได้ถึงเพียงนี้

กลับมาเรื่องเที่ยวต่อ สำหรับตอนจัดกระเป๋าเนี่ย เวลาเที่ยวต่างประเทศสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับคนที่ชอบเที่ยวตะลอนเวอร์ชั่นไม่ใช่ฮันนีมูนและไม่ได้มากับทัวร์ ไม่ได้เอาแต่ถ่ายรูปตัวเองตลอดเวลา ก็คือ “พจนานุกรม”

เพราะเวลาจะศึกษาหาความรู้ระหว่างเดินดูมิวเซียม โบสถ์ พระราชวัง และวิหารต่างๆ พวกนี้ คำอธิบายส่วนใหญ่ก็หนีไม่พ้น ภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส เยอรมัน อิตาลี สเปน ถ้าโชคดีจะมีภาษาเอเชียห้อยติดมาด้วยแต่ส่วนใหญ่ก็จะเจอแต่ภาษาญี่ปุ่น จีน หรือเกาหลี (อันหลังนี่จะเจอก็ตอนที่มีบริษัทเกาหลีเป็นสปอนเซอร์สำหรับที่เที่ยวนั้นๆ) ส่วนพจนานุกรมที่ใช้ซื้อมาจากญี่ปุ่น เจ๋งก็ตรงเวลามีสารานุกรมฝังติดมาด้วย เวลาพิมพ์ชื่อสถานที่สำคัญ บุคคลสำคัญ จะอธิบายกันเป็นหน้าๆ เลย แต่ก็ไม่ต้องห่วง.... เพราะขอแค่มีพจานุกรมดีๆ อธิบายรู้เรื่อง จะศัพท์ยากแค่ไหนก็ไม่หวั่น (จะหวั่นก็ตรงภาษาไทยที่บางทีแปลออกมาแล้ว ดันไม่รู้ว่าคำภาษาไทยนั้นแปลว่าอะไร)

เมื่อมีทุกอย่างพร้อม กล้อง ที่ชาร์จแบต อะแดปเตอร์ เสื้อผ้า เอ็มพีสาม สมุดโน้ต พจนานุกรม รองเท้าแตะ(ถ้าใครพัก Hostel ไม่ว่าจะเที่ยวฤดูไหน ก็ขอเตือนว่าต้องพกติดกระเป๋าไว้เลยค่ะ) ของที่ระลึกแบบง่ายๆ (อันนี้บางทีก็มีประโยชน์มากเวลาเจอเพื่อนใหม่ที่คุยถูกคอ) อาหารกึ่งสำเร็จรูป (ถ้าไม่อยากใช้เงินมากเกินจำเป็น พกมาม่า หรือโจ๊กซองมาด้วยก็ช่วยประหยัดได้เยอะ) แล้วก็เบอร์โทร.ฉุกเฉินต่างๆ เขียนจดใส่สมุดไว้เลย เผื่อมือถือเจ๊งหรือว่าหาย ส่วนพวกรายละเอียดยิบย่อยอื่นๆ ก็เช็คเอาจากที่ไปพักว่าอันไหนมีเตรียมให้ เช่นพวกที่เป่าผม หยูกยา หรือ เครื่องซักผ้า สำหรับบางอย่างก็ต้องจ่ายต่างหาก (เช่น ผ้าเช็ดตัว ผ้าปูที่นอน อาหารเช้า ฯลฯ)

แล้วก็ได้เวลาเดินทางซะที เช็ครอบรถเมล์ออกเดินทางจากหอพักไปสนามบิน (เวปไซต์เดินทางที่เยอรมันนี่สะดวกสบายพอๆ กับญี่ปุ่น แค่ป้อนข้อมูลไปว่าอยากไปถึงที่หมายตอนกี่โมง ระบบก็จะจัดให้อย่างละเอียด เช่น ขึ้นสายนี้ ต่อสายนี้ เดินต่ออีกกี่เมตร คำนวณกันเป็นนาทีเป๊ะๆ เลย)

และทริปนี้ก็เป็นทริปแรกที่เที่ยวต่างประเทศด้วยสายการบินประหยุดแล้วไม่ต้องตื่นแต่เช้า ได้ไฟลต์ตอนสี่โมงเย็น เลยมีเวลาทำแซนด์วิช ปอกผลไม้ง่ายๆ ติดกระเป๋าไปกินจากบ้าน ประหยัดไปได้หลายมื้อ.... ไปถึงปารีสก็หกโมงกว่าแต่ไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับฤดูร้อน เพราะที่ยุโรปเนี่ยกว่าจะพระอาทิตย์ตกก็โน่น สี่ทุ่มกว่าห้าทุ่ม เก็บโบนัสเวลามาใช้ให้เป็นประโยชน์

พอเครื่องมาลงที่สนามบิน Orly (สำหรับปารีสมีสองสนามบิน อีกที่คือ Charles de Gaulle ตั้งอยู่กันคนละฝั่งของชานเมืองปารีสเลย) ก็แอบรู้สึกประหลาดๆ เพราะดูสนามบินมันเก่าๆ ทรุดโทรมเหมือนย้อนยุคไปช่วงเจ็ดสิบ ก็เข้าใจได้ไม่ยาก เพราะเป็นสนามบินสำหรับคนยาก โดยสารมาด้วยสายการบินราคาถูก

รอบนี้มาคนเดียวจะเดินชมนกชมไม้แล้วปล่อยให้ชาวบ้านเขาพาเที่ยวแบบที่ผ่านมาก็ไม่ได้แล้ว สายตาสอดส่ายไปรอบตัว (ไม่ได้หาหนุ่มหล่อหน้าตาดีค่ะ อิอิ อันนี้เอาไว้ทีหลัง แต่มองหาว่าใครมีพิรุธไม่น่าไว้ใจบ้าง) เลยต้องกอดกระเป๋าตังค์ และพาสปอร์ตแน่น จากนั้นก็เปิดมือถือ แต่ความซวยมาเยือนต้อนรับการมาปารีส ที่แครี่ดันลืมเอารหัสผ่านเปิดมือถือติดมาด้วย เครื่องเลยโดนล็อคไปตั้งแต่วันแรกที่เหยียบปารีส แล้วใจก็หวิวๆ กลัวว่าถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินไรขึ้นล่ะซวยแน่ๆ

แต่แครี่ก็ดันมาเสียเวลานานที่สนามบินเพราะหาที่ซื้อตั๋วรถไม่เจอ เพื่อนบอกให้ซื้อตั๋วที่ชื่อว่า Navigo แต่ก็หาไม่เจอซักที ภาษาฝรั่งเศสก็เป็นง่อยสุดๆ ฟังรู้เรื่อง แต่อ้าปากจะพูดนี่มันไม่ยอมจะหลุดออกมาได้เลย แกรมม่าร์สับสน ผันกริยากันมั่วสุดฤทธิ์ สุดท้ายเลยไปสอยตั๋ว Paris Visite (5-day) กับ Museum Pass (4-day) ตามคำแนะนำของคุณพนักงานประจำเคาน์เตอร์ สองใบนี้ต้องเก็บรักษาให้ดีเพราะแพงมาก ถ้าหายนี่คงต้องกระโดดกรี๊ดจากการเสียค่าโง่เพิ่มแน่ๆ

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจซื้อตั๋วเบ่งครบทั้งสองใบแล้ว ก็ได้เวลาเดินทาง(ซะที)ขึ้นรถเมล์จาก สนามบินออร์ลี่เข้าเมืองด้วยระดับความระมัดระวังและระแวงเต็มพิกัด กอดกระเป๋าแน่นขึ้น เพราะเป็นเมืองที่มีคนแอฟริกาอพยพมาอยู่เยอะ แครี่ก็รู้ดีนะว่าไม่ควรตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก แต่ทำไงได้กลัวนี่หว่า

พอรถบัสมาลงที่ป้าย Denfert Rochereau ก็ขึ้นรถไฟ RER (อ่านว่า แอร์เออแอร์) แล้วต่ออีกทีด้วย Metro (รถไฟใต้ดิน) ลงสถานี Anvers (อองแวร์) ที่เป็นที่ตั้งของที่พักแบบโฮสเทลชื่อ The Village Hostel

ใครอยากไปปารีสก็ขอแนะนำให้พักที่นี่ต่อ สะดวกทุกอย่าง ที่พัก ห้องน้ำ ห้องครัว แล้วก็อินเตอร์เน็ต (อันนี้จ่ายเพิ่ม) ด้วยความที่งกจัดเลยเลือกห้องแบบ Sharing 8 beds แปลเป็นไทยได้ว่า "นอนรวมห้องเดียวกับคนแปลกหน้าแบบไม่จำกัดเพศอีกเจ็ดคน"

------
>>@Bluebayou แครี่ไม่ต้องเขียน Sex & The City แล้วค่ะ.. หนังจบไปแล้ว เลยกะเปลี่ยนแนวมาเขียนคอลัมน์นำเที่ยวแบบแบ็คแพคแทน ไฮโซมากจนเบื่อแล้วค่ะ (ฮ่าฮ่า โม่ไปนั่น)
แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 52 23:21:54

จากคุณ : Carrie Bradshaw

เขียนเมื่อ : 15 ธ.ค. 52 23:16:21

ความคิดเห็นที่ 18

แค่คืนแรกในปารีสก็ทำเอาตาโบ๋เป็นหมีแพนด้าแล้ว ตีหนึ่งแก๊งค์สาวสาวเด็กม.ปลายสวิตเซอร์แลนด์กลับมาถึงห้องพัก ก็ได้เสียงกุกกักๆ พร้อมเสียงคุยถึงหนุ่มๆ ที่เจอในผับ(ยังจะไปแอบฟังเขาอีกแน่ะ) พอตีสองหนุ่มอเมริกันร่างยักษ์เตียงข้างๆ ก็กรนจนห้องสนั่นหวั่นไหว ตีสามอีกสองหนุ่มลากสังขารกลับมานอนและประสานเสียงกรนออเคสตร้าร่วมกับหนุ่มอเมริกัน ตีห้าแครี่ตื่นมาตีห้าร่ำลา Lhung สาวแคนาดาคนเมื่อวานที่คุยกัน นอนหลับบ้างไม่หลับบ้าง เลยได้บทเรียนว่า คืนถัดไปจะขนเอาเอ็มพีสามมาอุดหูกลบเสียงรำคาญแล้ว.....

ตื่นมาอีกทีก็สายซะแปดโมงกว่าแล้ว เป็นนักท่องเที่ยวที่ขี้เกียจจริงๆ เวลาที่เที่ยวคนเดียว ที่ต้องระวังมากสุดคือ "ใจตัวเอง" เพราะบทจะขี้เกียจ ก็ขี้เกียจสุดๆ ไม่มีโปรแกรม ไม่มีเพื่อนร่วมทางที่มาบังคับปลุกขุดให้ลุกออกมาจากที่นอน พอเก็บกวาดข้าวเช้าที่ลอบบี้เสร็จ(แอบเก็บขนมปังก้อนยักษ์ลงกระเป๋าไว้เป็นมื้อเที่ยงด้วย ประหยัดค่ะ ประหยัด) แผนการเที่ยววันนี้ต้องรื้อใหม่หมดเลยเพราะมีแววว่าฝนจะตก ฟ้าจะมืดครึ้ม แผนใหม่ก็คือไปหมกตัวในพิพิธภัณฑ์ Louvre & Centre Pompidou

จากที่พักลงเมโทรนั่งรถไฟใต้ดินใช้บัตรเบ่ง แค่ไม่กี่นาทีก็มาถึงพิพิธภัณฑ์ Louvre ตั๋วเข้ามิวเซียมก็ไม่ต้องซื้อเพราะมีมิวเซียมพาสในมืออยู่แล้ว เลยเดินฉิวไม่ต้องต่อคิว ก่อนเข้าไปชมด้านในก็แวะร้านขายของที่ระลึกซื้อหนังสือ "A Guide to Louvre" เล่มแดง ที่แนะนำงานศิลปะแบบละเอียด หลังจากมีประสบการณ์การเลือกเช่า Audio Guide ที่หน้าตาเหมือนรีโมทแบบเดินถือหูแล้วฟังไปเรื่อยๆ หลายครั้งทำเอาแครี่หลับคาออดิโอไกด์เลย เพราะจขกท.พบว่า นิสัยส่วนตัวชอบอ่านมากกว่าฟัง แล้วถ้าใช้หูฟังเนี่ย นอกจากจะทำให้ง่วงเร็วขึ้นแล้ว ยังไม่สามารถจำอะไรได้ (ก็แหงสิ เพราะดันเดินสัปหงกนี่นา) และเมื่อกลับบ้านแล้วก็หายหมดเกลี้ยง

ถ้าซื้อเป็นหนังสือของมิวเซียมเก็บไว้แล้วก็ยังเก็บไว้เป็นที่ระลึกเก็บอ่านต่อได้ที่บ้าน (อันนี้แล้วแต่คนด้วยนะคะ ถ้าคนไหนชอบฟังมากกว่าอ่านก็เลือกออดิโอไกด์เถอะ) ซื้อหนังสือเสร็จ

เมื่อซื้อคุณหนังสือแล้ว ก็เดินหาบริการคุณไกด์แบบคนเป็นๆ ที่ลูฟวร์มีจัดภาคภาษาอังกฤษไว้หลายรอบ แต่ดันมาถึงช้า ก็ได้รอบบ่ายสองโมงครึ่งโน่น วันนี้คงเป็นเพราะอากาศเป็นใจให้คนไม่ออกเที่ยวกลางแจ้ง เลยมีผู้คนมากมายจากทั่วทุกมุมโลกเดินกันยั้วเยี้ยไปหมด

จากนั้นก็ตั้งหลัก ตั้งสมาธิเริ่มศึกษาหาความรู้ (ใครว่ามาเที่ยวเล่นอย่างเดียวค้าา) จากตึกด้าน Richelieu Wing ทะลุตึกโน่นโผล่ตึกนี้จนเริ่มจะเหนื่อย ที่เหนื่อยเนี่ยไม่ได้เพราะเดินเหนื่อย แต่เหนื่อยคนเยอะ แน่นจนอึดอัดไปหมด มันไม่ใช่อารมณ์การเดินดูศิลปะเลย แต่เป็นอารมณ์สวนสนุก ห้างสรรพสินค้า เบียดเสียดกันเข้าไปดู (ปวดกบาลจริงๆ...)

แวะไปทักทายคุณนายโมนา ลิซ่า เจ๊แกป๊อปปูล่าเหลือเกิน รูปกระติ๊ดเดียว คนแห่เข้าไปถ่ายรูปด้วยเป็นล้าน (แต่ก็ไม่ค่อยเห็นใครจะสนใจมอง หรือดูจริงๆ จังๆ สักเท่าไหร่) แถมบังเอิญเจอเพื่อนคนอินเดียในคลาสที่มาเที่ยวกับคุณภรรยา (โลกกลมเกินไปแล้ว)

รูปหรืองานศิลปะไหนที่เขาว่ากันว่าดัง ก็มีผู้คนไปยืนกองอยู่มากมาย รวมทั้งคุณนายปีกหักหรือว่า Vinus de Milo ด้วย และพอถึงบ่ายสองก็ได้เวลาไปหาคุณไกด์ให้พาทัวร์รอบๆ ลูฟวร์ เริ่มต้นจากมุดลงใต้ดินเล่าเรื่องเก่าๆ ที่ลูฟวร์เคยเป็นป้อมโบราณก่อนจะมาสร้างเป็นพระราชวัง ต่อด้วยภาพเขียนและงานประติมากรรมมากมาย แครี่ว่าสนุกกว่าฟังจากออดิโอไกด์ตรงที่ถามได้ตอบได้ แล้วก็จำได้มากกว่าเยอะ

ออกจากลูฟวร์ก็สี่โมงกว่า (หมดเวลาไปครึ่งวันกว่า ก็ยังดูได้ไม่ละเอียดเลย ... สองถึงสามวันแครี่ว่าน่าจะพอสำหรับที่นี่) ด้วยอภิสิทธิ์ตั๋วเบ่งของบัตร Paris Visite ที่เดินทางได้แบบไม่มีจำกัด ก็นั่งเมโทรไปโผล่แถวๆ Centre Georges Pompidou (ซองเทร่อ จอร์จ ปงปิดู) มิวเซียมศิลปะ ที่ได้ชื่อตั้งตามประธานาธิบดีฝรั่งเศสในช่วง 1969-1974 ผู้ริเริ่มให้จัดสร้างมิวเซียมใจกลางเมืองปารีสที่เกี่ยวกับศิลปะยุคใหม่และศิลปะร่วมสมัย
มาที่นี่สนุกสนานกว่าลูฟวร์เยอะ เพราะมีอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ ไอเดียเจ๋งๆ ให้ได้อู้ ว้าว อยูตลอด เดินเพลินจนเกือบสองทุ่มก็แข้งขาก็เริ่มจะหมดแรง เพราะเดินทั้งวันแทบไม่ได้นั่งเลยจริงๆ ก่อนกลับโฮสเทลแครี่ก็แวะซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ตรงข้ามปงปิดู เพื่อซื้อพาสต้าแช่แข็ง กับมะเขือเทศแพคนึง (รวมทั้งหมดก็สามยูโรนิดๆ... )

จากคุณ : Carrie Bradshaw

เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 52 06:53:58