ความคิดเห็นที่ 1 -อาทิตย์ที่ 6 มิถุนายน 2553- ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา... และแล้ววันสุดท้ายในญี่ปุ่นของผมก็มาถึงจนได้ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะใช้คำประมาณว่า"นึกแล้วก็ใจหาย" แต่สำหรับผมผมต้องคำนี้เลย "ใจน้อย-น้อยใจ" ทำไมกงสุลให้วีซ่าสั้นจังฟะ! วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพื่อจะไปสนามม้าOikeibajyou มื้อเช้ากินที่โรงแรมเพราะเป็นบุฟเฟท์อาหารเช้าที่รวมอยู่ในค่าห้องแล้ว ...บุฟเฟท์อาหารเช้าฟังดูหรูใช่มั้ยครับ แต่ความจริงอาหารในไลน์บุฟเฟท์นั้นมีแค่ขนมปังแผ่น เนย ไข่ต้ม แล้วก็เกลือ ส่วนเครื่องดื่มมีกาแฟพร้อมครีมและน้ำตาลให้ชงเอง ดังนั้นผมจึงรีบกินขนมปังเนยน้ำตาลไป2แผ่น ไข่ต้ม1ลูกและกาแฟ1แก้ว แล้วเช็คเอาท์เพื่อเดินทางไปสนามม้าทันที โดยผมวางร่มของคุณพี่ซาลารี่แมนผู้ใจดีทิ้งไว้ตรงหัวเตียงเพื่อให้โรงแรมเอาไว้ใช้ประโยชน์ต่อไป จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:27:53

ความคิดเห็นที่ 3 การขึ้นรถไฟวันนี้มันน่าจะง่ายๆสบายๆเพราะไม่มีกรอบเวลามาบังคับให้ต้องรีบ จากต้นสายถึงปลายทางก็ใช้เวลาสั้นๆไม่ถึง30นาที อาจจะมีเรื่องน่ากังวลนิดหน่อยตรงที่ต้องเปลี่ยนสายรถไฟ แต่การมาญี่ปุ่นของผมเคยเจออะไรง่ายๆด้วยรึ หึหึ การซื้อตั๋วและขึ้นรถผ่านไปได้ด้วยดี แต่ยิ่งใกล้ถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนสายรถไฟผมก็เริ่มส่ายตามองหาชื่อสถานีตามชานชลา (เพราะรถที่ขึ้นเป็นรุ่นเก่าจึงไม่มีจอบอกเหนือประตูรถ) จากที่ได้นั่งรถไฟที่นี่มา4รอบแต่ละชานชลาจะมีชื่อสถานีติดอยู่ตัวใหญ่ๆแทบจะทุกเสา แต่ทำมั้ยทำไมทางเดินรถสายนี้มันมีชื่อติดแค่บางเสา แถมยังติดตัวไม่ใหญ่ด้วย(วะ) แต่ก็เหมือนมีพระมาโปรดที่อยู่ๆก็มีคุณลุงคนหนึ่งมานั่งข้างผม แม้ไม่ต้องเอ่ยปากถามผมก็สามารถใช้คุณลุงเป็นเนวิเกเตอร์ให้ผมได้ทันที ...ก็คุณลุงเค้าอ่านหนังสือพิมพ์แทงม้าอยู่นี่ อิอิ พอรถจอดที่สถานีหนึ่ง คุณลุงลุกขึ้นเดินลงจากรถผมก็สะกดรอยตามคุณลุงทันที แต่เมื่อได้เห็นป้ายชื่อสถานีผมก็ไม่กล้าตามคุณลุงต่อเพราะมันไม่ใช่จุดต่อรถตามโพยที่ผมจดมา!!! คุณลุงเดินลิ่วๆไปขึ้นรถไฟชานชลาตรงข้ามแล้ว ส่วนผมยังยืนมองโพยสลับกับป้ายสถานีอย่างงงๆ เนวิเกเตอร์ที่หวังจะพึ่งก็ขึ้นรถไปแล้ว รถไฟที่ต้องขึ้นก็ปิดประตูไปแล้ว ชิบหอยแล้วกู! แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 55 22:31:07 จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:28:40

ความคิดเห็นที่ 4 วิธีที่คิดออกตอนนั้นก็คือขึ้นรถไฟขบวนต่อไปแล้วลงสถานีSengakuji(ตามโพย)เป็นอันดับแรก เมื่อรถไฟขบวนต่อมาเข้าเทียบชานชลาผมก็วัดดวงขึ้นไปทันที พร้อมกับหวังให้รถขบวนนี้ผ่านสถานีSengakujiด้วยเถิ้ดดดด พอขึ้นไปปุ๊บผมก็มองหาแผนที่เส้นทางเดินรถเหนือประตูเป็นอันดับแรก ปรากฏว่าสถานีSengakujiอยู่ถัดไปสถานีเดียวนี่เอง ฟู่ เมื่อลงรถที่สถานีSengakujiแล้วผมก็รีบหาคนเพื่อถามทางต่อทันที เมื่อเจ้าถิ่นดูชื่อสถานีTachiaigawaแล้วก็ชี้กลับไปที่รถขบวนที่ผมเพิ่งลงมาแล้วบอกว่าขบวนนี้ก็ไปถึงได้ ก็เป็นอันว่ารอดไปได้อีกหน แหะๆ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:33:05

ความคิดเห็นที่ 5 สิบโมงนิดๆผมก็มาถึงสถานีTachiaigawaจนได้ จากข้อมูลที่ได้มาการไปสนามม้าOikeibajyouนั้นต้องเดินจากสถานีไปอีก10นาที แต่เอาเข้าจริงๆผมใช้เวลาเดินไปเกือบครึ่งชั่วโมง แหะๆ อ๊ะๆ งวดนี้ไม่มีหลงครับ เตรียมแผนที่มาดี ต่อให้อยากจะหลงก็หลงไม่ได้ร้อก จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:34:48

ความคิดเห็นที่ 6 แต่ที่ใช้เวลานานเพราะแวะร้านของชำเล็กๆ1ร้าน แวะร้านฮาร์แวร์1ร้านเพื่อหาซื้อที่มัดสายไฟให้พี่ชาย และก็แวะสวนสาธารณะเล็กๆอีกหนึ่ง ซึ่งอันสุดท้ายเนี่ยผมไม่ได้ตั้งใจแวะหรอกครับ ผมกะจะเดินตัดสวนให้มันร่มๆแล้วไปออกประตูข้างที่อยู่ตรงข้ามสนามม้าพอดี แต่พอเดินไปเจอประตูปรากฏว่าดันล็อคซะได้ เลยต้องเดินย้อนมาออกทางเดิมให้เสียเวลาเพิ่มซะงั้น แต่ว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะทีเดียวหรอกครับ ที่ๆมีต้นไม้เยอะๆร่มรื่นๆแบบนี้ผมชอบอยู่แล้ว ^ ^ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:37:41

ความคิดเห็นที่ 7 ออกจากสวนสาธารณะเพียงข้ามถนนผมก็เห็นสนามม้าตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ผมเดินเลาะกำแพงไปเรื่อยๆจนเจอช่องขายตั๋วและทางเข้าสนามม้า บรรยากาศตรงทางเข้าดูเงียบเหงาไร้ผู้คนเพราะวันนี้ไม่มีม้าแข่ง แต่มองลอดรั้วลูกกรงเหล็กเข้าไปตรงลานจอดรถกลับมีผู้คนมากมายอยู่ด้านในนั้น ...ในนั้นแหละครับจุดประสงค์ที่ผมมาที่นี่ในวันนี้ อิอิ จากหน้าทางเข้าที่ผมยืนอยู่ผมมองไปตามรั้วเพื่อจะหาทางเข้าไปลานจอดรถ มองยังไง้ยังไงก็ไม่มีทางให้ผ่านเข้าไปได้ (หรืออาจจะมีแต่ผมไม่เห็นเอง) ดังนั้นผมเลยต้องเดินย้อนไปทางเดิมเพื่อไปหาทางเข้าลานจอดรถ และเพื่อความไม่ประมาทก็ถ่ายรูปแผนที่ที่ป้ายริมถนนเก็บไว้ด้วย อิอิ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:39:50

ความคิดเห็นที่ 8 จากป้ายแผนที่เดินไปอีกนิดเดียวก็ถึงทางเข้าลานจอดรถ หนึ่งในไฮไลท์ของทริปนี้ก็มาถึงแล้วเช่นกัน ตลาดขายสินค้ามือสองแบกะดิน(Flea Market)นั่นเอง (ที่เรียกว่าฟลีมาร์เก็ตหรือตลาดตัวหมัดก็เพราะสถานที่จัดจะวนเวียนย้ายที่ไปเรื่อยเหมือนอาการกระโดดของหมัดนั่นเองครับ) และตลาดหมัด ณ สนามม้าแห่งนี้จัดว่าเป็นตลาดใหญ่อันดับต้นๆของโตเกียวเลยนะครับ ข้อมูลจากในเวบบอกว่ามีร้านค้ามาเปิดขายของถึง600ร้านแน่ะครับ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:43:23

ความคิดเห็นที่ 9 ตลาดนี้จัดบนพื้นที่ลานจอดรถของสนามม้า พ่อค้าแม่ขายส่วนมากจึงเปิดท้าย(รถ)วางของแบกะดินกันซะเยอะ สินค้าส่วนมากก็เป็นของมือสองที่เจ้าของมาขายเอง ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า เครื่องแต่งกาย ไปยันแปลกๆหน่อยอย่างเฟอร์นิเจอร์ แต่ที่มีเยอะและถูกจริงต้องนี่เลยครับ ของสะสมเจ้าของโละแล้วทั้งหลาย เช่น เครื่องเล่นเกมและแผ่นเกม การ์ดยูกิ หุ่นยนต์และ...แฮ่ม ดีวีดีโป๊ครับ อิอิ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:46:59

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อเห็นว่ามีแผ่นเกมขายเยอะ โปรเจคท์ที่เคยล้มไปแล้วอย่างการตามหาแผ่นเกมก็ถูกปัดฝุ่นกลับมาอีกครั้ง เดินผ่านร้านไหนที่มีแผ่นของเพลย์สเตชั่นขายเยอะๆเป็นต้องแวะคุ้ยดูหน่อย อิอิ หลังจากที่คุ้ยกองแผ่นเกมเพลย์สเตชั่นทั้ง1และ2ในร้านหนึ่งอย่างยาวนานและเมามัน ผมก็เจอเข้ากับสิ่งที่อาจจะดึงเงินออกจากกระเป๋าของผมได้ สิ่งนั้นก็คือเกม Biohazard4 ของเพลย์2นั่นเอง เกมนี้ออกมานานแล้วคือปี2548 แม้จะออกมาถึง5ปีแล้วแต่ผมก็ยังแปลกใจอยู่ดีที่เกมดังขนาดนี้โดนเอามาวางขายแบกะดิน ทว่าผมก็ยังลังเลที่จะซื้ออยู่ดีเพราะเกมแผ่นนี้เป็นภาษาญี่ปุ่น (ผมเล่นแต่ Resident evil ที่เป็นเวอร์ชั่นอังกฤษของเกมนี้น่ะครับ) แต่เมื่อได้รู้ว่าเค้าขายที่ราคา300เยนนี่ความลังเลของผมก็หายไปโดยสิ้นเชิง ถึงซื้อไปแล้วไม่เล่นแต่ราคานี้ก็เอาสามารถไปปล่อยต่อได้ไม่ยาก อิอิ งั้นก็เช็คสภาพแผ่นแล้วก็จ่ายตังค์โลด จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:50:43

ความคิดเห็นที่ 11 ความเงียบงันบังเกิดขึ้นกับผมไป3วิเมื่อเปิดกล่องใส่แผ่นเกมขึ้นมาแล้วกลายเป็นเกมอะไรก็ไม่รู้ พอบอกคนขายว่าเกมมันสับกันหวังจะให้คนขายช่วยหาแผ่นให้หน่อยพี่แกก็ดันทำเฉยๆอีก ...คุ้ยมานานและหลายร้านจนเมื่อพลาดจากร้านนี้ไปผมก็ไม่คิดจะไปเดินหากับร้านไหนอีกแล้วครับ อีกอย่างนี่ก็ใกล้เวลาต้องไปขึ้นรถไฟไปสนามบินแล้วด้วย ก็เป็นอันว่าที่ผมไม่ได้ของติดมือจากตลาดนี้มาเลย แต่ไม่มีของติดมือนี่ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ซื้ออะไรเลยนะครับ โดนโอโคโนมิยากิราคา400เยนเข้าไปด้วยชิ้นหนาๆชิ้นนึง (ตอนซื้อดันไปบอกลุงคนขายว่าขอซอสเพิ่มอีกพอกินเข้าไปโอโคโนมิยากิชิ้นนั้นเลยเค็มมาก - -" ทำเอาผมคิดขึ้นมาเลยครับว่าร้านเค้าต้องมีป้าย”ชิมก่อนค่อยขอซอสเพิ่ม”แน่ๆ) จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:53:32

ความคิดเห็นที่ 12 ผมบอกลาตลาดสนามม้าเมื่อเวลา13.10น. โดยที่ผมจดเวลาขึ้นรถไฟมาสองเวลาคือ 13.35และ13.55 กันไว้ก่อนถ้ามีเหตุให้ไปขึ้นเที่ยวแรกไม่ทัน แล้วมันก็เกิดเหตุขึ้นมาจริงๆ ก็ร้านข้าวหน้าเนื้อ(อีกแล้ว)แบรนด์ Sukiya น่ะสิครับเป็นเหตุ โอโคโนมิยากิ400เยนในตลาดนั่นเป็นแค่เชื้อเพลิงในการเดินตลาดครับหาใช่มื้อเที่ยงไม่ ทำให้การเดินกลับจากสนามม้าไปสถานีรถไฟเที่ยวนี้ผมต้องสอดส่ายสายตาหาร้านกินข้าวเที่ยงไปด้วย และสายตาในยามหิวก็สอดส่ายได้ดีทีเดียวครับที่มองเห็นโปสเตอร์รูปข้าวหน้าเนื้อทั้งๆที่เดินผ่านหน้าร้านไปหลายเมตรแล้ว อิอิ (แบบนี้เรียกดวงจะเสียตังค์ครับ ตรงกันข้ามกับตอนจะซื้อแผ่นเกมเลย) จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:57:34

ความคิดเห็นที่ 13 ร้านสุกิยะนี้ไม่มีตู้สั่งอาหารแบบหยอดเหรียญแต่ให้ไปสั่งกับพนักงานเอา ผมเลือกนั่งหน้าเคาเตอร์แล้วหยิบเมนูขึ้นมาจิ้มให้พนักงานด้านในเคาเตอร์ดู โดยส่วนตัวผมว่าแบบนี้ง่ายกว่าการสั่งกับตู้หยอดเหรียญเยอะครับ vvvชุดนี้380เยนvvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:59:56

ความคิดเห็นที่ 14 จากการที่กินกิวด้งมาแล้วทั้งสุกิยะ โยชิโนยะและมะสึยะ ผมลำดับความอร่อยได้ ดังนี้ ที่1 โยชิโนยะ ที่2 สุกิยะ ที่3 มะสึยะ ...ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ นอกจากสายตาจะสอดส่ายหาร้านนั่งกินมื้อเที่ยงแล้ว สายตาของผมยังสอดส่ายหาน้ำอัดลมแฟนต้ารสอะไรไม่รู้ที่มีลายข้างขวดเป็นรูปวัว! ซึ่งผมเจอแต่หมางเมินมันไปในเที่ยวขาไปสนามม้าตอนแรก เสียดายว่าผมหาตู้ขายน้ำที่มีแฟนต้ารสนี้ไม่เจอเสียแล้ว ดังนั้นถ้าคุณได้ไปญี่ปุ่นแล้วเจอน้ำแปลกๆแล้วนึกอยากลองกิน จงซื้อมันตั้งแต่ที่เจอครับ มิเช่นนั้นคุณอาจจะหามันไม่เจอเมื่อคุณต้องการอยากจะกินมันจริงๆ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 23:03:13

ความคิดเห็นที่ 15 ในที่สุดผมก็มาถึงสถานีรถไฟก่อนเวลารถออกแบบชิลๆ เมื่อซื้อตั๋วและไปรอรถที่ชานชลาแล้วผมเลยมีเวลาสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง หน้าและผมอยู่ในสภาพดีไม่มีปัญหา แต่ว่าเสื้อยืดสีดำที่ใส่อยู่น่ะสิครับโดนการทัวร์ตลาดกว่า2ชั่วโมงทำเอาขี้เกลือขึ้นขาวเป็นหย่อมๆ - -" เพื่อไม่ให้คนญี่ปุ่นตราหน้ามาถึงคนไทยทั้งชาติได้ว่าใส่เสื้อมีขี้เกลือออกนอกบ้าน ผมต้องรีบเปลี่ยนเสื้อให้เร็วที่สุด! ...เพราะรถกำลังจะมาในอีก2-3นาทีนี้แล้ว ดังนั้นเพื่อหน้าตาของประเทศชาติผมจำเป็นต้องเสียสละหน้าตาของตัวเอง แล้วถอดเสื้อโชว์"วันแพ็ค"เปลี่ยนตัวใหม่มันที่ชานชลานั่นแหละครับ! จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 23:07:09

ความคิดเห็นที่ 16 ผมขึ้นรถไฟตามเวลาที่วางไว้มาจนถึงสถานีนิปโปริ(Nippori) เท่ากับว่าการต่อรถเหลืออีกเพียงต่อเดียวคือขึ้นสายNarita Expressตรงสู่สนามบิน เมื่อรถขึ้นง่ายและเวลายังพอเหลือผมเลยไปเดินหาซื้อขนมปังไว้ตุนเป็นมื้อเย็นตอนอยู่สนามบิน ก็ได้ขนมปังของยามาซากิ(อีกแล้ว)มา2ก้อน ด้วยหน้าตาที่น่ากินผมก็ซัดมันไปทันที1ก้อนทั้งๆที่ไม่หิว แหะๆ vvvรสชาติงั้นๆครับvvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 23:08:28

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อมาจนถึงเคาเตอร์ของยูไนเต็ดแอร์ไลน์ที่สนามบินนาริตะมุกยื่นเอกสารทั้งหมดไปให้จนท.จัดการก็ใช้ไม่ได้ผล เพราะความไฮเทคของที่นี่ทำให้ผู้โดยสารต้องออกตั๋วเองทางหน้าจอระบบสัมผัส ในหน้าจอมีภาษาไทยให้เลือกด้วยแต่เมื่อผมกดไปได้ไม่เกิน3ขั้นตอนผมก็จนปัญญากับภาษาไทยที่แปลออกมาแบบทื่อๆ (น้องๆการแปลjoystickว่าแท่งหรรษา)แล้วเปลี่ยนหน้าจอเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งก็พอกล้อมแกล้มออกตั๋วเองได้จนสำเร็จ ฟู่ เมื่อผ่านเข้ามาในส่วนผู้โดยสารขาออกแล้วผมก็เดินหาซื้อของฝากซื้อกลับบ้านตามออเดอร์ จากนั้นผมก็ไปนั่งรอเวลาเครื่องออกที่หน้าประตูที่37 ซึ่งกว่าจะเครื่องออกนั้นมันอีกตั้งเกือบ2ชั่วโมง มันว่างซะจนผมต้องเดินหาส้วมไฮเทคไปนั่งฆ่าเวลาในนั้นแน่ะครับ แหะๆ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 23:11:47

ความคิดเห็นที่ 18 พอออกจากส้วมมาก็มีเหตุการณ์หวาดเสียวนิดๆขึ้น มีการประกาศให้ผู้โดยสารของเที่ยวบินที่ผมจะกลับกรุงเทพให้ย้ายไปขึ้นเครื่องที่ประตู31! ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าผมไม่ได้ยินขึ้นมาหรือฟังประกาศไม่ออกมันจะเป็นยังไง - -" จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 23:13:35

ความคิดเห็นที่ 19 การเดินทางที่ผจญกับความทุลักทุเลมาตั้งแต่ต้นกำลังจะจบลงในอีกไม่ถึง6ชั่วโมงก่อนที่เครื่องบินจะลงจอดที่กรุงเทพ ว่าแล้วมันก็ต้องมีอะไรปิดท้ายซักหน่อยใช่มั้ยครับ? ผมไม่ได้หมายถึงการที่เที่ยวบินขากลับบินฝ่ากลุ่มเมฆฝนที่ทำเอาตัวเครื่องสั่นเป็นระยะๆ ผมไม่ได้หมายถึงการตกหลุมอากาศแรงๆขนาดที่ทำให้ตูดลอยขึ้นจากเบาะ (ที่ทำให้ผมได้ประสบการณ์ตกหลุมอากาศแรงๆซักที ^ ^) แต่ผมหมายถึงความกดอากาศบนเครื่องที่มันทำให้เท้าที่เดินตลาดมาสองชั่วโมงกว่ามันบวมเป่งน่ะสิครับ แม้ว่าจริงๆแล้วเท้าผมมันจะบวมแค่คับรองเท้า แต่จากความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นมันทำให้ผมรู้สึกอย่างกับว่าเท้าผมมันบวมพองหยั่งกะลูกบอลก็ไม่ปาน จากที่นั่งริมทางเดินฝั่งติดหน้าต่างผมมองด้านซ้ายมีแหม่มใจดีที่ยกมินิเพรสเซลที่แอร์แจกแล้วไม่กินมาให้ผม ระหว่างผมกับแหม่มบังเอิญเป็นที่ว่างหนึ่งที่ ผมหันกลับไปมองด้านขวาก็เป็นที่ว่างเพราะติดทางเดิน ทุกอย่างสะดวกให้ผมกล้าที่จะถอดรองเท้าออกเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด นับเป็นการปิดท้ายที่ลำบากสมกับที่เป็นทริปนี้จริงๆ ลำบากแหม็งตั้งแต่ต้นจนจบ ...แต่ถามว่าเข็ดมั้ย พรุ่งนี้เช้าผมจะขึ้นเครื่องไปวูฟอีกรอบแล้วครับ อิอิ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 23:18:10

ความคิดเห็นที่ 20 ติดตามมาจนจบ ขอบคุณนะคะ ขอให้เดินทางปลอดภัยด้วยค่ะ จากคุณ : Ebony เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 09:18:12

ความคิดเห็นที่ 21 น่าตามรอย  ขอบคุณครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 11:02:28

ความคิดเห็นที่ 22 ว๊าวววว ...ไปวูฟอีกรอบเหรอเนี่ย  รอบนี้ได้กี่เดือนคะ??? เดินทางโดยสวัสดิภาพ และสนุกกับวูฟอีกครั้งนะคะ จากคุณ : คุณแม่ติดเน็ต เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 22:06:31