เมื่อต้องมายืนดูท้องฟ้าในบรรยากาศแบบนี้...ผมนึกถึงบทกลอนที่ผมเคยแต่งไว้
เมื่อนานมาแล้ว...
...ดวงตะวัน แม้ว่าเจ้า จะลาลับ คงเพียงกลับ สู่ลำเนา ถิ่นสถาน
จากเพียงครู่ อยู่ไกลกัน เพียงชั่วยาม ราตรีข้าม คืนกลับฟ้า มาพบกัน...
...หวังเพียงเจ้า ยังคงอยู่ คู่วันใหม่ เป็นแรงใจ ส่องนำทาง ไม่เปลี่ยนผัน
สาดลำแสง อรุณรุ่ง ทุกคืนวัน เคียงข้างกัน เมื่อเวลา น้ำตาริน...
...ยามที่เหงา เหงาในใจ ใครเคียงข้าง แสนอ้างว้าง โดดเดี่ยวใจ ใครจะเห็น
น้ำทุกหยด รดขอบตา ระรวยริน หวังได้ยิน คำปลอบใจ ใครสักคน...
...เหลียวมองหา ใขว่คว้าไป จนสุดฟ้า ในใต้หล้า เสาะหาไป ใครจะเห็น
จะมีใคร อยู่เคียงข้าง ทุกเช้าเย็น ใครจะเป็น เช่นดังเจ้า "ดวงตะวัน"...