ความคิดเห็นที่ 1 -จันทร์ที่ 24 พฤษภาคม 2553- วันนี้ผมตื่นตั้งแต่7.50น.เพราะต้องไปขึ้นรถไฟเที่ยว8.42 มีเวลาอาบน้ำแปรงฟัน กินกาแฟ-ขนมปัง ถ่ายรูปโรงแรมและจัดกระเป๋าประมาณห้าสิบนาที คิดว่าน่าจะพอแต่เอาเข้าจริงมันไม่พอ เลยต้องมาหาเวลารถไฟกันใหม่ใน www.jorudan.co.jp/english/norikae/ ก็มาได้เวลา9.40น.ซึ่งคงไม่ช้าเกินไปที่จะไปถึงยามานาชิ(Yamanashi)แล้วเริ่มทำงานตั้งแต่ครึ่งวันหลัง (คิดเองเออเองว่าถ้าไปถึงตอนเย็นแล้วเริ่มวันแรกด้วยการไม่ต้องทำงานคงจะดูไม่ดีนัก) ผมออกจากโรงแรมตอนประมาณเก้าโมงยี่สิบ ดูเวลาก็น่าจะเดินช้าๆชิลๆได้ใช่มั้ยครับ เพราะสถานีก็ใกล้โรงแรมแค่ชั่วเวลาเดินประมาณสามนาที แต่เอาเข้าจริงผมต้องวิ่งตั้งแต่ก้าวแรกที่ออกจากประตูโรงแรมเลยครับเพราะน้องฝนเจ้ากรรมน่ะสิตกลงมาอีกแล้ว และผมก็เลือกที่จะไม่ใช้เสื้อกันฝน(เพราะไม่อยากเปรี้ยว!)จึงใส่แค่หมวกแก๊ปใบเดียวแทน พอวิ่งมาถึงตัวสถานีก็คิดว่าไม่ต้องวิ่งแล้วเพราะเวลาน่ะทันถมเถ แต่ทว่าคิออสร้านขายของชำที่สถานีไม่มีบัตรโทรศัพท์ขาย! ผมก็ต้องวิ่งฝ่าสายฝนข้ามถนนไปร้านแฟมิลี่มาร์ทตรงข้ามสถานีอีก เพื่อที่จะพบว่าบัตรโทรศัพท์มีขายเฉพาะที่เซเว่น-อีเลเว่นเท่านั้น!!! ชิบหอยแล้วครับ!!! จากที่เผื่อเวลาไว้ชิลๆจะกลายเป็นไม่ทันรถไฟ(เที่ยว9.40)ซะแล้ว - -" จะไม่ซื้อบัตรโทรศัพท์ก็ไม่ได้ เพราะนัดกับโฮสไว้แล้วว่าก่อนขึ้นรถจะโทรไปบอกเวลาที่จะไปถึงสถานีปลายทางเพื่อให้ทางนั้นมารับ ถึงการเดินทางไปยามานาชินั้นจะต้องต่อรถถึงสามต่อ แต่คนแปลกถิ่นและมีประสบการณ์ขึ้นรถไฟที่ญี่ปุ่นนี่แค่หนึ่งรอบอย่างผมควรลงรถไปหาซื้อบัตรและโทรศัพท์เอาระหว่างที่รอเปลี่ยนรถเรอะ? ดังนั้นผมต้องซื้อบัตรโทรศัพท์ก่อนขึ้นรถให้ได้! เดชะบุญที่เซเว่น-อีเลเว่นนั้นมองการณ์ไกล คงกลัวจะเสียส่วนแบ่งการตลาดให้แฟมิลี่มาร์ท ดังนั้นห่างจากแฟมิลี่มาร์ทไปประมาณหนึ่งร้อยเมตรจึงมีเซเว่นคอยแชร์ยอดขายอยู่เช่นกัน ฟู่ ...วันนั้นถ้ามีการจับเวลาไว้แล้วตัดเวลาช่วงที่ผมรอสัญญาณไฟเพื่อข้ามถนนออก ผมคาดว่าสถิติโลกวิ่งร้อยเมตรชายอาจจะมีการเปลี่ยนมือ ทั้งๆที่ผมต้องวิ่งแบกเป้ไปด้วยนั่นแหละ 555 (แต่ตอนนั้นไม่ขำเอาซะเลยครับ แหะๆ) จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:32:10

ความคิดเห็นที่ 2 พอซื้อได้บัตรก็วิ่งกลับมาสถานีแล้วโทรหาโฮสทันที คนที่รับสายคือยารี่ซัง (ติดต่อทางอีเมลมาตั้งนานผมคิดว่าชื่อยารี่เนี่ยเป็นผู้ชายมาตลอดเลยนะ) รีบคุย รีบวาง รีบวิ่ง รีบซื้อตั๋ว เลยมาถึงชานชลาก่อนรถไฟจะมาหนึ่งนาที ฟู่ พอเห็นว่ามีเวลาดังนั้นก่อนรถจะมาก็ถามเจ้าถิ่นซะหน่อยดีกว่าจะได้ไม่ขึ้นรถผิดขบวน (แต่จริงๆถ้าขึ้นรถตามเวลามันก็ไม่ผิดขบวนอยู่แล้ว ที่ถามก็เพื่อความมั่นใจอะครับ แหะๆ) มองคนนู้นคนนี้ซักพักก็เลือกได้ซาลารี่แมนคนนึงซึ่งคิดว่าน่าจะพูดภาษาอังกฤษได้ ...ซึ่งผมเลือกไม่ผิดคนจริงๆ เมื่อถามไถ่เรื่องขบวนรถดูแล้วก็ปรากฏว่าเราต้องขึ้นรถขบวนเดียวกัน พอขึ้นรถมาก็เลยนั่งเบาะตรงข้ามกันแล้วคุยกันไป ผมและเค้าจะคุยอะไรนั้นไม่สำคัญ ช็อตสำคัญมันอยู่ตอนที่เค้าจะต้องลงรถก่อนผมหนึ่งสถานี... เค้ายกร่มของเค้าให้ผมครับ เค้ายกร่มของเค้าให้ผมครับ เค้ายกร่มของเค้าให้ผมครับ (ด้วยความประทับใจเบิ้ลไปเลยสามดอก 555) ถ้าเค้าไม่ใช่ผู้ชายและมีหน้าตาประมาณ Ai Nagase(ดาราสาวชาวญี่ปุ่น) สาบานว่าผมจะโดดเข้าไปจูบเค้าแน่ๆครับ อิอิ ...ขอขอบคุณผ่านกระทู้นี้อีกทีเลยครับคุณหนุ่มรถไฟ ^ ^ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:36:26

ความคิดเห็นที่ 3 ผมต้องเปลี่ยนสายรถไฟและซื้อตั๋วใหม่อีกครั้งที่สถานีคันดะ(Kanda) มีเวลาก่อนรถมาประมาณ6นาที ซึ่งก็ไม่ใช่เวลาที่มากมายนัก ดังนั้นผมเลยเลือกทางที่ง่ายกว่าการซื้อตั๋วเองโดยการไปถามนายสถานี ส่งภาษา(อังกฤษ)กันแป๊บเดียวก็รู้เรื่อง นายสถานีพาผมไปหน้าตู้ขายตั๋ว บอกจำนวนเงิน แล้วผมก็ส่งเงินให้ ก่อนกดเครื่องขายตั๋วนายสถานีหันมาถามผมว่า "จะเอาแฟร์ด้วยมั้ย?" ...แฟร์อะไรฟะ รู้จักอยู่แฟร์เดียวคือยี่ห้อถุง...ซึ่งมันก็ไม่น่าจะใช่ เอาไว้ก่อนละกัน เหลือดีกว่าขาด 555 พอรับตั๋วและแฟร์มาก็ถึงบางอ้อ แฟร์(fare)ก็คือใบเสร็จขนาดเท่าตั๋วนั่นเอง (จากที่เคยอ่านหนังสือมา สังคมญี่ปุ่นจะใช้ใบเสร็จต่างๆเป็นหลักฐานในการใช้เบิกค่าใช้จ่ายจากบริษัทครับ) ขอบคุณนายสถานีเสร็จผมก็พุ่งไปที่ช่องหยอดตั๋วด้วยความรวดเร็ว หยอดตั๋วและแฟร์เข้าเครื่อง...ที่กั้นไม่เปิด - -" หน้าจอตรงที่กั้นขึ้นข้อความว่า "รอให้เจ้าหน้าที่มาช่วยนะจ๊ะ" ผมยืนมองหาเจ้าหน้าที่ด้วยความกระวนกระวายใจได้ไม่ถึงสามวิ คุณเจ้าหน้าที่คนเดิมก็เป็นฮีโร่เข้ามาช่วยผม (เค้าอาจจะจ้องอยู่แล้วว่าไอ้นี่มันต้องสร้างปัญหาขึ้นมาแน่ๆ 55) พอคุณเจ้าหน้าที่มาเปิดเครื่องดูก็พบว่าที่กั้นมันไม่เปิดก็เพราะไอ้เจ้าแฟร์ที่ผมสอดไปพร้อมตั๋วนั่นแหละ พอส่งตั๋วและแฟร์คืนมาให้ผมก็บอกว่าหยอดแค่ตั๋วใบเดียวพอนะพ่อคุณ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:39:58

ความคิดเห็นที่ 4 รถไฟต่อสุดท้ายจากทาคาโอะ(Takao)ยิงยาวไปถึงโคบุจิซาวะ(Kobuchizawa)ใช้เวลาเดินทางเกือบสามชั่วโมง (ถ้านั่งชินกังเซนอาจจะเร็วกว่านี้ซักสี่ห้าเท่า แต่ค่ารถก็แพงกว่าหลายเท่าเช่นกัน ดังนั้นคนรู้จักใช้เงินและรู้จักใช้เวลาอย่างผมจึงไม่ขึ้นชินกังเซนครับ 555) ด้วยขบวนรถไฟที่ไม่มีจอแสดงชื่อสถานีเหนือประตูรถ - -" ที่นั่งๆรถไฟญี่ปุ่นมาไอ้กระผมก็อาศัยหน้าจอนี่คอยดูชื่อสถานีปลายทางมาตลอด (เกือบ)ชิบหอยอีกแล้วครับ ยังดีว่าเคยอ่านทริคการขึ้น-ลงรถไฟมาจากห้องบลูแพลเนทแห่งนี้ว่ารถไฟญี่ปุ่นตรงเวลาเป๊ะๆ งั้นใช้ตั้งนาฬิกาปลุกเอาก็ได้ ตรงเวลาก็คือตรงสถานี ...ถ้าคนทั่วไปต้องมานั่งรถไฟในประเทศที่ไม่คุ้นเคย อีกทั้งเลเว่ลในการขึ้นรถไฟก็แสนจะน้อยนิด ซ้ำร้ายจอแสดงชื่อสถานีเหนือประตูรถที่หวังจะพึ่งพาก็ไม่มี ระยะเวลาเดินทางเกือบสามชั่วโมงเค้าควรจะทำยังไง ตื่นเต้นกับวิวทิวทัศน์สองข้างทาง? อ่านหนังสือฆ่าเวลา? หรือเหล่สาวญี่ปุ่นให้กระชุ่มกระชวยเพื่อจะได้ไม่หลับ? ...คนอื่นจะทำยังไงก็ช่างแต่ผมตั้งหน้าตั้งตานอนตั้งแต่หย่อนตูดลงบนเบาะเลยทีเดียว 55 คือผมเป็นพวกชอบง่วงเวลาใกล้จะถึงปลายทางน่ะครับ นั่งตาแป๋วมาได้ตลอดทางแต่พอใกล้จะถึงมันชอบจะหลับเอาซะงั้น ผมก็เลยชิงหลับมันซะก่อน แหะๆ รถมาถึงโคบุจิซาวะตรงกับเวลาที่ผมนัดแนะกับยารี่ซัง แล้วยารี่ซังกับอายูมิซัง(โฮสอีกคน)อยู่ไหนนนนนนนนน เดินวนที่ชานชลาจนครบรอบผมก็ตัดสินใจโทรหายารี่ซัง ยารี่ซังก็บอกมาว่าให้อายูมิซังออกไปรอตั้งนานแล้วนะ อ้าว แล้วไหนอายูมิซังล่ะ!? รอร้อรอ รอจนหิว แม้นว่าอากาศจะหนาวจนต้องงัดเอาเสื้อแขนยาวขึ้นมาใส่อีกตัวแต่ผมก็อุตส่าห์เลือกกินไอติมแก้หิว ...ก็มันน่ากินง่ะ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:44:22

ความคิดเห็นที่ 5 โอ๊ยยยยยย เมื่อไหร่อายูมิซังจะมาฟะ ผมรอนานจนขนาดนายสถานียังสงสัยว่าไอ้นี่มันมานั่งทำหล่ออะไรตั้งนานจนเข้ามาถามว่านั่งทำอะไรแล้วนะ หลังจากหงุดหงิดไปสิบแปดรอบก็มีชายหนุ่มแต่งตัวแนวๆคนนึงเดินเข้ามาถามผมว่า "วู้ดดี้ใช่มั้ย" (ผมใช้ชื่อวู้ดดี้ในการติดต่อเพราะสะกิดใจตอนเจ้าหน้าที่สถานทูตชาวญี่ปุ่นที่ผมเจอตอนไปทำวีซ่าออกเสียงวุฒิชัยไม่ได้น่ะครับ) "ใช่ อายูมิซังเหรอ?" "ใช่" ขาของผมเดินตามอายูมิซังไป แต่ใจของผมนั้นมันช็อกและแตกสลายแทบไม่เหลือชิ้นดี... อายูมิซังในความคิดของลูกผู้ชายไทยอย่างผมคือสาวญี่ปุ่น(และหวังให้)หน้าตาน่ารัก(ก็ชื่ออายูมิมันฟังน่ารักง่ะ) แต่อายูมิซังที่เดินอยู่ข้างหน้าผมนี้เป็นชายชาวญี่ปุ่นรูปร่างสันทัด ไว้ผมทรงสกินเฮด หนวดเครากำลังเขียวครึ้มได้ที่และแต่งตัวแบบที่เมืองไทยเรียกว่าแนว (จากการพูดคุยในภายหลังก็ได้รู้ภูมิหลังเพิ่มเติมว่าเมื่อก่อนอายูมิซังทำงานเป็นช่างไม้อย่างเดียว แต่ด้วยความสนใจด้านการเกษตรจึงได้หาที่หาทางทำนาข้าวและปลูกผักในภายหลัง จากนั้นก็สมัครเป็นโฮสของโครงการWWOOFjapanในที่สุด) นอกจากนี้ผมยังจำได้ว่าผมเดินสวนกับอายูมิซังแล้วที่ชานชลา ผมนั้นปักใจว่าอายูมินั้นต้องสวย เอ้ย ต้องเป็นผู้หญิง เลยไม่ได้สนใจและเข้าไปทัก ...แล้วอายูมิซังล่ะทำไมไม่เข้ามาทักผม??? อายูมิซังมาเฉลยตอนขึ้นรถแล้วว่าเห็นในจดหมายบอกว่าอยากทำงานเยอะๆเพื่อลดน้ำหนัก เลยมองหาแต่คนอ้วนๆที่แบกเป้ใบใหญ่ๆ ไม่ได้สนใจคนที่ใช้เป้ใบเล็กใบเดียวอย่างผม (แล้วพี่ไม่สงสัยเรื่องที่ผมลงรถมาเวลาเดียวกับที่นัดเป๊ะ แถมมานั่งรอคนที่ชานชลาเลยเรอะ!) จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:48:49

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกดีครับ  ถ้ามีรูปเพิ่มละก็เยี่ยมเลยครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:49:39

ความคิดเห็นที่ 7 พอขึ้นไปบนรถผมก็ได้พบกับวูฟเฟอร์ชาวฝรั่งเศสชื่อดีเวีย (ได้ยินได้อ่านชื่อนักบอลฝรั่งเศสมาก็หลายร้อยชื่อไม่ยักกะเคยได้ยินชื่อนี้เลยแฮะ) ดีเวียซังเป็นหนุ่มปารีส อายุราวสี่สิบปี มีครอบครัวแล้ว (ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะมีลูกสาวด้วย) พอโอภาปราศรัยได้ซักพักก็ได้รู้ว่า ดีเวียซังเคยมาเรียนเป็นช่างไม้ที่เมืองไทยด้วยตั้งเกือบปี แถมจังหวัดที่มาอยู่ก็คือปทุมธานีซะด้วย เซอร์ไพรส์เด็กปทุมอย่างผมมิใช่น้อย เมื่อมาถึงบ้านก็ได้เจอยารี่ซังและวูฟเฟอร์อีกคนนึง เป็นหนุ่มไต้หวันชื่อนี่ ยารี่ซังเป็นแฟนของอายูมิซัง ผมไม่เคยถามอายุแต่กะคร่าวๆว่าคงราวๆ24-27 (อายูมิซังอายุ33) ส่วนนี่จังเป็นหนุ่มไต้หวันที่อยากเป็นปาติซิเยร์(ช่างทำขนม)จึงเลือกมาวูฟที่นี่เพื่อเรียนรู้การทำขนมสไตล์ญี่ปุ่น (ขนมก็เป็นหนึ่งในหลายสาเหตุที่ผมเลือกมาวูฟที่นี่เช่นกัน แต่คนละด้านกับการมาทำนะครับ อิอิ) เมื่อเอาของวางเข้าที่เข้าทางและยื่น WWOOF permit ให้อายูมิซังแล้วเราก็ไปลุยงานกันทันที อายูมิซังขับรถพาผมและดีเวียซังไปบ้านหลังหนึ่งชื่อว่าพาโดม่าเฮ้าส์(พาโดม่า=ดอกบัว)ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:52:30

ความคิดเห็นที่ 8 พาโดม่าเฮ้าส์เป็นบ้านญี่ปุ่นโบราณ ปลูกด้วยไม้ มีชั้นเดียวและใช้ประตูบานเลื่อน อายูมิซังบอกว่านี่เป็นบ้านอายุร้อยกว่าปีและไม่มีคนอยู่มานานแล้ว ตอนนี้เค้าคิดจะบูรณะขึ้นมาใหม่เพื่อให้วูฟเฟอร์ที่สนใจเข้ามาเลือกนอนที่บ้านนี้ได้ โดยอายูมิซังต้องการคงไว้ซึ่งบรรยากาศเก่าๆเพราะเค้าจะไม่ต่อไฟฟ้าเข้ามาที่บ้านนี้ (ไม่ติสท์คิดไม่ได้นะครับเนี่ย) ...และงานที่ผมต้องทำที่บ้านหลังคืองัดเสื่อที่ปูพื้นบ้านออกมาทำความสะอาด ที่พาโดม่าเฮ้าส์นี้ผมก็ได้เจอคนญี่ปุ่นอีกสองคน คนแรกคือฮิโร่ซัง ชายอายุหกสิบที่แต่งตัวเหมือนอายุยี่สิบ (ถ้าใครเคยอ่านการ์ตูนเรื่อง Natural ก็ให้นึกภาพคุณปู่ของไซมอนซังนะครับ เหมือนเป๊ะ) ฮิโร่ซังไม่ใช่วูฟเฟอร์(ดูจากอายุก็ไม่น่าใช่อยู่หรอกครับ 55)แต่เป็นผู้ใหญ่ที่อายูมิซังและยารี่ซังเคารพ ทำหน้าที่ให้คำแนะนำและเป็นที่ปรึกษาเรื่องงานต่างๆแก่อายูมิซัง ทั้งๆที่ฮิโร่ซังอายุหกสิบซึ่งมากกว่าทุกคนเป็นหลักสิบปีแต่ฮิโร่ซังกลับคุยกับทุกคนได้สนุก(และคุยกับผมเป็นภาษาอังกฤษด้วยนะ!) และไม่มีการไว้ตัวหรือถืออาวุโสแม้แต่น้อย ผมประทับใจฮิโร่ซังมากถึงขนาดที่ทั้งทริปนี้ฮิโร่ซังเป็นคนเดียวที่ผมเอ่ยปากขอถ่ายรูปคู่ด้วยเลยล่ะครับ ^ ^ vvvบ้านนี้เกือบมีส้วมอยู่หน้าบ้าน ...เยื้องมานิดเดียวจริงๆ และพ่อคุณอายูมิซังก็ให้มีแต่ส้วมอย่างเดียวด้วยนะ ห้องอาบน้ำก็ไม่ทำเพิ่มvvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:56:26

ความคิดเห็นที่ 9 ลงชื่อตามมาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : Miss_Behaving เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:59:17

ความคิดเห็นที่ 10 ชาวญี่ปุ่นอีกคนคือฮารุกิซัง อายุ28ปี ...พ่อนี่ก็แต่งตัวหยั่งกะเด็กแนวอีกแล้ว ชุดที่แต่งบ่อยจนชินตาคือเสื้อวอร์มและกางเกงวอร์ม แถมวีรกรรมที่ผ่านมาก็ถึงกับเป็นไอดอลของเหล่าเด็กแนวได้ไม่ยาก เพราะหลายประเทศโซนอเมริกาใต้และอาเซียนเนี่ยตานี่ไปย่ำมาเกือบสิบประเทศแล้ว เคยมีแฟนเป็นสาวลาติน และคุณเธอถึงกับตั้งชื่อฮารุกิซังเสียใหม่ว่า”โรแมนติโก้”ซะด้วย! กิจกรรมที่สนใจในวัยยี่สิบแปดนี้คือการเต้นคาโปเอร่า ส่วนกิจกรรมสมัยวัยรุ่นคือการซิ่งรถบนภูเขา แต่ปัจจุบันเลิกไปแล้วเพราะประสบอุบัติเหตุขาหัก! ฮารุกิซังก็เป็นวูฟเฟอร์เหมือนผม (นึกว่าจะมีแต่วูฟเฟอร์ต่างชาตินะเนี่ย) ซึ่งดูจากความสนิทสนมกับทุกคนและความคุ้นเคยกับสถานที่แล้วทำเอาตอนแรกผมเข้าใจว่าฮารุกิซังเป็นสตาฟของที่นี่ด้วยซะอีก นอกจากชาวญี่ปุ่นสองคนก็ยังมีวูฟเฟอร์ชาวไต้หวันเพื่อนของนี่จังอีกคน ชื่อน่ง อายุ25ปี เห็นบอกว่าทำงานขายแว่นตา กับน่งจังนี่ผมคุยด้วยไม่ค่อยมากเพราะเค้าพูดภาษาอังกฤษได้แค่นิดหน่อยและพูดภาษาไทยไม่ได้เลย พออายูมิซังสั่งงานเสร็จก็หนีบฮิโร่ซังกับดีเวียซังขึ้นรถไปทำงานที่อื่นต่อ ปล่อยผม ฮารุกิซังและน่งจังทำความสะอาดอยู่ที่บ้านนี้ต่อไป จนเมื่องานเสร็จอายูมิซังก็มารับเราสามคนกลับไปบ้าน... จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 15:59:44

ความคิดเห็นที่ 11 ตามทันแล้ว สนุกค่ะ จากคุณ : สวยด้วยแสง-แรงด้วยสี เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:01:31

ความคิดเห็นที่ 12 บ้านนี้กินข้าวเย็นประมาณหนึ่งทุ่มกว่า ยารี่ซังรับหน้าที่เชฟใหญ่ โดยมีอายูมิซัง ฮารุกิซัง นี่จังและน่งจังคอยผลัดเปลี่ยนกันเป็นลูกมือในแต่ละมื้อแต่ละวัน ด้านดีเวียซังช่วงก่อนเวลาอาหาร(เกือบทุกมื้อ)จะเป็นเวลาโทรกลับไปหาครอบครัวที่ฝรั่งเศส (โทรเยอะจนต้องเปิดเบอร์ญี่ปุ่นแน่ะคิดดู) ส่วนพ่อวู้ดดี้น่ะเหรอครับก็เอาเวลาที่คนอื่นทำอาหารนี่แหละมาเขียนไดอารี่ อ๊ะๆ แต่พออาหารเสร็จก็เป็นกำลังหลักในการยกมาตั้งโต๊ะนะคร้าบ ^ ^ อาหารมื้อแรกของผมที่บ้านนี้คือข้าวสวยที่หุงด้วยข้าวกล้อง กับอย่างแรกคือปลาต้มไชเท้าปรุงรสอ่อนๆด้วยซีอิ๊ว ปลาทั้งตัวที่ต้มพร้อมไชเท้าด้วยไฟอ่อนๆนานจนเนื้อยุ่ยไม่เหลือสภาพตัวปลา ถึงหน้าตาจะออกมาไม่สวยเอาเสียเลยแต่การปรุงรสอ่อนทำให้รับรู้รสหวานของเนื้อและรสมันจากพุงปลาได้เต็มๆ และยังผสานทุกรสชาติให้กลมกล่อมด้วยรสอุมามิจากหัวไชเท้า แถมตอนท้ายยังมีหัวปลาและก้างให้ดูดให้แทะเพลินๆด้วย อย่างต่อไปคือแตงกวาดิบราดน้ำมันงา แตงกวารสหวานกรอบเย็นสดชื่นชุ่มไปด้วยน้ำมันงากลิ่นหอมละมุน น้ำมันงาที่ราดลงไปนั้นนอกจากให้รสเค็มนิดๆแล้วยังช่วยให้รสหวานของแตงกวามีมิติยิ่งขึ้น (ความเค็มเล็กน้อยจะดึงให้รู้สึกถึงรสหวานได้ดีขึ้น) และอย่างสุดท้ายเป็นเมนูที่ถ้าไม่ถามยารี่ซังผมคงเข้าใจผิดว่าเป็นเนื้อหมูดิบหมักน้ำมันงาและซีอิ๊ว แต่ที่จริงมันคือก้อนบุกครับ ถ้ายารี่ซังหลอกผมว่าเป็นเนื้อหมูดิบผมก็คงเชื่อแน่ๆ แหะๆ แหม ก็หน้าตาและความเหนียวมันคล้ายเนื้อหมูดิบหมักซอสจริงๆนี่ครับ เพียงแต่ไม่มีกลิ่นคาวเท่านั้น อาหารที่ไม่เคยเห็นตามร้านอาหารญี่ปุ่นแบบนี้เองสินะที่คนญี่ปุ่นเค้าเรียกว่าอาหารรสมือแม่ ^ ^ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:04:04

ความคิดเห็นที่ 13 บรรยากาศในโต๊ะอาหารที่นี่นั้นแสนจะเรียบง่ายและอบอุ่น เราจะกางโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆสองตัวในห้องเล็กกลางบ้านแล้วแจกจ่ายเบาะรองนั่งไปรอบโต๊ะ จากนั้นก็นั่งล้อมวงเข่าชนกันใช้ตะเกียบเปิบอาหารกันอย่างไม่มีใครรอใคร จากการสังเกตของผม อายูมิซังจะกินเร็วที่สุดตลอด ส่วนยารี่ซังนั้นจะกินน้อยและไม่เร็วมาก น่งจังมักจะเป็นคนประเดิมเปิดกล่องเครื่องดื่มหรือแยมเป็นคนแรกบ่อยๆ ด้านฮารุกิซังกับนี่จังจะคุยน้อยเน้นก้มหน้าก้มตากิน และดีเวียซังถึงไม่ใช่คนกินช้าแต่มักจะกินเสร็จคนสุดท้ายเพราะรับเหมา”ชิ้นสุดท้าย”เสมอ 55 เมื่อทานอาหารกันเสร็จแม้จะไม่มีการกำหนดตายตัวแต่ทุกคนจะเปลี่ยนเวรกันล้างจานกันไปโดยไม่มีใครออกอาการอิดออดและเกี่ยงงอน (ที่นี่เมื่อล้างจานเสร็จจะไม่วางคว่ำไว้และปล่อยให้แห้งเองเหมือนบ้านเรา แต่จะเอาผ้าแห้งเช็ดหยดน้ำออกก่อนแล้วจึงคว่ำไว้เพื่อไม่ให้เหลือรอยคราบหยดน้ำในภายหลัง) vvv(จากซ้ายไปขวา) ดีเวียซัง อายูมิซังและยารี่ซังvvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:06:31

ความคิดเห็นที่ 14 นอกจากลักษณะการทานอาหารแล้วการร่วมโต๊ะอาหารมื้อแรกพร้อมหน้าพร้อมตาสมาชิกเช่นนี้ทำให้ผมรู้ข้อมูลอื่นเพิ่มเติมอีกว่า... 1 ภาษา - อายูมิซัง ยารี่ซังและฮารุกิซังพูดญี่ปุ่นและอังกฤษ - ดีเวียซังพูดฝรั่งเศสและอังกฤษ - นี่จังพูดจีนและญี่ปุ่น(คล่องมาก) - น่งจังพูดจีนและอังกฤษ(นิดเดียวจริงๆ) - วู้ดดี้พูดไทย อังกฤษ(งูๆปลาๆ) และญี่ปุ่นเบื้องต้น(อิคุแปลว่าไป อิไตแปลว่าเจ็บ คิมูจี้-รู้สึกดี) - (แถมฮิโร่ซังที่กิน-นอนที่บ้านตัวเองอีกคน) ฮิโร่ซังพูดญี่ปุ่น ส่วนภาษาอังกฤษนั้นใช้ได้เลย 2 บ้านนี้อยู่กันแบบสบายๆมากๆ ถึงจะเป็นวูฟเฟอร์แต่ก็กินได้อย่างไม่ต้องเกรงใจเจ้าของบ้าน โดยจุดนี้สังเกตได้จากน่งจัง"จอมเปิด" อะไรที่น่ากินๆ พอสิ้นเสียงเสียง”อิทาดากิมัส”ตานี่ซัดคนแรกตลอด ไม่เคยรอใคร 555 พอรู้จุดนี้ทำให้ผมใจกล้าพอจะเบิ้ลข้าวได้อย่างสบายใจในทุกมื้อเลยทีเดียว อิอิ 3 ที่ดีเวียซังบอกไว้ตอนคุยกันบนรถว่าที่ผมอยากจะลดน้ำหนักนั้นท่าจะยากเพราะยารี่ซังทำอาหารอร่อยนั้นมันจริง100%!!! vvv(จากซ้ายไปขวา) น่งจัง นี่จังและฮารุกิซังvvv จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:10:04

ความคิดเห็นที่ 15 กว่าจะได้อาบน้ำก็รอคิวจนสี่ทุ่มกว่า คนหกคนห้องอาบน้ำห้องเดียวก็งี้แหละครับ และปัจจัยเสริมที่ทำให้ระยะเวลาการอาบน้ำของแต่ละคนนานขึ้นก็คืออ่างอาบน้ำไว้แช่ตัวนั่นเอง เพราะถ้าจะอาบน้ำตามแบบคนญี่ปุ่นแท้ๆเลยหลังจากขัดสีฉวีวรรณร่างกายให้สะอาดทุกซอกทุกมุมแล้วต้องมีการลงไปแช่น้ำร้อนในอ่างปิดท้าย ด้วยชาวญี่ปุ่นเชื่อว่าการแช่น้ำร้อนนั้นจะช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาทั้งวัน และกว่าจะได้นอนก็ห้าทุ่มเศษนู่น ก่อนนอนผมถามอายูมิซังว่าให้ตื่นตอนกี่โมง อายูมิซังบอกว่า6.30น. โอเค ตั้งปลุก6.25 ให้เวลาล้างหน้าแปรงฟัน5นาที กรุณาอย่าถามว่าไม่อาบน้ำตอนเช้าเหรอ อุณหภูมิที่วัดได้ในตัวบ้าน13องศาครับ!!! ห้องนอนสำหรับวูฟเฟอร์มีสองห้อง ผมนอนในห้องใหญ่รวมกับ ดีเวียซังและฮารุซัง ด้านนี่จังและน่งจังเค้านอนบนที่นอนเดียวกันในห้องนอนเล็กถัดไป ส่วนเจ้าของบ้านทั้งสองนั้นนอนในห้องนอนชั้นล่างที่มีประตูบานเลื่อนที่พรางตาแนบเนียนราวกับเป็นฝาผนัง ทำเอาตอนแรกผมเข้าใจว่าอายูมิซังและยารี่ซังไปนอนอยู่บ้านหลังอื่นเสียอีก อากาศยามดึกบนภูเขายะสึกะตาเกะ(Yatsugatake)ต่ำเตี้ยเรี่ยสิบองศา แต่ฟูกนอนและผ้าห่มหนานุ่มก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกหนาวแต่อย่างใดแม้จะผมจะนอนในชุดเสื้อยืดแขนยาวชั้นเดียวและกางเกงขาสั้นก็ตาม... จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:14:07

ความคิดเห็นที่ 16 โอ๊ะ คห.มากันเร็วมากครับ พอโพสเสร็จเลื่อนขึ้นไปดูผมตกใจเลย 55 คุณเล็กทาโร่ - บางวันในทริปนี้ผมก็ถ่ายรูปไว้น้อยจนกลับมาดูแล้วยังงงเลยครับว่าจะถ่ายน้อยไปไหน - -" คุณMiss_Behaving - ขอบคุณครับ ^ ^ คุณสวยด้วยแสง-แรงด้วยสี - ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ ^ ^ จากคุณ : kirofsky เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:18:42

ความคิดเห็นที่ 17 เล่าสนุกค่ะ จากคุณ : armearn เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:21:47

ความคิดเห็นที่ 18 รอติดตามนะคะ ^ ^ จากคุณ : น้องงัว (น้องงัว) เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:34:13

ความคิดเห็นที่ 19 ตามต่อ อะไร กะลงท้ายด้วย ซัง  555  งงซัง จากคุณ : บารอนก๊อง เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 16:47:25

ความคิดเห็นที่ 20 เล่าสนุกจังค่ะ จะตามอ่านไปเรื่อยๆนะ จากคุณ : ouiya เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 22:04:29

ความคิดเห็นที่ 21 ตามมาอ่านครับ จากคุณ : เขียนบน iPhone (บุษบารำไพ) เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 00:04:08

ความคิดเห็นที่ 22 มาตามเรื่องสนุกๆด้วยคนครับ จากคุณ : ลุงแบกเป้ เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 07:41:23

ความคิดเห็นที่ 23 น่าติดตามมากค่ะ  รออ่านนะคะ จากคุณ : winter green berry เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 11:18:25

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณสำหรับรีวิวนะคะ^^ จากคุณ : สามแซ่ เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 12:03:46

ความคิดเห็นที่ 25 ช่วงนี้ยุ่งมากๆ  มาแสดงปฏิญญาว่า  จะเก็บบุ๊คมาร์คหาเวลาชิลล์ย้อนอ่านทั้งหมดอีกทีแน่ๆค่ะ   จากคุณ : ลอร่า อิงกัลส์ ~* เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 20:04:49

ความคิดเห็นที่ 26 เล่าได้สนุกเหมือนเดิมค่ะ  ^__^ จากคุณ : ryjarja เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 18:59:21

ความคิดเห็นที่ 27 อยากไปๆ จากคุณ : janto เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 21:07:30

ความคิดเห็นที่ 28 นึกว่าอายูมิน่าจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันค่ะ เล่าสนุก รออ่านต่อนะคะ ^^ จากคุณ : Clear Ice เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 23:31:41

ความคิดเห็นที่ 29 กลับมาเริ่มต้นอ่านตั้งแต่ตอนแรกเลยค่ะ... จขกท.เล่าเรื่องราวได้สนุกดี ชอบการไปหาประสบการณ์ชีวิตแบบนี้แหละค่ะ แต่ติดตรงที่เป็นผู้หญิง(ที่มีอายุแล้ว และมีครอบครัวแล้ว555+) คงต้องอาศัยศึกษาข้อมูลจากรีวิวนี่แหละค่ะ... อยากเห็นฮิโร่ซัง ว่าจะแนวขนาดไหน? ขอบคุณสำหรับรีวิวนะคะ...จะตามไปต่อวันที่ 3 ค่ะ... จากคุณ : ดอกโสนบานเช้า เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 12:43:05