ความคิดเห็นที่ 1 รูปตาน้ำใต้ก้อนหิน( แนบให้ดูใหม่ครับ) เป็นน้ำที่เป็นต้นแม่น้ำเลย   ทางฝั่ง เลยวังไสย์ อ.ภูหลวงครับ ................................................... ตอบน้องที่ถามเรื่องพญาช้าง จะมีงานประจำปี กำหนดงาน  ประเพณี พญาช้าง-นางผมหอม วันที่ 19-20  กุมภาพันธ์ 2555   เป็นครั้งที่ 13  แล้ว  ที่ว่าการ อ.ภูหลวง สอบถามเพิ่มเติมที่ ที่ว่าการ อ.ภูหลวง 043-789-032 จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 19:59:22

ความคิดเห็นที่ 2 รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : เจ๊ดา เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 20:11:50

ความคิดเห็นที่ 3 ตามมาอ่านต่อค่ะ ขนาดว่าเรื่องราวผ่านไปแล้ว รู้ว่าคุณปลอดภัยแล้ว กระนั้น เวลาอ่านยังรู้สึกใจเต้นระทึก ลุ้นตามไปด้วย ยิ่งอ่าน ยิ่งตระหนักว่า "สติ" สำคัญที่สุด คุณคุมสติได้ดีมากๆๆๆ จึงสามารถค่อยๆกลั่นกรองวิธีพาตัวให้รอดโดยเร็ว ไม่ว่าจะเป็นการตามรอยช้างเพื่อหาน้ำดื่มประทังชีวิต หรือการตัดสินใจไต่ผาลงก็ตาม นับถือๆๆๆ จากคุณ : เตี้ยอ้วนชวนไถล เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 20:18:29

ความคิดเห็นที่ 4 ลุ้นมากเลย จากคุณ : ชานมชงเอง เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 20:21:30

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาลุ้น เหมือนกัน จากคุณ : dadonyha เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 20:39:30

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านไป. ลุ้นไป เหนื่อยตามไปด้วย จากคุณ : เขียนบน iPad (สหายนก) เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 21:48:31

ความคิดเห็นที่ 7 คือผมติดตามอ่าน กระทู้มาตั้งแต่ต้น สนใจ เพื่อเก็บเป็นความรู้ครับ แต่อ่านถึง ตอนที่จบวันที่ 2 อ่ะคับ ลองค้นหาดูจะอ่านวันที่ 3 ไม่เจอครับ รบกวนแปะ link ให้หน่อยได้ไหมครับ แบบว่าติดตามครับ มาเจออีกทีวันนี้ก็เป็นหลงวันที่ 4 แล้ว จากคุณ : satha_ee เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 22:02:24

ความคิดเห็นที่ 8 เหนื่อยมากครับ ผมกลัวมากครับขนาดไปภูกระดึง ที่ยังไม่กล้าไปก็เพราะกลัวช้างนี่แหละครับ แต่น้าโซ่ประจัญหน้าตัวตัวกับช้างนี่เป็นผมฉี่แตกแน่ครับ ความสูงผมก็กลัว แม่ยักกลัวความเร็วนี่แฮะ จากคุณ : miroslav เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 22:03:03

ความคิดเห็นที่ 9 @7  วันสองกับสามลงในเพจเดียวกัน เลื่อนลงมาล่างๆ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11637066/E11637066.html จากคุณ : miroslav เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 22:05:41

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อไหร่จะมาน๊า จากคุณ : dadonyha เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 22:07:53

ความคิดเห็นที่ 11 รออ่านต่อค่ะ ดีใจด้วยค่ะ จากคุณ : peepooshow เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 23:59:45

ความคิดเห็นที่ 12 มารออ่านครับ :) จากคุณ : ป่าป๊าซูชิ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 01:13:45

ความคิดเห็นที่ 13 ...รออ่าน...อยู่นะครับ... ...ประสบการณ์ ของ จขกท. น่าจะเป็นประโยชน์กับคนที่ชอบเดินป่า ไม่มากก็น้อย...เป็นผม ยังคิดอยู่เลยว่าจะรอดมั้ยเนี่ย... จากคุณ : lengza เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 09:00:38

ความคิดเห็นที่ 14 คุณโซ่ บรรยากาศได้น่าติดตามมากค่ะ จินตนาการตามไปด้วย แต่ว่าถ้ามีภาพประกอบมากกว่านี้จะเข้าใจมากขึ้นค่ะ ขอบคุณนะคะ สำหรับการแชร์ประสบการณ์ชีวิต ที่สำคัญยิ่งเช่นนี้ จากคุณ : wildlife2002 เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 09:21:28

ความคิดเห็นที่ 15 ตามต่อครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 11:47:23

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาลุ้นต่อ ตื่นเต้นแทนสุดๆ เลยครับ จากคุณ : Juone เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 12:25:16

ความคิดเห็นที่ 17 ตัดสินใจลงมาทางหน้าผา ทั้ง ๆ ที่เกือบไม่มีแรง สุดยอดครับ จากคุณ : mintdec65 เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 12:44:02

ความคิดเห็นที่ 18 ตื่นเต้นๆๆ รออ่านต่อค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : piscellino เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 18:00:51

ความคิดเห็นที่ 19 ตามอ่านทุกวันค่ะ ตื่นเต้นเหมือนดูหนังผจญภัยเลย ลุ้นตลอด กลับมาเล่าต่อเร็วๆ นะคะ จากคุณ : Capt_Jook9 เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 18:04:22

ความคิดเห็นที่ 20 เรียน  ทุกท่าน นะครับ ขอบคุณ  ทุกครั้ง ในใจเสมอ เมื่อเปิดอ่าน  สำหรับคนที่ติดตาม เมื่อลงเสร็จ  ก็คิดจะพิมพ์  เป็นบันทึก คนที่เดินหลงป่า  ตามที่ หน.ชุด เดินป่าที่ภูหลวง ชื่อ ชาคริต  และ หลาย คห. ที่แนะนำ วันที่สอง  ความจำที่หายไป สอง,สาม ชั่วโมง  ด้วยความตะหนก ยังไม่สามารถ  จำอะไรได้เลย จนทุกวันนี้ก้นึกภาพไม่ออกเลย การรวมเล่ม  มีรูปอยู่หลายใบ  ที่ถ่ายไว้  วันต่อ ๆ มา  ก็จะใส่ให้ รายได้หากมี ก็ ตั้งใจ ให้ส่วนหนึ่งกับมูลนิธิสายใจไทย  รับใช้ในหลวงทางหนึ่ง อีกส่วน  อยากจะให้กับมูลนิธิช้าง  ตอบแทนบุญคุณช้างที่อยู่บนภู ที่นำทางเราให้เดินออกมา  ในที่   ที่เรา  ไม่เคยเห็น มาก่อน ประมาณเดือน เมษายน 55  ผมต้องไปถือศีล ที่วัดป่าม่วงไข่ 10 วัน เพื่ออุทิศบุญกุศลให้กับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเรา บางช่วงตอนท้าย ๆ  เป็นช่วงสบายแล้ว  ผมก็จะรีบขัดเกลา  แล้วลงให้จบ โดย  ไว  นี้ครับ ขอบคุณทุก กำลังใจที่  ส่งให้อ่าน  แล้ว  อิ่มใจนัก..... อ่านต่อไปครับผม.. ....ปลอดภัยรอดแล้ว  ลงนอนหงานผึ่งหายใจโล่งอก   นอนดูหน้าผาสักพัก    นึกได้ว่าน่าถ่ายรูปไว้ดูที่เรารอดตายบนภูแล้ว ถ่ายไปให้คนอื่นดูดีกว่า   ว่าเราลงหน้าผาตรงนี้แหละ  ความเครียด...ความกลัวเราข้ามมาไกลแล้ว..   ก็กดชัตเตอร์ไว้ใบแรกขณะนอนดูข้างบนจากทางลง    มองดูจากมุมมองจากข้างล่างนี้    ดูมันไม่สูงเลยไม่เหมือนมองจากข้างบน...ลงข้างล่าง....       ตอนอยู่ข้างบนหน้าผา    คิดแต่ว่าถ้าพลาด  คือตาย   เลยไม่คิดเรื่องจะหยิบกล้องถ่ายรูปเลย   แม้แต่น้อย    มีแต่ความกลัวเท่านั้น รู้สึกโล่งอกเป็นอย่างมาก   จุดหมายต่อไปก็เป็นการเดินไปตามช่องทางน้ำ   เป็นทางไหลดิ่ง   ลงสู่เบื้องล่างเป็นมุมประมาณ   45  องศาโดยประมาณ    หินบ้างก้อนโตเท่าบ้านใหญ่   ต้องเดินเลี่ยงผ่านทางด้านข้าง   รู้สึกอ่อนล้ามาก   ต้องค่อย ๆ เดินแบบช้า ๆ   เดินไปพักไป  ลำธารนี้ไม่มีน้ำ  แห้ง  เดินไปก็มองหาว่ามีน้ำกินตลอดทาง มีร่องรอยตอนที่เป็นหน้าน้ำ     เป็นคราบที่ก้อนหินที่อยู่เตี้ย ๆ   บางก้อนใหญ่มากต้องเดินรอดทีเดียว                                เมื่อเดินเลาะตามก้อนหินที่เป็นทางลงนี้ไกลไปอีก ประมาณกิโลกว่า ๆ     ก็ถึงตาน้ำที่ผุดขึ้นมา  ก็ก้มลงกินน้ำจากตรงนี้จนอิ่มเลย    มารู้ทีหลังว่านี่คือต้นแม่น้ำเลย  ภูมิใจมากเลยทีได้เคยกินน้ำจากต้นแม่น้ำเลย   คงมีไม่กี่คนแน่ได้ทำเช่นนี้     ทางที่เดิน   เกือบทั้งหมด   เป็นก้อนหินน้อยใหญ่  ใช้เดินบ้างกระโดดบ้าง  ไปตามก้อนหิน  บนก้อนหินที่ใกล้แหล่งน้ำมีขี้นกติดอยู่ประปราย       ทางลงก็ยังคงลาดเอียงลงไปเรื่อย ๆ    น้ำที่ไหลลงค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้น  มากขึ้น    ค่อย ๆ  ไหลเป็นสายน้ำที่ไหลไปตามซอกหินใหญ่น้อย   เสียงนกป่าร้องเจื้อยแจ้วตลอดเวลา เหมือนต้อนรับเรากลับบ้าน    บางครั้งก็บินไปมาไม่กลัวเรา    เดินไปตามทางน้ำน้ำก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น  มากขึ้น    ไม่ห่วงเรื่องหิวน้ำ  มีรอยรองเท้าผ้าใบนันยางเดินเป็นรอยอยู่คู่หนึ่ง รอยเดินไปทางเดียวกัน    แต่ไม่เจอใครเลยตลอดทางเดิน   มีแต่เสียงนกเป็นเพื่อน      ทางเดินที่เป็นก้อนหิน  เราต้องใช้แรงกระโดดข้ามทีละก้อน  ก้าวข้ามที่ละก้อน    รู้สึกเจ็บที่ปลายเท้า  เดินไปก็มองดูข้างทาง  บางช่วงเห็นทางเดินฝั่งขวา    มีทางเดินขึ้น   จึงเดินขึ้นไปดู เห็นมีทางเดินของคนหาของป่า     หรือของพรานเดินเป็นทางเดินเรียบและบางมากเดินเป็นทางเดินเลียบลำธาร       เลยขึ้นข้างบนก็เห็นทางเดินของช้างเลียบลำธารคู่กันไปกับทางเดินของคน   เหตุที่รู้ว่าเป็นทางเดินคน   เพราะเรานั่งลงเล็ง  เห็นว่าทางเดินของคนนั้น   เมื่อนั่งพิจารณาดูทางเดินมีรอยบาง ๆ    เดินเป็นทางตรง   ใบไม้  กิ่งไม้  สูงขึ้นมา ละทางเดิน  แต่พอมองเห็น ต้องเดินทางข้างบน   แทนการกระโดดไปตามก้อนหิน   เพื่อบรรเทาความเจ็บขาทั้งสอง    ก็ใช้การเดินข้างบนสันเขาข้างล่างไป ตามรอยทางเดินของคนที่เห็น       ถ้าตามแล้วทางเดินหายไป    เราจะลัดลงซ้ายมือลงลำธารเส้นเดิม     จนล่วงไปประมาณ  2-3  ชั่วโมงทางน้ำไหล    ที่มีก้อนหินน้อยใหญ่    ก็ค่อย ๆ  มีจำนวนก้อนหิน เริ่มน้อยลง     สายน้ำค่อย ๆ แผ่กว้างออก    มีสายน้ำไหลมาสมทบ  หลายสาย    ทางด้านข้างขวามือบ้าง  และซ้ายมือบ้าง     บางช่วงดินริมสันลำธารก็สูงมาก   เป็นป่าไผ่สลับกับต้นไม้ใหญ่  ขึ้นริมน้ำต้นกลมสูงลิ่ว  ต้นไผ่มีร่องรอยที่ช้างเดินไปหักไผ่งอเป็นทางไป     เราเดินข้างบนบ้าง   ข้างล่างบ้าง  สลับกันไป   จนเมื่อเดินถึงทางที่สายน้ำมารวมกัน   แล้วแผ่ออก   สายน้ำก็ เริ่มไหลเร็วขึ้น เราก็เดินขึ้นทางซ้ายมือ   เพื่อคิดเดินเลาะตัดไปทางซ้ายมือเพื่อขึ้นเนินพุ่มไม้ไผ่    คิดเดินตัดเข้าไปที่ไร่     มองเห็นผ้าใบสีฟ้าขึงเป็นเหมือนที่พัก  กว้างประมาณสองเมตรยาวสี่เมตร  ก็ตะโกนถามว่ามีใครอยู่ไม๊    ไม่มีเสียงตอบมา   ก็เลยเดินขึ้นไปเปิดดู  ปรากฎว่าเป็นที่ส้วมนั่งยองของห้องน้ำ     ก็เดินออกมา    แล้วเดินตามทางคนเดิน     ทีนี้ทางเดินกว้างประมาณ 1 เมตร   พอเดินไปอีกสักหน่อยก็เห็นทางข้ามลำธาร   เป็นทางที่คนเอาปูนซิเมนต์เทเป็นทางข้ามลำธารจากทางซ้ายไปทางขวามือ     มีท่อเอสล่อนสีฟ้าเส้นผ่าศูนย์กลาง  4 นิ้ว สองท่อ ฝังให้น้ำลอดผ่านได้ก็ถ่ายรูปไว้ คิดจะสำรวจร่างกายดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง   ก็ลงอาบน้ำในลำธารเพื่อสำรวจร่างกายดู     เห็นทั้งท้อง  ทั้งต้นขา  แขน  เหลืองไปหมด  แสดงว่าตับไม่ดีเลย                                      ความดีใจที่เห็นทางเดิน และทางรถ  มันบอกไม่ถูกเราเมื่อเราไม่แพ้อุปสรรคแล้ว   ทางเดินมีรอยเท้าผู้ใหญ่ใส่รองเท้าแตะเป็นแม่   และรอยเท้าเด็กน้อยไม่ใส่รองเท้าเดินตามแม่  เราเดินตามทาง  ค่อย ๆ  ลาดขึ้นเหมือนรูปข้างบน                                   เดินถึงรถซูซูกิก็หมดแรงนั่งพิงหลบแดดตรงข้างรถ รอคนขับรถ  นั่งเกือบจะหลับ    เห็นไอ้หนุ่มเสื้อแดงก็เดินสะพายปืนยาวมาที่รถ   เราก็กล่าวทักว่า  สวัสดี       แล้วบอกว่าเราหลงป่ามา สี่วัน  สามคืน ขอติดรถขึ้นข้างบนด้วยคน  อยากกลับบ้านเสียที คำถามแรกที่ถามหนุ่มเสื้อแดง  คือตอนนี้กี่โมงแล้ว  หนุ่มตอบว่าคงประมาณ 4 โมงเย็น     เท่ากับเราเดินจากต้นทางลำธารใช้เวลาอีก 4   ชั่วโมงที่เดียว   ก็ถามต่อว่ามาทำอะไรที่นี่    หนุ่มบอกมารับจ้างตัดหญ้าในไร่ได้ค่าแรงวันละร้อยกว่าบาท     ถามต่อแล้วรถนี่เป็นของใคร  หนุ่มตอบเป็นของเถ้าแก่   เป็นคน จ.ระยองมาซื้อไร่ไว้   แล้วจ้างคนมาตัด   เถ้าแก่อยู่ในตัวเมืองเลย    ก็ถามต่อว่าหนุ่มเป็นคนที่ไหน ?   หนุ่มก็บอกเป็นคนร้อยเอ็ด    เราก็ชมว่ารู้จักคนร้อยเอ็ดส่วนใหญ่  จะเป็นคนขยันมาก   หนุ่มก็ถามเรากินอะไรมาหรือยัง    เราก็บอกยังไม่ได้กินข้าวมา  4 วันแล้ว   หนุ่มก็บอกต้องรอคนอีก 3 คนสักพัก     กำลังไปหาปลาในลำธารสองคน       สักพักก็มีคนมาตัดหญ้าอีกคน     หนุ่มเสื้อแดง  ก็ขับรถไปรอตรงลำธารข้างหน้า  นั่งรอสักพัก  คนตัดหญ้าทั้งสองคนก็เดินมาสมทบ   มีคนหนึ่งอายุมาก  อีกคนอายุน้อยกว่า  ก็ซักถามเรื่องราวเราเป็นการใหญ่  ปากก็เรียกเชิญให้ไป  กินเข่า กินน่ำ  ก่อนเด้อ สำเสียงอิสาน  (ให้กินข้าวกินน้ำ ) เค้าบอกเค้าเป็นคนจน  ของกินไม่มีอะไร  เราก็บอกอะไรก็กินได้  ก็เล่าเรื่องกินน้ำขี้ช้างให้ฟังว่า    อะไรก็กินทั้งนั้นเพราะหิวจนบอกไม่ถูก     รถซูซูกิก็พาคนนั่งมารวม  5  คน   รถวิ่งไต่เขาไปตามทางรถไต่ขึ้น ๆ    เราก็ถามว่าไกลไหมจากทางเดินข้างล่างที่เจอผมจนถึงถนน  ลุงที่อายุมากที่สุดบอกประมาณ เกือบ 3 กม. เท่ากับเราไม่ต้องเดินขึ้นภูอีก  3  กม.    ถ้ามาจากน้ำตก  ก็ 10  กิโล  นั่นคือเราเดินจากทางลงมา  7  กม. คนที่ขับรถบอกว่าปกติวันนี้จะไม่มาทางนี้     วันนี้นึกอย่างไรก็ไม่รู้มาทำงานตรงนี้  แล้วลุงก็ไปหาปลาที่อยู่ใกล้ ๆ กัน   แล้วรถก็ไปจอดรอ   แล้วก็เจอเรา   เมื่อถึงที่พัก ...... รูปที่แนบให้เป็นรูปที่ลงไปอาบน้ำครั้งแรก  น้ำเย็นเหมือนน้ำแข็ง ตัวทั้งตัวเหลืองซีดไปหมด จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 19:02:07

ความคิดเห็นที่ 21 ตามต่อครับ ผมตามมาดูทุกๆชั่วโมงเลยครับ จากคุณ : miroslav เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 19:44:55

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านตามแล้วตื่นเต้นมากครับ ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันประสบการณ์ครับ ขอบอกว่าจิตใจคุณอาแกร่งมากมากครับ จากคุณ : คนปิ่นเกล้า เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 19:56:36

ความคิดเห็นที่ 23 รออ่านตอนรวมเล่มนะคะ ส่งข่าวมาบอกกันบ้างนะคะ จากคุณ : เจ๊ดา เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 20:07:09

ความคิดเห็นที่ 24 รออ่านรวมเล่ม...และอยากให้คนไปส่งข่าวให้คุณไปออกที.วีจัง....คิดว่าหลงขนาดนี้มีน้อยรายที่จะรอดกลับมา...สติ..ประสบการณ์รวมทั้งบุญที่สะสมมาทำให้คุณรอดตายได้อย่างน่าอัศจรรย์...เป็นอุทาหรณ์ให้กับคนชอบเดินป่ามากๆเลยค่ะ.....ขอบคุณมากนะคะ...สนุกและตื่นเต้นมาก...ถึงจะรู้ว่าคุณปลอดภัยแล้วแต่ก็ลุ้นตามตลอด...... จากคุณ : vipavee เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 20:41:05

ความคิดเห็นที่ 25 มาให้กำลังใจนายโซ่ค่ะ ประสบการณ์หลงป่าของคุณเป็นประโยชน์ต่อใครหลายคน ทั้งคนชื่นชอบการเดินป่าและคนอ่านอย่างเรา คุณนายโซ่มีสติและไหวพริบ ความรู้รอบตัวมากมาย สามารถนำไปใช้ในยามคับขัน อ่านไป ยิ้มไป ขอบคุณช้าง ช้าง เป็นสัตว์เพื่อนแก้วจริงๆ ขอบคุณนายโซ่ที่ถ่ายทอดประสบการณ์หลงป่า ชอบการลำดับความคิดและการครองสติ จากคุณ : เขียนบน iPad (สหายนก) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 21:09:17

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นช่วงชีวิตที่เฉียดกับความตายอย่างมากที่สุด..ขอให้ร่างกายกลับมาแข็งแรง ฟื้นจากการตรากตรำแล่ะบาดเจ็บในเร็ววันครับ..แล่ะอย่าลืมขึ้นไป ที่โคกนกกะบาอีกครับ..ทีนี้อย่าลืมเอาเจ้าหน้าที่ติดตามไปด้วย วันเสาร์นี้ผมก็จะไปถ่ายรุปกุหลาบพันไป ครับ.แล้วจะอารุปมาฝาก จากคุณ : ดอกไม้เก่า เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 21:15:11

ความคิดเห็นที่ 27 จะรอรวมเล่มออกนะครับ...ดีด้วยได้ทำบุญให้กับมูลนิธิด้วยนะครับ จากคุณ : dtnd เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 22:30:06

ความคิดเห็นที่ 28 ดีใจจังที่วันนี้ได้อ่านอีกตอนก่อนเข้านอน ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : piscellino เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 04:13:58

ความคิดเห็นที่ 29 หากจะรวมเล่ม ควรที่จะเดินตามทางเดิมอีกครั้ง (ควรมีเจ้าหน้าที่นำทาง) จะได้จำได้และรายละเอียดที่เพิ่มขึ้น พร้อมทั้งหาภาพมาประกอบจะเป็นการเดินทางที่สมบูรณ์มาก ทำเป็นสารคดีก็ดีนะครับ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 55 12:20:52 จากคุณ : mintdec65 เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 12:20:14

ความคิดเห็นที่ 30 ตามต่อค่ะ อ่านตั้งแต่วันแรกเลยค่ะ จากคุณ : H-bobo เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 12:40:15

ความคิดเห็นที่ 31 มารออ่านและรอรวมเล่มด้วยคนค่ะ จากคุณ : bevery เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 14:08:21

ความคิดเห็นที่ 32 สุดยอด จากคุณ : Jr.800si เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 07:28:02

ความคิดเห็นที่ 33 สติดีมากๆเลยครับ เป็นผมก็ไม่รู้จะคิดอะไรออกหรือเปล่า จากคุณ : predator_john เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 12:33:45

ความคิดเห็นที่ 34 เรียน  ทุกท่าน ที่นับถือ  ครับ ขอบคุณ ทุกความเห็น ทุกกำลังใจ ที่มอบให้ เชื่อว่ามาจากใจจริง ของทุก ๆ  ท่าน  ผมดีใจ ที่เป็นประโยชน์  กับคนรุ่นต่อไป จะได้ไม่โง่  เหมือนคนที่จะกลายเป็น "รุ่นผู้เฒ่า" อย่างผม ก็เล่าต่อ  ให้เลยครับ เป็นวันสุดท้ายแล้วที่  อุบัติเหตุ ของกาลเวลา   ที่เลือกเป็นผม  ว่าจะไปแค่ ชั่วโมงเดียว  กลายเป็น  79  ชั่วโมงอย่างไม่น่าเชื่อ จะได้หลับตา   นอนหลับเป็นครั้งแรก  84 ชั่วโมงที่ผ่านมา ไม่ได้นอนหลับเลย (รวมเดินทางมา รพ.อีก 4 ชั่วโมง )           ....เมื่อนั่งรถจี๊ป  ซูซูกิ ถึงที่พักระยะทางอีก  3 กม. ก็ถึงที่พักของคนที่ เราเจอเขา  เขาเจอเรา   หนุ่มที่พามาก็เอาข้าวเหนียว พริกเผา กับมะขาม มาให้ และบอกว่า  ผมเป็นคนจน  ไม่มีอะไรให้กิน มีแต่แบบนี้ เราไม่ได้กินมาตั้ง สี่วัน   หิว  กับ หิว  ก็จกข้าวเหนียวจ้ำน้ำพริกกินด้วย ความหิว   คำแรกที่รู้รส   คือเผ็ดจนแสบปาก  กินไม่ได้เลย  เวลาที่ยาวนาน ทำให้ลิ้นรับรสเผ็ด   แทบไม่ได้  ต้องคายออก  แล้วเราก็ขอน้ำปลา  แทน กินไปได้ 6-7 คำ ก็กินไม่ได้     แล้วเราก็ขอให้ หนุ่มคนขับรถ  ช่วยไปส่งที่ ตัวเมืองเลย   เมื่อคำนวนระยะทาง  ก็เลือกไปทาง อ.วังสะพุง  ระยะทางรถยนต์ เกือบ 80 กม.  หนุ่มคนขับรถ   ขอตัวอาบน้ำสักครู่   ในสี่คนที่รับจ้างทำไร่  มีคนอายุ มาก  ผมเรียกว่าลุง   ลุงถามเราว่ารู้ไหม  ว่าข้างบนน่ะ มันมีช้าง เป็น ร้อย ๆ ตัว  มีทั้งเสือ  ทั้งหมี  หมูป่า   เราก็บอกว่าไม่รู้ว่าจะมีมากขนาดนั้นหรอกครับ ลุงถามว่า  แล้วอยู่ยังไง   เราก็เล่าให้ฟัง  ว่า  มันไม่ใช่สิ่งที่เราเคยคิดว่าจะเป็น  อย่างนั้นเลย   ที่อยู่และทนอยู่ได้   เพราะระลึกถึง แต่ ธรรมะของ องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า  เป็นหลัก นึกถึง  แต่หลวงปู่  หลวงพ่อที่เราเคารพ  นับถือ วันแรก  นั้นกลัว  แทบใจจะขาด  ทั้งหนาว  ทั้งหิว วันต่อ ๆ มา   เราเดินในป่า  มันเป็นความรู้สึก  เหมือนมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง จึงไม่ได้  เดินด้วยความกลัว เท่าไร   ตะหนก ในวันที่สองเท่านั้น เมื่อกลับถึงร้านขาย คุกกี้ ของน้องชาย   พี่สาวก็โทรมาให้ไปเช็คร่างกาย ที่ รพ.   เพื่อนน้องชายที่ร้าน Farang  ก็พาไปที่ รพ.รามเลย   เราฝากกุญแจรถยนต์  กล้องถ่ายรูปไว้ที่ร้าน  ไม่ได้คิดจะบันทึกอะไรอีก รอดตายมาได้  มันเหมือนยกของหนักออกจากอก เสียที   โล่งอก โล่งใจ เมื่อไปถึง รพ. ก็ต้องทำบัตร ผมไม่มี บัตร ปชช.ติดอยู่ที่รถจอดไว้ที่ภูหลวง พยาบาล ก็เข้ามา ล้างแผลที่ข้อเท้า  ซ่นเท้า  และแขนทั้งสอง  พาบาลที่ เป็นบุรุษพยาบาล  ชื่อ อาร์ต   ทำงานทุกวันพุทธ   พยาบาลผู้หญิงก็เจาะเลือด และให้น้ำเกลือ ,ยาฆ่าเชื้อในเส้นเลือดไป 3 -ขวด หลังจากนั้นอีก  สองสามวัน  หนังที่แขนก็ร่อนออกมาเป็นเกร็ด เหมือนงูเลย วันที่ออกเดินทาง วันที่ 5  มกราคม  เวลาที่เริ่มเดิน 10.30.น ถึง สิ้นสุดวันที่   8 มกราคม  เวลาประมาณ สี่ทุ่ม   รวม 84 ชั่วโมง ทริปมหัศจรรย์ ครั้งหนึ่งในชีวิต  1  ชั่วโมงเท่ากับ 84 ชั่วโมง เหลือเชื่อจริง  จริง   และเป็นเรื่องจริงด้วยครับ            จบแล้วครับผม                                   ภาคผนวก ที่ผ่านมาระบบประสาทที่เขม็งเกลียวมาตลอดสี่วันสามคืน จากการที่ไม่ได้นอน   ค่อย ๆ  คลายออก   บางที ภาพต้นไม้ต่าง ๆ  หลากหลายมาก มาย  ที่ผ่านคลองสายตามา  ยังจำได้ดี   เมื่อนึกถึง  หากไม่กลัวและมีเวลาเดิน  ถ้ามีอาหารด้วย และรู้ว่าไม่มีอันตราย จะไม่ตายด้วย  คิดแล้ว  ต้นไม้ที่เห็น  สวยมาก   ใจอยากไปดูอีกเหมือนกัน มารู้ทีหลังว่าพื้นที่เราไปเดินนั้น    มีเนื้อที่กินกว้างถึง   500,000.ไร่ ทีเดียว ระยะทางที่เราเดินหากเป็นเส้นตรงก็ประมาณเแปดสิบ  กิโลเมตร   แต่เราเดินสลับเป็นเหมือนสายฟ้า  คือยักไปยักมา ถ้ากะคร่าว ๆ  ก็จะยืดออกเป็นระยะทางก็เกือบ 100 กิโลเมตร     เมื่อเราออกจากที่พักคนงานทำไร่   หนุ่มที่ต้องขับรถกลับระยะทาง  80 กว่ากิโลเมตร  ทีเดียว จากถนนด่านซ้าย จ.เลย  เชื่อมหล่มเก่า จ.เพชรบูรณ์ เมื่อนั่งอยู่ในรถระหว่างกลับ  ให้คิดถึง... คิดถึงสิ่งที่ผ่านมา   ทางที่เดินกับเรา  มันทางคู่ขนานที่มองไม่เห็นหนึ่งอีกเส้น หนึ่งที่มองไม่เห็นแต่รู้สึก  นั่นคือ ทางคู่ขนานนั้น มีความหิว และความกระหายน้ำ,และ มีความหนาวเย็นในช่วงต้นเดือน มกราคม , และสัตว์ป่า  อีกมากมาย ถ้าทางสองเส้นมาบรรจบกัน    คิดว่าเจ้าบ้าน กับแขกไม่ได้รับเชิญคนนี้ ใครจะเป็นฝ่ายได้เข้าวินกัน   ไม่ต้องบอกนะครับ ทั้งชีวิตและร่างกายเรา   อาจไม่โชคดีอย่างนี้แล้วก็ได้ ดูรายงานสภาพอากาศที่บันทึกไว้  ตั้งแต่วันที่ 5-6-7-8- มกราคม 55 วันที่ 12  มกราคม 55  เดินทางไปแก้บน ของ หน.เขตรักษาพันธุ์ฯ บนไว้ ผมเลยขอดูรายงานย้อนหลัง             วันที่  5 มกราคม 55   กลางวันสูง  22.5  องศา กลางคืนต่ำ  14.0  องศา วันที่  6 มกราคม 55 กลางวันสูง  19.0  องศา กลางคืนต่ำ  14.0  องศา วันที่  7  มกราคม 55 กลางวันสูง  19.0  องศา กลางคืนต่ำ   12.0 องศา วันที่  8 เมื่อลงไปได้สองวัน..... อุณหภูมิลดลงอีก  4  องศา   นับเป็นโชคดีอย่างเฉียดฉิว  ถ้าเราคิด รอคนขึ้นไปช่วยเรา   ความเย็นอีก  4  องศา   ก็จะราว ๆ  8 องศา เราคงทนไม่ไหวแน่  ไม่รู้จริง ๆ  ว่าผลจะเป็นอย่างไร   กับร่างการที่ล้า  แสน  ล้า  กับอุณหภูมิ 8 องศาเซลเซียล เมื่อคิดดู  79  ชั่วโมงที่ผ่านมา  เข้าใจอย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลงกับสัจธรรม ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า   ว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรเลย   ที่น่าจะยึดเอามาเป็นของ  ของเราได้   ไม่มีหรอก  ทุกสิ่งทุกอย่าง   มันเพียงผ่านเข้ามาในชีวิตเรา   แล้วก็ผ่านไป  แท้แต่ร่างกายเรา  ความรู้สึกนึกคิดของเรา  ทุกสิ่ง ทุกอย่างเป็นเพียง  ธาตุ    ธาตุใด  ธาตุหนึ่งเท่านั้น  ธาตุนั้นย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา นั้น  นั้น              ขอกราบอภิวาท ท่านหลวงพ่อพุทธทาส  ท่านสอนบางเรื่องไว้  ว่า หากรู้ทุกสิ่งตามที่สอนแล้ว   ยังกลัวในสิ่งไม่ควรกลัว   โง่ในสิ่งที่ไม่ควรโง่   เราคิดว่าเราอายุเท่านี้แล้ว  กลัวแค่ความจะตาย  ความแตกดับของสังขารเรา   ก็คงจะโง่แล้วน่าอายนัก เราจึงไม่กลัว   เพราะกลัวที่จะโง่   ไม่อยากโง่   ก็นึกถึงบุญคุณของอาเตี้ย (เตี่ย) อาแหมะ(แม่)  ที่ให้เลือด , เนื้อ หนัง กระดูก ที่แข็งแรงมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้าไม่มีเตี่ยที่ดูแลลูก  เลี้ยงให้แข็งแกร่ง  ก็คงนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง   รอคนมาช่วยแหง ๆ ขอบคุณ  พี่ ๆ  น้อง ๆ   หลาน ๆ  ทั้งหลายทั้งหญิงทั้งชาย ที่เป็นกำลังใจ  ลุ้นกันซะ น้ำตาตกเป็นเผาเต่าไปสัก 10 ตัว เห็นจะได้   5555   เฮ้อ  สงสาร  คนลุ้นจริง  ๆ   คราวหน้าถ้ามีโอกาสหนีไปได้อีก  ว่าอยากไปค้นหา  “สุสานช้าง” ในเมืองไทยจัง    จะได้มีเรื่องเล่า แบบไม่เหมือนคนอื่น ต้องหาอาสาที่ไปด้วยสักคน  ใตรอยากอาสาบ้างเอ่ย...  ด้วยความขอบคุณสักพันครัง สำหรับ "กำลังใจ" และ กำลังใจ และกำลังใจ  ขอให้สติสัมปัญชัญญะ สติปัญญา  พลังธรรมะแห่งพระพุทธศาสนาจงสถิตในจิต  ในใจ  ของทุกท่าน ทุกคน  ตลอดไป  เช่นประโยคที่ว่า  "ธรรมะ  คือ คุณากร                       ส่วนชอบสาธร  เปรียบดวงประทีบ   ชัชวาล" จะส่องสว่าง  แม้จะอยู่ที่ใด ใด  แม้แต่ในที่ไม่มีแสงใด ๆ  แสงแห่งธรรม ย่อมชนะทุกแสงในในโลกนี้แล                                                                 นายโซ่                                                      บันทึก 11 กุมภาพันธ์ 2555                                                      เวลา  15:10.นาฬิกา แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 55 15:12:53 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 55 15:09:49 จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 15:03:35

ความคิดเห็นที่ 35 จบบริบูรณ์แล้ว ขอบคุณมากๆค่ะ ถ้าได้รวมเล่มจริงๆอย่าลืมมาบอกข่าวนะคะ อยากซื้อเก็บไว้อ่าน ชอบตอนที่คุณรำพึงถึงชีวิตและธรรมะมากที่สุดเลยค่ะ และขอขอบคุณ คุณอานายโซ่ อีกครั้ง สำหรับพรที่มีให้คนอ่าน มันทำให้รู้สึกเอิบอิ่มใจมากมาย ขอให้คุณมีความสุขและสวัสดีจากแสงธรรมเช่นเดียวกันค่ะ จากคุณ : piscellino เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 16:39:56

ความคิดเห็นที่ 36 ถ้าหากย้อนรอยกลับไปดูทางเดิมอีกครั้งก็จะดีน่ะครับ, ไม่ทราบว่าคุณโซ่คิดหรือเปล่า, (อาจใช้เวลาเพียง 2-3 วัน, มีเสบียง,อาวุธ,เต๊นท์, อุปกรณ์อื่น ๆที่จำเป็น ฯลฯ เจ้าหน้าที่ชำนาญทางอีก 4-5 คน, เพื่อนร่วมทีมอีก 3 คน ฯลฯ) แต่อย่างว่าละครับ เป็นการที่ใช้ทุนมากพอสมควรน่ะครับ.....ขอบคุณครับที่ถ่ายทอดบทความดี ๆ น่ะครับ จากคุณ : ทวิน เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 16:50:05 A:115.87.161.108 X: TicketID:343326

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณจากใจจริงครับ จากคุณ : Jr.800si เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 19:44:43

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณค่ะ  ที่มาเล่าเรื่องประสบการณ์ชีวิตที่น้อยคนจะได้สัมผัส ตื่นเต้นและลุ้นจนจบเลย ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะคะ อยากเห็นภาพที่ถ่ายไว้เยอะๆ กว่านี้จัง ค่ะ จากคุณ : Capt_Jook9 เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 21:36:03

ความคิดเห็นที่ 39 จบบริบูรณ์แล้ว ขอบคุณมากมากค่ะที่ช่วยแชร์ประสบการณ์ที่มีค่าครั้งนี้ ติดตามอ่านอยู่หลายวันเลยทีเดียว ^^ จากคุณ : bevery เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 23:54:46

ความคิดเห็นที่ 40 ตามอ่านจนจบแล้วค่ะ ขอบคุณคุณโซ่ด้วยเช่นกันที่ถ่ายทอดประสบการณ์อันทรงค่ายิ่ง ไว้ให้คนอื่นๆได้ศึกษาและเรียนรู้การครองสติ ขั้นตอนการลำดับความคิด วิธีสังเกตุสิ่งรอบด้านรวมทั้งการเอาตัวรอดเวลาหลงป่า ขออานิสงส์นี้ส่งผลให้คุณโซ่มีสุขภาพพลานามัยที่แข็งแรง มีความเจริญรุ่งเรืองในชีวิต แคล้วคลาดจากภยันตรายทั้งปวงนะคะ จากคุณ : เตี้ยอ้วนชวนไถล เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 00:23:11

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณมากค่ะ....อ่านแล้วสนุก ตื่นเต้นได้ข้อคิดมากๆ....มีความคืบหน้าเรื่องจัดทำหนังสือ...อย่าลืมมาโพสต์บอกพวกเราอีกนะคะ... จากคุณ : vipavee เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 04:53:27

ความคิดเห็นที่ 42 ขออาสาไปด้วยครับน่าจะคุยกันสนุกตลอดทาง เพราะวัยใกล้เคียงกัน (อายุผมใกล้ๆ 50 แล้วครับ )ผมรู้จักเจ้าหน้าที่ที่ชำนาญทาง และรู้จักสถานที่นั้นพอสมควร (ผมเดินมาหลายรอบแล้ว) หากจะไปจริง ๆ หลังไมค์มาได้นะครับ แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 55 11:44:21 จากคุณ : mintdec65 เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 11:43:28

ความคิดเห็นที่ 43 ชื่นชมคุณลุงค่ะ ที่รักษาสติไว้ได้ ขอให้สุขภาพร่างกายแข็งแรงขึ้นนะคะ บาดแผลต่างๆหายโดยไว จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 16:52:02

ความคิดเห็นที่ 44 ลุ้นจนดึกเลยค่ะ อยากทราบอีกด้านด้วยว่าสมาชิกที่บ้านตามหาตัวกันอย่างไร เจ้าหน้าที่ตามตรงไหนบ้าง (แต่คุณอาเดินเยอะจริงๆ) จากคุณ : booklovers เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 01:16:15

ความคิดเห็นที่ 45 เรียน  ทุกท่าน   ครับ ผมได้กลับมาทำงานตามปกติ  ตอนนี้เคลียร์  งานไปจนพอที่ว่าง เข้ามาดูกระทู้   เลยขอตอบ  รวม ๆ  กันนะครับ เรียน คุณ คห ที่  42  ครับ  วันนี้ ผมจะเดินทาง โดยรถทัวร์ กรุงเทพ -เลย มาถึงเมืองเลยประมาณ  6 โมงเช้าของวันที่ 17 ก.พ.55  ครับ ร้านน้องชายอยู่ ทางขวามือก่อนถึง ราชภัฏ เลย  ชื่อร้าน คนไท และร้าน FARANG  ครับ  ไปพอและแลกเปลี่ยนความคิดกันได้ครับ  ด้วยความยินดี สำหรับ  เรื่อง  ที่ หลาน ๆ ถามมา เรื่องคนที่บ้าน วันที่ สอง ( 6 ม.ค.55) เย็นวันที่ 6  คนที่บ้านเห็นว่าผิดปกติ  ที่จู่ ๆ หายไป จะไปปิ๊งหญิง  ก็ไม่ใช่นิสัย  ก็เลยถามเพื่อนของน้องชายที่ทำคุกกี้ ก็รู้ว่า  เราเดินทางไป ภูหลวง  น้องชายก็ขับรถไปที่ภูหลวง  แจ้งข่าว เรื่อง ของเราที่หายไป  จนท. รับเรื่อง  แต่ไม่ได้ทำตามที่รับแจ้ง  เพราะ  มีข่าว ว่าจะมีคนเวียดนาม  เข้ามาลักลอบตัดไม้กฤษณา  จึงไม่ได้ พุ่งเป้าเรื่อง คนหลงป่า  กลับคิดว่าเป็นแก๊งเดียวกันอีก    จนวันที่ 7 ม.ค.55  เพื่อนของน้องชายที่ขายคุ๊กกี้  มีเพื่อนเป็น หน.ป่าไม้ ที่ จ.ขอนแก่น  โทรไปยืนยันเรื่องพี่ชายของเพื่อน  หายไปจริง  โดยไม่มีเครื่องกันหนาว อาหาร และอุปกรณ์เดินป่า      ตัดไปที่ ประเทศ อเมริกา  พี่สาวคนที่สาม พอรู้เรื่องน้องชายหาย  ก็แจ้ง กลับมา ให้หาตัวให้เจอ  ถ้าเจอมีชีวิตอยู่ จะให้รางวัล 50,000.บาท และบอก กับพี่สาวอีกคนว่า  หากตาย  ให้เอาศพ  กลับมาให้ได้ มีงบให้หา ศพอีก 250,000.บาท   เรื่องรางวัลนี้   ได้แจ้งกับทาง จนท. ภูหลวง วันที่ 7 ม.ค.  ชุดเดินป่า 2 ชุด   กับน้องชาย  ได้ออกเดินตามทางที่คิดว่าจะเจอเรา  ออกเดินตอนประมาณ บ่าย 3 โมงกว่า   น้องชายบอกว่า ระหว่างเดิน   ก็ยิงปืนขึ้นฟ้าเป็นระยะ   แต่เราไปไกลแล้วไม่ได้ยินเลย วันที่ 8 ม.ค. 55  หน. อช. ภูหลวง จึงเรียกประชุม  จนท.เดินป่าทั้งหมด และ ว. แจ้งระดม จนท.เดินป่า  จาก  น้ำหนาว  ภูกระดึง  ภูผาม่าน ประมาณ   60  คน   จะเดินปูพรม  ออกค้นหาเรา  ในวันที่ 9 ม.ค. 55 โดยเตรียมเสบียง อาวุธ  และอุปกรณ์ เดินป่า 2  วัน จะเข้าไปค้นหาเรา เพราะถ้าเกินจาก  2 วันนี้   คนที่หลงป่าต้องตาย  แน่นอน   พอเย็นวันที่ 8 ม.ค.55   เราก็ลงหน้าผา ฝั่งเลยวังไสย์  สำเร็จ ประมาณ 5 ถึง 6 โมงเย็นของวันที่ 8  ก็ถึงร้าน น้องชายครับ จนท. ยังพูดกันในกลุ่มเลยว่า  ชวดเงิน 50,000.บาท ซะแล้ว ที่วันที่ขึ้นไปแก้บน   พี่สาวก็นำเงินไปมอบให้ หน. ตามที่บอกไว้ จำนวน  50,000.บาท   ถึงเราจะเดินออกมาเองก็ตามครับ   พี่ชายคนถัดจากเรา  กำลัง เดินทางเที่ยวอยู่  ก็บอกต้องไปเมืองเลยอีกแล้ว  ไปทำงานศพน้องชาย แน่ แน่   ยังคุยอีกว่า  สงสัยเมืองเลย จะเอาตระกูลตรู  ทั้งฝูงเลย  หรือเป่ล่าเนี่ย  55555 ส่งรูปที่ออก จาก รพ.เลยราม ได้ 2 วัน   แผลเริ่มจะหายแล้ว ปัจจุบัน  เป็นปกติแล้ว  (เสียดายมาก ลายแผลที่หายไป) นายโซ่ เองครับ แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 55 13:35:24 จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 13:32:55

ความคิดเห็นที่ 46 เพิ่งได้มานั่งอ่านตั้งแต่แรกวันนี้ ตื่นเต้นและลุ้นตามทุกตอน ยินดีด้วยมากๆค่ะ ที่ จขกท ปลอดภัยออกมา ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่นำมาแบ่งปันค่ะ ขอบคุณสำหรับแง่คิดดีๆที่มีในทุกตอน ขอบคุณมากๆค่ะ^^ จากคุณ : สามแซ่ เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 13:25:40

ความคิดเห็นที่ 47 เก่งๆๆๆ ปรมมือให้ จากคุณ : หมอกเหนือเมื่อหนาว เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 15:30:51

ความคิดเห็นที่ 48 อ่านจบแล้วครับ จากคุณ : แมงแกลบ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 00:08:12

ความคิดเห็นที่ 49 ติดตามมาตั้งแต่วันแรกจนจบเลยค่ะ ขอเรียกว่าคุณอาแล้วกันนะคะ ยินดีที่ปลอดภัยค่ะ คุณอาโซ่มีสติมาก จดจำรายละเอียดได้เรียกว่าครบถ้วนเลยทีเดียว อ่านไปแล้วเหมือนซึมซับบรรยากาศไปด้วยเลย รวมเล่มเมื่อไหร่บอกด้วยนะคะ อยากจะหามาเก็บไว้ เพราะว่าชื่นชมและชื่นชอบที่สอดแทรกธรรมะเข้ามาด้วย รวมทั้งแง่มุมและข้อคิดดีๆ ขอบคุณมากค่ะที่มาแบ่งปันเรื่องราว ขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยคุ้มครองค่ะ จากคุณ : ลูกแก้วสีม่วง เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 13:30:38

ความคิดเห็นที่ 50 ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นเลย เก่งเป็นที่สุดเลยค่ะ เก่งที่มีสติลบความกลัวและสามารถมีสตินึกถึงคุณพระคุณเจ้าได้อย่างละเอียด เก่งมาก ๆ เลยค่ะนายโซ่ จากคุณ : สมชายเดินเล่น เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 16:54:33 A:203.155.122.1 X: TicketID:337874

ความคิดเห็นที่ 51 รอมาตั้งนานเพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านตอนจบ ขอบคุณมากสำหรับการแขร์ประสบการณ์ และขอบคุณอีกครั้งที่ได้นำเสนอแนวคำสอนที่ดีให้ได้รู้... จากคุณ : Toto4 (Toto4) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 55 20:50:33

ความคิดเห็นที่ 52 เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ  ขอขอบคุณประสบการณ์อันมีค่าที่ทำให้รู้ว่า "สติ"  นั้นสำคัญเพียงไรค่ะ จากคุณ : Deomim เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:25:43