ความคิดเห็นที่ 1 คุณ  จขกท คะ  ปลอดภัยแล้วนะคะ เป็นกำลังใจให้นะ ยิ้มหวานๆ จากคุณ : blovech เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 06:33:59

ความคิดเห็นที่ 2 ติดตามมาอ่านครับ ลองนึกถึงว่าถ้าเป็นตัวผมเอง บ้าง นอกจากน้ำแล้ว  จขกท  ได้พยายามกินอะไรบ้างหรือเปล่าครับ นว  ไม่ได้แปลว่า   แปด  ครับ แต่แปลว่า 9  หรือ ใหม่ นว [N] nine, Syn. เก้า, Thai definition: จำนวนเก้า, Notes: (บาลี, สันสกฤต) นว [ADJ] new, See also: modern, young, latest, Syn. ใหม่, Notes: (บาลี, สันสกฤต) จาก Thai-English: NECTEC's Lexitron-2 Dictionary นว ๑ [นะวะ] ว. ใหม่ (ใช้เป็นคําหน้าสมาส). (ป., ส.). นว ๒ [นะวะ] ว. เก้า, จํานวน ๙, (ใช้เป็นคําหน้าสมาส). (ป.; ส. นวนฺ). จาก ไทย-ไทย: พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:44:37 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:33:28 จากคุณ : SC25_KU50 เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 08:20:01

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านยาก จากคุณ : ต้นโพธิ์ต้นไทร เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 09:13:05

ความคิดเห็นที่ 4 เรียน  คุณความคิดที่ 2 ขอบพระคุณมากที่ตีความให้ เรื่อง นว นายโซ่ แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 11:00:46 จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 10:09:29

ความคิดเห็นที่ 5 เรียน  คุณความคิดที่ 2 ขอบพระคุณมากที่ตีความให้ เรื่อง นว ของกินไม่มี  จะได้เหมือนลูก สะเดา  ในลำธารหนึ่งลูก  สีเหลือง เห็นมีเปลือกหล่นอยู่ เหมือน นกกิน  ก็พยามหาได้มาลูกหนึ่ง เท่าปลายนิ้วชี้ครับ   ลองชิมดู  มีรสเปรี้ยว  ก็เคี้ยวอย่างละเอียด เลย เจอลูกเดียว  ค้นหาอีกก็ ไม่มี   เพราะรอยเท้ากวางเต็มไปหมด   คงไม่ทันกวาง ได้กินแค่น้ำ  ประทังชีวิต  เท่านั้นเองครับ ลงให้ต่อจากตอนเจอช้างนะครับ... คือพอกลับลงมาก็ไปนอน รพ.เลย ราม หนึ่งคืน ให้น้ำเกลือและยาฆ่าเชื้อ ในกระแสเลือดอีก  สามขวด  มีแผลตามข้อเท้าทั้งสองข้าง ที่คิ้วซ้าย และดั้งจมูกข้างซ้าย  ตกหินตอนจะลงหน้าผา หลังจากเจอช้าง ที่แขนทั้งสองข้าง  เป็นแผลระดับผิวหนัง  ไม่รู้เท่าไร  แต่แทบจะไม่มี ที่ว่างครับ  พยาบาลผู้ชายมาล้างแผลให้  และใช้คีมถอนหนามที่ติดอยู่ที่แขน  ยังถามว่าเจ็บหรือเปล่า  มันไม่รู้สึกอะไรเลย   ผมออกจาก รพ. ผมก็พยามบันทึกความจำไว้ที่ Ms word ครับ และผมก็ไม่ใช่นักเขียนด้วย   ที่เล่ามานี้  มีพยานที่ตรวจสอบได้ว่า มีตัวตนจริงทั้งสิ้น ก็ติดตามต่อนะครับ ..ทำท่าเหมือนจะลง......มาทำร้ายเรา    ในใจนึกจะหยิบกล้องออกมาใจคิด  ต้องเปิดแฟลตด้วยเพราะมันสลัว  อีกใจอย่าดีกว่าหากเขาโกรธ     แค่ลงมาอีกนิดเดียวก็ถึงตัวเราแล้ว  ในเวลานั้นช้างยังร้อง  แปร๋น ๆ     เราก็โดดหลบลงในช่องทางเดินทางผ่านขึ้นมา  แล้วร้องตะโกนสวนไปว่า   “ใจเย็น ๆ  พ่อพลาย ใจเย็น ๆ”  แล้วนั่งนิ่งเงียบ   เสียงร้องเหมือนโมโหของช้างก็เงียบไปได้ยินเสียงเดิน  ตึง ๆ  จากไป           เราก็นั่งทำใจอีกสักพักคิดว่าหากเราลงมาเอางวงดึงขาเราแล้วโยนลงหน้าผาก็ตายแล้ว    ยังดีที่เขาไปแล้ว   ก็ค่อย ๆก้าวแล้วชะโงกขึ้นไปดูว่ายังอยู่หรือเปล่า            ถ้าอยู่ก็ต้องรอเพราะตั้งใจแล้วว่ายังไงก็ต้องขึ้นมาเพื่อมองดู   ทางลงข้างหน้า        และคิดว่าเป็นบังเกอร์ทหารที่มองเห็นจากข้างล่างเราก็จะรอด     คิดถึงเป๊บซี่แบบเย็นเจี๊ยบบ้าง  จะได้กินแล้ว  บางทีคิดถึงน้ำส้มเย็น ๆ     รอดกลับไปได้จะกินให้หนำใจ แล้วบางทีก็คิดถึงแตงโมที่บ้านน้องชาย     อยากกินใจจะขาด  กลับไปน่ะจะกินสักครึ่งลูกเลย       ระหว่างเดินไปคิดถึงน้ำไป     มือซ้ายก็หนีบแผลไว้  มือขวาก็ใช้ไม้ไผ่เคาะต้นไผ่บ้างที่ดูแห้ง ๆ    เพื่อให้เกิดเสียงดัง   เพื่อบอกเจ้าพลายให้หลบทางให้    เคาะต้นไม้ใหญ่  กับหินจะดังน้อยกว่า      เดินไปก็เคาะไป       ด้านขวามือมองเห็นเขาดูเหมือนต่ำกว่าลูกนี้อีกสองแนว   ทางซ้ายมองไม่เห็น  เพราะภูที่เราขึ้นมาอยู่ไกลแล้วไม่คิดจะไปเพราะเป็นทิศตะวันตก     ทางเดินข้างจะกว้างไม่น้อย     แล้วเราก็ไม่กล้าเดินไป      กลัวช้างบนภูที่เจอ    ทางเดินนั้นเป็นป่าโปร่งเรือนค่อนข้างสูง     สลับไม้เตี้ยเป็นพุ่ม ๆ  ใบอ่อนสีชมพูเรื่อ ๆ สลับกับต้นไผ่บ้าง   ไผ่แตกใบอ่อนทั่วไป  ใบเฟิร์นบ้าง  เป็นเฟิร์นเหมือนที่ภูกระดึง     เดินไปก็ประเมินช้างที่เจอคงเป็นช้างพลายหนุ่ม     งายาวเกือบหนึ่งฟุต   ที่คงดื้อ      ฝูงจึงขับออกจากฝูง  แล้วเดินหากินขึ้นมาอยู่บนนี้     ตอนเด็กเคยอ่านหนังสือที่บอกว่า  ช้างกินไผ่ใบดกตกมัน  ผุดขึ้นมา      ดังนั้นเวลาเดินก็ค่อย ๆ ระวังเพราะไม่รู้ว่าเขาซุ่มอยู่ตรงไหนบ้าง   เพราะร่องรอยการเดินของช้าง  เห็นชัด  ขี้ยังสด ๆ       ช่องทางเดินมีก้อนหินใหญ่เล็กบ้าง  เหมือนมีใครมาวางสลับทางนั้นบ้างทางนี้บ้าง    จะมีช่องที่ช้างเดินเบียดไว้เดินไม่ยาก   เดินไปก็คอยกระชับใบไม้ที่พันแผลไว้ตลอด    เพราะกลัวเลือดออก    นึกสัตว์กินเนื้อและแมลงจะได้กลิ่น ทางเดินนั้นก็เดินลาด ๆ  สลับกับหินที่เป็นก้อน ย่อม ๆ  ใหญ่สักพัก   เราเดินเลาะทางขวามือตลอด     เห็นก้อนที่สูงที่สุดก็ปีนขึ้นเพื่อดูภูมิประเทศ     มองหาบังเกอร์ทหารที่เราเข้าใจ  ทางซ้ายก็มองเห็น อยู่ไกลพอประมาณ         ซึ่งเราเข้าใจว่าเราปีนลูกที่เหมือนมีบังเกอร์   ซึ่งไม่ใช่  ( จนท.บอกว่าภูที่เราขึ้นนี้เรียกว่า  “ภูขวาง” ) มองไปข้างหน้าอีกค่อนข้างไกล     เขาที่มีบังเกอร์มองเห็นเหมือนเตี้ยกว่าค่อนไปทางซ้ายมือเป็น     ภูเหมือนโล้นเป็นหญ้าสวันนาปกคลุมเป็นส่วนใหญ่      มีต้นสนสามใบปละปลาย         มุมที่เห็นเหมือนบังเกอร์ทหาร  เป็นสนสามใบสองต้นทอดก้านที่ใหญ่ไปชนกัน       ทำให้เกิดมุมมองด้านล่างฝั่งที่เห็นเป็นรูปสี่เหลี่ยมพอดี     พอมองจากมุมนี้  เห็นว่าไม่ใช่ ก็พยามลำดับที่เห็นตอนอยู่ข้างล่างว่าใช่ลูกที่เรากำหนดหรือไม่ ?  ซึ่งก็ไม่ แน่ใจว่าใช่     หรือลูกที่เรายืนอยู่นี้เป็นลูกที่เราเห็น   เมื่อมองไปทางขวามือก็เห็นหมู่บ้านอยู่ไกลออกไปลิบ ๆ      มีเขาซ้อนกันอีกสองลูก         ตัดสินใจทันที   เราจะเดินตอนกลางคืน  ในคืนนี้กะเดินไปข้างหน้าเพื่อหาทางลง       แล้วเราจะอาศัยพระจันทร์ตอนกลางคืนเดินตัดป่า    ตรงค่อนไปทางขวามือข้ามเขาที่ขวางสองลูก     คิดว่าคงประมาณตีห้า  หรือ เช้ามือ  ก็คงถึง  จะได้กินข้าวกินน้ำเสียที    มันหิวจนท้องเหมือนมันกิ่วเลย        ก็เดินขึ้นไปเรื่อย ๆ  เคาะไม้เป็นจังหวะไปตลอดทางใช้เจ้าพลายมันรู้    จะได้หลบกันได้     มองเห็นก้อนหินค่อนข้างใหญ่ก็ปีนขึ้นไป แล้วกวาดตามองไปข้างหน้าเห็นทางสุดของภูที่เรายืนอยู่     เห็นปลายภู  อยู่ลิบ  ๆ  ก็ไม่เห็นบังเกอร์อย่างที่คิด       ทางขวามือค่อนมาทางหลังเป็นหมู่บ้านที่เห็นลิบ ๆ  เหมือนเดิม     ก็ปีนขึ้นบนก้อนหินแล้วใช้การกระโดด  ไปตามก้อนหิน      คำนวนด้วยแรงที่อ่อนหล้า  โดดทีละก้อน    ทีละก้อนพยามให้ใกล้หน้าผาที่มองเห็นวิวให้ชัดที่สุด พระอาทิตย์กำลังใกล้ตกประมาณห้าโมงเย็นยังมีแสงเรื่อ ๆ อุ่น  อุ่น  ใจคิดประเมินทันที  เดี๋ยวจะมืด  ทิศตะวันออกอากาศจะหนาวมาก   เราเต้องรีบนอนสักงีบเพื่อรวบรวมพลังไว้   ก็มองหาหินที่เรียบ ๆ  ล้มตัวลงนอนหลับ  ความเหนื่อยล้า ก็หลับไปพักหนึ่ง    ก็สะดุ้งตื่น      มองพระอาทิตย์ก็กำลังจะลับฟ้าทางตะวันตก   มองทางทิศตะวันออกพระจันทร์กำลังทำหน้าที่ทอแสงอ่อน ๆ ค่อย ๆ ชัดขึ้นมองเห็นก็รู้ว่านี่ 14  ค่ำแล้ว   .....คิดถึงเพลงโลกนี้คือละคร  เหมือนฉากแสดง คงเป็นพระเจ้าเลือกเราแน่นอน   ให้เล่นบทนี้   ความทะนง  ความอวดดีในใจ ไม่ฟังใคร มันหายไปหมด         มีแต่ความคิดถึงแม่  และพี่น้องทุกคน   ฉากมันเลื่อนผ่านเข้ามาในความจำเรื่อย  ๆ  ให้เรานั่งคิด      ที่สุดของคนเราทั้งหญิงหรือชายหนีตายไม่พ้น       เราได้รับเลือกทำหน้าที่ตรงนี้  ตายเป็นตาย  ถ้าไม่ตาย  ที่เหลือมีแต่กำไร          เราเป็นคนพิเศษที่พระเจ้าเลือกให้เราพิสูจน์  ระลึกถึงธรรมะ ที่ศึกษาที่อ่านที่ฟังมานั้น     ก็ได้ใช้อย่างเต็มที่  ที่นี่เอง นั่งคิดทบทวนเรื่องราวในคลังความจำสักพัก  ก็ลุกขึ้น    ปรากฎว่าเรี่ยวแรงแทบไม่มีขาสั่น     มันล้าเพราะการปีนเขา  ตั้งแต่เช้า     ประเมินการเดินข้างก้อนหินแทนการกระโดดบนก้อนหินแทน        เพื่อประหยัดแรงไว้ลงภู     อากาศเริ่มเย็นลมหนาวพัดมาปะทะหน้าผาย้อนขึ้นมาที่เรายืน   เราก็หายใจลึก ๆ  เป็นจังหวะ ๆ      เข้า พุทธ-ออก โธ   เป็นชุด ๆ  แบบรู้ตัว ก็พอมีกำลังเดินต่อ           ความตั้งใจจะลงเขาไม่เปลี่ยน  เพราะข้างบนมันหนาวเข้ากระดูกยัง จำวันแรกได้     เพราะเข้าใจอยู่แล้วว่าเมื่อคืนอยู่ตะวันตกยังหนาวแทบแย่ ดูตามวันนี้อยู่ตะวันออก   ต้องหนาวกว่าเมื่อคืนแน่   ก็เดินเลาะแบบตาลาย ๆ มึน ๆ อย่างไรก็ไม่รู้ มันเย็นจนขาจะสั่น ๆ  ก็เดินเลาะทางขวามือ  เห็นก้อนหินที่พอปีนได้   ตอนนั้นพระจันทร์ค่อนข้างสูงอยู่ประมาณสองนาฬิกาสว่างไม่มากนัก   มองเห็นทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน  เหมือนกันหมด       ใจก็บอกตัวเองให้ระวัง      เพราะการเห็นไม่เหมือนกลางวันเลย   ไม่เป็นอย่างที่คิด     ใจยังคิดจะลงจากภูกนี้ เพราะหิวน้ำมากเหลือเกิน    ก็ปีนขึ้นบนก้อนหินทางขวามือเพื่อหาทางลง    ใช้ไม้ไผ่เล็ก ๆ  ที่ติดตัว  ทิ่ม ๆ  แหย่  ๆ  หาทางเดิน       ถ้าแข็งเราก็ก้าวบ้าง  กระโดดบ้าง ( ช่องระหว่างก้อนหินมีใบเฟิร์นคลุมอยู่ )           ช่วงหนึ่งอยู่บนก้อนหินก็มองไปข้างหน้า   มองที่พื้นมีใบไม้แห้งคลุมอยู่เราก็ใช้ไม้ประจำตัว   แหย่ดูแล้วก็ค่อยกระเถิบ เท้า   ไปข้างหน้า   ทันใดสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  มันเป็นเสี้ยววินาที     พริบตาเองเราลื่นแล้วล่วงวูบตกจากก้อนหินที่ยืน     ไม่ทันคิดอะไรรู้สึกแค่แรงแทกที่หัวเข่าที่ใบหน้า  คิดอะไรไม่ทันตัวเรา ก็ลงไปกองอยู่ที่ช่องก้อนหินสูงประมาณสองเมตรกว่า   ในพริบตา     คิดว่าตายแล้วในเสี้ยววินาทีนั้น   มันเร็วมาก   รู้สึกเจ็บที่ดั้งจมูกมากกับตรงหน้าผาก    ตรงคิ้วข้างซ้าย   รู้สึกเจ็บก็ใช้นิ้วแตะดูเห็นมีเลือดไหลออกมาไม่มากนัก     ไหลออกมาเราก็เอาแขนเสื้อเช็ดแบบซับ ๆ   ในช่องหินเป็นใบไม้แห้งทับถมกัน     เวลาเดินเสียงดังก๊อบแกบ   ในใจคิดทันทีต้องออกจากจุดนี้       นึกถึงงูจงอาง  ที่อาศัยในหลืบหิน นึกถึงแมลงป่อง ด้วย    ก็ค่อย ๆ คลานออกมา   ในช่องมืดมองอะไรไม่เห็น   พอค่อย ๆ  คลานออกมาจากช่องหินมองทางซ้ายมือ     ก็เห็นดวงจันทร์ที่เกือบเต็มดวง     เปลี่ยนใจทันทีไม่ลงแล้ว    จะนอนตรงนี้   คลานออกสักสามเมตร   ก็มีก้อนหินสองก้อนซ้อนกันเหมือนที่นั่ง   ก้อนไม่ใหญ่นัก   ก็ไต่เกาะผ่านไปเลาะดูว่ามีทางขึ้น  หรือทางลง อย่างไรบ้าง   เห็นว่าเป็นหน้าผา   ต้นไม้อีกฝั่งอยู่ลิบ ๆ  สีขาว   ก็ปีนกลับขึ้นมาที่ก้อนหินที่เป็นเหมือนที่นั่ง    มีต้นหญ้าคลุมบาง ๆ  ด้านในนั่งดูรู้สึกนิ่ม   นั่งนึก  มันเป็นบัลลังก์ประจำตัวเราเลยมีที่วางเท้าให้ด้วย   ก็นั่งมองพระจันทร์ที่ลอยสูงประมาณเกือบหนึ่งนาฬิกา     เห็นแสงไฟจากหมู่บ้านข้างล่าง  ส่องแสงยิบ ๆ   เห็นแสงไฟหน้ารถยนต์วิ่งคดเคี้ยว   ขึ้นบ้าง  ลงบ้าง    ไปตามทางรถ  อยู่ทางค่อนไปทางขวามือ          ก็คิดเราต้องนอนที่นี่แน่นอนแล้ว      จะพึ่งแสงจันทร์เหมือนที่คิดไม่ ได้       ก็นึกหมวกเราไปไหน      คงอยู่ในซอกหินแน่     ก็ค่อย ๆ คลานกลับไปที่เราตกลงมา        ตอนตกมือไม่ได้ปล่อยไม้จากมือเลยยังอยู่  ก็คลานเข้าไปด้วยความมืด     ใช้ไม้ทิ่ม ๆ  กวาด ๆ  ให้แมลงที่มีพิษหลบ     แล้วจึงใช้มือพยามสัมผัสให้เป็นหมวก         ก็เจอหมวกติดอยู่ที่หนามบนหัวข้างหน้า    ก็หยิบเอามาใส่เหมือนเดิม    แล้วคลานกลับมานั่งบัลลังก์ประจำตัว        ความกลัวตอนนั้นกลัวอย่างเดียวคือความหนาวเข้ากระดูก  นั่งมองพระจันทร์    สลับกับหมู่บ้านที่มีแสงไฟระยิบระยับ      ช่วงนั้นกลับรู้สึกสบายใจ      ในใจนั้นแทบจะนิ่งสนิท   นั่งคิดทบทวนการเดินเมื่อตอนกลางวันที่ผ่านมา    เราผ่านอะไรมาบ้าง  คิดถึงหลวงปู่ขันตี  น้ำตามันไหลออกมาไม่รู้ตัว     ระลึกถึงความเมตตาที่คุ้มครองตอนเดินเหมือนมีสิ่งศักสิทธิ์คุ้มครองเรา         คิดว่าทำไมเราไม่กลัวอะไรเลย    หลวงปู่ต้องคุ้มครองเราอยู่แน่     ไม่งั้นคงตายไปแล้ว   แสดงว่าเรายังไม่ถึงที่   เราใช้กรรมอยู่กระมัง         ก็คิดช่วงเวลานี้คิดถึงคำพระสอน  คิดถึงหลวงพ่อ มิตซูโอะ  คเวสโก  ลูกศิษฐ์หลวงปู่ชา  ในหนังสือ ลาทีปีกระต่ายเมื่อสิบปีที่แล้ว       ท่านอาจารย์ มิตซูโอะ    เขียนเรื่องโลกธรรมแปด  ผ่านการเขียนการ์ตูนจีน  เป็นเรื่องของโลกธรรมทั้งแปด        คิดถึงคำสอนพระอาจารย์ไพศาล  วิสาโล   เรื่องใบลาออกจากความทุกข์             คิดถึงเรื่องหลักคำสอนต่าง ๆ    ของหลวงพ่อ พุทธทาส  ทยอยออกจากคลังความจำในหัวเรา     ด้วยหลักแห่งสติปัญญานั้นแนบแน่นกับคำสอนของ  หลวงพ่อพุทธทาสภิกขุ   เป็นหลัก       เช่น  เพ็ชรในหัวคางคก  ลิ้นงูพิษทำไม  ไม่โดนพิษงู      เรื่องความสุข  สุขเพราะอะไร ?  ความทุกข์  ทุกข์เพราะอะไร ?      ความกลัว  กลัวเพราะอะไร      ในคู่มือมนุษย์นั้นเราอ่านเป็นสิบกว่าครั้ง        และเรื่อง  ธรรมโฆษ  เล่มใหญ่สีดำ ( นำไปถวามหลวงปู่พัน ที่วัดป่าสันติธรรมแล้ว )       เป็นเล่มที่อ่านตั้งแต่พี่ชายเรา  และเรายังอยู่ที่สี่พระยา      ซื้อไว้ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2536  เล่มนี้เป็นเล่มที่ติดตัวไว้ตลอด   เวลาทุกข์ใจ  ก็จะเอาขึ้นมาอ่านเสมอ  อ่านไปเรื่อย ๆ  นับไม่ถูกว่ากี่ครั้ง                การอ่านนั้นไม่ได้รีบอ่านทีละตัวอักษร  ทีละคำ  ทีละประโยค   เพราะเข้าใจยากมาก      บางที่อ่านผ่านไปแล้วต้องพลิกกลับมาอ่านซ้ำ  อ่านซ้ำแล้ว   ซ้ำเล่า         อ่านอยู่ประมาณ 18  ปี      เหมือนการทบทวนตำราศิลปการใช้ชีวิต    การเตรียมตัวกับการตายของธาตุทั้งสี่ของเรา       การตายอย่างมีศิลปชั้นสูงสุด   ตายก่อนตาย   ถ้าตายได้ก่อน ก็สำเร็จจากสวนโมกข์             นึกถึงสวนโมกข์    เรานั้นไม่เคยไปสวนโมกข์เลย   แต่ใจเรานั้นระลึกเสมอว่า  หัวใจเรานั้น  กราบแนบแทบเท้าของหลวงพ่อทุกครั้งที่ระลึกถึงท่าน          คิดถึงบุญคุณอันไม่มีมีสิ้นสุดของหลวงพ่อพุทธทาส   บางคำสอนหลวงพ่อ       ท่านบอกว่าเราเพียงแต่ทำหน้าที่พลิกกะลาที่มันคว่ำอยู่ให้มันหงายให้เห็นว่า     มันเป็นเช่นนี้เอง          ธรรมะนั้นมีอยู่แล้วเป็นเรื่องของธรรมชาติ     พระพุทธเจ้าเป็นผู้พบ      แล้วความเมตตาอันไม่มีประมาณขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น        ท่านหลวงพ่อจึงปราวณาตัวให้เป็นทาสของพระพุทธเจ้า   จึงเป็นชื่อของท่านคือ  พระพุทธทาส เราอยากไปสวนโมกข์  แต่ไม่กล้าไป   เพราะคิดอยู่ว่าหากไปแล้วเราจะไม่กลับ   ตอนนั้นลูกยังเล็ก     ก็ได้แต่คิดว่าวันหนึ่งเราจะไปอยู่ที่นั่น   จนวันนี้เราได้เป็นลูกศิษฐ์ แต่ก็ไม่ได้ไป    แต่ได้เป็นลูกศิษฐ์ของ  หลวงพ่ออย่างเต็มที่     ไม่ยึดติดอะไรอีกแล้ว  ไม่มีอะไรหรอกที่เป็นของเรา   สิ่งทั้งหลายที่อยู่กับเรา  มันเพียงผ่านมา  แล้วก็ต้องผ่านไป     นึกถึงสโลแกนที่สวนโมกข์ที่ว่า  “ไม่ทำตามคำสอน   ไม่ต้องอ้อนเป็นอาจารย์”    เราผ่านหลักสูตรแล้วหรือยังน่ะเนี่ย นั่งคิดถึงเรี่ยวแรงที่ลดลง  พรุ่งนี้ต้องการพลังงานมาทดแทนทำไงดี            นึกถึงในโลกนี้ประกอบด้วยธาตุทั้งสี่      แต่มนุษย์เรานั้นมีธาตุที่ห้า  นั่นคือมีจิต  มีใจ      จิตอยู่ในใจ  ใจอยู่ในกาย   พลังแห่งธรรมชาติทั้งสี่  มีดิน , น้ำ , ลม ,ไฟ        เราต้องดึงพลังจากธรรมชาติมาใช้  ไฟนั้นภายนอกเราไม่ได้ติดตัวเอามา   ดังนั้นต้องดึงพลังจากธรรมชาติมาใช้ให้ได้ นึกถึงธาตุ  วาโย  คือสายลมนั่นเอง   ต้องไม่หายใจทิ้งกำหนดหายใจตามหลัก   อาณาปานสติ  เข้าพุทธ-ออกโธ ไปเรื่อย ๆ       โดยหลักวิทยาศาสตร์      นั่นคือการปั๊มเอาอ๊อกซิเย่นที่บริสุทธ์   เข้าสู่ปอด   ปอดก็ปั๊มเกร็ดเลือดให้ไหลเวียน   ช่วงนั้นเป็นช่วงที่คิดทบทวน    คิดเรื่องใด  ใด   ก็คิดถึงสุดสิ้นสุดของเรื่องนั้น  นั้น   จิตก็เข้าสู่ความสงบ   รู้สึกสบายอย่างไม่เคยป็นมา ก่อน     ไม่คิดฟุ้งซ่านอีกเลย   มีแต่ความหนาวเย็นเท่านั้นที่ทำให้ไม่สบายเลยแม้แต่นิดเดียว   คืนวันที่  6  ล่วงเลยผ่านไปตามปกติ  ไม่กลัว   แต่หนาวมากเพราะอยู่ทิศตะวันออก   นอนดูดวงจันทร์  กับดาว  เอ๋  ทำไมดาวมันวิ่งได้  ดาววิ่งไป  วิ่งมาไม่หยุด     นึกได้ว่าอาการตาลายเป็นอย่างนี้นี่เอง     พอหันไปมองทางรถวิ่งรถก็วิ่งแบบลอยขึ้น  ลอยลง  เหมือนเป็นลูกคลื่นแปลกดี       วันที่สองผ่านไปใช้เวลาเดินประมาณ 12 ชั่วโมงกว่า ภาคผนวก วันที่สอง     เป็นวันที่ผ่านความกลัวที่สุดไปแล้ว   รู้สึกเฉย ๆ   สิ่งที่ทำได้คือนอนคิดวางแผนการเดินวันพรุ่งนี้  คิดว่าคงถึงหมู่บ้านที่เราเห็นคงไม่ยากแล้ว    คิดถึงเตี่ยเรา    นี่ถ้าไม่ใช่ลูกเตี่ย   คงไม่มีร่างกายที่แข็งแรงเช่นนี้   กินอาหารที่ดี     ทำให้สมองรวมถึงสติปัญญานี่เองที่เป็นต้นทุนที่อาเตี้ย (เตี่ยเรา)   ได้ส่งมอบไว้ให้ลูกทั้งสิบห้าคน  อย่างค่อนข้างดี        โดยภาพรวมของหลักของจำนวนลูก ๆ   ที่กินยังกับเครื่องบดข้าว  กินวันละหม้อสองหม้อ (ข้าวสวยหนึ่ง  ข้าวต้มหนึ่งทุกวัน)  ลูกทั้งหลาย  ( พี่ น้อง มีทั้งหมด 15-     คนไม่เคยรู้จักคำอดเลย ) วันที่สองผ่านไป  ...................                วันที่สาม คิดว่าคงถึงหมู่บ้านที่เห็นลิบ ๆ  กลับเป็น วันที่  กลางวันยาวนานที่สุด  เกือบจะขาดใจเพราะความหิวน้ำ..... แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 11:05:13 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 11:03:03 จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 10:31:57

ความคิดเห็นที่ 6 ปาดคับ กี๊ฟหมด โหวตให้ละกันคับ จากคุณ : JLNUB เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 12:35:54

ความคิดเห็นที่ 7 ภูขวาง เป็นจุดสูงสุดของภูหลวง ห่างจากภูขวางประมาณ 4 กิโลเมตร จะเป็นที่ทำการหน่วย โหล่นแต้ ที่เคยเป็นที่ท่องเที่ยวเก่าของภูหลวง ที่เห็นทุ่งหญ้านั้น เรียกว่า สนามกอล์ฟช้างครับ ผมอยากไปภูขวางเหมือนกัน แต่ยังไม่มีโอกาสได้ไป แต่เจ้าของกระทู้ได้ไปแล้ว คิดเสียว่า มันเป็นกำไร ก็แล้วกันนะครับ จากคุณ : mintdec65 เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 12:55:27

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านต่อครับ อ่านยากไปนิด แต่ก็ระทึกใจ เห็นภาพครับ จากคุณ : ม่วงมหากาฬ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 14:42:42

ความคิดเห็นที่ 9 บุญรักษานะคะ  ที่กลับมาอย่างปลอดภัย จากคุณ : SuPerHyPerOverUltraGLUE เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 16:59:55

ความคิดเห็นที่ 10 ผมก็ไม่ใช่นักเขียน แต่อยากบอก  จขกท  ว่า   จขกท ก็เขียนหนังสือได้น่าอ่านนะครับ  เพราะเป็นการเล่าประสบการณ์จริงๆ สอดแทรกข้อเท็จจริงเรื่องต่างๆ และแสดงความคิดของ จขกท ณ  ตอนนั้น ผมว่า  จขกท  เขียน เอ้าไลน์ไว้แบบนี้แหละครับ แล้วไปเพิ่มบทที่ว่าด้วยแรงบันดาลใจ ว่า  จขกท  คิดยังไง รู้สึกยังไง ในตอนต้น จึงเข้าป่าไปแบบนั้น พอมีเอ้าไลน์ ก็เล่าแทรก เสริมเข้าไป  ที่  จขกท เพิ่งจะนึกได้ จำได้ แล้วจบลงด้วย  ออกมาแล้ว  เจออะไร  คิดยังไง   ถ้าแก้ไขเหตุการณ์ต่างๆ ได้  จะแก้ตรงไหนอย่างไร จบลงด้วยความรู้สึกนึกคิด ทัศคติ การมองโลกเปลี่ยนไป อย่างไร ต่อชีวิตที่ยังเหลืออยู่   แค่นี้ ก็เป็นพ็อกเกตบุ๊ค ที่น่าอ่านแล้วครับ เอาไปเสนอ  สนพ  เพื่อให้ช่วยวิจารณ์ ปรับปรุง แก้ไข หรือแม้กระทั่งเรียบเรียง ดัดแปลงสำนวนใหม่ ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ขึ้นกับ จขกท  อ้ะครับ จากคุณ : SC25_KU50 เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 17:57:31

ความคิดเห็นที่ 11 ติดตามต่อนะคะคุณ จขกท   เป็นประสบการณ์ที่คุณ จขกท ถ่ายทอดออกมาได้ดีมาก  ได้ความรู้สอดแทรกไปด้วยหลายอย่าง บุญรักษานะคะ จากคุณ : Angletaire เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 21:14:40

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วลุ้นไปกับ จขกท.ค่ะ โหวตให้แล้วนะคะ จากคุณ : NinaRita เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 00:24:07

ความคิดเห็นที่ 13 จากที่อ่านมา จขกท มีธรรมะเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดนะค ทำให้ตั้งสติได้ไว จิตใจไม่ตระหนก แก้ปัญหาให้ตัวเองได้มีเหตุมีผล อ่านไปก็จินตนาการร่วมไปด้วยทึ่งๆจริงๆค่ะ ขอมาตามอ่านต่อพรุ่งนี้นะคะ จากคุณ : wildlife2002 เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 00:58:53

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้ว งงครับ เหมือนคุณจะอ่านทิศได้จากดวงอาทิตย์  คำนวนเวลาได้จากตำแหน่งพระจันทร์ แต่ไหงหลงทางได้ ที่ไหนๆเขาก็สอนไว้ ถ้ารู้ว่าหลง ให้หยุดทันที ไม่ใช่เดินเตลิดไปเรื่อย หรือจะเป็นแค่พล๊อตเรื่องว่าหลงป่า ? จากคุณ : SEPULTURA_FROM_HELL เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:21:18

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่านต่อค่ะ ขวัญมานะคะ คุณเจ้าของกระทู้ จากคุณ : Lovely Rose เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:26:45

ความคิดเห็นที่ 16 ตื่นเต้นค่ะ เป็นคนชอบเดินป่าเหมือนกัน แต่ด้วยสุขภาพไม่ดีเลยไม่ได้ไป เคยคิดเล่น ๆ เหมือนกันว่าถ้าเกิดหลงป่าจะทำไงเพราะตอนไปเดินที่ ผาแต้ม ก็เดินหลงทางแต่ดีที่เดินตามหลังหลวงน้า ท่านไปหยุดรอเลยรอดมาได้ แต่จำไปจนวันตายเลยว่า ความรู้สึกคนเดียวในป่า ได้ยินแต่เสียงหายใจตัวเองมันเป็นยังไง แต่ถ้ามีโอกาสก็ยังอยากไปเดินป่าอยู่ดี จากคุณ : KanYn เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:51:41

ความคิดเห็นที่ 17 ผมขอเรียกเจ้าของกระทู้ ว่าคุณน้าแล้วกันนะครับ ^^" 9 ปีก่อน ผมไปเที่ยวกับเพื่อนๆที่น้ำหนาว ตอนเดินเส้นทางสำรวจธรรมชาติ ผมเคยเดินหลงตะเหลิดเข้าไป จุดที่ชื่อ ซำบอน ซึ่งเข้าใจว่า เราจะสามารถ เดินผ่านทางนั้นไปออกถนนใหญ่ แล้วเดินกลับอุทยานได้... แต่เดินไปเดินมาทางก็เล็กลงเรื่อยๆ เป็นเหมือนทางเดินแหวกหญ้า มีทางแยก 2 แยก 3 แยก พอเห็นท่าไม่ดีว่า หลงทางแน่ๆเลยจะเดิน กลับทางเดิม แต่ปรากฏว่าดันหลงทาง - -" ผมกับเพื่อนหลง เดินวนไปวนมา อยู่ ชั่วโมงกว่า ถึง 2 ชั่วโมงได้ แต่มันเหมือนกับ นานมากๆ คิดว่า ได้ยินเสียงรถ แต่ไม่รู้ว่าเสียงมันมาจากทางไหน เพราะว่า มันเป็นเสียง สะท้อนก้องไปมา... ยิ่งพยายาม หาทางกลับ พยายามนึกยิ่งหลงใจไม่ดีเครียดอยู่ตลอดเวลา คุณน้า ควบคุมสติได้ดีมากๆเลยครับ ^^ จากคุณ : TonTon1977 เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 15:21:23

ความคิดเห็นที่ 18 รอฟังเรื่องราวต่อครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 15:34:22

ความคิดเห็นที่ 19 ติมตามอยุ่จ้า จากคุณ : unicorn_z เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 16:50:37

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านมาตั้งแต่กระทู้ก่อน จะบอกว่าในหลายๆช่วงอ่านแล้วก็ยัง งงๆ อยู่ครับ นึกภาพตามไม่ออก คือถ้ามีภาพประกอบเหตุการณ์สักนิด (เห็นว่าพกกล้องไปด้วย)  ผมว่าไปออกรายการโทรทัศน์เล่าประสบการณ์รอดตายจากหลงป่า ได้เลย  เพราะคนธรรมดา หลงป่าอยู่ 4 วัน โดยไม่มีอุปกรณ์อะไรในการดำรงชีวิตในป่า  แถมยังออกมาจากป่าได้เอง  ถ้าเป็นเรื่องจริงผมว่าไม่ธรรมดาแน่ๆ แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 55 19:10:47 จากคุณ : CLK BRABUS เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 19:09:42

ความคิดเห็นที่ 21 มายืนยันว่าเป็นเรื่องจริงค่ะ เป็นคนจ.เลย เพิ่งจะได้อ่านกระทู้วันนี้ ก็เลยอยากทราบว่าจริงหรือไม่ พอแฟนเข้าบ้านก็ถามแฟนว่ารู้จักจนท.ภูหลวงบ้างมั้ย จะสอบถามเรื่องคนหลงป่า แฟนเลยพูดให้ฟังว่าหลงจริงๆ แต่ไม่ตาย เพราะว่าแฟนไปถ่ายรูปที่ภูหลวงกับกลุ่มเพื่อนๆ เมื่อช่วงกลางเดือน จนท. นำทางเป็นคนเล่าให้ฟัง บอกว่าแผล รอยขีดข่วน ตามตัวนับได้เป็นพัน จากคุณ : สายลมที่หวังดีห่างไกลเหลือเกิน เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 19:41:02

ความคิดเห็นที่ 22 มาแปะลิ้งค์ วันแรก http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11622812/E11622812.html จากคุณ : เส้นไหมสีเงิน เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 20:05:22

ความคิดเห็นที่ 23 นี่แหละเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่เคยคิดอยากจะเดินป่า จากคุณ : ingenioer student เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 02:36:49

ความคิดเห็นที่ 24 ดีใจที่ปลอดภัยค่ะ จากคุณ : ม่านบาหลี เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 02:47:30

ความคิดเห็นที่ 25 คิดเห็นเหมือนน้า SEPULTURA_FROM_HELL  เลยอ่ะ ถึงขนาดอ่านเวลาจากดวงจันทร์ได้นี่ก็ไม่น่าพลาดเรื่องหลงป่าแล้วครับ จากคุณ : priwhan เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 09:22:24

ความคิดเห็นที่ 26 เราคิดว่าเราเคยได้ยินเรื่องคนหายในป่าภูหลวง น่าจะเป็นคนเดียวกับคุณค่ะ... เจ้าหน้าที่ป่าไม้กำลังจะระดมกำลังกันจากหน่วยงานต่างๆในจังหวัดเลย เพื่อตามหาคุณ แต่ได้ยินข่าวดีก่อนว่าเจอแล้ว ไม่ต้องระดมกำลัง... ดีใจนะคะที่ปลอดภัย... จากคุณ : ดอกโสนบานเช้า เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 11:24:31

ความคิดเห็นที่ 27 มารออ่านครับ จากคุณ : predator_john เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 12:32:03

ความคิดเห็นที่ 28 ตื่นเต้นมากๆค่ะ รออ่านต่อนะคะ ตอนยังเรียนเคยเกือบจะได้ไปภูหลวงแล้ว แต่เขาไม่ให้เดินขึ้นไปเอง ต้องมี จนท. นำทางด้วย ซึ่งตอนนั้นราคาแพงสำหรับ นศ. อย่างเรา ตอนนั้นเลยเปลี่ยนใจไปเที่ยวภูกระดึงแทน พอโตมาเสียดายจริงๆ อยู่ตีนภูแล้วแท้ๆ จากคุณ : หลงซิล่า เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 13:01:38

ความคิดเห็นที่ 29 ได้ยินเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ ยังไงก็ยินดีด้วยนะคะที่ผ่านมาได้ จะตามอ่านต่อนะคะ จากคุณ : เรื่องของเรา เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 14:09:27

ความคิดเห็นที่ 30 คห.14 ครับ ผมคิดว่าถึงแม้จะสามารถอ่านทิศจากดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์ ก็หลงครับ เพราะเราจะรู้ได้แค่สเกลใหญ่ๆเท่านั้นเอง สมมตินะครับ สมมติว่าคุณอยู่กลางป่า(ภูหลวง) คุณก็คงรับรู้ได้แต่เพียงว่า ทิศเหนือ คืออ.เมือง  ทิศตะวันออกคือ อ.ด่านซ้าย อะไรประมาณนี้ เราไม่มีทางรู้ ถึงระดับพิกัด เพราะไม่มีแผนที่ครับ ดังนั้น ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าต้องเดินไป ทางทิศไหน ก็ยากที่จะเจอที่ๆเราจะไปนะครับ.. จากคุณ : Dune Wizard เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 14:22:09

ความคิดเห็นที่ 31 รอนะคะ จากคุณ : หมูน้อยผ้าทอง เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 15:44:28

ความคิดเห็นที่ 32 รออ่านตอน3นะคะ  ^^ จากคุณ : KAMEAOM เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 16:33:33

ความคิดเห็นที่ 33 รอด้วยคน  (อย่างใจจดใจจ่อ) จากคุณ : Dean Winchester เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 17:58:13

ความคิดเห็นที่ 34 มาลงชื่อไว้ ติดตามอยู่ครับ อยากรู้ว่าออกมาได้ไง จากคุณ : aco13286 เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 18:12:01

ความคิดเห็นที่ 35 รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : L.hideki เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 18:56:20

ความคิดเห็นที่ 36 รอต่ออยู่ครับ จากคุณ : Destiny-Boy เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 20:51:43

ความคิดเห็นที่ 37 อยากทราบเรื่องเหมือนกันค่ะว่าออกมาได้ยังไง จขกท. มีสติในสถานการณ์คับขันดีมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : triyapa เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 21:24:34

ความคิดเห็นที่ 38 ตามอ่านค่ะ เนื้อเรื่องยากไปนิดสำหรับเรา อาจเพราะคุณเขียนลักษณะแบบเขียนไดอารี่ คือทบทวนแล้วเขียนแบบที่ตัวเองเข้าใจ อีกอย่างการเล่าถึงลักษณะภูมิประเทศ ถ้าคนอ่านไม่เคยสัมผัสก็เป็นการยากที่จะจินตนาการตาม แต่เราเคยเดินป่ากับสามี เดินกันสองคน หญ้าบางช่วงสูงเกือบเท่าตัวเรา ความรู้สึกตอนนั้นคือกลัวมาก มันเงียบ มันวังเวง มองไปทางไหนก็มีแต่ป่า นั่นขนาดไม่ได้หลงนะคะ รู้ทางเข้าออกอยู่แล้ว ถ้าหลงป่าเราคงสติแตกแน่ๆ เพราะเป็นพวกตกทิศขี้ลืม อาจยิ่งเตลิดไปใหญ่แทนที่จะได้กลับ หากเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง และมีหลายฝ่ายยืนยันได้ว่าเกิดขึ้นจริง คห.ที่ว่าเขาเขียนพล็อตนิยายก็ควรจะขอโทษนะคะ อย่าคิดว่าคนที่รู้มากรู้ดีจะพลาดไม่ได้ ดูอย่างพี่ติ๊กและคณะสิคะ ประสบการณ์ก็มี ข้อมูลก็พร้อมยังหลงได้เลย จากคุณ : จะเอาอะไรกับลมปาก เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 03:30:01

ความคิดเห็นที่ 39 เข้ามารอติดตามค่ะ..สนุกมาก ตื่นเต้น ปล. เราชื่อว่าเป็นเรื่องจริงค่ะ จากคุณ : Cocoa_mania เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 08:58:31

ความคิดเห็นที่ 40 ขอแชร์ความคิดเห็นหน่อยหนึ่งนะครับ เรื่องที่เล่ามานี้ เป็นเรื่องจริง ของชายคนหนึ่ง ทีมีอายุ 50 ปี และเป็นคนที่มีสติพอสมควร และมีความกล้าที่จะเดินไปคนเดียวเพราะเชื่อว่า ตัวเองไม่หลง เหตุที่ผมเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง เพราะ        1. แฟนผมเป็นลูกจ้างอยู่ที่เขตพื้นที่อนุรักษ์ฯ ที่ 8 ส่วนสัตว์ป่า ซึ่ง ภูหลวง เป็นเขตรักษาพันธ์สัตว์ป่า ต้องรายงานเรื่องราวต่าง ๆ มาที่เขต และแฟนผมก็บอกผมว่า มีการรายงานว่ามีคนหลงป่าภูหลวง (อีกแล้ว) คือมีเป็นประจำครับ      2. ที่ จขกท. อธิบายสภาพป่ามานั้น ผมเข้าใจและมองเห็นภาพได้ เพราะผมเดินที่ภูหลวงหลายครั้ง (จากโคกนกกระบาไปโหล่นแต้ เส้นทางใกล้เคียงกับที่ จขกท. เล่ามานั่นแหละ) แต่ทุกครั้งที่ไป มีเจ้าหน้าที่ร่วมเดินทางไม่ต่ำกว่า 3 คน อาวุธครบมือ และมีเพื่อนๆ ร่วมเดินทาง 4 - 5 คน (ศึกษาป่า)       3. ภูขวาง (ที่เจ้ากระทู้) ปีนขึ้นไป (ผมยังไม่ได้ขึ้น) เป็นจุดที่สูงสุดของภูหลวง สามารถมองเห็นพื้นที่โดยรอบของภูหลวงได้ ดังนั้น การขึ้นที่สูง จึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องของคนหลงทาง       4. การคำนวณเวลาจากดวงอาทิตย์ หรือ ดวงจันทร์ ทำได้ไม่ยากครับ เพราะเป็นการประมาณ เท่านั้นเช่น ดวงออาทิตย์อยู่ตรงกลางศรีษะ ก็คือเที่ยงวัน หรือดวงจันทร์โผล่พ้นขอบฟ้าในคืนวันเพ็ญก็ประมาณ 1 ทุ่ม ประมาณนี้       5. เมื่อรู้จักทิศ (จากการสังเกตุดวงอาทิตย์ หรือดวงจันทร์) แต่เมื่อออกเดินทางจะไม่รู้ทิศ เพราะมีแต่ต้นไม้ มองไม่เห็นดวงจันทร์หรือดวงอาทิตย์ (ป่าส่วนใหญ่ของภูหลวงต้นไม้สูงครับ มีส่วนที่เป็นที่โล่งเล็กน้อย)      6. การเดินป่า เดินตรง ๆ ไม่ได้ครับ เพราะมีทั้งต้นไม้ ก้อนหิน ลำธาร เนินเขา ดังนั้น ยากที่จะเดินไปตามที่ต้องการได้ แค่เอี้ยวตัว ทิศทางก็เปลี่ยนแล้วครับ     7. ป่าภูหลวง มาทางช้างผ่านมากมาย เหมือนทางคนเดินมาก (หากท่านอยากเห็นขึ้นไปดูได้ครับ ใกล้ๆ สำนักงานก็มีให้เห็น)      ที่กล่าวมาทั้งหมด เป็นเหตุผลที่ผมเชื่อว่า จขกท. เล่าเรื่องจริง      หรือ หากไม่ใช่ ก็เป็นเรื่องที่เหมือนจริงมาก จนคนสงสัย แต่ผมยอมถูกหลอกครับ รอฟังต่อไปอย่างใจจดจ่อ แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 55 09:52:54 จากคุณ : mintdec65 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 09:50:32

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านทิศได้ แต่ไม่มีแผนที่ contour ไม่คุ้นกับภูมิประเทศ ก็หลงได้ จากคุณ : กรรมใดใครก่อ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 10:33:26

ความคิดเห็นที่ 42 ตามอ่านอยู่นะคะ เรื่องราวน่าตื่นเต้นมากๆ ถ้าเป็นคงสติแตกกระเจิงแน่ๆ จากคุณ : H-bobo เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 13:35:33

ความคิดเห็นที่ 43 ตามอ่าน แต่ เท่าที่ จขกท บรรยาย ภูมิประเทศ เส้นทางต่างๆที่เดิน เหมือน คนรู้เรื่องการเดินป่า อยู่พอตัว รอ อ่านต่อ จากคุณ : ก้นกบ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 15:45:56

ความคิดเห็นที่ 44 บุญรักษาครับที่ออกมาได้อย่างปลอดภัยและยังมาถ่ายทอดประสบการณ์ให้เพื่อนๆได้ฟังเป็นประโยชน์และได้ข้อคิดมากมาย รอติดตามอ่านตอนต่อไปอยู่ครับ จากคุณ : 18rain เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 16:32:57

ความคิดเห็นที่ 45 ตามต่อครับ คุณเก่งจริง ๆ จากคุณ : Crazypapsi เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 17:38:19

ความคิดเห็นที่ 46 ตามมาอ่านต่อครับ รอๆๆๆๆ จากคุณ : รอเธออยู่ในไร่ส้ม เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 19:38:36

ความคิดเห็นที่ 47 รอติดตามต่อค่ะว่าออกมาได้ยังไง ให้เกียรติผู้เขียนเสมอ ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ อย่างน้อยก้อเคารพในสติปัญญาที่กลั่นออกมาเป็นตัวหนังสือให้ได้อ่านอย่างน่าติดตามค่ะ ไม่เคยหลงป่า แต่ชอบเที่ยวป่า จึงจินตนาการได้อย่างชัดเจนตามที่ผู้เขียนเล่า เก่งจริงๆ ค่ะที่ครองสติไว้กับตัวได้ โดยเฉพาะเวลากลางคืน จากคุณ : สมชายเดินเล่น เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 22:39:49 A:110.168.117.26 X: TicketID:337874

ความคิดเห็นที่ 48 อ่านเรื่องของ จขกท แล้วเชื่อมากๆเลยค่ะ เพราะ เรากับครอบครัวเคยไปหลงที่ภูหลวงมาแล้ว อ่านที่ จขกท เขียนคิดภาพตามออกเลย เป็นอุทยานแห่งชาติที่ตอนเริ่มเดินดูเหมือนไม่มีอะไร ไม่น่าหลง เห็นป้าย เห็นแผนที่ คิดว่าน่าเดินได้สบายๆ ปรากฎเดินจริงหลงมาก หลงไปตั้งแต่ 9 โมงออกมาได้ บ่าย 2 กลัวแทบตาย จากคุณ : ค่ะ (NungYaY) เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 22:58:53

ความคิดเห็นที่ 49 เคารพนับถือสติและความอดทนของพี่โซ่ค่ะ จากคุณ : Sun-Dong เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 23:48:17

ความคิดเห็นที่ 50 ตอนหลงทางวันที่ 2 นี้อ่านทำความเข้าใจยากเหมือนกันนะคะ แหะๆ อาจจะเป็นเพราะในเนื้อความขาดประธานในประโยค คือคำว่า 'ผม' กับ 'คำเชื่อม' ต่างๆไปเยอะ ทำให้อ่านแล้วมันไม่ประติดประต่อเท่าไหร่ มีอยู่ช่วงนึงใช้คำว่า 'ก็' เยอะมาก แต่บางช่วงก็เขียนได้ดีเลยทีเดียว(ช่วงที่เจ้าของกระทู้คิดถึงคำพระสอน) ส่วนการลำดับเหตุการณ์ใหญ่หลักๆต่อเนื่องดีค่ะ จุดเล็กๆที่ไม่ต่อเนื่องหลายจุดก็ยังสามารถปะติดปะต่อทำความเข้าใจได้อยู่ แต่ยังไงก็ยังติดตามกระทู้อยู่เหมือนเดิมค่ะ ชอบอ่านเรื่องราวของคุณมากๆ สนุกและน่าติดตาม เป็นกำลังใจให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 55 00:44:00 จากคุณ : piscellino เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 00:41:40

ความคิดเห็นที่ 51 มารออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : pixp เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 03:48:29

ความคิดเห็นที่ 52 เป็นกระทู้ที่อ่านแล้วตื่นเต้น ใจเราเต้นตามเลยค่ะ ลุ้นไปด้วยตลอดเวลา บุญรักษานะคะ รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : DOGHALL เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 10:21:40

ความคิดเห็นที่ 53 รอ อ่านต่อ ด้วยความตั้งใจค่ะ เป็นการผจญภัยที่น่าจดจำ ประสบการณ์แบบนี้ มีค่ากับท่านเจ้าของกระทู้มากๆ ตื่นเต้นและลุ้นตามอยู่ค่ะ   ขอให้ท่านเจ้าของกระทู้ สุขภาพแข็งแรงนะคะ แล้วมาเล่าประสบการณ์ต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : Capt_Jook9 เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 10:43:32

ความคิดเห็นที่ 54 เคยเดินหลงป่าในภูหลวงเหมือนกันครับประมาณสองปีก่อน ไปกับแฟนเก่าและเพื่อนอีกคน น่ากลัวมากๆ ตั้งใจว่าจะเดินไปดูรอยเท้าไดโนเสาร์ที่อุทยานทำป้ายไว้ คิดว่าจะเดินไปแค่ชั่วโมงเดียว แต่เดินหลงอยู่ในนั้น 4 ชั่วโมงกว่าได้ มีแต่หน้าผา กับทุ่งหญ้าสวันนา ต้องเดินตามทางโขลงช้างมาเรื่อยๆ ได้ยินเสียงน้ำไหลจากลำธารตลอดทาง จนเจอถนนถึงจะมีสัญญาณโทรศัพท์โทรไปแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มารับได้ ถนนที่เราเดินออกมาได้ เจ้าหน้าที่บอกว่าเป็นถนนที่ปิด ยังไม่เปิดให้ใช้ คิดในใจโชคดีมากที่เดินออกมาเจอถนนจนได้... คุณ จขกท เก่งมากครับที่หลงอยู่ตั้งหลายวันยังเอาตัวรอดมาได้ โชคดีที่ผมอ่านเพชรพระอุมามาเยอะ พอเอาตัวรอดเล็กๆน้อยๆจากป่ามาได้จากนิยายที่อ่านเนี่ยแหละครับ ขอบคุณ รพินทร์ ไพรวัลย์ 555 จากคุณ : BReeZe เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 11:34:42 A:58.9.140.121 X: TicketID:288159

ความคิดเห็นที่ 55 รออ่านต่อคะ สนุกมาก ได้ความรู้ด้วย จากคุณ : dot_face เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 12:39:54

ความคิดเห็นที่ 56 เข้ามา อ่าน ครับ จากคุณ : ซังกุงที่ปรึกษา เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 13:02:16

ความคิดเห็นที่ 57 ลงชื่อไว้ด้วยคนครับ... จากคุณ : คนดง คนเดิม เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 17:16:57

ความคิดเห็นที่ 58 หายไปเลย มาเล่าต่อเร็วๆครับ อย่าทำให้อยากแล้วก็จากไป จากคุณ : Jr.800si เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 18:37:46

ความคิดเห็นที่ 59 มารอด้วยคน ... จากคุณ : bevery เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 19:24:33

ความคิดเห็นที่ 60   มารออ่านต่อ....ประสบการณ์ที่  เราอ่านแล้วระทึกไปด้วยตลอดเวลาค่ะ   จากคุณ : DOGHALL เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 20:24:15

ความคิดเห็นที่ 61 ขอแก้นะคะ นว ไม่ได้แปลว่า แปดนะคะ นว แปลว่า ใหม่ค่ะ นวนิยาย คือ นิยายสมัยใหม่ค่ะ หากเราพิมอะไรให้ไม่พอใจ ขอโทษด้วยนะคะ แค่อยากแก้นิดนึงอะค่ะ เดี๋ยวมีคนจำไปแบบผิดๆ ขอโทษด้วยนะคะ จขกท จากคุณ : tgmtgm เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 20:57:17

ความคิดเห็นที่ 62 รอตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบบ จากคุณ : Future is on my hand เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 01:23:24

ความคิดเห็นที่ 63 แหะๆ เข้ามาสารภาพว่า เคยหลงป่าภูหลวงเหมือนกัน สมัยที่ยังซ่าส์ไหว เดินขึ้นภูหลวงจากทางน้ำตกเลยหง่า (ที่อยู่ด้านใต้สุด) ไปกับ จนท.นั่นแหละครับ และความที่ชอบถ่ายรูป พอเขาพักตั้งเต้นท์ตอนเย็น ผมก็ออกเดินไปสำรวจป่ารอบๆ เชื่อไหมว่า เดินห่างไปแค่ไม่ถึง 15 นาที ทุกอย่างรอบๆตัว ... เงียบหายหมด เสียงคนจากเต้นท์ ที่เคยได้ยิน .. หายเงียบ รอบๆด้าน มีแต่ต้นไม้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่เหมือนๆกันไปหมดทุกอย่าง เราเดินมาจากทางไหน? เราจะเดินไปทางไหน?? เพื่อนๆเรา ตั้งเต้นท์กันอยู่ตรงไหน??? หาไม่เจอ ... เดินวนอยู่รอบๆ จุดที่รู้ตัวว่า "หลง" จนเกือบมืด โชคดีที่ ควันไฟ จากการหุงหาอาหารมันลอยขึ้นสูง เพราะลมสงบ ถึงรู้ว่า เดินห่างจากจุดปักเต้นท์มาเกือบกิโล จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 09:36:38

ความคิดเห็นที่ 64 เข้าใจความรู้สึกครับ เคยเดินป่า เคยหลงป่า และเคยตามคนหลงป่า เวลาอยู่ป่า จะรู้สึกว่าธรรมชาติยิ่งใหญ่เหลือเกิน เราเป็นเพียงมนุษย์ตัวจ้อย ดูเหมือนคุณจะมีความรู้เกี่ยวกับป่าอยู่บ้าง จุดที่ทำให้หลงไปหลายวันน่าจะเป็นสติ ในตอนแรกๆ ดูเหมือนคุณจะกลัวและฟุ้งซ่าน อย่างไรก็ดี คุณเข้มแข็งมากที่เอาตัวรอดออกมาได้ทั้งๆ ที่ไม่มีอุปกรณ์ยังชีพครับ จากคุณ : พ่อโปรเจ็กต์ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 15:36:26

ความคิดเห็นที่ 65 ภูหลวงต่างจากภูกระดึงมากจริงๆ บนภูกระดึงเดินกลับที่พักตอนกลางคืนได้สบายๆ เลย แผนที่ ป้ายต่างๆ ชัดเจน จากคุณ : Melting Holiday เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 18:01:53

ความคิดเห็นที่ 66 เดินได้ไงครับ 4 วัน เกือบ 100 กิโล แถมเดินในป่าดิบ ป่าทึบ ขึ้นเขาลงห้วย เก่งจัง จากคุณ : tauhoo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:06:33

ความคิดเห็นที่ 67 ขนาดเดินตามทางยังหลงเลยครับ เอาง่าย ๆ เขาใหญ่ อย่าง เส้นหนองผักชี- กม (น่าจะ 33)เส้นทางชัดเจน เผลอเดินตามนก หลุดไลน์ นิดเดียว อ้าวเห้ย จะออกทางไหน รอบตัวมีแต่ต้นไม้เหมือนกันไปหมด โชคดีที่เดินบ่อย บวกกับอาศัย ฟังเสียงรถวิ่ง เลยเดินดุ่ย ๆ ไปทางเสียงรถ จนไปเจอทางหลักอีกครั้ง ถ้าเป็นป่าดิบ ๆ จริง ๆ ไม่มีไลน์เดินชัดเจน ผมว่าหลง ไม่เกิน 10 ก้าว รับรองไปยาวแน่ จากคุณ : ซิมเปิ้ลแมน เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:37:12

ความคิดเห็นที่ 68 ยังไม่มีต่อหรอครับ แค่ผมเดินที่พะเนินทุ่งตอนทุ่มกว่าๆก็เสียวจะแย่แล้วเก่งมากๆครับ จากคุณ : namo_zuza เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 22:01:00

ความคิดเห็นที่ 69 มาลงชื่อรอด้วยคนค่า....... หลายวันแล้วน๊าาา จากคุณ : ขนมเบื้องไส้เค็ม เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 22:22:29

ความคิดเห็นที่ 70 น่ากลัวจังเลยค่ะ ถ้าไม่มีจนท.เราไ่่ม่เข้าแน่นอน ฮือออ จากคุณ : HaKucHOu เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 00:56:14

ความคิดเห็นที่ 71 รออ่านต่ออยู่คร้าบบบบบ   ^^ จากคุณ : Aloha Pjza เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 01:30:03

ความคิดเห็นที่ 72 ถ้าคนไม่เคยไปจะมองภาพไม่ออกเลยว่ามันหลงได้ยังไง แต่ส่วนตัวเชื่อค่ะว่าคุณหลงจริง เคยไปภูหลวงสองครั้ง ครั้งแรกที่ไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน ป่าโปร่งมองเห็นได้ไกล เดินไปไม่มีหลงเลยเพราะมองเห็นตลอดว่าเราเดินไปไหน แต่เมื่อปีก่อนได้ไปอีกครั้ง คิดว่าจะเดินเล่นแบบเดิม ปรากฏว่า เดินไปได้ไม่ไกลต้องแอบเดินตามไกด์ที่เค้าพานักท่องเที่ยวมาเดินเลยค่ะ เพราะต้นไม้สูงเหนือศรีษะเราแล้ว มองอะไรไม่เห็น และต้นไม้รอบๆตัวเหมือนกันไปหมด จากคุณ : plabinn เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 10:32:10

ความคิดเห็นที่ 73 รออ่านอยู่ค่ะ จะเอาประสบการณ์ของคุณโซ่ไปสอนลูก ให้เค้าระมัดระวังตัวมากๆเวลาไปเดินป่า ให้เค้ารู้จักความน่ากลัวของการหลงป่า และให้เค้ารู้วิธีเอาตัวรอดถ้าเจอเหตุนี้ จากคุณ : kimwong เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 11:28:47

ความคิดเห็นที่ 74 เคยเจอแล้วคนหลงป่า  เตี่ยของผมเอง เห็นๆตัวอยู่นี่แหละ  แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน ทุกคนในกลุ่มก็ตะโกนเรียก  แต่แกรุดหน้าอย่างเดียว ถามแกตอนหลังที่รอดออกมา  บอกไม่ได้ยินอะไรเลย รอดออกมาได้เพราะไปออกอีกด้านของป่าที่มีแม่น้ำปิงกั้นอยู่ ระยะทางที่หลงป่า  เดินเท้า 1 วัน ถ้าไม่มีแม่น้ำไม่รู้จะเดินลึกไปถึงไหน ในป่ามีเจ้าป่าเจ้าเขาคุ้มครอง  เมื่อเข้าป่าอย่าไปทำลบหลู่ใดๆ ไม่งั้นจะเจอดี ( แต่ไม่ได้บอกว่า จขกท.ลบหลู่เจ้าป่าเจ้าเขานะครับ) แต่การหลงป่ามีได้หลายสาเหตุครับ จากคุณ : ณ ป่าฝน เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 13:52:30

ความคิดเห็นที่ 75 ...เจ้าของกระทู้ไปอยู่หนายยย.....เราอ่านแล้วอินมาก....อยากอ่านถึงตอนจบ...ไม่งั้นมันค้างคาใจน่ะ....เขียนได้สนุกและน่าติดตามมากๆค่ะ.... จากคุณ : vipavee เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 14:32:29

ความคิดเห็นที่ 76 เรียน  ทุกท่าน  ครับ ผมขออภัยมากที่  หายไป  เพราะเมื่อพาแม่เดินทางจาก  กทม. กลับไปเมืองเลย  ก็เดินทางไปด็ทางลง ที่เรียกว่าเลย วังไสย์ วันที่ 29 มกราคม  พอลงเรื่องราววันที่สอง  ไป  วันที่ 30 ไม่รู้เป็นอะไร  มันเพลียมาก  นอนทั้งวันเลย พอวันต่อมา งานที่ไร่น้องชายก็มาก  ไม่มีเวลาเปิดเครื่องดูนัก เวลาเปิดก็ต้องอาศัยแว่นตาด้วย   ก่อนอืนผมต้อง ขอขอบคุณทุกท่านที่  เป็นกำลังใจ  ให้กำลังใจ ทั้งที่ไม่ได้เป็น พี่   เป็นน้อง  หรือเป็นญาติ กัน ผมซาบซึ้งมาก   ก็ขอให้เรื่องที่ลงให้นี้เป็นขวัญ  เป็นสติ เป็นกำลังใจ  ให้เดินทางที่ดี  เป็นทางสีขาว  เป็นแสงสว่าง ด้วย หลักของธรรมะขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ขอให้พลังแห่งความดี  จงอยู่กับทุกท่านอย่างมั่นคงตลอดไป.....   ขอเล่าชีวิตในเยาว์วัย  จนมาถึง "นายโซ่" ให้ทราบสักนิดนะครับ ผมเกิดที่ จ.สมุทรสงคราม  มีพี่น้องรวม 15 คน  เป็นชาย 10 หญิง 5 คน   ตอนผมยังเด็ก  เป็นยุคตะเกียงกระป๋อง  ไม่มีไฟฟ้า ไม่มี  ทีวี  หกโมงเย็นก็มืดแล้ว  เพราะเป็นสวนมะพร้าว  ใบทางมะพร้าว หางจะชนกัน  ถ้าต้นที่อยู่ข้าง ๆ นั้น   ติดกัน   กลางวันก็ไม่ค่อยร้อน กลางคืนเวลาเดือนหงาย   มีพระจันทร์  เวลาเดิน  ก็ใช้มองดวงจันทร์ มองทางกัน  เด็กต่างจังหวัด ที่ต้องอยู่กับสวน       จนอายุได้  21  ปี  ก็สมัครรับใช้ชาติ   โดยสมัครเป็นทหารเรือ ไปเป็นทหาร  อยู่ รร.พลเกร็ดแก้ว  สองเดือน   นาวิกโยธินสองเดือน แล้วก็เลือกเหล่า   ผมนั้นสมัคร  ลงที่เหล่านาวิกโยธิน   ได้สมใจ      ไปสังกัดที่  ค่ายแสมสาร   สังกัด  พัน  ร.๓  กรม ร.๑  กองพัน เหยี่ยวทะเล  นาวิกโยธิน  มี ร.อ. สมนึก  ทองใหม่  เป็นผู้สอนชีวิต ของลูกผู้ชายให้       ที่นั่น  เมื่อผ่านหลักสูตร พันรบ  ก็ต้องมีสัปดาห์นรก   การเดินทางไกล ยิงปืนทำนองรบ  ยังชีพในป่า   และการนับระยะทางด้วยการเดิน ทุกวันนี้  ผมเดินก้าว สองก้าวจะเท่ากับ 1 เมตรโดยมาตรฐาน ขึ้นสะพานลอย  ก็ยังนับว่ามีกี่ขั้น       ชีวิต ลูกประดู่  ที่มีชุดลายพรางใช้นั่น  สิ่งที่ฝังหัวผมมา  หลายเรื่อง ที่จำได้ดีที่สุดก็คือ  สโลแกน  ของ  นย.  ที่ว่า   ในโลกนี้    มีเพียงสอง สิ่งเท่านั้นที่ นย.ที่ทำไม่ได้  (  ลองไปค้นหาคำตอบเองครับ) นั่นคืออะไร.. เข้าเรื่อหลงภู...   อีกเรื่องหนึ่งที่ผม  หลง  ในวันที่ ผมขึ้น  มี  จนท.นั่งไปด้วย  ผมไม่ได้ บันทึกจุดประสงค์  กับทาง จนท.    แล้วมันมีเรื่องที่  พอดี  กับที่ผมกำลังหลง   คือพอวันที่สอง  พี่  และน้อง ได้ขึ้นไปแจ้ง  กับทาง อช.  ว่า มีคนหลง    เป็นเวลากับที่  ทาง อช. ได้ข่าว จากทางสายว่า   มีคนเวียดนาม  จะมาลักลอบตัดไม้กฤษณา   ที่ภูหลวง โดยใช้   รถปิ๊กอัพ สีขาว  มีเสบียง ยังชีพในป่า  ในวันที่  6 มกราคม หน. อช. รับเรื่องแล้วยังคิดว่า  น้องผมเป็นแก๊งเดียวกัน   ในรถผม   มีข้าว สาร  ข้าวเหนียว  อาหารแห้ง   เอามาจาก พิษณุโลก   มันตรงกับสายข่าว รถนั้นโดนอายัดอยู่    คำสั่งจาก  หน.ที่ทำการ  คือให้จับกุม  คนใส่เสื้อ เชิ๊ตสีฟ้าทันที   หากขัดขืนให้ยิงได้    ดังนั้น  ในวันที่สอง  การค้นหาผม จึงไม่มี   และผมก็เข้าใจอยู่แล้วว่า  เมื่อไม่ได้แจ้งความประสงค์ไว้    อย่างน้อย  ต้อง  24  ชั่วโมงจึงค้นหาคนหาย  และด้วยนิสัยของ  ไม่ชอบขอให้ใครมาช่วย   คิดว่าเราช่วยตัวเองได้ เราจึงเลือกที่จะเดินออกมาเอง   เมื่อคิดดูนั้น   มันเหมือนกับ  เอาผ้าขนหนูไปจุ่มน้ำ  แล้วบิดให้แห้ง สถานะการณ์  มันเหมือนกันมาก   คือ  สถานะการณ์ของผมเลย วันแรก  พอบิดผ้า  ครั้งที่หนึ่ง  มันยังแห้งไม่มากพอ วันที่สอง พอบิดผ้า  ครั้งที่สอง มันทำให้แห้ง ก็ยังไม่พออีก วันที่สาม ก็บิดอีก   ครั้งที่สาม  มันแห้งหายเกือบหมด  ยังไม่หนำ วันที่ สี่  เกือบจะสุด  มันถึงจุดที่สุด   ของความรู้สึกเลย เข้าใจเลย   ดีว่า  ถ้า  คุณหรือใครก็ตาม  ถ้าอุณหภูมิ กำลังสบาย ๆ  สัก 25 องศา แล้ว  จู่  ๆ   มันลดลงเป็น  ศูนย์ องศา  เป็นอย่างไร   ความกลัวตาย เพราะรู้ว่าพลาดแล้วตายแน่นอน  เป็นอย่างไร   ผมเป็นอย่างนั้นเลย ตัวของเรามันเกิด  สั่น  ไปทั้งตัว   เข้าไปในหัวใจ  สั่นเป็นสิบ ๆ  นาที  กว่าจะผ่านมาได้    ด้วยสติ  สมาธิ   ด้วยประสบการณ์ คนที่อายุ  50 ปี จึงรอด มาเล่าให้ทราบกัน     แม้แต่พี่เขยที่เป็น  คนอเมริกัน   เป็นอดีตทหารกองทัพอากาศ ของสหรัฐ   ยังไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริงสักเท่าไรเลยครับ ติดตามวันที่สามต่อนะครับ  วันนี้  ความกลัวน้อยมาก  ที่สุดมันผ่านไปแล้ว ..........................................................................                                              วันที่ 7 มกราคม 2555 เวลาประมาณ  7  นาฬิกา อรุณ....สวัสดิ์ภูหลวง     หน้าผาด้านตะวันออกกลางคืนที่ผ่านไป  เหลือเพียงความหนาวเย็นเท่านั้นที่ทำให้กังวลใจ  ความกลัวที่เคยมี  ถูกเรียบเรียงและจัดเก็บไว้ในจิตที่มันควรอยู่   สิ่งแรกที่ต้องทำคือต้องหาน้ำกิน  เพราะกินครั้งสุดท้าย เมื่อก่อนเที่ยงเมื่อวานนี้     ระหว่างรอฟ้าให้สว่าง   ก็วางแผนการเดินทางของวันนี้  ตั้งใจว่าต้องลงถึงหมู่ บ้านแน่นอน   อารมณ์ดี    พอแสงแรกของวันที่ 7  มกราคม   มีกะใจถ่ายรูปอีกหลายใบ     พอถ่ายรูปเสร็จ     ก็จะออกเดินทางต่อ  แต่พอจะลุกขึ้นยืน   ขาที่เคยทำงานมาอย่างดี  สั่นพับ ๆ   ไม่มีแรงพอยืนก็มีอาการเซนิด ๆ   นึกถึงพลังแห่งธรรมชาติ  ที่อยู่รอบตัวเรา  จึงรวบรวม  กำหนดการหายลึก ๆ เป็นชุด ๆ   เข้าพุทธ-ออกโธ  เวลาลมหนาวพัดมากระทบตัวแรง ๆ  ก็ทำเช่นนี้ (พลังของวาโย)  กับพลังแห่งแสงสุริยเทพ (เตโช) พอเริ่มมีแรง จากการรวบรวมพลังจากธรรมชาติรอบตัวเรา   อากาศค่อนข้างหนาวเห็นหมอกปกคลุม    ข้างล่าง  เป็น  กล่ม ๆ   ก็หาทางลงจากภูขวาง   เมื่อมองทางลงคิดจะปีนจากทางเบื้องหน้า  ก็ให้เสียว แวบเลยเพราะถ้าเมื่อคืนไม่เปลี่ยนความตั้งใจที่จะลงตอนกลางคืน  คงไม่โชคดีแน่ แสดงว่าการตกช่องหิน เมื่อคืนเซฟชีวิตเราไว้    ข้างหน้าเป็นหน้าผาทั้งสิ้นตลอดแนวข้างหน้าที่เรานอนพัก ( ไม่ได้หลับเช่นเดิม--การนอนนั้นใช้วิธีถอดเสื้อตัวนอกออกใช้คลุมทั้งหัวและตัวเพื่อป้องกันการเป็นไข้ และรักษาปอดไว้- ) ต้องเดินหาช่องขึ้นได้คือทางที่ตกนั่นเองที่พอจะขึ้นได้   ก็ปีนหินก้อนที่ขวางไม่ให้ตก  พออยู่ข้างบนก็รวบรวมแรง   กระโดดกลับไปทางเดิม เมื่อ  พระอาทิตย์ส่องแสงและสังเกตุเห็นยอดไม้ ยอดไผ่ ที่เตี้ย ๆ  มีน้ำค้างเป็นเกร็ด ๆ  ก็ลองเลียกินดู  ไม่ค่อยได้ผล   ลองใช้วิธีกินแบบดูด ๆ  เสียงดูด  ซู๊ด ๆ  ตามใบ  ตามยอด ข้างบน ข้างบน ใบอ่อนจะสะอาดกินไป  ก็เดินไป   กินจนหายคอแห้ง  แต่ก็ไม่ลืมเคาะไม้เป็นจังหวะ  บอกเจ้าพลายเมื่อวาน  คิดว่าเรายังอยู่ ทางลงกับทางขึ้นของภูลูกนี้   เป็นทางเดียวกัน   ดังนั้น  กำหนดไว้เลยว่าเมื่อถึงราบ  ทางเดินนั่นคือให้พระอาทิตย์ต้องอยู่ซ้ายมือเรา   เงาต้องตกฝั่งขวามือ     เมื่อไต่ลงจากภู   ตอนลงไม่ยากเหมือนตอนขึ้น   ไม่นานก็ถึงพื้น     แล้วเริ่มเดินฝ่าป่าข้างหน้า    โดยไม่รู้เลยว่าป่า ที่เรากำลังจะฝ่าไปนั้นเป็นอย่างไร     เวลาประมาณสัก  7 โมงเห็นจะได้    ก็มุ่งสู่จุดหมายข้างหน้า โดยรักษาระยะการเดินเยื้องขวา     ให้แสงอาทิตย์ส่องตกเงาเราต้องอยู่ขวามือ   เดินวันนี้เราคิดตั้งใจยังไงจะต้องให้ถึงหมู่บ้าน แต่ไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเลยป่าที่เราเดินนั้นเป็นดงดิบ  เป็นป่าดึกดำบรรณพ์เลย   ต้นไม้ใหญ่มากมาย  สูงเสียดฟ้า  ภูด้านซ้ายที่คอยหันมองก็หายไป หันมองทางขวาก็ไม่เห็นภูที่ลงมา     เห็นรอบตัวมีแต่ต้นไม้   ทั้งขนาดเล็กที่ขึ้นขวางทางเดิน  แล้วไม่ได้รับแสงอาทิตย์   เลยก็แห้งตามเป็นสีดำต้นเท่านิ้วก้อย  เป็นส่วนใหญ่ สูงราวอกถึงหัว ทั่วไป     ทางเดินเป็นใบไม้ร่วงทับถมกัน    บางที่จะทับกันหนาเป็นคืบจนถึงเป็นฟุต     เวลาเดินจะยุบลงตามน้ำหนักเรา  เดินไปก็มีเสียงดัง  ก๊อบ  แก๊บ  ไป ไม่มีร่องรอยการเดินของช้าง    หรือสัตว์ในช่วงป่าดงดิบนี้   บางต้นที่ใหญ่สุดมีครีบที่โคนต้น   ที่เรียกว่าพู    เหมือนต้นไม้ที่ในรัฐฟลอริด้า อเมริกา    ความใหญ่    ขนาดความกว้าง  รวมครีบของต้นที่เห็นเส้นผ่าศูนย์กลางกว้างประมาณ ห้าถึง หก เมตรและสูง เสียดฟ้า  ที่ผ่านในทางเดินก็เห็นหลายต้นอยู่   แสดงว่าคงมีไม่น้อย   บางช่วงมีต้นเมเปิ้ลแทรกตัวแล้วกำลัง   เปลี่ยนสี   เป็นสีแดง แทรกตาม ต้นไม้สูง   ตลอดเส้นทาง         ลำธารที่ผ่านเป็นระยะ ๆ  ช่วงนี้กว้างที่สุด การเดินที่มีจุดหมายนั้น   จึงไม่ได้คำนึงถึงเรื่องใด  ใด  ป่านั้นเป็นป่าดงดิบ ทึบสลับป่าโปร่ง เมื่อเราเดินไป   ประมาณ 3-4 ชั่วโมง   ตานั้นคอยมองแสงอาทิตย์ไว้   ไม้ไผ่อันเดิมที่ใช้แหวกต้นไม้    บ้างเห็นว่าผุก็ใช้ไม้ตีให้ต้นไม้ที่ตายเป็นสีดำ ๆ  ให้หัก ใช้ตีไป    ตีจนไม้หัก     จนไม้ไผ่ที่ใช้ตีทั้งต้นไม้เล็ก   กิ่งไม้ บ้าง   เถาวัลย์  ที่แห้ง หน่อย จะได้ตีแหวกทาง    ขวางทางเดิน  หักไป    ก็ต้องหาไม้อันใหม่   ทีนี้ได้อันใหญ่กว่าอันเดิม การเดินก็จะสลับการเจอแหล่งน้ำเป็นช่วง ๆ  เพราะเป็นป่าดงดิบชื้น  เราคำนวนว่าต้องเป็นร่องเขา    ตามที่เราคำนวนระยะทาง    ผ่านแหล่งน้ำ   บนตลิ่ง  มีร่องรอย ของพรานป่า  ทำที่ย่างสัตว์    เป็นไม้ไผ่  สานกันห่าง ๆ   ใช้ไม้เป็นเสาสี่เสา   รอบ  ๆ   มีขวดเครื่องดื่มชูกำลัง   ขวดเหล้าขาว  และก้นบุหรี่  ยังค่อนข้างใหม่ เมื่อระยะของเวลาที่เดินมันเนิ่นนานผ่านมานั้น   เหมือนไม่มีสิ้นสุด มันทำให้เราเหนื่อยมาก    น้ำนั้นไม่หิวเพราะมีตลอดทาง   ก็แหงนมองแสงอาทิตย์   แล้วคิดว่า   เดินมาก็นานมากเลย    น่าจะเที่ยงได้แล้วมั๊ง ก็แหงนหน้า   ดูดวงอาทิตย์     ทำไมพระอาทิตย์ที่เห็นทำไมยังลอยอยู่ ที่เวลา 10 นาฬิกาไม่เปลี่ยนเลยมันควรจะอยู่ที่  12  นาฬิกานี่นา     นึกเอะใจก็หยุดมองอย่างตั้งใจแล้วคิดว่า    ทำไม 10  โมง   พระอาทิตย์เมื่อ 10 โมง     ที่ผ่านมาอากาศมันเย็น  แล้วมันจะสลัว  เหมือนมีหมอกบาง ๆ เคลือบอยู่ แต่นี่ทำไมพระอาทิตย์มันใส   ท้องฟ้าก็เป็นสีฟ้าใสสด   มองแล้วมอง แล้วก็คิดว่า  เราเดินสุดร่องภู   แล้วหรือไม่   เราเดินมาจากบนภูมันโค้งขวานิด  ๆ    อาจจะสุดภูแล้วก็ได้ ต้องควรเป็นโค้งซ้ายน้อย ๆ ใช่หรือไม่    ก็นึกคำนวนว่าเช่นนั้น ทางเดินที่จะเดิน    ต้องโค้งซ้ายน้อย ๆ  ตัดขึ้นภูลูกสุดท้าย   ...ตัดสินใจหันหลังให้แสงอาทิตย์ที่เคยส่อง  อยู่ขวามือเรา ต้องให้พระอาทิตย์เปลี่ยนมาอยู่ซ้ายมือแทน     ตัดสินใจเช่นก็กลับหลังหัน  มองเงาเราให้ตกเยื้องค่อนมาทางซ้าย  เดินตัดป่าต่อไป   บางครั้งมีก้อนหินใหญ่ขณะเดินทอดลง   หินขวางนั้นสูงประมาณ 5-6 เมตรมีทาง เดินของสัตว์บาง ๆ  หินที่ขวางมีช่องซ้ายมือเหมือนทางไปได้   ก็มุดไปผลเป็นทางตัน  ต้องย้อนทางเดิมมุ่ง ไปข้างหน้ารักษาเงาที่เราเห็นอยู่     ใช้การเดินแบบตัดตรง   กะมุ่งขึ้นภูที่เห็นไว้เมื่อเย็น   ทางเดินที่ตัดลงหุบ   ลงไปเรื่อย  ๆ    ต้นไม้ใหญ่ ๆ  แบบมหึมา   ค่อยลดน้อยลงเหลือต้นขนาดคนโอบมิดและไม่มิด  เริ่มมีต้นไผ่แนวตั้งตรงและ    แบบคุ้มโค้งคลุมดิน แบบเมื่อวาน   มีบ้างประปราย  ส่วนใหญ่เป็นแบบตั้งตรงร่องรอยช้างไม่มี เห็นแต่รอยเท้ากวางเป็นรอยกีบเล็ก ๆ   สักนิ้วครึ่ง  เดินลัดเลาะ ไปทางขวาบ้าง   ซ้ายบ้าง ป่าค่อย ๆ ยกทางเดินค่อย ๆ สูงขึ้น ๆ   ตามความเข้าใจ เราคงมุ่งถูกทางที่เดินกลับแสงอาทิตย์  เดินอีกประมาณ 1 ชั่วโมง ก็พ้นป่าดงดิบและป่าโปร่ง ป่าไผ่  บอก ไม่ถูกบรรยายไม่ค่อยได้  มันมีแต่ภาพต้นไม้ฉวัดเฉวียนทุกชนิดในความทรงจำ พอพ้นแนวป่าก็เห็นทุ่งสวันนาอีกครั้ง    ความแหยงป่าก็หยุดมองพระอาทิตย์   ก็กลับเห็นพระอาทิตย์      อยู่ทางข้างหน้าเยื้องไปทางขวามือ     ก็คิดเดินไปทางเยื้องขวา  เพราะป่าดงดิบอยู่ซ้ายมือเรา     ตอนนั้นหิวน้ำอีกแล้ว     เพราะกินครั้งสุดท้ายเมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้ว   อากาศค่อนข้างร้อน    ก็กะเดินให้ถึงสันเขาที่มองเห็น แล้วปีนลงถึงหมู่บ้าน   ก็เดินแบบอ่อนแรง    มือถือไม้อันใหม่ไว้ข้างหลัง ใช้มือทั้งสองข้างจับมือละข้างของไม้  เดินไปช้า ๆ    เ ริ่มเจ็บที่เท้า  ทั้งซ่น  ปลายนิ้วเท้า  ชา  ชา ต้นหญ้าตอนพ้นจากป่านั้นในที่ต่ำก็จะสูงประมาณหน้าอกเรา เห็นทางเดินทั้งช้าง  และหมูป่าที่ใช้ร่วมกันและ  เดินวนไป  วนมา รอยขุดหารากไม้ของหมู  เก่ามาก  ช่วงที่ต้นหญ้าสูงก็พยามแหวกตัดตรง   เดินมุ่งสัก 10   กว่านาที   ทางเดินนั้นค่อย ๆ ลาดสูงขึ้น   ต้นหญ้าที่สูงก็ค่อย ๆ  เตี้ย จนสูงแค่เอว    เราก็ใช้ไม้ไขว้หลังเอามือจับก้มหน้า เดินแบบงุด ๆ  ค่อย เดินไปเรื่อย พอเงยหน้าแล้วเหลียวไปมองทางซ้ายมือ   ก็เห็นช้างแม่ลูก  สามตัวเดินสวน ลงมาจากทางลาดทางซ้ายมือห่างไปประมาณ  80  เมตร ใจงี้หายวาบเลย     คิดว่าถ้าช้างวิ่งมาทำร้ายคงไม่รอดแน่   เพราะเป็นทางโล่ง คิดได้ดังนี้เข่าก็พลันอ่อนทรุดเลย   ค่อย ๆ ชะโงกขึ้นไปดูช้าง     ในใจคิด  ภาพสวยมากมือหยิบกล้อง    ใจคิดต่อ  หากช้างคิดว่าเป็นอาวุธเล่า แล้ววิ่งมาทำร้ายเรา   นี่เป็นที่ ราบ  เราคงวิ่งหนีไม่ทันดีกว่า ก็เปลี่ยนใจไม่ถ่ายรูปแม่ช้างลูก (ไม่มีรูปมายืนยันให้ดู) แม่ช้างก็หันมามองเราถึงสองครั้ง ค่อย ๆ  เดินเนิบ ๆ พาลูกทั้งสองเดินสวนทางเราข้างล่าง (หน.จนท.บอกทีหลังว่าทำถูกแล้ว  เพราะถ้าหยิบกล้องช้างเห็น   อาจเข้าใจว่าเป็นอาวุธ  เขาจะป้องกันตัวโดยการเข้ามาไล่เรา)     แล้วเราก็จ้ำแล้วครับ    ก็เดินถึงสันเขาที่หมายตา   ซึ่งปรากฎว่าเราคำนวนถูก แต่นึกเอะใจ   เรื่องดวงอาทิตย์ที่เห็น    ปรากฎว่าพระอาทิตย์ที่เห็นนั้น   ขึ้นที่ข้างหน้าภาพหมู่บ้านที่เห็นลิบ ๆ  เป็นที่เดียวกัน แต่เหมือนพระอาทิตย์ขึ้นแล้วโค้งจากทางซ้ายมือ    แล้วเหมือนลอยค้างสูงสุดอยู่ในระยะ 10 นาฬิกาแล้วคงที่อยู่อย่างนั้น แล้วโค้งตกลงทางขวามือ    ภาพที่เห็นเป็นหน้าผาเดียวกับที่เห็นบนภูขวาง (เรื่องนี้เราข้องใจอย่างมาก  สอบถามกับคนที่อาจจะรู้  ปรากฎว่าคนที่ลาดกระบังเป็นเพื่อนกันบอกว่าถูกต้อง    แล้วในหน้าหนาว  พระอาทิตย์จะโค้ง  ที่เขาคนสมัยก่อนเรียกตะวันอ้อมข้าว  นั่นเอง...ถึงบางอ้อ..  ) .ในหน้าร้อน   พระอาทิตย์  จะข้ามหัวเรา  หน้าหนาวกลางวันจะเร็วด้วยเหตุนี้ ...ถึงสันเขาเสียที  ก็มองหาหมู่บ้านที่หมายตาไว้   ก็เห็นอยู่ลิบ ๆ   ทางข้างล่างซ้ายมือ  ทางรถวิ่งตามเนินเขาทางเป็นสีแดง  ยังเหมือนเดิม แต่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว  หมู่บ้านที่เห็นมองเห็นวัดด้วย   ก็หมุนตัวทางซ้ายมือ    ออกเดินไป   ตาก็มองหาทางลง   ความสูงจากสันลงไปข้างล่างกะไม่ถูก   เห็นไม้เรือนสูงขึ้นแน่นอยู่ข้างล่างตลอดยาวข้างหน้าเรา เลยสันเขาเตี้ย ๆ กับแนวไม้เรือนสูงกั้นอยู่เท่านั้น   ก็จะถึงทางรถ และบ้านคน เดินเลาะไปบนเขา    ตาก็มองทางขวา  ทางที่เดินสูงกว่าข้างล่างมาก ก็ต้องเดินเลาะให้ไปลงทางทิศเหนือ  โดยคาดว่า   จะต้องมีทางลงให้ตรงกับหมู่บ้าน   คิดเดินตัดตรงเลย    แล้วคำนวนเวลาจากดวงอาทิตย์  ว่าเวลาจะประมาณกี่โมง   ก็คงประมาณสักสามโมงเย็นได้  เราคงลงทันเย็นนี้แน่ ๆ เมื่อเดินเลาะสันเขาด้านบน   สังเกตเห็นว่าทางเดินเป็นก้อนหินถ้าก้อนใหญ่   จะรูปร่างแปลก ๆ บ้าง  เหมือน ภูกระดึง    ถ้าก้อนที่เตี้ยจะค่อนข้างออกไปทางกลม กระจายทั่วไปเห็นทางเดินเป็นช่อง   มีต้นหญ้าสูงเพียงแค่เอว   ต้นแข็งแห้งเป็นส่วนใหญ่ มุ่งไปทางทิศเหนือยาว   มองไปสุดลูกหูลูกตา   ก็ก้มหน้าก้มตาเดินจนเมื่อระยะตรงกับหมู่บ้าน  ก็เลี้ยวลงขวามือเพื่อ สู่จุดหมาย   มีทางเดินของช้างแหวกเป็นช่อง   สภาพเป็นไหล่เขา   มีต้นไม้ไม่ใหญ่นักขนาด   บ้างก็ประมาณเส้นผ่าศูนย์กลางตั้งแต่สิบนิ้วบ้าง   ใหญ่สุดก็ประมาณสองฟุตบ้าง   ทอดไปมาอยู่ตามไหล่เขา    บางต้นก็ผุ   บางต้นก็เพิ่งหักโค่นลง     ถ้าต้นใหญ่จะโค่นล้มทั้งราก ต้นที่ไม่ใหญ่จะหักเหมือนโดนพายุพัด    เป็นระยะมีหญ้าคล้าย ๆ ต้นอ้อแซม   สลับ  หญ้าคา  และไม้เลื้อย มีต้นกล้วยป่าต้นสีน้ำตาลต้นใหญ่เท่ากำมือ   ขึ้นตรงนั้นบ้าง   ตรงนี้บ้าง ลองฉีกดูแล้วลองกินใส้ในเพื่อจะได้น้ำแก้คอแห้งบ้าง  ตอนนั้นอากาศร้อนแบบ ระอุ   ระอุ   ต้องหายใจทางปากช่วย    ฉีกดูหลายต้นก็ไม่มี  เพราะคงเป็นหน้าแล้ง เมื่อลงจากสันเขา    ไปตามรอยทางที่ช้างลงไปหากินตามไหล่เขา   ก็เห็นว่าช้างจะเดินเป็นสองช่อง   คือช่องบนจะเดินไปแนวยาว   จะตัดลงข้างล่างระยะห่าง   ช่องที่สองจะอยู่ต่ำลงไป   ช้างเดินเลียบสันเขาแล้ววกลงทางซ้าย  ขวาบ้าง หักต้นไม้   เป็นระยะ  ช้างจะลงไปข้างล่างเลยหรือ    หรือลงไปหากิน   พอเห็นเราก็เดินลงทางที่ช้างเดินเพราะคิดว่าเป็นทาง ลงปรากฎว่าลงไปอีกประมาณ 10  ถึง 15 เมตรเป็นหน้าผาลึกประมาณ  100  เมตรขึ้นไป     เดินจนตรงกับบ้านทที่เห็น  ทางลงตรงที่เห็น    เป็นหมู่บ้านนั้น   เราก็ไม่สามารถลงได้    ก็ต้องเดินขึ้นไปบนไหล่เขา ตั้งหลักใหม่ พยามเลาะเส้นทางเดินเส้นล่างของช้างแล้วเลาะลงดู ทางลงเป็นระยะ ๆ   บางทีเลาะไปข้างหน้า     ก็เห็นร่องเขาถล่มลงจากแรงน้ำใต้ดิน  ทั้งหินทั้งดินเป็นสีแดงภูเขา ไหลเลื่อนลงเหมือนไสลด์ลงถึงข้างล่าง       นึกดีใจก็ค่อย ๆ    จับกิ่งไม้รากไม้บ้าง   เกาะหินบ้าง      ด้วยความเข้าใจว่าคิดเป็นอย่างที่คิด   ก็พยามค่อย ๆ  ไต่ลงแบบระมัด ระวัง   โดยใช้ก้นถัด  ลง   มือจะจับก้อนหินที่ฝังดินบ้าง     รากไม้  หรือต้นไม้บ้าง พยุงตัวไว้     เพราะข้างหน้า  เป็นเหว แน่  ๆ   ระหว่างลงทางดินเลื่อน ก็เห็นมีน้ำซึมออกจากดินที่ปนกับก้อนหิน    มีเศษไม้เหมือนใบไผ่โผล่ออกมา ยาวสักสองนิ้ว    น้ำที่ซึมออกมาสีแดง ๆ ขุ่น ๆ   หยด  ติ๋ง ๆ เอง   จากที่ไม่ได้กินน้ำตั้งแต่เมื่อตอนตกเที่ยง   จนถึงเวลานี้สุดทน    ใช้ปากรอให้น้ำที่ขุ่น ๆ ให้ไหลเข้าปากมันหิวน้ำ     ท่ามกลางแสงแดดตอนบ่ายนั้น    มันเหมือนอมทรายอยู่ในปาก  น้ำลายยังไม่มีให้กลืนเลย น้ำไหลเข้าปากพอหายคอแห้ง  ก็ค่อย ๆ ใช้ก้นกระเถิบ ๆ ลงตรงทางไสลด์   พอพ้นที่สุดตาก็เห็นเป็นเหมือน    ทางต่างระดับ   เลยออกไปเหมือนทางลง   แต่ยังดูสูงอยู่    ก็พยายามลง     มันเป็นหน้าผาแบบเตี้ย  ๆ   สูงสักสามเมตร   มองไม่เห็นข้างหน้าเพราะเราไม่กล้ายืน   แรงเรามันล้า  มันเหนื่อยเหลือเกิน ด้วยเข้าใจว่าเมื่อลงตรงนี้ได้ดินที่กองอยู่ข้างล่างจะลาดลงถึงข้างล่างได้ จึงมองหาต้นไม้ที่เหมือนต้นอ้อกับรากไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ  กันเอามารวมกันเป็นกำ เพื่อโหนตัวลงหน้าผาเตี้ย ๆ  จากนั้นก็ลองดึงดูว่าเหนียวหรือไม่   ดูว่าจะรับน้ำหนักเราได้ไหม    ก็โหนลงพอสุดมือแล้ว   เท้า  ยังไม่ถึงพื้นเลย สูงอีกตั้ง 1 เมตรที่เดียว   ตัดสินใจปล่อยมือให้ลงที่พื้น เท้าเราเมื่อตกถึงพื้นกระแทก    ก็รีบพลิกตัวเกาะก้อนหินไว้   เจ็บตรงข้อเท้าไม่มากนัก     นั่งพักหายใจเอาแรงสักหน่อย พอหายเหนื่อย  ก็ค่อย ๆ ถัดก้นลงตามทางดินไสลด์ ลงไปประมาณ  30 เมตร   ปรากฎว่าดินที่ไสลด์นั้น    ไปสุดแล้วล่วงลง ข้างล่างเป็นเหวลึกร่วม 100 เมตร  ไม่มีทางลงได้เลยเพราะเป็นหน้าผาตัด 90 องศา   แทบหมดแรงก็แหงน ดูทางขึ้นมันสูงเกือบ 60 เมตร     ตอนลงใช้ก้นถัด ๆ ลงไป   ตอนขึ้นก็ค่อย ๆ  หาช่องขึ้นเลี่ยงออกทางขวามือก็ขึ้น   สักพัก   ไปอยู่ที่ที่เดินช้างอีกที   อย่างเหนื่อยล้า จากการเดินตามทางช้างหากิน    นั้นไม่ได้ง่ายพอแล้ว  ทางเดินช้างนั้นต้นไม้ ที่ล้มขวางไปขวางมานั้น   เวลาช้างเดินจะก้าวข้ามเพราะตัวสูงกว่าเรา แต่  .. เราต้องค่อย ๆ เดินแล้วต้องมาเสียเวลา   ลงทางดินถล่ม  แล้วก็ไต่ขึ้น เวลาก็ล่วงเลยเกือบ ๆ จะที่พระอาทิตย์จะลับ    ก็มองพระอาทิตย์ที่กำลังจะอ้อม ตกลงจากทางซ้ายมือโค้งไปลงทางขวามือ  จะมืดแล้วหรือนี่   เราลงเขาลูกนี้ไม่ทันเสียแล้ว         ดินไสลด์จากน้ำภู  เราหาลงตรงนี้แล้วลงไม่ได้เป็นหน้าผาสูงร้อยเมตรต้นไม้ที่หักระเกะระกะตามไหล่เขา       มองเห็นหมู่บ้านลิบ ๆ   คิดว่าลงทันในวันนี้รูปนี้ถ่ายก่อนลงทางดินไสลด์  แสงเริ่มจะออกแดง ๆ แล้ว ............................................................... แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 55 14:27:44 แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 55 11:15:22 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 55 17:50:31 จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 17:48:31

ความคิดเห็นที่ 77 รอติดตามต่อครับ... จากคุณ : คืนนี้ที่เบตง เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 18:35:30

ความคิดเห็นที่ 78 ทีแรกกะว่าจะรอเม้นท์หลังเรื่องจบ แต่ก็รอไม่ไหวเพราะตัวเองเริ่มมีเวลาเข้ามาได้น้อยลง เลยขอเม้นท์ก่อนละกันค่ะ   ก่อนอื่นต้องขอแสดงความยินดีด้วยที่คุณนายโซ่รอดปลอดภัยดี คุณเก่งมากค่ะ เรื่องราวของคุณแสดงให้เห็นว่า "สติ" สำคัญแค่ไหน รู้ทั้งรู้ แต่ก็ยากที่ทุกคนจะคุมสติได้ในภาวะที่คุณได้เผชิญมา อีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน คือประสบการณ์ที่คุณได้เรียนรู้ระหว่างเป็น นย. และที่จะไม่พูดถึงไม่ได้ คือ บุญกุศลที่คุณได้สั่งสมไว้ ที่มีส่วนช่วยปกป้องให้คุณแคล้วคลาดภยันตรายที่น่าหวาดเสียวหลายๆครั้ง จนพ้นป่าออกมาได้   ขอบคุณมากนะคะ ที่นำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟัง    จากคุณ : เตี้ยอ้วนชวนไถล เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 20:14:49

ความคิดเห็นที่ 79 ผมขึ้นภูหลวงเมื่อวันที่ 7 มค ได้ข่าวมีคนหลงป่ายังนึกเป้นห่วงว่าป่านนี้จะเป็นไงบ้างหนอ..วันนี้เปิดมาเจอกระทู้นี้ รู้สึกโล่งอกครับ ที่ได้ข่าวว่าคุณ นายโซ่ปลอดภัย..สามารถดำรงชีพอยู่ในป่าได้.นับถือจริงๆ..มาคิดๆดูว่า หากเป็นคน ที่ไม่เคยเป็นทหารมาก่อนคงเอาตัวรอดในป่าใหญ่ขนาดนี้ได้..อีก 2...3 ันผมก็จะขึ้นภูหลวงอีกครับ จะไปถ่ายรูปกุหลาบพันปี....(รอติดตามอ่านตอนต่อไปอยู่ครับ) จากคุณ : ดอกไม้เก่า เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 20:40:53

ความคิดเห็นที่ 80 อ่านแล้วขนลุกเลยค่ะ เราก็เคยหลงอยู่ใน อช. ออบหลวง แค่เลี้ยวผิดทาง ซวยเลย โชคดีเดินไปเดินมา มันกลับไปที่เดิมได้ ตอนนั้นยังเด็ก ไปกะพ่อ กะน้อง และญาติอีกคนสองคน ดูจิ ขนาดไปหลายคนยังหลงเลย อิอิ จากคุณ : ซิ่วฮุ่ย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 21:50:12

ความคิดเห็นที่ 81 ดีใจจังที่วันนี้ได้อ่านเรื่องราวของเจ้าของกระทู้ต่อ พ่อขอดิฉันเป็นตำรวจชายแดน ประจำการอยู่ที่ชายแดนตำบลเบตง ตอนหนุ่มๆพ่อต้องเข้าประจำการในป่าอยู่เสมอเพราะตอนนั้นมีคอมมิวนิสต์จีน ถึงตอนหลังคอมมิวนิสต์หมดไปพ่อก็ต้องผลัดเวรกับเพื่อนๆไปประจำการในป่าฮาลาบาลาอยู่อีกหลายปี พ่อก็เลยมีเรื่องในป่าเล่าให้ลูกๆฟังไม่มีวันหมด และพวกเราก็ชอบฟังซะด้วยสิ บางเรื่องก็ขอให้เล่าซ้ำอยู่หลายรอบเพราะชอบเป็นพิเศษ เช่นเรื่องหมูป่า เรื่องเจอช้าง เรื่องซาไก เรื่องกระทิงขวิดนักท่องเที่ยว....... อ่านเรื่องของคุณแล้วคิดถึงพ่อเลยค่ะ ^_^   ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่นำเรื่องราวมาแบ่งปันให้เป็นข้อคิด ไม่ว่าจะในเรื่องการครองสติ การช่างสังเกต และการใช้ธรรมะเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ดิฉันพยายามอ่านช้าๆเพราะกลัวจบซะก่อน อยากให้มีให้อ่านต่อไปเรื่อยๆจัง จากคุณ : piscellino เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 00:48:03

ความคิดเห็นที่ 82 ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟัง และยินดีด้วยที่ปลอดภัยกลับมาค่ะ จากคุณ : ขี้เหงา...เอาแต่ใจ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 01:09:44

ความคิดเห็นที่ 83 หาเวลามาเขียนต่อไวๆนะคะคุณอาเจ้าของกระทู้ พ่อหนูเป็นทหารเหมือนกันค่ะ พ่อบอกว่าตอนอยู่ในป่าถ้าไม่มีน้ำดื่ม ก็ให้จิบๆน้ำค้างตามใบไม้ประทังชีวิต เหมือนที่คุณอาทำเลยค่ะ ถึงแม้ตอนอ่านจะรู้ว่าคุณอาปลอดภัยแล้ว แต่ก็ยังลุ้นและคอยเอาใจช่วยตลอดเวลาที่อ่าน คุณอาเก่งและมีสติดีมากๆเลยค่ะ หนูเคยเดินทางไกลประมาณ 25 กิโลตั้งแต่ 3 ทุ่มถึง 7 โมงเช้า มีพักบ้างเป็นระยะ ขนาดเดินแค่นั้นขาหนูยังปวดเปลี้ยไปเป็นอาทิตย์ แล้วนี่คุณอาเดินขึ้นเขาลงห้วยเป็นวันๆหนูจินตนาการไม่ออกเลยว่าคุณอาต้องใช้กำลังภายในมากขนาดไหน ทั้งความอดทน ความกล้า ความไม่ยอมแพ้ของคุณอา หนูอ่านแล้วประทับใจมากเลยค่ะ เรื่องของคุณอาทำให้หนูคิดได้ว่า คนเราไม่ควรยอมแพ้อะไรง่ายๆถ้ายังไม่ได้พยามอย่างถึงที่สุด......คุณอารีบกลับมาเขียนต่อให้จบเร็วๆนะคะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 55 01:23:30 จากคุณ : สวยลากแตะ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 01:22:05

ความคิดเห็นที่ 84 เข้ามาอ่านอย่างตื่นเต้น และเอาใจช่วยครับ หลงป่าน่ากลัวมาก ยิ่งถ้ามีฝนตก หรือมืดค่ำลงแล้วละก็ ร้องไห้ออกมาเฉยๆเลยครับ  ผมเคยหลงป่าเล็กๆ ง่ายๆ ในสวนยางพารา หลัง มอ. (หาดใหญ่) ไปเที่ยว กีฬา 8 เกียร์ นอนหอพักนักศึกษาใน มอ. สังเกตุเห็น สวนยางสวยๆ ใกล้ๆ กับหอพัก ลองเดินเข้าไปเล่น ผ่านสามแยกไปตอนไหนไม่ทราบ พอจะเดินกลับออกมา ดันไม่เจอทางที่เข้าไป มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด มองไปทางไหนก็ไม่เห็นอาคารในมอ. เหมือนหลุดไปอยู่ในอีกมิติ ไม่มีคน ไปคนเดียวแบบเดินเล่นยามเย็น แล้วอยู่ๆ ฝนก็ดันตกอีก รู้สึกตกใจเพราะไหนจะมืดลง และหาที่หลบฝนไม่ได้ น่าแปลกทั้งๆ ที่อยู่ไม่ไกลจาก มอ. แต่ต้นไม้ขึ้นรก สูงบังตามองไม่เห็น เลยเดินลัดลงมาตามแนวร่องเขา (เดินสันเขาไม่ได้เพราะทางมันตัน) โชคดีเจอคนเดินสวนมา เลยออกมาได้... ยังนึกกลัวไม่หาย แค่สวนยางหลัง มอ. ยังหลงได้เลย... จากคุณ : มิราชช (mirage_II) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 01:44:29

ความคิดเห็นที่ 85 ได้ยินเพื่อนห้องอื่นคุยว่ามาอ่านกระทู้นี้ ด้วยความอยากรู้เลยตามมาอ่านบ้าง ขอบคุณที่มาเล่าให้ฟังถึงประสบการณ์ในชีวิต ที่อาจ เป็น:ตาย เท่ากันนะคะ ได้ความรู้และให้แง่คิดดีๆหลายอย่างเชียวค่ะ นับถือในความมีสติและใช้เหตุผลในการแก้ปัญหาของจขกท.ค่ะ หนูเคยไปเดินภูกระดึงแบบไม่ได้เตรียมตัวครั้งนึง ไปกับเพื่อนตอนเรียนเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว... มีเสื้อผ้าและรองเท้าหนังหุ้มส้นที่สวมไปแค่ชุดเดียว ทีแรกกะขึ้นไปถ่ายรูปบนภูเฉยๆ เพื่อนที่ไปด้วยก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเดินทางมากเหมือนกัน นึกว่าเดินแค่ 1-2 ชม.คงจะถึง เดินไปครึ่งทางก็รู้ว่าเข้าใจผิดเสียแล้ว จะเดินกลับลงมาก็เสียดายว่าเดินมาไกลแล้ว เลยตามเลยก็แล้วกัน เดินตั้งแต่ 7 โมงเช้า กว่าจะถึงที่พัก ลานกางเต้นท์ก็ปาไป 4 โมงเย็น จึงจำใจต้องค้างบนนั้น เหนื่อยมากกกกก ปวดขามากด้วย ตกกลางคืนนอนด้วยความหนาวไปถึงกระดูกทีเดียว พอตี5 ก็ได้ตื่นไปถ่ายรูปสมใจ อยู่บนนั้นอีก 3 วัน ด้วยเสื้อผ้าเพียงชุดเดียว ไม่ได้อาบน้ำตลอด 4 วัน แต่แทบไม่มีเหงื่อเลย เพราะปีนั้นบนภูกระดึงอากาศอุณภูมิ -2?c ส่วนกรุงเทพ 13?c พอลงมาเพื่อนๆอีกส่วนที่รออยู่ข้างล่าง งงกันใหญ่ว่าตัวเปล่าๆไปอยู่บนนั้นได้ไงถึง 3 คืน ได้ของที่ระลึกเป็นเล็บนิ้วเท้าทยอยหลุดไปตั้งหลายเล็บแน่ะค่ะ เล็บที่เหลือก็เขียวๆม่วงๆอยู่หลายเดือน เนื่องมาจากรองเท้าที่สวมไม่เหมาะกับการเดินป่าเลย จากคุณ : BuaKwan เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 13:23:43

ความคิดเห็นที่ 86 มารออ่านต่อครับ จากคุณ : i will ok เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 14:10:26

ความคิดเห็นที่ 87 เรียน  ทุกท่าน  ครับ ผมได้อ่าน  กระทู้ทุกคนที่เข้ามาอ่าน  รู้สึกดีครับ  ที่บางคนเห็นว่า เป็นอุธาหรณ์  เป็นเครื่องเตือนใจ  ว่า  ชีวิตเรา  อาจเหมือนเป็นของเรา บางทีอาจไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้        ถ้าเรารู้ว่าเราเดินไปแล้วรอด  คงไม่กลัวนัก     แต่คืนแรก...ความกลัวจับขั้วหัวใจ  ยังจำได้    ก็ขออย่าให้เกิดกับทุกคนเลยนะครับ วันนี้อยู่ กทม.แล้ว  พอที่จะว่าง   ก็เลยลงให้อ่านต่อเลยครับ หลังจากไต่ขึ้นจากทางดินไสลด์ไปถึงทางเดินที่ช้างเส้นทางบนสุดได้   แหงนดูสันเขาบนหัวเรากะระยะประมาณเกือบ 50 เมตร   ความหิวน้ำใจนึงคิดว่าอาจจะลงไม่ทัน   เราจะขึ้นข้างบนแล้วตัดภูไปอีกฝั่ง แล้วลงไปในหุบเขาต้องมีน้ำ   อีกใจก็คิดถึงระยะทางมันไกลไม่ไปดีกว่า จะใช้การเดินเลาะทางเดินช้างเส้นบนจะไม่ลงแบบสุ่ม ๆ แล้ว เพราะลงไปแล้วขึ้นยากมากต้นไม้กิ่งไม้มันพันแข้งขาก้าวลำบากมาก   จึงเดินเลาะทางทิศเหนือขึ้นไปเรื่อย   บางช่วง  มองข้ามหญ้าที่สูงแค่อกบ้าง  แค่คอบ้าง   มีต้นไม้ขึ้นมองเห็นเป็นแนวเหมือนทางลงได้อีกแล้ว   แนวต้นไม้เราก็พยามดูเหมือนแนวมันลงสุดข้างล่าง  ก็แหวกหญ้าลงไป  ลงไป   เดินลงไป   ลึกลงไป พอถึงต้นไม้ที่ขึ้นเป็นสันเป็นแนวเดียวกัน    ทางก็ขาดหายเป็นหน้าผาเช่นกัน   คิดสงสัยลงไปดูใกล้     เผื่อจะไต่ต้นไม้ลงแทนอาจจะได้ ค่อย  ๆ ไต่เลาะลงจนเกือบถึงยอดไม้ที่เห็น บนยอดเห็นต้นไม้ที่ดูเหมือนต่อกันนั้น    เป็นต้นที่งอกจากหุบเหวฝนังเขาข้างล่าง ลึกลงไป     ต้นไม้งอกจากผนังหน้าผาต้นไม้   ไม่ใหญ่  แต่สูงขึ้นมาต่อกัน กับต้นข้างบนเป็นสันแนวยอดไม้ชนกัน     ก็ลงไม่ได้อีกเช่นเดิม     เราต้องเหนื่อยอีกต่อ    กับการเดินขึ้นไปที่ทางเดินช้างที่ไหล่เขาเส้นบน       จึงสังเกตุดูว่า   ถ้าเส้นทางเดินเส้นบนนี้    จะมองเห็นต้นไม้อีกฝั่งอยู่ลิบ  ๆ ส่วนฝั่งที่เราเดินนั้นถึงจะมีต้นไม้ขึ้นแซม    ช้างคงจะใช้มองผ่านต้นไม้ผ่านฝั่งเขานี้   สังเกตุเห็นความห่าง   ก็จะเห็นพอสังเกตุได้ว่าเป็นหน้าผา  คิดในใจว่าทำไมช้างจึงฉลาด อย่างนี้   ถ้าไม่ได้หาอะไรกินก็ควรเดินเส้นทางข้างบนเลียบไหล่เขา พอหันไปดูพระอาทิตย์ก็เห็นว่ากำลังใกล้จะตกแล้ว   ความหิวน้ำที่รุนแรงมาก      ตัดสินใจจะขึ้นข้างบนสันภูแล้วเดินตัดยอดภูไปหาน้ำกิน   มันหิวน้ำใจจะขาด    ตั้งแต่เดินเจอช้างแม่ลูกก็ได้แค่กินประทังที่ตรงดินไสลด์สัก สองช้อนโต๊ะจะได้กระมัง   คิดได้ดังนั้นก็พยามเดินตัดเขา   เรี่ยวแรงที่คิดว่ามี    มันหมดตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เดินข้ามแค่ต้นไม้ก็หอบแฮก ๆ  ขึ้นได้ทีละสองสามก้าวก็หอบ ยิ่งหายใจทางปากคอก็ยิ่งแห้ง  หายใจไม่ทัน    ขึ้นได้ทีละก้าวสองก้าวก็หอบ   ต้องหยุดกลืนน้ำลายที่ไม่มี    ความเหนื่อยช่วงนี้แทบจะขาดใจ ก้าวได้ทีละ ก้าวสองก้าวก็ต้องหยุดเหมือนเดิม   มันเหนื่อยเพราะเรี่ยวแรงเราไม่เหลือเลย   พระอาทิตย์ก็ลงเร็วเหลือเกิน พริบตาเดียวก็ลับตาแล้ว....พระจันทร์ก็ทำหน้าที่เช่นเดิน   ก็หันไปมองก็รู้ทันทีเลยว่านี่เป็นวันพระ 15 ค่ำ   พระจันทร์เต็มดวงสุกใส ความตั้งใจจะไปกินน้ำที่หิวมากมาย      ก็กัดฟันจะขึ้นให้ได้   มีต้นไม้ล้มไขว้ทับกันยังสลัว ๆ อยู่ก็พยามเดินขึ้นเข้าไปในช่องต้นไม้  ที่ดูสลัว ๆ หนามอะไรไม่รู้จากไหนไม่รู้   จิกติดกางเกง จิดติดเสื้อ  จิกคิดแขนเสื้อบ้าง ด้วยความเหนื่อยก็ไม่สนใจ   จะมุดไปแบบ  ฝืน ๆ  มุดไป ดัน ๆ  ไป ก็ยื้อกันกับหนามที่มองไม่เห็น   เราดันตัวไปข้างหน้าขึ้นข้างบนให้ได้ ทั้งไม้เป็นพุ่มหนาม  เป็นเถาหนามก็พันแน่นแล้ว    ดึงตัวเราหงายล่วงจากขอนไม้ที่เหยียบอยู่    จนล่วงตกลงข้างล่างสูงสัก 70 เซ็นติเมตร   ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นที่มีหญ้าแห้ง ๆ ปกคลุม  และหนามพันรอบ ๆ ตัว   ก็นอนคิดว่าทำไมมันยากอย่างนี้    คิดตัดสินใจคงปีนไม่ไหวแน่   หาที่นอน ตรงนี้ดีกว่า    พยามลุกขึ้นมานั่งแล้วค่อย ๆ   แกะหนามที่ต้นไม้เป็นเถา    เป็นกิ่งที่จิกตัวเราออกที่ละกิ่ง  ทีละเถา ไม่รีบแล้ว   พอแกะออกหมดก็หันหน้าออกไปทางดวงจันทร์  รู้สึกขาสั่น ๆ   ลุกขึ้นยืนมองพระจันทร์  ก็มีอาการจะเซ  จะล้ม ตามองหาที่พักคืนนี้     ก็ค่อย ๆ เดินขึ้นก้อนหิน     ตรงช่องระหว่างก้อนหินมีต้นไม้ไม่สูงนัก ใบแห้งก็จับดูเห็นว่านิ่มดี    จึงรูดมาสองกำมือเพื่อเอามาหนุนนอน   ไต่ก้อนหินก้อนที่สอง   เห็นก้อนหินที่ค่อนข้างเรียบ      ก็รีบเคลีย์พื้นที่กวาดต้นหญ้าใบไม้ ให้เกลี้ยงถอดเสื้อเชิ๊ตตัวนอกออกมาคลุมตัว     ล้มตัวลงนอนทันที   โดยเอาหมวกวางหงายไว้   เอากล้องถ่ายรูปใส่ไว้แล้วใช้ใบไม้ที่นิ่ม ๆ  ที่เก็บมาไว้ข้างบนแทนหมอน    เอาเสื้อตัวนอกคลุมโปง     แล้วนอนกอดอกพยามให้หัวกับหน้าอกอบอุ่น แล้วก็หลับโดยไม่สนใจดวงจันทร์   หลับไปได้สักพักลมหนาวเริ่มแรงขึ้นก็ตื่น   นอนไปก็คิดว่าวันนี้เป็นวันพระใหญ่    ถ้าวันนี้ถึงวันตายคงไม่รอดวันนี้ แต่ไม่ได้กลัว  นึกคิดถึงลูกทั้งสองครั้งแรก   วันนี้เป็นวันที่  7   มกราคม   ลูกคงนั่งอยู่ที่สยามนิรมิตร   เราให้บัตรลูกสองใบ    ไปแทนเราลูกคงมีความสุขดีกับแม่  ก็ถอนหายใจ    แล้วก็ตัดใจไม่คิดต่อ   ต้องเอาใจไว้กับตัวหากคิดมากเราจะฟุ้งซ่าน  ก็นอนคิดว่าพรุ่งนี้เอาไงดี   นึกถึงแรงที่แทบจะไม่เหลือแล้ว    นึกได้ว่าในกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายมีแว่นสายตา   ถ้าพรุ่งนี้เราปีข้ามภูไปกินน้ำเสร็จ   แล้วกลับมา   หาหินที่เป็นแผ่นบาง ๆ  มาฝนให้คมเหมือนมีด    พอที่จะตัดต้นหญ้าคาได้ มาตัดหญ้า   เพื่อเอามาทำที่นอนในช่องก้อนหินข้างบนภู    ทำแทนที่นอน แล้วก็หากิ่งไม้   ท่อนไม้มากองกัน  ไว้ริมหน้าผาสักบ่ายสองโมงเรา จะใช้แว่นตา  ขยายให้เป็นโฟกัสรวมแสงอาทิตย์แล้วจุดไฟไว้ให้อยู่จนมืด   พอคิดต่อแล้วเราต้องใช้ฟืนเท่าไร ?  กองใหญ่เท่าไร    คนข้างล่างจึงจะเห็นแล้ว เราจะมีแรงขนฟืนจากในป่าไหวหรือ ?  คงไม่ไหวแน่   หรือใช้วิธีเผาภูมันซะเลยจะได้ไหม    ถ้าเกิดมันลามคุมไม่อยู่ เกิดลามเผาตัวเราเองได้  ไม่เอาดีกว่า นึกถึงในทีวี  มันจะเป็นเหมือนในหนังไหม  ตอนที่พระเอกกำลังจะตาย อยุ่บนเขามีคนมาเจอ   คอบเตอร์ก็จะบิน  ปับ  ๆ   ลงมาช่วยเรา   โฮ้ย..  เราไม่ใช่พระเอกหนังไทยโว้ย   มันไม่มีหรอก   ก็นึกถึงจีจี้ (เพื่อนน้องชาย) จะนึกได้ไม๊ว่า   ถ้าหาเราไม่เจอแล้วแจ้งให้ช่อง 3   รู้    ที วี  ช่อง  3   มีเครื่องบินเฮลิคอบเตอร์ก็มีอยู่   ที่เขาช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วม ยังบินไปบินมาได้     เราก็เป็นข่าวได้  หรือจะมีเครื่องบินทหารที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ได้ วันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่ 4  แล้ว ความสนใจของทีวีน่าจะมี   คิดเลยไปว่าถ้าคอบเตอร์หาเจอ  นายสรยุทธ์  จะก้าวลงจากคอบเตอร์มา พร้อมไมโครโฟนหรือเปล่าน้า  ใจคิดว่าเราควรรอไหม ?  ถ้ารอแล้วเขาไม่มาเล่า ไม่ดีกว่าถ้าเรารอเท่ากับเราฝากชีวิตไว้กับคนอื่น ที่ไม่รู้จะหาเราเจอเมื่อไร   เอาชีวิตของเราลิขิตตัวเองดีกว่า   ก็นึกถึงอดีตที่เคยสมัครไปรับใช้ชาติ  แห่งกองทัพเรือ  เมื่อผ่าน   โรงเรียนพลทหารเกร็ดแก้วแล้วเราเลือกลงเหล่าที่ให้สมัครนั่นอันดับ 1 คือ “เหล่านาวิกโยธิน”    รองไปคือกองเรือยุทธการ ผลเราได้ไปเป็นนาวิกโยธินสมใจ  สังกัดพัน ร.๓ กรม ร.๑ นย.  สิ่งที่เป็นสโลแกน ของ นย.ก็คือภายใต้ท้องฟ้านี้ไม่มีอะไรที่ นย.ทำไม่ได้ยกเว้นอยู่สองอย่าง   นั่นคือ ดวงดาวบนท้องฟ้า กับออกลูก  ในโลกนี้  นย.ทำได้ทุกอย่าง คิดได้ดังนั้นก็วางแผนการเดินอยู่ทั้งคืนท่ามกลางความเย็นเข้ากระดูกเหมือนเดิม   วันนี้อยู่ทางด้านข้าง ๆ ของตะวันออกลมพัดไม่ค่อยแรง แต่พอพัดก็สั่นตั้งแต่ขาขึ้นมาที่ตัวแล้วก็ปากสั่นแหง็ก ๆ  ทั้งคืน นอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืนนอนไม่ได้หลับเลยเหมือนเดิม เพราะเวลาลมพัดทะลุเสื้อ      มันบางมากกันความหนาวเย็นไม่ได้เลย วันนี้ใช้เวลาเดินประมาณ   13  ชั่วโมงโดยไม่พัก ภาคผนวก วันที่  7  มกราคม  เป็นวันที่สามที่ต้องมานอนบนภูหลวง  เป็นคืนที่สองที่นอนตรงหน้าผา    เพราะเมื่อมืดเราไม่สามารถทำอะไรได้เลยมันขาวโพลนไปหมด     คืนแรกวันที่ 5 มกราคม   กลางคืนยาวนานที่สุด แต่วันนี้จึงเป็นกลางวันที่ยาวนานมาก  เหนื่อยสุดชีวิตคิดอะไรไม่ค่อยออก เมื่ออยู่ในป่า   เราเหมือนเล็กแค่ปลายเล็บ   ทางเดินเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีแรงเหลือมากนัก    แต่สติยังดีครบถ้วน  ร่างกายยังครบถ้วนดีอยู่ ย้อนกลับไปที่ป่าดึกดำบรรพ์   ที่ลงจากภูขวางที่เราเดินตัดผ่านมาสำเร็จ  จนท.บอกว่าที่ตรงนั้นมีตำนานว่า  เรื่องนางผมหอม   ว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นที่  อ. ภูหลวง  จ.เลย มีหญิงสาวคนหนึ่ง  มีลูกสาวสองคน   รูปร่าง  หน้าตาสวยงาม เส้นผมมี กลิ่นหอม ชื่อ  “นางผมหอม”  น้องสาวชื่อ  “นางลุน”  นางผมหอมเป็นลูกของพญาช้างที่อาศัย อยู่ในป่าภูหอ      ส่วนนางลุน   เป็นลูกของวัวป่า    ที่เกิดจาก ได้ดื่มน้ำรอยเท้า  ซึ่งเป็น ปัสสาวะของช้าง   และวัว วันหนึ่งนางทั้งสองได้ไปตามหาพ่อ    จนเจอกับพญาช้างรูปร่างใหญ่โต  งายาว จะเข้ามาทำร้าย    ด้วยความกลัวทั้งสองจึงยกมือไหว้ขอชีวิต   พญาช้างเห็นนางทั้งสอง ก็สังหรณ์ใจว่าจะเป็นลูกของตน     จึงอธิฐานว่า   ถ้าคนไหนเป็นลูกก็ขอให้ปีนงาขึ้นมา ขี่หลังตนได้     นางผมหอมขึ้นไปนั่งบนหลังของพญาช้างได้     แต่นางลุน  ตกลงมา เมื่อพญาช้างรู้ว่า   นางลุนไม่ใช่ลูก   พญาช้างจึงเหยียบนางลุนตาย     แล้วพา  นางผมหอมเข้าไปอยู่ในป่าภูหอ   และสร้างปราสาทให้อย่างสวยงาม วันหนึ่ง  นางผมหอมออกจากปราสาท   ไปอาบน้ำที่ “หนองบัว” (คือบ้านหนองบัว ต.ภูหอ จ.เลย)  และที่  “ลำธารห้วยหอม” (คือ ต.หนองคัน  อ.ภูหลวง จ.เลย)      นางผมหอมเอาเส้นผมของตนและสาส์นรัก ใส่ในผอบลอยตามแม่น้ำเลย  ถึงเมือง  เซโล (เชื่อว่า   เป็นบ้านทรายขาว  อ.วังสะพุง ท้าว  วรจิตร   เจ้าชายเมืองเซโล    เก็บได้จึงเขียนสาส์นรักตอบและอธิฐาน ให้ลอยทวนน้ำไปยังต้นน้ำ     ท้าววรจิตร   จึงตามไปพบนางผมหอม ทั้งคู่ปลงใจรักกัน   ต่อมาพญาช้างรู้ข่าว  ก็รู้สึกเสียใจ  และโกรธมาก จึงได้ใช้งาแทงและงัดภูเขาให้ทลายลงจนหินกองเกลื่อนมากมาย     ดังเป็นรูปภูหอให้เห็นในปัจจุบันนี้ พญาช้างเสียใจร้องไห้  เป็นที่มาของ  “หนองน้ำตาช้าง”  แล้งสั่งเสียนางผมหอม ให้เป็นภรรยาที่ดี      ถ้าตนสิ้นใจให้เอางามาทำเป็นเรือ  พาลูกและสามีกลับเมือง  เซโล พญาช้างก็สิ้นใจที่   “เติ่นช้างตาย”   แล้วที่นั่นมีวิญญาณนางลุนสิงสถิตอยู่  จนท.คนที่บอกเคย เดินลงไปมืดที่นั่น  ตอนกลางคืน  เวลานอนมีเหมือนมีผีมาบีบคอทุกคนเลย จะนอนไม่ได้เลย  พอเราเล่าประสบการ์หลงป่าให้เด็กนักเรียน  จาก  รร.ศรีสงครามฟัง  ในวันที่ 13  มกราคม  หน.สต๊าฟ  เชิญให้ไปเล่าให้เด็กฟัง จนท.ที่เป็นสต๊าฟ  ของเด็กนักเรียน  ก็พูดให้เด็กฟังต่อ    ว่าที่เราผ่านมีที่ตรงไหนมาบ้าง  ที่ตรงนั้น  แม้แต่  จนท.ยังไม่อยากไปเลย   เราไม่รู้ก็เลยไม่กลัว ตอนที่เดินผ่านป่าดึกดำบรรพ์มา      สิ่งที่รู้สึกกลับเป็นเหมือนมีสิ่งศักสิทธิ์คุ้มครองตลอดแทบจะไม่รู้สึกกลัวเลย   สติครบถ้วน     เมื่อกินน้ำในลำธาร    เรายัง  ตรวจดูเลนส์กล้อง  ว่าทำไม  ถ่ายแล้วมันออกมา  มัว ๆ เมื่อเราเดิน   ก็เดินแบบตั้งใจ  เดินไปข้างหน้า   แทบจะไม่ได้หันหลังดู   ข้างหลังเลย     แต่เวลาเดินในป่า   มันมีเสียงเหมือนมีคนเดินตามหลังเรา  เสียงดัง  พับ ๆ คงเป็นเสียงรองเท้า เราเอง    ตอนเดิน  ในป่าที่สูง มันสลัว มืด ๆ  มันเงียบ  สงัด แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 55 14:33:29 จากคุณ : นายโซ่ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 14:22:36

ความคิดเห็นที่ 88 อ่านไปกลัวไป กลัวจบ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ เห็นว่า จขกท ปลอดภัยแล้ว เลยอยากรู้ว่าความรู้สึกของคนที่อยู่ในเหตุการณ์เป็นยังไง จากคุณ : Jarunya.b เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 14:42:23

ความคิดเห็นที่ 89 น่ากลัวมากค่ะ เป็นเรา เราคงไม่เดินอ่ะค่ะ ไม่กล้าจริงๆ ค้างคืนในป่าคนเดียวก็คงสติแตกตายก่อนแน่นอน คุณน้ากล้าหาญมากๆเลยค่ะ อ่ายแล้วคิดว่าชีวิตนี้คงไม่เดินป่า ปล. สงสัยอย่างนึงว่า ทำไมพญาช้างต้องฆ่านางลุนด้วย? แค่เพราะไม่ใช่ลูกตัวเองเหรอคะ? จากคุณ : Nikomosphere เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 15:31:01

ความคิดเห็นที่ 90 เราเชื่อในเรื่องบุญกรรม...เชื่อว่าเจ้าของกระทู้คงจะทำบุญมามากทั้งในชาติที่แล้วและชาตินี้...ผลบุญจึงส่งผลให้เจ้าของกระู้คลาดแคล้วจากภยันอันตรายทั้งปวง...การศึกษาธรรมะอย่างถ่องแท้...มีสติอยู่กับตัว..ก็เป็นผลบุญอีกอย่างหนึ่ง...เท่าที่เล่ามาถ้าไม่มีสติครองตัว...ลนลาน...ก็ยากที่จะรอดชีวิตกลับมา.....อยากให้ทำพ๊อตเก็ตบุคขายจริงๆเลยค่ะ...รายการทีวีก็น่าจะเชิญไปออกรายการน้า.... ...ติดตามต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ... จากคุณ : vipavee เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 15:35:57

ความคิดเห็นที่ 91 เป็นความโชคดี และความรู้ความสามารถในการเอาตัวรอดในภาวะคับขันจริง ๆ ค่ะ ขนาดคุณอาเป็นทหารมาก่อน ยังผ่านมาแบบขลุกขลักขนาดนี้ อ่านแล้วคงต้องอ่านอีก เพราะอ่านเร็ว ๆ เพื่อจะได้รู้ตอนต่อไป คงต้องเก็บรายละเอียดใหม่แน่เรา สุดยอดจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : finalevil เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 16:32:16 A:171.4.27.251 X: TicketID:193636

ความคิดเห็นที่ 92 ผมว่าโชคดีมากครับที่เป็น "ภูหลวง" เพราะภูหลวงมีลักษณะเป็นเกาะล้อมรอบด้วยชุมชน  และสภาพพื้นที่เป็นภูเขารูปโต๊ะ ไม่ได้เป็นหุบเขาสลับซับซ้อนมาก การตัดสินใจเดินไปด้านทิศใดทิศหนึ่ง โอกาสที่จะเดินทะลุออกจากป่า ไปพบชุมชนก็เป็นไปได้สูง แต่หากเป็นป่าที่ใหญ่กว่า  และเป็นผืนกว้างกว่านี้ ผมก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าคุณอาโซ่จะออกจากป่านี้ได้เองหรือไม่... ที่กล่าวเช่นนี้เพราะการตัดสินใจของคุณอาถือว่าผิดต่อหลักการช่วยเหลือนักท่องเที่ยวหลงป่า การหลงป่าของคุณอาเป็นการหลงที่น่าจะมีคนรับรู้ และน่าจะมีคณะออกติดตาม สิ่งที่ควรทำคือการอยู่กับที่ หรือเคลื่อนที่จากจุดที่รู้ตัวว่าหลงป่าให้น้อยที่สุด  เพราะมันจะง่ายต่อการติดตามของเจ้าหน้าที่  อีกอย่างเพื่อเป็นการถนอมแรงของตัวเองไว้ด้วย  เพราะเราไม่รู้ว่าจะติดอยู่ในนั้นนานแค่ไหน... อย่างที่ผมบอก โชคดีที่เป็นภูหลวง ถ้าเป็นที่อื่น อย่างผืนป่าตะวันตก เขาใหญ่ แก่งกระจาน ฯลฯ ผมก็ไม่รู้ว่าคุณอาจะเอาแรงจากไหนเดินให้ทะลุป่า และยิ่งเดิน การติดตามก็ยากขึ้น ขยายวงกว้างขึ้น โอกาสที่จะพบตัวก็ยากขึ้น... ที่สำคัญคือ..  ไม่รู้ว่าเดินไปไหน... สิ่งสำคัญคือเบื้องต้นคือสติ  และที่ขาดไม่ได้คือความไม่ประมาท  การเดินป่าในพื้นที่ที่เราไม่่คุ้นเคย การเชื่อในสัญชาตญาณตัวเองมากเกินไปก็ทำให้คนหลงป่าได้  เราคิดเองว่าเดินไปตรงนี้  น่าจะไปทะลุตรงนัั้น เพราะเราเดินมาลักษณะนี้... ความคิดในลักษณะนี้ทำให้คนหลงป่ามานักต่อนัก... ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ไม่มีเจตนาติติง หรือต่อว่าคุณอา  หากแต่อยากฝากไว้เป็นอุทาหรณ์ทั้งคุณอาเอง  และใครอีกหลายๆ คน เผื่อว่าสักวันคุณจะกลายเป็น "คนหลงป่า" ขึ้นมาบ้าง... จากคุณ : Tamakuji เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 20:15:59

ความคิดเห็นที่ 93 ขอชื่นชมกับความกล้าหาญความอดทนทั้งกายและใจมากเลยคะ อ่านไปก็ลุ้นไปถ้ามีพ็อตเกตบุคมาคงไปอุดหนุนคะ คุณลุงทำดี มีสิ่งศักดิ์สิทธิคุ้มครองให้รอดปลอดภัยมาตั้งกระทู้นี้ได้ถือเป็นบุญหลายๆเลยคะ ขอบคุณที่เสียสละเวลามาเล่าเรื่องไว้ให้ลูกหลานฟังเป็นอุทาหรณ์ ปักหมุดรอฟังเรื่องต่อไปคะ เรื่องของคุณลุงคล้ายกับหนังที่สร้างจากเรื่องจริงเรื่อง 172 hours เลยคะ แต่เรื่องของคุณลุงนี้เจ๋งสุดยอดมากๆเลยคะ อ่านแล้วชวนขนลุกถ้าเป็นตัวเองคงไม่รอดแน่ๆเลย หนังเรื่องนี้ก็สนุกและลุ้นมากคะถ้ามีโอกาสลองหามาดูนะคะ อ่านเรื่องย่อได้ที่http://www.majorcineplex.com/movie_detail.php?mid=735 127 Hours เล่าเรื่องของ แอรอน รอลสตัน วิศวกรหนุ่มผู้รักการผจญภัยเป็นชีวิตจิตใจ แต่วันหนึ่งเกิดดวงแตกสุดขีด เมื่อเขาเดินทางแบบฉายเดี่ยวไปปีนหุบเขาที่มีชื่อว่า บลู จอห์น และเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็ขึ้น เมื่อเขาพลัดร่วงลงมาไปซอกเขาพร้อมกับก้อนหินขนาดใหญ่ ซึ่งหล่นมาทับแขนขวาของเขา ทำให้ต้องติดแหง็กอยู่ในนั้นคนเดียวกว่า 5 วัน (ซึ่งก็คือ 127 ชั่วโมง ตามชื่อเรื่อง) จนสุดท้ายเขาต้องตัดสินใจตัดแขนตัวเองทิ้งด้วยเครื่องมือที่พอจะหาได้ในเป้ เท่านั้นยังไม่พอ อารอน ยังต้องตะเกียกตะกายปีนขึ้นจากซอกเขามรณะที่ว่าด้วยแขนข้างเดียว แถมยังต้องเดินเท้าอีกถึง 8 ไมล์ ก่อนจะได้รับความช่วยเหลือในท้ายที่สุด เพราะแท้ที่จริงแล้ว แก่น ของเรื่องที่หนังต้องการจะบอกกับคนดูก็คือ... มนุษย์ จะมีความสมบูรณ์ และเข้าใจความหมายของชีวิตมากกว่าเดิม หลังจากก้าวพ้นวิกฤตอะไรบางอย่างมาได้ อย่างน้อยๆ หลังผ่านเหตุการณ์เฉียดตายครั้งนี้มา แอรอน จะทิ้งข้อความบอกไว้ทุกครั้งว่าเขาไปไหน ซึ่งก่อนหน้านี้เขาไม่เคยบอกใครเลย... แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 55 22:02:51 แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 55 21:59:57 จากคุณ : mee_vingt เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 21:58:24

ความคิดเห็นที่ 94 ตามอ่านทุกวันและอ่านแบบช้าๆ พร้อมจินตนาภาพตามไปด้วย เล่าได้เห็นภาพเลยค่ะคุณน้าเก่งมากเก็บรายละเอียดได้เยี่ยม มาเล่าต่อนะค่ะ ตัวเราไม่เคยหลงป่ามีแต่หลงตัวเอง55 จากคุณ : ฉงนงงงวย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 05:27:49

ความคิดเห็นที่ 95 เป็นกระทู้ที่อ่านแล้วได้ทั้งความตื่นเต้น แฝงคติธรรม และพ่วงด้วยความสนุก แอบขำตอนที่นึกถึงคุณสรยุทธ์อ่ะ ^^ จากคุณ : แมวน้อยร้อยชั่ง เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 06:58:58

ความคิดเห็นที่ 96 เข้ามาตามอ่านทุกวัน...ยินดีด้วยครับที่ปลอดภัยกลับมา และได้มาเล่าถ่ายทอดประสบการณ์ให้ฟัง...อยากให้เล่า สิ่งที่ได้เห้น ในป่าลึกๆที่ไม่เคยมีคนเข้าไปว่าข้างในป่านั้นเป็นอย่างไรบ้าง ได้เจอและพบเห้น สัตว์ แมลงต่างๆ นกหรือสัตว์เล็ก ใหญ่ อะไรอีกบ้างครับ อยากรู้ว่าในป่าลึกๆที่ไม่เคยมีคนเข้าไปถึงนั้น ที่เรามองจากถนน แค่เป็นพื้นป่าสีเขียวๆที่สูงต่ำไปตามแนวภูเขา นั้นมีอะไรในป่าข้างในนั้นบ้างนะครับ ...ขอบคุณมากครับ กับประสบการณ์ที่นำมาเล่าถ่ายทอดให้ฟังนะครับ จากคุณ : dtnd เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 09:27:29

ความคิดเห็นที่ 97 ยังรอติดตามว่าจะลงจาภูได้ไง อยากบอกว่า พี่เป็นคนที่เก่งมากจริงๆ ครับ นับถือเลย จากคุณ : เศษหนึ่ง ส่วนสี่ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 22:28:41

ความคิดเห็นที่ 98 ขอบคุณค่ะ ตั้งตารอค่ะคุณอา จากคุณ : มาหาอูฐ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 10:46:37

ความคิดเห็นที่ 99 ...แม้กระทู้จะตกแต่ก็เกาะขอบจออย่างใกล้ชิดค่ะ... จากคุณ : vipavee เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 17:12:20

ความคิดเห็นที่ 100 เป็นประสบการณ์ที่น่ากลัวมากเลยครับ ขอบคุณที่มาถ่ายทอดเรื่องราวให้รับรู้กันนะครับ เตือนสติคนที่ชอบเดินป่าท่องเที่ยวได้ดีเลยครับ รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : Juone เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 17:41:18

ความคิดเห็นที่ 101 รอๆๆๆๆ จากคุณ : Jr.800si เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 19:45:35

ความคิดเห็นที่ 102 รอมาหลายวันแล้ว..อิอิ จากคุณ : PERTUSSIS เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 21:45:25