แรกพบสบตา Santa Monica

บันทึกการเดินทางเมื่อครั้งไปเยือนอเมริกา
หากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ
------------------------------------------------------------------

เช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย นาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมง ซึ่งถือว่าเช้ามากหากเป็นวันปกติ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาคิดอะไรแล้ว ต้องรีบเตรียมตัวไปขึ้นรถประจำทางรอบแปดโมงสี่นาทีให้ทัน มองไปข้างๆเตียง เห็นเพื่อนฉันเพิ่งงัวเงียตื่นขึ้นมาเหมือนกัน เรามองหน้ากันพักหนึ่ง แล้วรีบแยกย้ายกันไปเตรียมตัว หลังจากที่เมื่อคืนเราคุยกันว่าวันนี้จะไปเที่ยว Santa Monica กัน เพื่อนๆคนอื่นเค้าไป และได้ยินชื่อนี้มาก็มาก เราจึงคิดว่ามาถึงอเมริกาทั้งที ต้องไปเที่ยวที่นี่ให้ได้ เลยเลือกวันเสาร์นี้ซึ่งเป็นวันหยุดของพวกเรา เรานั่งวางแผนกันทั้งคืน เพราะว่าจากบ้านพักไปถึง Santa Monica ต้องใช้เวลากว่า 4 ชั่วโมง ดังนั้นต้องวางแผนอย่างรัดกุม เพราะเราจะเดินทางโดยระบบขนส่งมวลชนของอเมริกา การเดินทางด้วยระบบขนส่งมวลชนถูกกว่าที่จะขึ้นแท็กซี่ไปมาก แต่เราก็ต้องตรงเวลา ไม่อย่างนั้นก็อาจพลาดรถได้

ดูนาฬิกาอีกทีก็ใกล้แปดโมงแล้ว

วันนี้ฉันใส่เสื้อคลุมตัวเก่งที่เพิ่งซื้อมาได้ไม่กี่วัน จากนั้นฉันกับเพื่อนก็รีบวิ่งลงไปรอรถ ก่อนออกจากห้องฉันไม่ลืมหยิบหมวกใบย่อมมาใส่ด้วย มาถึงป้ายรถเมล์ เราก็เดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้น เพราะรถยังมาไม่ถึง สักพักเพื่อนนึกได้ว่า ลืมแว่นกันแดด เลยรีบวิ่งขึ้นไปเอาบนห้อง

เพื่อนบอกว่า ‘ไม่ได้ๆ ไปทะเลทั้งที ถ้าไม่มีแว่นตาก็เสียดายแย่’

ฉันก็ยืนลุ้นอยู่ที่ป้ายรถเมล์ว่าเพื่อนจะมาทันหรือเปล่า เพราะถ้ามาไม่ทันเราอาจจะต้องรอรถคันใหม่อีกหลายนาทีเลยทีเดียว คิดไปคิดมา เพื่อนก็วิ่งกลับมาพอดีกับที่เห็นรถเมล์กำลังติดไฟแดงอยู่ที่แยกใกล้ๆ รถเมล์ที่เราขึ้นเป็นรถเมล์ที่วิ่งในเขตเมือง Santa Clarita ที่เราพักอยู่ แล้วต้องไปต่อรถเข้าไปที่ LA ใช้เวลาประมาณ 45 นาที ฉันหลับบ้างตื่นบ้างระหว่างทางที่นั่งรถไป LA แต่สงสัยจะหลับมากกว่า เพราะรู้ตัวอีกทีก็ถึง Metro Red Line สถานี North Hollywood ซึ่งเป็นสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่จะพาเราเข้าใกล้จุดหมายไปอีกนิด สถานีนี้เป็นสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่สวยสถานีหนึ่งของ Metro Red line ที่บอกได้ว่าสวยเพราะทางเดินลงไปจะมีงานรูปวาดบนฝาผนังกึ่งหลังคาให้เราได้ชมกันเพลินๆ ฉันว่าการแสดงงานศิลปะในที่แบบนี้ถือเป็นความคิดที่แสนจะเข้าท่า เพราะมันช่วยลดความทึบๆทึมๆของสถานีซึ่งอยู่ใต้ดินได้ในระดับหนึ่ง ลงไปถึงข้างล่าง เราก็ตรงดิ่งไปขึ้นรถไฟเลย ไม่ต้องไปรอซื้อตั๋ว เพราะเราได้ตัว Transfer คือตั๋วแบบที่สามารถใช้ต่อขึ้นรถได้เลยมาจากรถเมล์ Santa Clarita ที่นั่งมาเมื่อเช้า
ความจริงที่นี่ไม่มีการตรวจตั๋วก่อนขึ้นรถ ทำให้บางคนแอบขึ้นไปโดยไม่จ่ายเงิน ถ้าวันดีคืนดีเจ้าหน้าที่เกิดนึกจะตรวจขึ้นมา แต่ไม่มีตั๋วให้เค้าดู ก็จะเสียเวลา เสียเงินเปล่าๆ ค่าปรับก็ไม่เท่าไร แค่ไม่กี่ร้อยเหรียญ เราขึ้นรถไปได้ก็รีบหาที่นั่ง เพราะอีกหลายสถานีกว่าจะต้องลง นี่เป็นเพียงสถานีต้นทางเท่านั้น นั่งไปได้เกือบ 20 นาทีก็ถึงสถานี Vermont/Santa Monica ที่เราจะต้องลง สถานีนี้ดูเก่าและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ต่างกับสถานี North Hollywood มากทีเดียว พอมาถึงเราเลยรีบขึ้นไปต่อรถ ขึ้นมาข้างบนฉันกับเพื่อนก็งงๆ ไม่รู้จะไปซ้ายหรือขวาดี เพราะยังมองไม่เห็นป้ายรถเมล์ที่จะต้องขึ้นต่อ
มองไปทางขวาดูโล่งเกินไป
....ไม่น่าจะใช่
เลยตัดสินใจเดินไปทางซ้าย เดินไปเรื่อยๆก็เจอทางออกอีกทางของสถานี เราเลยเดินข้ามถนนไปรอรถ ซึ่งเป็นรถต่อสุดท้ายที่จะพาเราไปยังจุดหมายปลายทาง พอขึ้นบนรถได้ ฉันก็นั่งมองนู่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย บางทีก็คุยกับเพื่อน ระหว่างทางรถวิ่งผ่าน Beverly Hills พวกเราก็มองกันอย่างตื่นเต้น เพราะเคยได้ยินชื่อนี้หลายครั้งในภาพยนตร์ ว่าเป็นย่านบ้านพักของคนรวย และดาราชื่อดังทั้งหลาย
ส่วนเรานักเดินทางทุนน้อย ได้แค่มองขอบรั้วบ้านก็ยังดี
เราต้องนั่งอยู่บนรถคันนี้อีกเกือบสามชั่วโมงกว่าจะถึง ระหว่างนั่งบนรถ ฉันเห็นผู้ชายคนนึงยืนคุยอยู่กับคุณลุงคุณป้านักท่องเที่ยว จับความได้ว่ามาจากแคนาดา ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่พวกเขาก็คุยกัน และแลกเปลี่ยนทัศนคติกันอย่างออกรส ฉันได้ยินผู้ชายคนนั้นเสนอความช่วยเหลือให้กับคุณลุงคุณป้าทั้งสองโดยจะบอกให้ว่าต้องลงรถป้ายไหน
นี่คงเป็นความสวยงามอย่างหนึ่งของการเดินทาง
ไม่ใช่ตึกรามบ้านช่องที่เป็นรูปธรรมที่มองเห็นนอกหน้าต่าง
แต่เป็นความงามของมิตรภาพระหว่างเพื่อนมนุษย์ในสังคม ที่ฉันว่าทำหน้าที่ไม่ต่างอะไรกับรูปศิลปะที่แสดงความงามอยู่ในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ฉันคิดว่าความงามอย่างนี้มีความสำคัญพอๆกัน
ฉันกับเพื่อนไม่รู้หรอกว่า เราจะต้องลงที่ป้ายไหน อาศัยว่ามองเห็นทะเลและร้านรวงต่างๆตามคำบอกเล่าของเพื่อนๆ และแล้วเราก็มาถึงที่นี่จนได้ Santa Monica ก้าวแรกที่ลงจากรถ เราตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศรอบตัวมาก
‘โอ้โห ทำไมสวยอย่างงี้’ เราพูดแล้วหันมามองหน้ากัน
เรามาถึงประมาณเที่ยง พร้อมเสียงท้องร้องโครกคราก เราเลยไปกินอาหารมื้อแรกของวัน ซึ่งก็คือ ขนมปังทาแยมสองคู่กับนมอีกคนละขวดที่เราพกมาจากบ้าน ก็บอกแล้วว่าทัวร์เราเป็นทัวร์ประหยัด ไม่งั้นก็คงเหมาแท็กซี่มากัน ไม่ต้องมาต่อรถกันหลังขดหลังแข็งขนาดนี้ ไม่นานหลังจากจัดการกับอาหารแล้ว เราสองคนก็เดินกันไปที่ท่าเรือ ระหว่างนั้นก็แวะถ่ายรูปกันพองาม
พื้นของท่าเรือสร้างด้วยไม้ท่อนเขื่อง มีรถราวิ่งไปมาอยู่ข้างบน ฉันชักจะหวาดเสียวกลัวพื้นไม้จะพังลง
เดินมาตรงนี้เหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง อะไรๆก็ดูน่ารักลงตัวไปหมด ทั้งผู้คน ร้านอาหาร ซุ้มขายของที่ระลึกที่กระจายอยู่ทั่วไป หรือแม้แต่ม้านั่งสีฟ้าตัวย่อมที่ช่วยขับเน้นความน่ารักของสถานที่แห่งนี้
และที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลย คือ Pacific Park ส่วนสนุกขนาดย่อมที่รอต้อนรับนักท่องเที่ยวอยู่บนท่าเรือแห่งนี้ มีเครื่องเล่นมากมาย ราคาค่าตั๋วก็ไม่แพงนัก

และที่เป็นไฮไลท์ก็คือ
ชิงช้าสวรรค์สีเหลืองสดตัดกับฟ้าสีครามที่เป็นพื้นหลัง มองไปดูสวยดี
ฉันกับเพื่อนไม่ได้เข้าไปเล่น เพราะล่วงเข้าเวลาบ่ายแล้ว และเรายังมีโปรแกรมสำคัญรออยู่อีก จึงต้องตัดใจไม่เข้าไป เดินไปเดินมาฉันกับเพื่อนก็ ถ่ายรูปกันตามประสาสาวๆบ้ากล้อง
ทั้งบ้าถ่าย และบ้าเป็นแบบให้ถ่าย
มองไปที่ชายหาดเห็นผู้คนมากมาย บางคนวิ่งเล่น บางคนว่ายน้ำ บางคนนอนอาบแดด แต่ฉันกับเพื่อนคงไม่เอาด้วย เพราะลมที่นี่หนาวจับจิตเลยทีเดียว พวกที่มาจากเมืองร้อนอย่างเราคงไม่ชิน
คิดพลางมือก็กระชับเสื้อคลุมเข้า
และแล้วก็มาถึงโปรแกรมสำคัญของผู้หญิงทั้งหลาย นั่นคือ การชอปปิ้ง
มาถึง Santa Monica ทั้งทีจะไม่เดินชอปปิ้งก็คงไม่ได้แล้ว
เราเริ่มกันที่ห้างขนาดใหญ่แห่งหนึ่งชื่อ Nordstrom เดินไปเดินมาอยู่นาน ก็ได้รองเท้ามาคู่หนึ่ง เป็นแบบที่เล็งมานาน
ก็ฉันเห็นสาวๆที่นี่เค้าใส่กัน
แล้วเราก็เดินไปเรื่อยๆออกไปอีกห้างที่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร คราวนี้เดินดูอย่างเดียวไม่ได้ซื้ออะไร แล้วเราก็แวะกินข้าวอีกมื้อที่ห้างนั้น เป็นข้าวกับอะไรสักอย่างที่คล้ายไก่ย่างบ้านเรา อร่อยถูกใจเลยทีเดียว ราคาไม่แพงนักอยู่ที่ 6-7 เหรียญ กินข้าวเสร็จก็ไปชอปปิ้งกันต่อบนถนนที่สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านต่างๆ ทั้งยี่ห้อที่รู้จักและไม่รู้จัก
เมืองนี้ถือเป็นสวรรค์ของการชอปปิ้งทีเดียว เพราะไม่ว่าจะหาอะไรก็มีหมด แต่ก็อย่าชอปกันเพลิน เพราะอย่าลืมว่าภาษีที่นี่แพงกว่าเมืองอื่นในแคลิฟอร์เนีย
คราวนี้เพื่อนฉันพุ่งเข้าร้านเสื้อผ้ายี่ห้อประจำ เลือกไปเลือกมาก็ได้เสื้อมาสองสามตัว ถูกใจกันเลยทีเดียว เราใช้เวลาบนถนนชอปปิ้งนี้นานมาก เลยเวลาที่ตั้งใจว่าจะกลับไปนานแล้ว เราเลยรีบเดินไปขึ้นรถตรงป้ายที่ลงเมื่อตอนขามา
ขากลับเราต้องนั่งรถนานมาก เพราะเป็นช่วงเลิกงานที่รถติดมาก กว่าจะเคลื่อนตัวไปได้ ก็ต้องลุ้นแทบขาดใจ เราห่วงว่าจะไปขึ้นรถกลับบ้านไม่ทัน
ฉันเจอป้าคนหนึ่งท่าทางแปลกๆบนรถคันนี้ ป้ามองตรงมาที่ฉันกับเพื่อนแล้วเข้ามาขอนั่ง
ป้าจ้องฉัน ฉันก็จ้องป้า
ฉันสารภาพตามตรงว่ากลัวมาก เลยให้ป้าเข้าไปนั่งด้านใน ฉันก็นั่งเกร็งไปตลอดทางจนป้าลงรถไป
นี่คงเป็นอีกด้านหนึ่งของสังคมที่ไม่ได้สวยงามเสมอ หรือเป็นอีกด้านหนึ่งของตัวฉันที่อาจระแวงป้ามากเกินไป
กว่าเราจะได้ขึ้นรถกลับบ้านพักก็เย็นมากแล้ว กว่าจะถึงในเมืองก็เกือบสี่ทุ่ม เหลือบไปมองนาฬิกา รถเมล์มาช้า เราจะทำยังไงกันดี
มืดก็มืด กลัวก็กลัว
เลยเดินเข้าไปรอในร้านค้าร้านหนึ่ง อุ่นใจไปได้หน่อย
เราไม่กล้าอยู่นานเพราะกลัวออกมาไม่ทันรถ เลยเดินไปรอที่ใกล้ๆป้าย ไม่กล้าไปยืนตรงป้ายเพราะมีผู้ชายนั่งอยู่สองสามคน
ตอนนั้นเวลาแต่ละนาทีในความรู้สึกของเราสองคนช่างเดินช้าจริงๆ
เราต่างคนต่างมองซ้ายมองขวา พอดีมีลุงคนหนึ่งเดินผ่านมาทำท่าอะไรไม่รู้กับเรา เราสองคนกลัวจับใจเลยทีเดียว แต่คงเพราะคิดว่าสื่อสารกันไม่รู้เรื่อง ลุงเลยยอมแพ้เดินจากเราไป พอรถมาถึงเราเลยรีบเดินจนแทบวิ่งไปขึ้นรถ ในใจก็คิดว่าปลอดภัยแล้ว ตอนกลางคืนเมืองนี้เงียบมาก ร้านรวงก็แทบจะปิดหมด ไม่ค่อยมีคนออกมาเดิน จึงค่อนข้างน่ากลัว
แล้วเราก็มาถึงที่พักโดยสวัสดิภาพ
แม้เรามาถึงตอนจบของการเดินทาง แต่ความรู้สึกระหว่างนั้นยังคงอยู่ เป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายได้ ความรู้สึกที่ว่าเราได้บรรลุเป้าหมายอย่างหนึ่งของเราแล้ว
ความรู้สึกเมื่อได้ก้าวเท้าลงไปเหยียบพื้นดิน Santa Monica เป็นความรู้สึกท่วมท้นที่สุดจะบรรยายจริงๆ
เหมือนได้เติมเต็มพื้นที่เล็กๆส่วนหนึ่งภายในจิตใจ
คุณคงต้องลองมาสัมผัสด้วยตัวเองสักครั้ง
เหมือนที่ฉันตกหลุมรัก Santa Monica ทันทีเมื่อแรกพบสบตา

แล้วเราอาจจะพบกันที่ไหนสักแห่ง.....

จากคุณ	: MsPieceofpie
เขียนเมื่อ	: 26 ม.ค. 55 14:03:15 A:202.44.135.34 X: TicketID:335185

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป