|
ถ้าผิดที่ผิดทางผมขออภัยนะครับ ไม่รู้ว่าจะต้องไปหาที่ไหนจริงๆ เริ่มเลยนะครับ
วันนี้คุยกับน้องสาวเรื่องภาคเหนือแล้วนึกถึงพี่คนหนึ่งที่รับผมขึ้นรถจากเมืองแม่ฮ่องสอนมาส่งที่่ด่านทหารก่อนถึงปาย วันนั้นไปโบกรถเที่ยวเชียงใหม่ แม่ฮ่องสอนอยู่คนเดียว
พี่กุ้งเป็นครูสอนอยู่จังหวัดพะเยาขับรถกับแฟนไปเยี่ยมแม่ที่เชียงใหม่ วันนั้นหลังจากโบกรถไปแล้วสามคันเริ่มจากตัวเมืองแม่ฮ่องสอน รถพี่กุ้งเป็นคันที่สี่ที่จอดรับแล้วไปส่งที่ด่านทหาร ระหว่างทางพี่กุ้งชวนคุยมาตลอด แกะขนมให้กินด้วย ตอนที่แยกกับพี่กุ้งนั้นสามทุ่มกว่าแล้ว และทางสายนั้นหลังสี่ห้าทุ่มก็ไม่มีรถวิ่งแล้วเพราะเปลี่ยวมาก เป็นทางขนยาเสพติดจากพม่าท่ี่จะมีการยิงกันบ่อย ผมซึ่งไม่ได้คิดอะไรมากก็เตรียมใจนอนค้างกับทหารที่ด่านตรวจอยู่แล้ว แต่คำพูดของพี่กุ้งก่อนจะไปประโยคนั้นผ่านไปเจ็ดปีแล้วยังไม่ลืมเลย กับคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสองชั่วโมงดี พี่กุ้งพูดว่า "ถ้าห้าทุ่มแล้วโบกรถเข้าปายไม่ได้โทรหาพี่นะ พี่จะมารับไปค้างที่บ้าน" น้ำใจนี่แหละคือผลพลอยได้จากการเที่ยวคนเดียว
..อยากจะบอกว่าแฟนพี่กุ้งเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก
เสียดายที่โทรศัพท์พังหลังจากกลับมากรุงเทพ เบอร์โทรศัพท์ทุกคนหายหมด เพื่อนใหม่อีกหลายต่อหลายคนหายวับไปกับตา
..ผมเคยพยายามตามหาพี่กุ้งอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เข้าเว็บไซต์กระทรวงศึกษาไปถามหาก็ไม่มีใครตอบ ข้อมูลที่มีอยู่มีเพียงแค่ พี่กุ้งเป็นครูสอนอยู่โรงเรียนในจังหวัดพะเยา มีแม่อยู่เชียงใหม่ ในปี2004ขับรถกระบะรับผู้ชายคนหนึ่งจากด่านตรวจในแม่ฮ่องสอนมาส่งที่ด่านทหารก่อนถึงปาย
...ถ้ามีโอกาสได้เจอจะขอกอดพี่กุ้งหนึ่งครั้งแน่นๆและนานๆ
แต่ผมจะได้โอกาสนั้นไหม ตอนนี้อยากกลับมาลองหาดูอีกครั้ง คนเค้าว่าโลกเรากลมกว่าเดิมนี่ครับ
มีใครพอจะรู้เว็บไซต์โรงเรียนในจังหวัดพะเยาบ้างครับ
: อ๊อฟครับ
| จากคุณ |
:
อ้ายอ๊อฟครับ 
|
| เขียนเมื่อ |
:
6 ก.ค. 54 12:34:55
|
|
|
| 
น้ำใจที่ยังหาไม่เจอ
