ศิลปะของการเดินทาง....
บางครั้งจึงอยู่ที่การปล่อยวางตัวเองจากเป้าหมาย
ด้วยทุกขณะที่ย่างก้าว...เป็นเป้าหมายอยู่ในตัวเอง...
กาแฟสักถ้วย ดอกไม้ริมทางสักดอก
ล้วนงดงามไม่ต่างจากทิวทัศน์บนยอดเขา
เครดิต:ภิญโญ ไตรสุริยธรรมา จากหนังสือ ปัญญาญี่ปุ่น หน้า 20
อ่านหนังสือเล่มนี้เจอ ตอนที่กลับมากจากตรังแล้ว...
มันช่างเหมือนความคิดตอนเดินทางยังไงไม่รู้...
รู้สึกว่าไม่สนว่าข้างหน้าจะได้เห็นปลายทางที่สวยงามหรือไม่ สิ่งสำคัญอยู่ที่ความสวยงามระหว่างการเดินทางมากกว่า นั่นแหละคือความสุขของหนึ่ง...
สุขง่ายๆ แค่เปิดตา เปิดใจ เปิดหู สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วก็ให้เวลากับระหว่างทางบ้าง มิใช่มองแต่เป้าหมายข้างหน้า จนลืมว่าตลอดสองข้างทางของการเดินทาง มีวิถีชีวิตที่เรียบง่าย จริงใจ สนุกสนาน มีธรรมชาติตระกานตา มีฟ้าใส มีลมเย็น มีเรื่องราวอีกมากมายที่ทำให้เรารู้ว่า อ๋อ... มันเป็นแบบนี้ นี่เอง นี่เราเข้าใจผิดมาตลอดเลยเหรอ หรือมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ฉานเพิ่งรู้นะเนี่ย^^...
และบันทึกฉบับนี้ แม้ไม่มีท้องทะเลสีครามเป็นเป้าหมาย ไม่มีสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อรออยู่ แต่ก็มีความสุขสุดๆ เพราะรู้ว่า มีครอบครัวของเล็กๆ ของพ่อ...
รออยู่ที่ปลายทาง...
แม้ว่า...วันนี้กลับไป...จะไม่มีพ่อยืนอยู่ข้างๆ เหมือนเก่า แต่
ของเรา ก็มีพ่ออยู่ตลอดเวลา....และตลอดไป... คิดถึงพ่อจัง
...