PANTIP.COM : E10339331 {ติวเตอร์ตู่แบ่งปัน} จากภัยพิบัติทำให้เรายังไปญี่ปุ่นไม่ได้ ..เรามารู้จักและสัมผัสภูมิภาคโทโฮกุจากหน้าจอกันดีกว่าครับ . [บันทึกนักเดินทาง]

ความคิดเห็นที่ 3

จังหวัด Aomori

ผลแอปเปิ้ลที่คนไทยและทั่วโลกรู้จักเป็นอย่างดีก็คือแอปเปิ้ลตรา “ฟูจิ” จากญี่ปุ่น และสถานที่ที่นักท่องเที่ยวต่างหลั่งไหลมาเก็บแอปเปิ้ลจากสวนและทานกันสดๆ เป็นอันดับหนึ่งของประเทศก็คือที่จังหวัด Aomori นี่เอง

เรามาดูความเป็นมาของการปลูกแอปเปิ้ลที่ Aomori จากงานเขียนของคุณชุมพล ธีรลดานนท์ จากนิตยสารผู้จัดการฉบับเดือนมกราคม 2550

“ ....... จุดเริ่มต้นจากความพยายามในการปรับปรุงพันธุ์แอปเปิ้ลที่ Tohoku Research Station ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะฮอนชู เมื่อปลายทศวรรษ 1930 ซึ่งประสบผลสำเร็จในการผสมแอปเปิ้ลที่นำมาจากอเมริกา 2 สายพันธุ์ระหว่าง Red Delicious กับ Ralls Genet ออกมาเป็นฟูจิแอปเปิ้ลและในเวลาต่อมากลายเป็นแอปเปิ้ลที่คนทั่วโลกชื่นชอบมากที่สุดพันธุ์หนึ่ง

แม้ว่าในปัจจุบันจะมีการนำพันธุ์ฟูจิแอปเปิ้ลไปปลูกกันอย่างแพร่หลายในหลายประเทศก็ตาม ประมาณครึ่งหนึ่งของฟูจิแอปเปิ้ลที่บริโภคกันทั่วโลกมาจากญี่ปุ่น อีกประมาณ 30% มีแหล่งปลูกในอเมริกา และอีกราว 20% อยู่ในประเทศจีน มากกว่าครึ่งหนึ่งของผลิตผลแอปเปิ้ลในญี่ปุ่นนั้นมาจากจังหวัด Aomori ที่ซึ่งเรื่องราวของแอปเปิ้ลยังคงอบอวลมากว่าศตวรรษ

ในสมัยปฏิรูปเมจิ (ค.ศ.1868-1912) ซึ่งเป็นยุคที่ญี่ปุ่นเริ่มเปิดประเทศรับวิทยาการสมัยใหม่จากตะวันตกนั้น วิสัยทัศน์การพัฒนาอุตสาหกรรมถูกกำหนดเป็นนโยบายควบคู่ขนานไปพร้อมๆ กับการพัฒนาภาคเกษตรกรรมภายใต้การสนับสนุนจากรัฐบาล ต้นกล้าแอปเปิ้ลที่นำมาจากอเมริกาและยุโรป ถูกแจกจ่ายไปทดลองปลูกทั่วประเทศเปรียบเทียบกับแอปเปิ้ลพันธุ์พื้นเมืองตั้งแต่ปี 1874 แต่กว่าต้นกล้าแอปเปิ้ลจะปันมาถึงจังหวัดอาโอโมริก็กินเวลาเกินหนึ่งปี และได้ต้นกล้ามาปลูกลงแปลงที่สวนหน้าศาลาว่าการของจังหวัดเพียง 3 ต้น ก่อนจะได้ต้นกล้ามาเพิ่มอีกหลายร้อยต้นในปีถัดไป ซึ่งทยอยส่งมาปลูกในส่วนอื่นๆ ของจังหวัด น่าเสียดายที่ต้นแอปเปิ้ลนำร่อง 3 ต้นแรกนั้นตายไปจากการทิ้งระเบิดของฝ่ายพันธมิตรในระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง จึงไม่เหลือให้เห็นในปัจจุบัน

ในปี 1898 เกิดการระบาดของโรคและแมลงในสวนแอปเปิ้ล ซึ่งลุกลามไปทั่วประเทศ อันเป็นเหตุจำต้องตัดต้นแอปเปิ้ลทิ้งไปจำนวนมาก ในขณะนั้นมีเพียงชาวสวนแอปเปิ้ลในพื้นที่จังหวัด Aomori เท่านั้น ที่เก็บรักษาพันธุ์แอปเปิ้ลเอาไว้และนำกลับมาปลูกใหม่ในปีถัดไป ส่งผลให้ Aomori กลายเป็นแหล่งปลูกแอปเปิ้ลที่สำคัญตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ภายหลังจากการเผชิญกับภาวะโรคและแมลงรุมเร้าในสวนแอปเปิ้ล นักวิชาการเกษตรที่ไปเล่าเรียนมาจากฝรั่งเศสได้แนะนำเทคนิคการใช้กระดาษห่อผลแอปเปิ้ลเพื่อกันแมลง และการประยุกต์ใช้ผ้าชุบน้ำยา Bordeaux mixture (น้ำยาฆ่าเชื้อราที่ใช้ได้ผลในสวนองุ่น ซึ่งมีส่วนประกอบสำคัญคือ คอปเปอร์ซัลเฟต CuSO4 และแคลเซียมไฮดรอกไซด์ Ca(OH)2) มาพันห่อรักษาโรคของต้นแอปเปิ้ลเป็นครั้งแรกในญี่ปุ่น

อานิสงส์จากเศรษฐกิจญี่ปุ่นที่เติบโตแบบก้าวกระโดดในช่วงปี 1960 ส่งผลให้แอปเปิ้ลมีราคาดีและเป็นที่ต้องการของตลาดญี่ปุ่นอย่างต่อเนื่องจนถึงช่วงปี 1970 แบรนด์ของแอปเปิ้ลถูกสร้างขึ้นโดยผ่านกลไกการตลาดที่เกิดขึ้นจากย่าน Ginza ซึ่งเป็นศูนย์กลางแหล่งชอปปิ้งชั้นนำของมหานคร Tokyo ในห้วงเวลาขณะนั้น รางวัลชนะเลิศการประกวดแอปเปิ้ลแห่งญี่ปุ่นเป็นเสมือนใบรับประกันความอร่อย ที่ขยายชื่อเสียงของแอปเปิ้ลจาก Hirosaki จังหวัด Aomori ให้ถูกกล่าวขานไปทั่วญี่ปุ่น ......

จากคุณ : CEOTHAI42

เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 10:55:30

ความคิดเห็นที่ 9

จังหวัด Fukushima

จังหวัด Fukushima มีชื่อเสียงอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้นักท่องเที่ยวอย่างเราไปค้นหาและลองชิม เพราะที่เมือง Kitakata ได้ถูกขนานนามว่าเป็นเมืองแห่งราเมงต้นตำหรับเลยทีเดียว

เราไปรู้จักราเมงจากบทความที่เวปไซด์ http://www.siamkane.com กันดีกว่าครับ

“ ………… สายสัมพันธ์ระหว่างคนญี่ปุ่นกับราเม็งนั้น ไม่มีทางที่จะตัดขาดจากกันได้ ราเม็งแทบจะกลายเป็นอาหารหลักของชาวอาทิตย์อุทัยไปแล้ว ชาวญี่ปุ่นนิยมทางราเม็งในมื้อกลางวัน เนื่องจากเป็นอาหารที่รสชาติอร่อย อิ่มท้อง สะดวกรวดเร็ว และที่สำคัญ สามารถหาทานได้แทบจะทั่วทุกซอกมุมของประเทศ ว่ากันว่าชาวญี่ปุ่นสามารถทานราเม็งได้ตลอดทั้งวัน ตั้งแต่เป็นมื้อเช้าไปจนถึงมื้อค่ำ หรือแม้กระทั่งเป็นอาหารปิดท้ายหลังจากสังสรรค์ยามราตรี

ราเม็ง หรือบะหมี่ มีต้นกำเนิดมาจากประเทศจีน เข้ามาสู่เกาะญี่ปุ่นในสมัยเมจิ (ราว ค.ศ.1868-1912) จากชุมชนชาวจีนที่มาตั้งรกรากที่ญี่ปุ่น รวมทั้งชาวญี่ปุ่นจำนวนหนึ่งและทหารญี่ปุ่นที่อพยพกลับมาจากจีนแผ่นดินใหญ่ เมื่อครั้งสงครามโลกครั้งที่ 2 ก็ได้เอาวิชาทำบะหมี่กลับมาเปิดร้านขายจนได้รับความนิยมไปทั่วประเทศ และเพื่อให้ได้รสชาติที่ถูกปากชาวญี่ปุ่น จึงมีการพัฒนาในรูปแบบต่างๆ มากมาย จนกลายเป็น ราเม็ง ในปัจจุบัน

ราเม็งในญี่ปุ่นสามารถจำแนกออกได้หลากหลายประเภทตามแต่ลักษณะของรสชาติ น้ำซุป หรือเส้น เช่น โชยุราเม็ง (รสซอสญี่ปุ่น), มิโซะราเม็ง (รสถั่วหมัก), ชิโอะราเม็ง (รสเกลือ) อีกทั้งแต่ละท้องถิ่นก็จะมีราเม็งที่เป็นต้นตำรับหรือสูตรเฉพาะที่แตกต่างกันไป นับตั้งแต่ที่ราเม็งเดินทางมาสู่ญี่ปุ่นก็ได้รับการพัฒนารูปแบบและรสชาติมาอย่างต่อเนื่อง มีร้านจำหน่ายราเม็งมากมายทั่วประเทศ แม้ราเม็งจะเป็นอาหารที่หาทานง่าย รวดเร็ว แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังยอมทนรอคิวเป็นเวลานานๆ เพื่อให้ได้ลิ้มลองรสชาติราเม็งจากร้านยอดนิยมที่มีคนต่อคิวยาวเหยียด ซึ่งก็เป็นภาพที่เห็นกันจนชินตา สำหรับชาวญี่ปุ่น ร้านดังๆ บางร้าน มีการจำกัดปริมาณการขาย เพราะต้องการคงรสชาติเอาไว้ เรียกว่ายอมขายได้น้อยเพื่อรักษาชื่อเสียง มากกว่าจะเน้นที่การขายให้ได้มากๆ แต่ลดคุณภาพลงไป

นับจากช่วงทศวรรษที่ 90 เป็นต้นมา นับว่าเป็นช่วงที่ราเม็งบูมสุดขีด มีการออกเป็นหนังสือคู่มือสำหรับชิมราเม็งจากทั่วประเทศ ออกเป็นนิตยสารสำหรับราเม็งโดยเฉพาะ จัดการแข่งขันออกฉายทั่วประเทศ มีเว็บไซต์เกี่ยวกับราเม็งออกเผยแพร่และมีแม้กระทั่งพิพิธภัณฑ์ราเม็ง

ในราเม็งหนึ่งชามจะมีส่วนประกอบหลักๆ อยู่ 3 อย่าง นั่นคือ เส้น, น้ำซุป และเครื่อง (Topping) โดยราเม็งแต่ละร้านก็จะมีสูตรเฉพาะแตกต่างกันไป

** เส้น --เส้นราเม็งจะผลิตโดยใช้ส่วนประกอบหลักเพียงแค่ แป้งสาลี น้ำ และเกลือเท่านั้น แต่ละร้านอาจจะมีวิธีการผลิตเส้นที่ไม่เหมือนกัน บางร้านอาจจะใส่ส่วนประกอบบางอย่างลงไปเป็นพิเศษเพื่อเพิ่มรสชาติหรือเพื่อเป็นเอกลักษณ์ อย่างเช่น ไข่ ฟักทอง ชาเขียว พริก และอื่นๆ ตามแต่ไอเดียของผู้ปรุง สำหรับร้านที่มีชื่อเสียงจะผลิตเส้นเอง เพื่อคงรสชาติและความเป็นต้นตำรับไว้ แต่ก็มีบ้างที่ใช้เส้นจากโรงงาน
นอกจากนี้ในการผลิตเส้นยังมีอยู่หลายประเภท ไม่ว่าจะเป็นเส้นแบบตรง ซึ่งก็มีขนาดแตกต่างกันไป เส้นแบบหยัก เส้นขนาดใหญ่แบบอุด้ง เส้นแบน ซึ่งแต่ละร้านก็จะเลือกใช้เส้นตามสูตรเฉพาะของตน

** น้ำซุป-- น้ำซุปราเม็งนับเป็นส่วนประกอบที่สำคัญที่สุด แต่ละร้านจะมีสูตรเฉพาะของตน โดยส่วนใหญ่จะใช้กระดูกสัตว์เคี่ยวจนได้น้ำซุป อาจเปลี่ยนเป็นปลา ปลาแห้ง หรืออาหารทะเลบ้าง อาจมีการเพิ่มผักหรือผลไม้หลากชนิดเพื่อเพิ่มรสชาติ ซุปของราเม็งสามารถแบ่งออกได้หลากหลายชนิด โดยประเภทใหญ่ ๆ มีอยู่ 4 ชนิด

1. ซุปโชยุ หรือซอสถั่วเหลืองของญี่ปุ่น ราเม็งเกือบทุกร้านจะมีส่วนผสมเพื่อเพิ่มรสชาติของซุป โชยุก็นับเป็นเครื่องปรุงที่นิยมมากชนิดหนึ่ง ลักษณะและรสชาติคล้ายซีอิ๊วของจีน เพราะทำมาจากวัตถุดิบประเภทถั่วเหมือนกัน แตกต่างกันที่วิธีการและการปรุงรส น้ำซุปที่ได้จะมีสีเข้ม ขณะที่รสชาติจะแตกต่างกันไปตามแต่ชนิดของโชยุ

2. ซุปมิโซะ หรือถั่วหมัก นำมาละลายกับน้ำซุป จะได้รสชาติที่เข้มข้น และซุปที่ได้จะมีลักษณะค่อนข้างข้น สีเข้ม รสชาติของราเม็งก็จะแตกต่างกันไปตามแต่ชนิดของมิโซะที่ใช้

3. ซุปชิโอะ หรือซุปรสเกลือ ใช้เกลือเป็นตัวปรุงรสหลัก

4. ซุปทงคัตสึ หรือซุปกระดูกหมู เป็นน้ำซุปที่ได้จากการเคี่ยวกระดูกหมูเป็นเวลานาน อาจผสมกระดูกไก่ลงไปด้วย ซุปที่ได้จะมีความข้น สีขาวข้น เนื่องจากมีส่วนผสมของไขกระดูก มีปริมาณไขมันค่อนข้างมาก

** เครื่อง (Topping) -- เครื่องของราเม็งส่วนใหญ่จะประกอบไปด้วย ชาชู หรือเนื้อปรุงรส ผักชนิดต่างๆ หน่อไม้จีน นอกจากนี้อาจมีการเพิ่มเครื่องต่างๆ ตามแต่สูตรของแต่ละร้าน ไม่ว่าจะเป็น ไข่ต้ม ของทอด ชีส ธัญพืช ฯลฯ …… ”

จากคุณ : CEOTHAI42

เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:32:03