ขอเม้าหน่อยค่ะ trip วันนี้ จบแบบ หมดสภาพเลย
แต่มีความสุขยังไงไม้รุ้ค่ะ ทั้งอิ่มบุญ อิ่มใจ อิ่มท้อง แต่ว่า สิ่งสุดท้ายที่ได้ จากการเดินทางวันนี้ คือชีวิตของกระเป๋ารถเมล์ค่ะ
เป็นอาชีพที่ต้องยกย่องนะค๊ะ เพราะนอกจากเก็บตัง เขาต้องดูแลผู้โดยสาร ไม่ว่าช่วงขึ้น ช่วงลง ตอนรถจอดป้าย จูงคนแก่ เด็ก แล้วก็คอยบอกผู้โดยสารว่าข้างในมีที่นั่งนะค๊ะ... แถมวันนี้ ยังต้องบอกทางอาหมวยแบบเรา ที่ลงไม่ถูกว่าต้องลงป้ายไหน... แต่กระเป๋ารถเมล์คนสุดท้ายที่เราเจอนี่สิค๊ะ...
เป็นการปิดฉากการเดินทางแบบประทับใจ เพราะคือคุณป้าที่เคยขึ้นรถ เมื่อตอนเรียนชั้นมัธยม เราจำคุณป้าได้ เพราะคุณป้า ไม่ค่อยเปลี่ยนเท่าไหร่ นอกจากอ้วนขึ้น แต่คุณป้าคงจำเราไม่ได้ เพราะว่าเด็กนักเรียนเยอะ แต่ที่สำคัญคุณป้ายังดูแลผู้โดยสารน่ารักๆ เหมือนเดิม ใจดี แล้วก็มีน้ำใจ ตอนเด็ก คุณป้า มักไม่เก็บตังเสมอๆ ค่ะ ขึ้นรถฟรีตลอด แล้วพอตอนเราลง ก็ต้องตะโกน ขอบคุณ คุณป้าและคุณพี่ที่ขับรถ เสมอๆ ค่ะ เสียดัง ได้ยินทั้งคันรถเลยค่ะ มันเป็นความทรงจำเล็กๆ ที่นึกถึงแล้วก็มีความสุขจังค่ะ เหมือนย้อนอดีตไปตอนวัยเยาว์ ยังไงไม่รู้...
อ้อ.. มีเคล็ดลับการลงรถเมล์มาฝากค่ะ ให้ก้าวขาซ้ายก่อนขาขวานะค๊ะ จะได้ไม่ล้ม เพราะวันนี้ก็ทำแบบนี้แหละค่ะ ยังไม่ล้มเหมือนเดิมนะค๊า...
ขอบคุณที่แวะมาทักทาย เป็นเพื่อนกัน เจอกันใหม่ บันทีกยัยหมูขาว คราวหน้านะค๊ะ...
บ๊าย บายค่ะ ทุกคน...
ขอแว๊บ
ไปทำงานก่อนนะค๊ะ
โลกแห่งความเป็นจริงอยู่ตรงหน้าแล้ะค่ะ ว่างๆ จะมาเล่าการผจญภัยใหม่... 